ตอนที่ 3

ตอนที่ 3

ณ จวนอ๋อง

หน้าประตูจวนอ๋องที่ตอนนี้มีผู้คนมากมายมาเยือนหน้าประตู

ทุกคนที่มาล้วนเป็นเหล่าขุนนางที่ยากยกบุตรสาวให้เป็นอนุแต่ว่าประตูจวนไม่มีสัญญาณที่จะเปิดเลยแม้แต่น้อย

ในขณะที่เหล่าผู้คนกำลังทอแท้ก็ได้มีรชัองค์การให้ท่านอ๋องไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้

ณ วังหลวง

"ถวายบังคมพะย่ะค่ะฝ่าบาท"

"เจ้ามาได้ซักทีนะเสี่ยวเหอลูกแม่"

"พวกท่านต้องการอะไรกันแน่"

"เออ......"

มู่สวี่เหอที่พึ่งมาถึงแต่พระมารดาตนในตอนนี้กลับทำตัวหน้าสงสารเหมือนจะขออะไรบางอย่างเลยจึงเอ่ยถามออกไปและดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยอยากตอบกลับซักเท่าไหร่

"ลูกพ่อ...พวกเราต้องการให้เจ้าไปพาฮูหยินกลับมาที่เมืองหลวง"

ฮ่องเต้ผู้เป็นบิดาของมู่สวี่เหอผู้ออกมาด้วยความคาดหวังว่าบุตรชายตนจะยอมทำตาม

แต่ไม่คาดคิดว่าบุตรชายตนจะทำหน้าตาไม่พอใจและทำเหมือนรังเกียจ

"ข้าขอปฎิเสธพะย่ะค่ะ"

"เสี่ยวเหอ...เจ้าขับไล่ฮูหยินไปหลายปีแล้วนะเจ้าไปพาเขากลับมาเถิด"

"และแม่ก็เป็นห่วงว่าเจ้าจะไม่มีทายาทสืบทอดนะแม่เป็นห่วงเจ้า"

"......รับทราบพะย่ะค่ะ"

หลังจากมู่สวี่เหอพูดจบเขาก็ได้เดินออกไปโดนไม่กล่าวอะไรอีก

หลายวันต่อมา ณ บ้านป่า 

"ที่นี่เองสินะ"

"ใช่แล้วขอรับท่านอ๋อง"

มู่สวี่เหอยืนมองบ้านกลางป่าที่มีเถาวัลย์ไต่ตามผนังบ้านและประตูหน้าบ้านที่ปิดสนิทเขามองไปรอบๆและค่อยๆเดินดูว่ามีใครอยู่หรือเปล่าแต่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลย

เขาเลยสั่งให้เหล่าองครักษ์ก่อไฟเตรียมตัวพักเพราะคืนนี้พวกเขาจะพักที่ป่าแห่งนี้

ผ่านไปครึ่งชั่วยามแล้วขณะที่พวกเขากำลังนั่งพักอยู่นั้นก็ได้มีเสียงฝีเท้าคนไม่กี่คนมาทางเหล่าองครักษ์

เหล่าองครักษ์รีบยืนขึ้นแล้วชักดาบออกมาเตรียมตัวต่อสู้แต่พอคนไม่กี่คนที่ออกมานั้นเป็นเพียงคนธรรมดา

"พวกท่านเป็นใคร..."

อี้หลงรีบให้เหล่าเด็กๆไปอยู่ด้านหลังเขาแล้วชักกระบี่ออกมาเพื่อที่ตะป้องกันตัว

อี้หลงมองเหล่าองครักษ์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาทั้งสี่อย่างระมัดระวังเพราะเหล่างองครักษ์ในตอนนี้นั้นแต่ตัวด้วยชุดสีดำทั้งตัวเลยทำให้อี้หลงคิดว่าเป็นโจร

"เสี่ยวลู่รีบพาน้องๆวิ่งไปซ่อนในบ้านห้าออกมา

เจ้าค่ะ!"

อี้เสี่ยวลู่ที่ได้ยินคำพูดของแม่ตนแล้วเลยรีบพาเหล่าน้องค่อยๆอ้อมไปด้านหลังแล้วเข้าในบ้านอย่างรวดเร็ว

พวกเขาไม่ได้เข้าทางประตูหน้าแต่เข้าไปในทางลัดแทนเลยไม่มีใครรู้

"พวกเจ้าต้องการอะไร"

"เออ......คือ...พวกเรา..."

เหล่าองครักษ์ที่เห็นท่าทางของคนตรงหน้าพวกเขาพวกเขาเลยค่อยๆลดดาบลงแล้วมองดูคนตรงหน้าและบอกให้เอาอาวุธลงก่อน

"คุณชายขอรับ"

"พวกข้าไม่ได้มาก่อนเรื่องอะไรขอรับ"

"พวกเราแค่มาหาคนเพียงเท่านั้นขอรับ"

"หืม..."

อี้หลงที่เห็นพวกเขาวางอาวุธลงแล้วเขาเลยรีบเก็บกระบี่ลงฝักแล้วถามตรงๆไปเลยว่าพวกเขามาหาใครแล้วพวกเขาเป็นใคร

"พวกเรามาหาฮูหยินขอรับ"

"ส่วนพวกเราเป็นใครพวกเราไม่สามารถบอกได้ขอรับ"

"หรอ...ยันพวกท่านจะมาพักที่บ้านข้าก่อนดีหรือไม่"

"แน่ใจหรือขอรับพวกเราต่างก็...."

"ไม่เป็นอะไรหรอกพวกท่านรีบตามข้ามาเถิด"

เหล่าองครักษ์ที่ตามไปโดยที่ไม่รู้อะไรพอเดินตามไปได้ไม่นานพวกเขาก็ได้อยู่ตรงหน้าบ้านกลางป่าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เหล่าองครักษ์ต่างยืนค้างอยู่หน้าประตูต่างก็ทำตัวไม่ถูกและมองอี้หลงที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ขยับไปไหนเลยแต่จู่ๆอี้หลงก็หันหลังไปถามเหล่างองครักษ์ว่าเป็นวรยุทธ์กันหรือเปล่า

เหล่าองครักษ์ต่างพยักหน้ากันแล้วทำให้อี้หลงไม่เป็นห่วงอีกต่อไปและเดินไปเปิดประตูบ้าน

อี้หลงที่ยังไม่ทันได้เปิดประตูแค่แต่ไปก็ได้มีอาวุธลับออกมามากมายต่างๆนานๆแต่อี้หลงก็หลบได้สบายๆ

แต่มันไม่ใช่สำหรับเหล่าองครักษ์เลยเพราะพวกเขาเกือบโดนมีดสั้นที่จู่ๆก็พุ่งมาแทงแล้ว

"พวกท่านรีบเข้ามาก่อนเถอะ"

"ส่วนอาวุธพวกนี้ข้าเป็นคนติดตั้งมันไว้เองพอดีว่าเมื่อกี้ข้าเห็นพวกท่าน"

"ข้าเลยได้ให้ลูกของข้าเข้ามาแล้วมาเปิดกนไกของมันไว้เผื่อว่าพวกท่สนจะมาทำร้ายหนะ"

อี้หลงผู้ที่พูดออกไปแบบหน้าตาเฉยทำเหมือนเป็นเรื่องปกติแต่เหล่าองค์ที่ได้ยินแล้วกลับหน้าซีดเพราะถ้าหากว่าตอนแรกที่มาถึง

บุ่มบ่ามเข้ามาด้านในบ้านคงจะได้มีแผลกันก่อนที่จะได้เจ้าไปด้านในบ้านแล้ว

จบตอน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***