Secret Love 1 | เพื่อนรัก?

Rrrrrrrr Rrrrrrrr -ไปร์ท-

”ฮัลโหล“ เสียงหวานกรอกตามสายเมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์

(ไปร์ท รออยู่ใต้คอนโดนะ) เสียงทุ่มตอบกลับมาตามสาย

“จ้า เดี๋ยวเฌอรีบลงไป” พูดพลางหมุนตัวหน้ากระจกเพื่อสำรวจความเรียบร้อย วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเรียน ตอนนี้ร่างบางกลายเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 3 แล้ว

เฌอร์ลินอยู่ในชุดนักศึกษาเสื้อพอดีตัว กระโปรงจีบรอบเหนือเข่าเล็กน้อย รองเท้าคัดชูสีดำ ใบหน้าหวานแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบาแต่รับกับใบหน้าสวยได้อย่างลงตัว คิ้วเรียวที่แทบจะไม่ต้องเขียน ดวงตาหวานกลมโต แพขนตาหนาตามธรรมชาติ จมูกโด่งรั้นรับกับริมฝีปากอิ่มสีชมพูที่ถูกเคลือบด้วยลิปสติกบางๆ ผมยาวหนาสีดำถูกปล่อยไปตามธรรมชาติ

(ห้ามวิ่งนะ เดี๋ยวล้ม…) น้ำเสียงเข้มแต่ทว่าแฝงไปด้วยความห่วงใยรีบตอบกลับมา

“จ้า”ร่างบางตอบกลับแล้วรีบวางสาย ก่อนจะไปหยิบกระเป๋าและหนังสือแล้วออกจากห้องไป

เช้าวันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอม ตอนนี้เฌอร์ลินอยู่ชั้นปีที่3แล้ว อีกไม่กี่ปีก็จะจบแล้ว แค่คิดร่างบางก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เพราะความฝันของเธอกำลังจะเป็นจริง เธออยากเป็นหมอ อยากช่วยชีวิตคนอื่น อยากให้ทุกคนได้มีชีวิตอยู่กับคนที่รัก ไม่อยากให้คนอื่นๆ ต้องสูญเสียคนที่รักที่สุดไปเหมือนกับเธอ

ถ้าพ่อกับแม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่ท่านต้องภูมิใจในตัวเธอมากแน่ๆ ที่เธอสอบเข้าคณะแพทยศาสตร์ได้ แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะตอนนี้ท่านทั้งสองก็คงจะกอดกันอยู่แล้วคงจะส่งยิ้มอบอุ่นมาให้เธอแน่ๆ ….ฝากพ่อกอดแม่ด้วยนะคะ แล้วก็ฝากแม่กอดพ่อด้วยนะคะ ช่วยกอดกันแทนเฌอหน่อยนะ…. ร่างบางยืนคิดในใจคนเดียวหน้ากระจก ก่อนจะรีบต่นจากภวังเพราะตอนนี้เธอต้องรีบไปมหาวิทยาลัยแล้ว เธอไม่อยากไปสายตั้งแต่วันแรก ร่างบางหยิบกระเป๋าแล้วรีบออกจากห้องพักไป

เฌอร์ลินพักอยู่คอนโดใกล้ๆ มหาลัย ใช้เวลาแค่10-15นาทีในการเดินทางไปเรียน แต่ก็ไม่เคยไปเรียนเองสักครั้ง เพราะจะมีไปร์ทคอยรับส่งทุกวัน หากวันไหนที่เขาติดธุระก็จะเป็นคนอื่นๆที่มารับส่งเธอ

ส่วนอัญญาก็ไปกลับบ้าน ตอนนั้นพ่อกับแม่ของอัญญาอยากให้ร่างบางไปอยู่ที่บ้านด้วย แต่เธอเกรงใจเพราะที่ผ่านมาทุกคนก็ช่วยเหลือเธอมามากแล้ว

ประตูลิฟต์เปิดออกเฌอร์ลินรีบสาวเท้าไปที่ประตูคอนโดก่อนจะเห็น ร่างสูงโปร่งในชุดนักศึกษาเสื้อช็อปที่บ่งบอกให้รู้ว่าเขาเรียนอยู่คณะวิศวะ

ผิวขาวเนียนที่ผู้หญิงบางคนยังอิจฉา ผมสีดำยาวระต้นคอ ด้านหน้าที่ไม่ได้เซ็ทปิดหน้าผากไว้รับกับใบหน้าหล่อ คิ้วเรียวหนา ดวงตาคม จมูกโด่ง รับกลับริมฝีปากสีชมพู ที่สาวๆคนไหนได้เห็นเป็นต้องกรี๊ด ยืนพิงรถหรู มือทั้งสองข้างล่วงกระเป๋ากางเกง

ร่างสูงพักอยู่คอนโดหรูซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวเขา ใกล้ๆ กับคอนโดที่เธอพักอยู่

ไปร์ทเงยหน้าขึ้นมองเมื่อรับรู้ถึงการมาของเฌอร์ลิน

“เสื้อเล็กไปหรือเปล่า แล้วทำไมกระโปงสั้นกว่าทุกวัน” ไปร์ทพูดพร้อมจับเฌอร์ลินหันซ้าย หันขวา

“ไม่เห็นจะเล็กเลย รีบไปกันเถอะเปิดเทอมวันแรกเดี๋ยวไปสายนะ” เฌอร์ลินรีบเปลี่ยนเรื่องและดันร่างของเขาให้ไปขึ้นรถไม่อย่างนั้นคงโดนเขาบ่นและให้ไปเปลี่ยนชุดแน่ๆ

ร่างหนาถอนหายใจ ก่อนจะเปิดประตูรถให้ร่างบางขึ้นไปนั่ง แล้วเดินกลับไปขึ้นรถฝั่งคนขับ

ไปร์ทหยิบแซนด์วิชและนมจากด้านหลังส่งให้ร่างบาง

“อะไรเหรอ”ร่างบางขมวดคิ้ว และถามอย่างสงสัย

“ยังไม่ได้กินข้าวเช้าใช่มั๊ย”เขาถามอย่างรู้ทัน

“อ๋อ…..ขอบคุณนะ” ร่างบางยิ้มรับ

“วันนี้เปิดเทอมวันแรก เฌอกลัวไปสายก็เลยไม่ได้ทำอาหารเช้า” เฌอร์ลินรีบบอก มือบางหยิบนมมาดื่มและหยิบกล่องแซนด์วิชขึ้นมา

“ไปร์ทกินแล้วเหรอ” ร่างบางเอ่ยถามพร้อมกัดแซนด์วิชกินอย่างอร่อย

“ยัง เมื่อเช้าไปร์ทรีบ”

“อ่ะ” ร่างบางส่งแซนด์วิชให้เขา

“ไปร์ทขับรถอยู่” ร่างบางก้มมองแซนด์วิชในมือ ก่อนจะยื่นไปจ่อที่ปากเขา ไปร์ทจับมือเฌอร์ลินไว้ก่อนจะกัดแซนด์วิชที่เธอส่งให้อย่างอร่อย

“วันนี้ต้องไปทำงานอีกใช่มั๊ย”ร่างสูงบอกพร้อมปรายตามองร่างบาง เฌอร์ลินพยักหน้ารับ

ตอนปี 1 เธอหางานพาร์ทไทม์ทำโชคดีที่พี่รหัสของเธอเปิดร้านกาแฟและต้องการพนักงาน เธอจึงได้ทำงานที่นั้น

จันทร์-ศุกร์เริ่มงาน 6โมงเย็นจนถึง3ทุ่ม ส่วนวันเสาร์เริ่มตั้งแต่ 10โมงเช้าจนถึง3ทุ่ม ส่วนวันอาทิตย์เป็นวันหยุด ทุกคนที่นั้นใจดีกับเธอมาก แต่มีสิ่งนึงที่ทำให้เธอหงุดหงิด คืออัญญาและสามหนุ่มสลับกันคอยไปเฝ้าเธอทุกวัน แถมยังไปรับ-ไปส่งเธอทุกเช้าที่มีเรียน ไปส่งร้านกาแฟ และรับเธอกลับไปส่งคอนโด เธอก็ไม่รู้เหตุผลเหมือนกันว่าทำไม

“เมื่อไหร่จะลาออก” เสียงของร่างหนาปลุกเธอให้ตื่นจากภวัง

“ไม่เอาหรอก ทำงานที่นั่นดีจะตายไปทุกคนใจดีกับเฌอมากเลยนะ แล้วเงินเดือนก็ดีด้วย” ร่างบางพูดแล้วยิ้มตาเป็นประกาย

“ไม่รู้อะไรจริงๆ สินะ”ร่างสูงพึมพำแล้วถอนหายใจ เมื่อนึกถึงหน้าพี่รหัสของร่างบาง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าไอ้หมอนั่นไม่ได้คิดกับร่างบางแค่น้องรหัส แค่คิดก็อยากกระทืบให้มันตายคาเท้า

ใช้เวลาไม่นาน รถหรูก็เลี้ยวเข้าสู่มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง ทันทีที่รถหรูแล่นเข้าสู่มหาวิทยาลัย ก็ดึงดูดสายตานักศึกษาทุกคนได้เป็นอย่างดี

“เอารถไปจอดที่ตึกวิศวะนะ เดี๋ยวไปร์ทเดินไปส่ง”เขาบอกพร้อมขับรถไปจอดที่ตึกวิศวะ

“อืม”รถหรูจอดนิ่งและดับเครื่องยนต์ ร่างหนาเปิดประตูลงมาจากฝั่งคนขับ ส่วนอีกฝั่งร่างบางก็เปิดประตูลงมา

การปรากฏตัวของไปร์ทและเฌอร์ลินเรียกสายตาของนักศึกษาที่อยู่บริเวณนั้นได้เป็นอย่างดี หนุ่มหล่อวิศวะ สาวสวยคณะแพทย์ ดีกรีเดือน-ดาวมหาลัย

“โหหห นึกว่าจะไม่มากันซะแล้ว แอบไปทำอะไรกันมาเปล่าวะ” พอร์ชพูดขึ้นพร้อมกับหัวของเขาที่โยกไปตามแรงตบ

“สมน้ำหน้า ปากหมาดีนัก” อัญญาพูดแล้วยิ้มให้เคนตะแฟนหนุ่มของเธอพร้อมบอกเป็นนัยว่าเขาทำดีมาก พอร์ชจับหัวของตัวเองพร้อมสะบัดหน้างอนๆ เฌอร์ลินหัวเราะให้กับความขี้เล่นของพอร์ช แตกต่างจากไปร์ทที่นิ่งสมฉายา หนุ่มหล่อมาดนิ่งแห่งวิศวะ

“ไปส่งเฌอที่คณะกันเถอะ เดี๋ยวเฌอเข้าเรียนสาย”อัญญาบอกพร้อมกับจูงมือของเฌอร์ลินเพื่อเดินไปที่คณะแพทย์ซึ่งอยู่ไม่ไกลกับคณะวิศวะมากนัก โดยมีสามหนุ่มเดินตามหลังเป็นบอดี้การ์ด ตลอดทางเดินเรียกสายตาของทุกคนให้หันมาดูพวกเขาทั้งห้าได้เป็นอย่างดี

“เฌอ ทางนี้” เสียงนัตตี้ร้องขึ้นเมื่อเห็นเฌอร์ลินเดินเข้ามาใต้คณะ นัตตี้และแจ็คกี้รวมถึงคนอื่นๆที่ไม่ใช่นักศึกษาปี1 ชินกับทั้งสามหนุ่มหนึ่งสาวของคณะวิศวะเป็นอย่างดีเพราะพวกเขาทั้งสี่คนสลับกันไปรับ ไปส่งเฌอร์ลินตั้งแต่เข้าปี1

ดูแลเฌอร์ลินอย่างกับไข่ในหิน ไม่ว่าเฌอร์ลินจะไปที่ไหนก็จะมีทั้งสี่คนสลับไปเฝ้า แม้จะไปทำงานพาร์ทไทม์ก็ตาม ถ้าไม่ได้สนิทกันคงคิดว่าเฌอร์ลินกำลังคบกับหนึ่งในสามหนุ่มนี้แน่ๆ

“หล่ออออมากกกกก”แจ็คกี้พูดขึ้น สายตาจับจ้องอยู่ที่สามหนุ่มด้านหลัง

“แหม่ ทักผู้ชายก่อนทักเพื่อนอีกนะ”เฌอร์พูดเสียงงอนๆ

“แกยังไม่ชินอีกเหรอเฌอ แจ็คกี้ก็หยอดสามคนนี้ตั้งแต่ปี1แล้วนะ” อัญญาบอก

“ใช่ เห็นผู้ชายไม่ได้เลยพุ่งเข้าหาตลอด”นัตตี้พูดเสริมอัญญา

“ชิ ขึ้นเรียนก็ได้ ไปกันค่ะชะนี”แจ็คกี้บอกพร้อมโบกมือลาสามหนุ่ม

“เฌอไปเรียนก่อนนะ”

“อืม ตอนเที่ยงไปกินข้าวที่ตึกวิศวะนะ ห้ามไปคนเดียว ก่อนไปโทรบอกก่อนนะ เข้าใจมั๊ย” ไปร์ทบอกร่างบาง

“เป็นห่วงขนาดนี้ไม่ย้ายมาเรียนคณะแพทย์เลยล่ะครับคุณไปร์ท”พอร์ชพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนของเขามองตามร่างบางจนลับสายตา

“พูดมาก”ไปร์ทบอกก่อนเดินกลับไปที่ตึกวิศวะ

“โอ๊ย! เจ็บว่ะนานๆโดนคุณชายไปร์ทด่า”พอร์ชพูดพร้อมทำท่าทางจับหัวใจ

อัญญากับเคนตะส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจแล้วเดินตามไปร์ทกลับตึกวิศวะ

.

.

.

.

.

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***