Secret Love 2 | หวง

“เฌอ ไปกินข้าวเที่ยงที่ไหนกันดีอ่ะ”นัตตี้พูดขึ้นเมื่ออาจารย์ออกจากห้องเรียนไปแล้วพลางเก็บของบนโต๊ะใส่กระเป๋า

“ฉันอยากไปกินวิศวะอ่ะ มันดูน่ากิ๊น น่ากิน”แจ็คกี้พูดขึ้นพร้อมกับทำตาเป็นประกาย

“อยากกินข้าวหรือกินอะไรกันแน่จ๊ะ”เฌอร์ลินพูดขึ้นอย่างรู้ทัน

“แหม่!ก็เด็กปี1วิศวะน่ากินนิ แค่คิดก็น้ำลายไหล”เฌอร์ลินกับนัตตี้ส่ายหัวพร้อมกันให้กับความบ้าผู้ชายของเพื่อน

“เออ เฌอแล้วแกจะโทรบอกพวกนั้นก่อนมั๊ยว่าจะไปกินข้าวที่นั้น” นัตตี้ถามขึ้นเพราะปกติเฌอร์ลินไปไหนจะมีสามหนุ่มหนึ่งสาวตามไปด้วยตลอด

“อืมมมมม ไม่เป็นไรหรอกมั้งไปเจอทุกคนที่นั่นเลยก็ได้” เฌอร์ลินทำท่าครุ่นคิด พร้อมบอกนัตตี้ไป เมื่อตกลงกันได้ทั้งสามสาว(มั้ง) เดินออกจากห้องเรียนเพื่อไปโรงอาหารของคณะวิศวะ

การปรากฏตัวของทั้งสามคนเรียกสายตาจากทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะเฌอร์ลินที่มีดีกรีเป็นถึงดาวมหาลัย แต่นักศึกษาส่วนใหญ่จะรู้กันดีว่าไม่ควรแตะต้องเธอถ้าไม่อยากมีปัญหากับสามหนุ่มวิศวะ โดยเฉพาะไปร์ท แต่ก็ยังมีส่วนน้อยอย่างเด็กปี1ที่ไม่รู้ว่าเธอเป็นใครหรือเด็กปีอื่นที่รู้แต่ก็อยากได้เธอ

Line-ไปร์ท-

ไปร์ท:อยู่ไหน

เฌอร์ลิน:เฌออยู่หน้าตึกวิศวะ วันนี้เราจะไปกินข้าวที่โรงอาหารวิศวะกัน ไปร์ทเรียนเสร็จยังจะได้ไปกินข้าวพร้อมกัน

ไปร์ท:รออยู่ตรงนั้นห้ามไปไหน

“เอ้า ไอ้ไปร์ทมึงจะรีบไปไหนว่ะ”พอร์ชถามขึ้นเมื่อเห็นไปร์ทรีบเก็บข้าวของ

“เฌออยู่หน้าตึกวิศวะ”ไปร์ทตอบมือก็เก็บของไปด้วย

“อ้าว เฌอแฟนกูมาหรือว่ะ” พอร์ชพูดขึ้นพร้อมทำหน้าทะเล้น ก่อนจะยิ้มแหย่ๆ เมื่อเห็นสายตาของไปร์ทจ้องเขาเหมือนจะฆ่า

“มึงก็ไปกวนประสาทมัน รีบเก็บของเร็ว” เคนตะช่วยอัญญาเก็บของพร้อมหันไปพูดกับพอร์ช ใครๆก็รู้ว่าเฌอร์ลินเป็นข้อยกเว้นทุกอย่างของไปร์ท คงจะมีแต่เฌอร์ลินนี้แหละที่ดูไม่ออกว่าเพื่อนเขาคิดยังไง

ร่างสูงของไปร์ทรีบเดินลงมาด้านล่าง ยิ่งเดินมาใกล้เขาได้ยินเสียงพูดคุยกันเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ

“ใครว่ะ สวยชะมัดเลย”

“นั้นดิ ข๊าวขาว อย่างกับนางเอก”

“หุ่นดีชะมัด”

“เออ จริง”

“ใครปล่อยให้นางฟ้าเดินมาแถวนี้ว่ะเนี่ย”

“กูจีบเลยได้มั๊ยว่ะ”

ร่างสูงหยุดเดินพร้อมตวัดสายตาคมไปยังกลุ่มนักศึกษาที่คาดว่าน่าจะเป็นเด็กปี1

“อย่ายุ่งกับผู้หญิงของกู” เสียงเข้มพูดขึ้น

“พี่ว่าน้องอย่าทำให้ตัวเองลำบากเลยจะดีกว่า”เคนตะพูดเสริมพร้อมมองไปยังนักศึกษากลุ่มนั้น เมื่อเห็นสายตาทั้งสี่คู่มองมาอย่างเอา นักศึกษากลุ่มนั้นจึงรีบลุกออกไปทันที

“เฌอร์ลิน นัตตี้ แจ็คกี้”อัญญาเรียกเพื่อนสาวที่ยืนอยู่หน้าตึก ทั้งสามคนหันมาตามเสียงพร้อมยิ้มให้อัญญากับสามหนุ่มข้างหลัง

“ชั้นรู้สึกเสียวสันหลังยังไงก็ไม่รู้”แจ็คกี้พูดขึ้นเมื่อรูสึกเย็นด้านหลัง

“นั้นสิ”นัตตี้เสริม

“มาทำไมไม่บอก”ไปร์ทถามเสียงดุ พร้อมเดินตรงมาที่ร่างบางของเฌอร์ลิน

“เฌอกะว่ามาถึงก่อนแล้วจะบอกอ่ะ” เฌอร์ลินพูดเสียงเบาๆ เมื่อเห็นร่างสูงพูดเสียงดุ

“ไปกินข้าวกันเถอะ“อัญญาพูดขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศ

“เออใช่ๆ หิวไม่รู้มีอะไรกินบ้าง”พอร์ชพูดขึ้นเมื่อเห็นบรรยากาศเริ่มตึงเครียด ก่อนจะเดินนำทุกคนไปที่โรงอาหาร ตามด้วยเคนตะที่เดินจูงมืออัญญา พร้อมกับแจ็คกี้และนัตตี้ที่เดินตามไป เฌอร์ลินมองร่างสูงที่จ้องเธออยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะก้มหน้างุด ไม่กล้ามองเขา

เธอไม่ชอบเลยตอนที่เขาโกรธ และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาโกรธเธอเรื่องอะไร ไปร์ทถอนหายใจออกมา

“คราวหน้าจะไปไหนต้องบอกไปร์ทก่อนนะ เข้าใจมั๊ย”

“อืม สัญญา”ร่างบางตกลงพร้อมกับส่งนิ้วก้อยให้เขาเกี่ยว ไปร์ทเกี่ยวนิ้วก้อยกับเธอก่อนจะยิ้มออกมา ปกติเขาไม่เคยยอมใครหรือเป็นห่วงใครแบบนี้เลย แต่ก็นั้นละ เฌอร์ลินคือข้อยกเว้นทุกอย่างของเขาจริงๆ

“ไปกันเถอะ” ร่างสูงพูดพร้อมกับดึงกระเป๋าของเฌอร์ลินไปถือเองเหมือนทุกครั้ง

ไปร์ทกับเฌอร์ลินเดินคู่กันเข้าในโรงอาหารคณะวิศวะเรียกสายตาจากผู้คนทั้งหญิงและชายที่อยู่บริเวณนั้นเป็นอย่างดี มือหนาเอื้อมมือมาจับมือบางเข้าไปในโรงอาหาร เนื่องจากเวลานี้เป็นเวลาพักเที่ยง ทำให้มีนักศึกษาอยู่ในโรงอาหารค่อนข้างเยอะ ไปร์ทมองหากลุ่มเพื่อนๆที่เดินนำมา ก่อนจะเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับคนอื่น

“นั่งรอตรงนี้นะ เดี๋ยวไปร์ทไปสั่งข้าวให้”ร่างสูงบอกเฌอร์ลิน เฌอร์ลินพยักหน้ารับก่อนจะนั่งลงข้างๆ อัญญาที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว

“ขอโทษนะครับ” เฌอร์ลินกับอัญญาหันไปตามเสียง เจอกับผู้ชายคนหนึ่งหน้าตี๋ๆ ขาวๆ ดูแล้วน่าจะเป็นเด็กปีหนึ่ง

“มีอะไรเหรอคะ”อัญญาพูดขึ้นพร้อมทำหน้าสงสัย

“ผมชอบเพื่อนพี่ครับ ขอเบอร์ได้มั๊ยครับ” ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นและก้มหน้าลงด้วยความเขิน

“เบอร์รองเท้ากูเอามั๊ย”ไปร์ทพูดเสียงเข้มพร้อมมองผู้ชายคนนั้นอย่างเอาเรื่อง

“ถะ ถ้าไม่สะดวกผมขอตัวก่อนนะครับ” ผู้ชายคนนั้นพูดแล้วรีบออกไปเมื่อรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตที่ออกมาจากร่างสูงตรงหน้า

ร่างสูงมองมาทางเฌอร์ลินที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว

“เฌอไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”ร่างบางรีบบอกพร้อมยิ้มให้เขา ไปร์ทวางจานข้าวคะน้าหมูกรอบลงตรงหน้าร่างบาง เฌอร์ลินยิ้มเมื่อเห็นของโปรดของตัวเองก่อนจะมองไปที่จานของร่างสูงก็เป็นคะน้าหมูกรอบเช่นกัน

“สาวๆ น้ำมาแล้วคร๊าบบบบ” พอร์ชวิ่งมาพร้อมกับส่งน้ำให้ทุกคน จากนั้นทั้งหมดก็รีบกินข้าวเพราะช่วงบ่ายทุกคนยังมีเรียนต่อ

“รับอะไรดีคะ”เสียงหวานพูดขึ้นพร้อมส่งยิ้มให้ลูกค้า

“คุณลูกค้าคะ คุณลูกค้า” ร่างบางถามอีกครั้งเมื่อเห็นเขาเอาแต่จ้องหน้าเธอ

“อ่ออ เอาอเมริกาโน่ครับ ละ แล้วก็เค้กวนิลา”ลูกค้าหนุ่มพูดขึ้น ดวงตาคมมองใบหน้าหวานไม่วางตา

“คันตีน” ไปร์ทพูดขึ้น เมื่อเห็นผู้ชายคนนั้นมองเฌอร์ลีนไม่วางตา

“มึงใจเย็นดิว่ะ ขืนมีเรื่องเดี๋ยวก็โดนเฌอร์ลินโกรธอีกหรอก”พอร์ชรีบห้ามเพื่อน เมื่อเห็นร่างสูงมองผู้ชายคนนั้นอย่างกับจะฉีกเป็นชิ้นๆ ขืนมีเรื่องกันโดนเฌอร์ลินโกรธแน่ เมื่อก่อนตอนเฌอร์ลินทำงานที่นี้แรกๆ พวกเขาก็มาเฝ้าเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนั้นมีผู้ชายมาจีบเฌอร์ลิน พวกเขาเห็นจึงกระทืบผู้ชายคนนั้น เลยโดนเฌอร์ลินโกรธและสั่งห้ามไม่ให้พวกเขามาเฝ้าเธอที่นี่

จนในที่สุดไอ้ไปร์ทก็สัญญาว่าจะดูเฉยๆ จะไม่มีเรื่องกับใคร ร่างบางเลยใจอ่อนยอมให้พวกเขามาเฝ้า

ใช่แล้ว ใช้คำว่าพวกเขาเพราะไปร์ทมักจะลากเขา เคนตะและอัญญามาด้วยเกือบทุกครั้ง หากวันไหนไปร์ทไม่ว่างก็จะให้เขากับเคนตะมาเฝ้าพร้อมกับวีดีโอคอลหาตลอดเวลา แต่วันนี้เคนตะพาอัญญาไปดูหนังจึงมีแค่เขาที่ต้องมานั่งเฝ้าร่างบางกับไปร์ท

“เห้อออออ มึงจะนั่งเฝ้าเฌอไปถึงเมื่อไหร่ว่ะ”พอร์ชบ่นด้วยน้ำเสียงไม่จริงจัง

“หยุดบ่นสักที รำคาญ”ไปร์ทพูดขึ้นเมื่อเห็นพอร์ชบ่นเขาไม่หยุด ดวงตาคมยังมองไปที่ร่างบางไม่ละสายตา

“ใช่สิกูไม่ใช่เฌอนิ ทำไรก็ผิดไปหมด เสียเวลากูไปหาสาวชะมัด” พอร์ชดัดเสียง พร้อมสะบัดหน้างอนๆ

“ระวังเอดส์เหอะมึง”ไปร์ทพูดขึ้นด้วยความหมั่นไส้กับการเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าของเพื่อน

“อะ…”

“กลับกันเถอะ”เสียงหวานพูดขึ้นก่อนที่พอร์ชจะได้สวนกลับร่างหนา

“เฌอไม่ให้พี่ไปส่งจริงๆหรือครับ” เสียงของพี่รหัสควบตำแหน่งเจ้าของร้านพูดกับร่างบาง ก่อนจะหันมาเห็นสองหนุ่มที่มาเฝ้าร่างบางทุกวันตั้งแต่เธอมาทำงานที่นี่ คอยกันท่าเขาตลอดจนเขาไม่มีโอกาสได้คุยกับร่างบางสองต่อสองเลยสักครั้ง

“ไม่รบกวนพี่ต้นดีกว่าค่ะ เฌอกลับพร้อมไปร์ทกับพอร์ชดีกว่า”ร่างบางบอกอย่างเกรงใจ

“เฌอกลับกันเถอะ” ไปร์ทพูดกับร่างบางพร้อมดึงกระเป๋าของเธอมาถือ แต่ยังจ้องพี่รหัสของเธอไม่วางตา ร่างบางพยักหน้าก่อนบอกลาพี่รหัส

“เฌอกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”

“ครับ”ต้นพูดขึ้นอย่างเสียดาย

“มึงกลับเลยนะ เดี๋ยวกูไปส่งเฌอเอง”ไปร์ทพูดขึ้น

“ใช่สิ กูหมดประโยชน์แล้วนิ กลับก่อนนะเฌอเจอกันพรุ่งนี้”พอร์ชพูดขึ้นพร้อมสะบัดหน้าอย่างงอนๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาหมายที่จะลูบหัวร่างบางอย่างเอ็นดู แต่ยังไม่ทันโดนหัวของเธอก็ต้องรีบชักมือกลับเมื่อเจอเข้ากับสายตาดุของไปร์ท พอร์ชรีบขึ้นรถแล้วขับออกไปก่อนที่เขาจะโดนเพื่อนรักฆ่า

“ไปเถอะ” ไปร์ทเปิดประตูข้างคนขับก่อนจะดันร่างบางให้ขึ้นไปนั่ง แล้วรีบขึ้นรถออกไป ขืนอยู่ต่อเขาได้กระทืบพี่รหัสเธอตายคาตีนแน่

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***