ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

ในคืนนั้นระหว่างที่อี้จื่อจิ้นกับอี้จื่อหลินหลับไปแล้วก็ได้มีคนทั้งสามคนที่ยังไม่ได้นอนและกำลังหาเรือเรื่องจองทั้องสองว่าจะทำอย่างไรดี

เนื่องจากจูๆทั้งสองก็ออกมาจากไหนไม่รู้นั้นอาจทำให้คนอื่นๆที่เคยเจอเด็กๆทั้งสองอาจทำให้คนสงสัยได้

ระบบอี้เสี่ยวลู่ก็ได้ใช้งานสื่อสารของโลกระบบให้พ่อผู้เป็นผู้นำระบบช่วยเหลือที

พ่อของเจ้าระบบเลยได้ทำการแทรกแทรงโลกและได้จัดการเรื่องนี้ให้มันจบๆ

และเขาได้ทำเหมือนว่าอี้ชิงกับอี้เสี่ยวลู่นั้นเป็นเด็กที่ถูกทิ้งและครอบครัวของทั้งสองก็ได้ตายไปแล้วและก็ได้เติบโตไปพร้อมๆกับเด็กน้อยทั้งสองมาตั้งแต่เล็ก

พ่อของเจ้าระบบตัวน้อยได้มอบความทรงจำที่เขาสร้างมาให้กับคนทั้งห้าที่อยู่บนเตียง

และทำให้เช้าวันต่อมาทำให้บรรยากาศเหมือนอยู่กันมาตั้งแต่เกิดและก็ใช้ชีวิตแบบนี้มาเป็นเวลาอีกหนึ่งเดือนเต็มๆ

และในเช้าวันนี้พวกเขาทั้งห้าคนก็ได้พอเด็กๆทั้งสี่คนเข้าไปในตลาดและจะไปซื้อของต่างๆนาๆ

ท่านแม่ๆข้าอยากได้หนังสือเพิ่มขอรับ

อี้จื่อหลินได้ขอให้อี้หลงพาไปซื้อหนังสือและเด็กคนอื่นๆก็ได้ขอตามว่าจะเอาหนังสือด้วยเหมือนกันและที่เด็กๆนั้นชอบอ่านหนังสือเพราะว่าอี้หลงมักจะทำ

ภารกิจของระบบและของเหล่านั้นก็มักจะต้องเอามาจากร้านค้าของระบบยกตัวอย่างเช่นการเขียนบทกลอนแผนการรบหรือไม่ก็อี้หลงจะต้องอ่านตำราพิชัยสงครามเพื่อเพิ่มความรู้อีก

พอเด็กน้อยทั้งสองเห็นก็อยากลองด้วยสุดท้ายอี้หลงก็ต้องสอนให้เด็กทั้งสองเหมือนกันส่วนอี้ชิงกับอี้เสี่ยวลู่นั้นก็ได้รับความรู้จากความทรงจำที่พ่อระบบสร้างมาให้

หลังจากซื้อของที่เด็กต้องการเสร็จแล้วอี้หลงก็ได้เดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมและนำขนมที่ทำมาให้กับเถ้าแก่

เถ้าแก่รับมาแล้วเอาเงินของขนมชุดก่อนให้กับอี้หลงเถ้าแก่ชมฝีมือการทำขนมของอี้หลงไปต่างๆนาๆแต่เถ้าแก่นั้นไม่รู้เลยว่าในใจของอี้หลงนั้นรู้สึกไม่ยากได้คำชมเลยซักนิด

เพราะการที่เขามีฝีมือในการทำอาหารและขนมได้ขนาดนี้เพราะเขาอยากรีบให้อี้เสี่ยวลู่กับอี้ชิงออกมาเร็ว

เขาเลยเอาเป็นเอาตายกับการอ่านหนังสือเกี่ยวกับขนมและอาหารแถมยังฝึกจนชำนานแต่ก็ต้องแลกมาด้วยความเหนื่อยล้าทั้งนั้น

หลังจากที่อี้หลงรับเงินมาแล้วเขาก็ได้สั่งอาหารจากเถ้าแก่มาสองสามอย่างและได้พาเด็กทั้งสี่ไปนั่งรอที่โต๊ะเพื่อที่จะทานอาหาร

พอพวกเขาทานอาหารเสร็จแล้วพวกเขาก็ได้ออกจากโรงเตี๊ยมและเด็กๆก็แต่เด็กๆก็ได้เห็นถังหูลู่เหล่าเด็กๆก็เลยได้เขย่าผู้เป็นแม่จนอี้หลงต้องยอมซื้อให้

แต่ว่าเด็กๆกลับไม่อยากได้แค่คนละไม้เลยได้ทำหน้าตาน่ารักและออดอ้อนผู้เป็นแม่อี้หลงผู้ที่ใจอ่อนกับการกระทำของเด็กๆเป็นอย่างมากก็ได้ซื้อเพิ่มอีกไม้ให้

"ท่านแม่ท่านแม่น้องเล็กอยากที่จะได้ดาบเจ้าค่ะ

เสียงขอ"งอี้เสี่ยวลู่ดังขึ้นและนั่นทำให้อี้หลงต้องกุมขมับในทันทีแต่สุดท้ายเจาก็ต้องยอมกับการออดอ้อน

และการที่ซื้อให้แค่อี้จื่อจิ้นนั้นมันก็ไม่ค่อยยุติธรรมมากนักก็เลยต้องซื้อให้คนละอย่างแต่การซื้อดาบหรือมีดสั่นนั้นก็ทำให้เข่าแทบทรุด

เพราะของแต่ละอย่างราคาแพงๆทั้งนั้น

"ท่านแม่ๆ..จื่อจิ้นอยากมีพ่อจังเลย"

"ท่านแม่ทำให้ลูกได้มั้ยเจ้าคะ"

เสียงของอี้จื่อจิ้นดังขึ้นขณะที่กำลังเดินกลับบ้านก็ได้ทำให้อี้หลงชะงักไปในทันที

และมันยังทำให้ความทรงจำที่เขาโดนกระทำแล้วมันทำให้อี้หลงหน้ามืดจนต้องหยุดเดินเหล่าเด็กๆที่เห็นสภาพผู้เป็นแม่แล้วต่างก็เป็นห่วงแม่ตนว่าเป็นอะไรไป

แต่อี้หลงก็รีบตั้งสติแล้วตอบกลับไปว่าตนไม่ได้เป็นอะไรแค่เหนื่อยนิดหน่อยเพียงเท่านนั้นพูดจบเขาก็ได้รีบพาเด็กๆกลับบ้านในทันที

และไม่ขออยุ่ในตลาดนานนักนะเพราะมันทำให้เขาไม่ค่อยชินถึงจะเอาขนมที่ทำไปให้เถ้าแก่โรงเตี๊ยมตลอดก็ตาม

แต่เพราะการที่ส่วนมากจะซื้อของมาตุนไว้ที่บ้านให้พออยู่ได้สักเดือนสองเดือนเขาค่อยออกจากป่าเพื่อมาซื้อของเพิ่มเพียงเท่านั้น

เลยทำให้เขาไม่ค่อยได้พูดถึงจะมีเด็กๆไว้พูดคุยแต่การพูดคุยกับคนอื่นนั้นเขาไม่เคยชินกับมันเลย

จบตอน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***