ตอนที่ 5

หลังจากทุกคนทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อยแล้วอี้หลงก็ได้เก็บถ้วยชามไปล้างในห้องครัวและมูสวี่เหอก็ตามเข้ามาด้วยเหมือนกัน

"ท่านเข้ามาในนี้ทำไม"

อี้หลงถามออกไปด้วยความสงสัยแต่มู่สวี่เหอก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมากลับเดินเข้าไปใกล้อี้หลงเรื่อยๆจนอี้หลงถอยหลังจนไปชนกับกำแพง

อี้หลงที่กำลังขิดกับกำแพงกำลังจะพลักมู่สวี่เหอออกแต่มู่สวี่เหอก็ได้พลักอี้หลงใข้ขิดกำแพงจนขยับไปไหนไม่ได้

"อี้หลงทำไม้เจ้าต้องแสดงท่าทางแบบนั้นต่อหน้าข้าด้วย"

อี้หลงที่ได้ยินสิ่งที่มู่สวี่เหอพูดออกมาแล้วเขาก็อยากตอบไปตรงๆเหมือนกันว่าเขาก็ไม่รู้ร่างกายมันไปเองและสาเหตุที่ร่างกายมันเป็นแบบนั้นก็เราะมู่สวี่เหอนั่นแหละอี้หลงก็เลยตะโกนออกไปดังๆให้มู่สวี่เหอฟัง

"แล้วมันเป็นเพราะใครกันห๊ะ"

"ทุกอย่างมันเป็นเพราะท่านล้วนๆ"

อี้หลงรีบหันหน้าหลบมู่สวี่เหอแต่ตอนนี้ใบหน้าของมู่สวี่เหอกลับดำเสียยิ่งกว่าก้นหม้อเสียอีก

"เจ้าหมายความว่ายังไงกัน"

"ทุกอย่างมันเป็นเพราะข้างั้นรึ"

"ก็ใช่ไงเล่า หากว่าท่านไม่มีอะไรแล้วท่านก็รีบกลับไปซะ"

อี้หลงพลักมู่สวี่เหอออกไปแล้วอี้หลงก็ได้วิ่งหนีออกไปจากห้องครัวส่วนมู่สวี่เหอก็ยืนไม่ขยับไปไหนเลยเขายืนคุ่นคิดอยู่นานก็วิ่งออกไปตามอี้หลงที่วิ่งออกไปก่อนหน้านี้

เขาวิ่งไปจนถึงริมแม่น้ำแล้วเห็นอี้หลงนั่งกอดเข่าข้างๆริมแม่น้ำ

"เจ้า......วิ่งมาแบบนี้เจ้าไม่กลัวโจรรึไงกัน"

"....ท่านจะไปรู้อะไรท่านไม่ได้อยู่กับพวกเราเสียหน่อย"

"อีกะแค่โจรท่านคิดว่าข้าจะสู้ไม่ได้รึไงกัน"

มู่สวี่เหอได้ยินคำพูดของอี้หลงแล้วมีอาการชะงักไปซักพักแล้วก็เข้าไปนั่งใกล้ไอี้หลง

"ตอกลงเจ้าเป็นอะไรกันแน่"

"ท่านไม่ต้องสนหรอก"

"แล้วตกลงท่านมาทำอะไรที่นี่กัน"

"มามาพาพวกเจ้ากลับเมืองหลวง"

"ข้าไม่กลับ"

อี้หลงตอบไปโดยที่ไม่ได้สนใจอะไรมากนะ

"เห็นใดเจ้าจึงไม่อยากกลับไปที่เมื่องหลวงหรือ"