ตอนที่ 4

ตอนที่ 4

"คุณชาย"

"ท่านเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้หรือขอรับ"

เหล่าองครักษ์ต่างถามออกไปด้วยความสงสัยและไม่แน่ใจ

แต่ไม่คาดคิดว่าจะได้คำตอบกลับที่ทำให้พวกเขาต่างตกใจจนไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงต่อเลย

และในขณะเดียวกันมู่สวี่เหอก็ได้มายืนด้านหลังพวกเจาเป็นที่เรียบร้อยแล้วและมองดูอี้หลงด้วยสายตาเห็นชา

อี้หลงที่เห็นใบหน้าจองมู่สวี่เหอแล้วกลับหน้ามืดจนเกือบล้มแต่ในขณะเดียวกันอี้เสี่ยวลู่กับเหล่าน้องๆก็ได้วิ่งมาพยุงอี้หลงเอาไว้

มู่สวี่เหอที่เห็นท่าทางของอี้หลงที่เห็นเขาแล้วกลับทำให้เขาคิดว่าอี้หลงเสแสร้งทำเพราะเขาไม่เคยมองอี้หลงในทางที่ดีเลยแม้แต่น้อย

แต่ในขณะนั้นเขาก็ได้ไปเห็นเด็กน้อยทั้งสี่ที่อยู่ด้านหลังที่กำลังพยุงอี้หลงอยู่

เขาเดินเข้าไปหาอี้หลงแต่อี้หลงกลับถอยหลัง

"เจ้าถอยหลังทำไม" เขาพูดด้วยเสียงเย็นชา

"เจ้ามาที่นี่ทำไม......เจ้ามาทำอะไรกันแน่"

อี้หลงพูดออกไปด้วยความระแวงและค่อยๆถอยหลังออกห่างไม่ให้มู่สวี่เหอเข้ามาไกล้

"เจ้าออกไปไกลๆข้าเดียวนี้เลยนะ!!"

อี้หลงรับชักกระบี่ออกมาแล้วชี้กระบี่ไปจี้คอมู่สวี่เหอ

มู่สวี่เหอไม่เข้าใจการกระทำของอี้หลงเลยแม้แต่น้อยแต่พอเขามองเข้าไปในดวงตาของอี้หลงที่มีแต่ความเกลียดชังทำให้เขายอมยืนอยู่เฉยๆ

และนั่นก็ได้ทำให้เขานึกถึงคืนนั้นที่เขาโดนวางยาปลุกแล้วเขาก็รีบหนีออกมาและกลับมาที่จวนแต่ตอนนั้นอี้หลงมาที่ห้องจองเขาพอดี

เขาเลยได้ทำเรื่องอย่างว่ากับอี้หลงและพอเข้าวันค่อมาเขารุ้สึกรังเกียจอี้หลงเลยขับไล่เขอมาอยู่ที่บ้านกลางป่า

กลับมาปัจจุบันเขายังไม่พูดอะไรใดๆออกมาและมองอี้หลงกับลูกๆ

มู่สวี่เหอมองเด็กทั้งสี่คนแล้วแต่ดูเหมือนว่าจะมีเพียงแค่สองคนที่เป็นลูกของเขาเพราะหน้าตาเหมือนเขาเป็นอย่างมาก

"อีกสองคนคือลูกบุญธรรมของเราหรือ"

"ไม่.....พวกเขาเป็นลูกข้าท่านไม่มีข้อเกี่ยวข้อ"

"พวกเขาล้วนเป็นลูกข้าแต่เพียงผู้เดียว"

"แต่ลูกทั้งสี่ต้องการพ่อมิใช่หรือ"

".............."

อี้หลงพูดอะไรไม่ออกอีกจนทำให้บรรยากาศเย็นยะเยือกจนเหล่าองครักษ์ต้องถอยหลังออกมาหลายก้าวเลยทีเดียว

เหล่าเด็กๆที่เห็นแม่ของตนท่าทางเหมือนท่าจะไม่ดีเลยรีบเข้าไปแทรกกลาง

"ท่านแม่!!"

อี้จื่อจิ้นวิ่งเข้าไปแทรกกลางของทั้งสองคนทำให้บรรยากาศสบายลงมาบ้าง

"ท่านแม่ลูกหิวเจ้าค่ะ"

อี้จื่อจิ้นที่เข้าไปแทรกกลางได้พูดออกมาเหมือนที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง

"จื่อจิ้นไม่เป็นไรนะเดียวแม่จะไปทำอาหารมาให้เอง"

อี้หลงที่พอได้ยินสิ่งที่ลูกสาวพูดออกมาแล้วเลยรีบไปทำอาหารให้แก่ลูกสาวผู้เป็นที่รัก

เขารีบวิ่งเข้าไปในห้องครัวโดนที่ไม่สนใจแต่มู่สวี่เหอที่เห็นกลับเหมือนเห็นคนที่กำลังหนีตายเสียอย่างงั้น

อี้หลงที่เข้ามาในห้องครัวแล้วรีบทำอาหารอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะให้เหล่าลูกๆได้กิน

แต่เขาก็คิดว่าควรทำเผื่อมู่สวี่เหอหรือไม่แต่แล้วอี้หลงก็ยังทำเผื่อทุกคนอยู่ดี

อี้หลงนำเห็ดป่ามาล้างให้สะอาดเสร็จแล้วก็นำเนื้อที่ซื้อมาล้างแล้วสับเป็นหมูสับ

หลังจากที่ทำอาหารเสร็จหมดแล้วก็ได้ยกโต๊ะตัวใหญ่ออกมาจากห้องครัวไปไว้ที่ลานบ้าน

เหล่าองครักษ์ที่เห็นอี้หลงยกโต๊ะตัวใหญ่ออกมาแล้วรีบเดินเข้าไปหาและช่วยสิ่งที่สามารถช่วยได้แต่อี้หลงปฎิเสธการช่วยเหลือจากเหล่าองครักษ์

อี้หลงยกทั้งโต๊ะทั้งเก้าอี้ออกมาแล้วยกหม้อแกงออกมาด้วยและเรียกให้ทุกคนมากินข้าวทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

"ท่านอ๋องบ้านข้ามีเพียงเท่านี้ท่านคงจะไม่มีปัญหานะ"

อี้หลงยื่นชามข้าวราดแกงให้กับมู่สวี่เหอเขามองหน้าอี้หลงแล้วรับมาและไม่พูดอะไรอีก

"เสี่ยวลู่ชิงเกอหลินเอ๋อจื่อจิ้นรีบมากินข้าวเร็ว"

"กินเสร็จแล้วจะได้ไปนอนกลางวัน"

"เจ้าค่ะขอรับ"

เด็กน้อยทั้งสี่ตอบรับแล้ววิ่งมาหาผู้เป็นแม่เพื่อที่จะได้กินข้าวกัน

อี้หลงอุ้มลูกๆทีละคนขึ้นไปนั่งบนโต๊ะกินข้าวของเด็กที่ซื้อมาจากระบบ

แล้วอี้หลวก็ได้ตักข้าวใส่ถ้วยให้แก่ลูกทั้งสี่อย่างเท่าๆกันเสร็จแล้วก็ยกไปไว้บนโต๊ะอาหารเด็กของแต่ละคน

"ท่านแม่ไม่กินหรือขอรับ"

"แม่กินสิแต่แม่รอพวกลูกกินเสร็จแล้วแม่ค่อยกิน"

อี้หลงใช้น้ำเสียงอ่อนโยนกับลูกๆทั้งสี่และคอยเช็ดปากของลูกๆที่เปื้อนข้า

ทุกท่าทางการกระทำของอี้หลงอยูในสายตามู่สวี่เหอตลอดเจาคอยดูการกระทำว่าอี้หลงจะทำอะไรต่อกันแน่

จบตอน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***