Intro

“แม่จ๋า แม่ได้ยินเฌอมั๊ยจ๊ะ แม่อย่าทิ้งเฌอไปนะ แม่ตื่นมาพูดกับเฌอก่อนสิจ๊ะ ฮืออออออ”

เสียงหวานปนสะอื้น เรียกแม่อย่างน่าสงสาร ร่างเล็กของเด็กสาวในชุดนักเรียนชั้นมัธยมปลายกอดร่างไร้วิญญาณของผู้เป็นแม่และร้องไห้อย่างน่าเวทนา เมื่อคุณหมอแจ้งว่าแม่ของเธอได้เสียชีวิตแล้ว

“เฌอ ไม่เป็นไรนะ แม่ไปสบายแล้ว ฮือออออออ”

อัญญาเด็กสาวชั้นมัธยมปลายเพื่อนสนิทของเฌอร์ลิน กอดปลอบเพื่อนสาว แม้ตัวเองจะกำลังร้องไห้เหมือนกันตาม อัญญากับเฌอร์ลินเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ เรียนห้องเดียวกันตั้งแต่อนุบาล เนื่องจากพ่อแม่ของทั้งสองเป็นเพื่อนกัน จึงทำให้อัญญาและเฌอร์ลินสนิทกันมาก

“อัญ เฌอไม่เหลือใครแล้ว ฮืออออออ”

“เฌอยังมีอัญนะ มีพ่อกับแม่ของอัญด้วย เฌอไม่ได้อยู่คนเดียวนะ”

อัญญากอดเฌอร์ลินไว้ สองสาวกอดกันร้องไห้อย่างน่าสงสาร อัญญาสงสารเพื่อนรักสุดหัวใจ เฌอร์ลินเติบโตมากับแม่แค่สองคน พ่อของเฌอร์ลินเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุตั้งแต่เฌอร์ลินอายุได้ 3 ขวบ เฌอร์ลินจึงอยู่กับแม่แค่สองคน แต่แม่ของเฌอร์ลินร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงด้วยโรคหัวใจที่เป็นมาตั้งแต่เกิด

“เฌอ มัวทำไรอยู่รีบไปเร็ว เดี๋ยวก็ไปเรียนสายหรอก”

อัญญาบ่นเพื่อนสาวเมื่อเห็นร่างบางของเฌอร์ลิน มัวแต่ยืนคิดอะไรอยู่ ถ้าเดาไม่ผิดคงคิดถึงเรื่องเมื่อ 2 ปีก่อนแน่

เฌอร์ลินหันมาตามเสียงเรียกของอัญญา ร่างบางอยู่ในชุดนักศึกษาถูกต้องตามระเบียบของคณะที่เรียน เสื้อนักศึกษาพอดีตัวกับกระโปรงจีบรอบ ผิวขาวอมชมพู ใบหน้าเล็ก เรียว รูปไข่ คิ้วเรียวที่แทบจะไม่ต้องเขียน ดวงตาหวานกลมโต แพขนตาหนาตามธรรมชาติ จมูกโด่งรั้นรับกับริมฝีปากอิ่มสีชมพูที่ถูกเคลือบด้วยลิป มันบางๆ ผมยาวหนาสีดำถูกรวบเป็นหางม้าผูกทับด้วยโบว์สีขาว

เฌอร์ลินส่งยิ้มให้อัญญา เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอ ตั้งแต่จำความได้ในชีวิตของเฌอร์ลินก็มีอัญญาอยู่ข้างๆ เสมอ อัญญาสาวสวยหน้าคม มีนิสัยไม่ยอมคน ตั้งแต่เด็กจนโตไม่ว่าใครมารังแกหรือมีหนุ่มที่ไหนเข้าหาเธอก็จะมีอัญญาคอยจัดการให้หมด

“ก็เฌอดีใจอ่ะ ในที่สุดก็สอบชิงทุนเข้าคณะแพทย์ของมหาลัยนี้ได้ ถ้าไม่ได้ทุนนะมีหวัง….”

มหาวิทยาลัยนี้เป็นมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังติดอันดับต้นๆของประเทศ ค่าเทอมไม่ต้องพูดถึง แพงมากกกก ที่นี่จึงเป็นที่รวมตัวของลูกนักธุรกิจ ไฮโซทั้งหลาย โชคดีที่เธอสอบได้ทุนเรียนฟรี ไม่อย่างนั้นเงินเก็บที่มีอยู่คงหมดไปกับค่าเทอม

“พูดอะไรอย่างนั้น”

อัญญาพูดเสียงดุ

“เฌอก็มีเงินที่พ่อกับแม่ของเฌอเก็บไว้ให้เรียนตั้งเยอะ อีกอย่างพ่อกับแม่ของอัญก็บอกแล้วไง ถ้าเฌอไม่ได้ทุนหรือไม่อยากเอาเงินเก็บมาใช้ ท่านจะส่งให้เฌอเรียนเอง”

“ไม่เอาหรอกเฌอเกรงใจอ่ะ แค่นี้ท่านทั้งสองก็ดีกับเฌอมากแล้ว”

เฌอร์ลินพูดด้วยความเกรงใจ ความจริงหากสอบชิงทุนไม่ได้ เธอก็ตั้งใจจะเรียนที่นี่อยู่แล้วโดยใช้เงินเก็บในบัญชีที่พ่อกับแม่เก็บไว้ให้ เพราะเธออยากเป็นหมอ เธออยากใช้ความรู้ที่มีช่วยเหลือคนอื่น เพื่อให้พวกเขาได้ใช้ชีวิตอยู่กับคนที่รัก

“เอาน่า เฌอก็ทำได้แล้วไม่ใช่เหรอ ไปกันเถอะวันนี้มีเรียนวันแรกด้วย ไปทำความฝันของพวกเราให้เป็นจริงกัน”

อัญญากอดคอเพื่อนสาวไว้

“เดี๋ยวอัญไปส่งเฌอร์ที่ตึกก่อนนะ”

อัญญา บอกเฌอร์ลินเมื่อเดินมาใกล้ถึงคณะแพทย์ เฌอร์ลินกับอัญญาเรียนคนละคณะกัน เฌอร์ลินเรียนคณะแพทย์ ส่วนอัญญาเรียนคณะวิศวะ

“ขอบใจนะอัญ เดี๋ยวตอนเที่ยงเฌอทักไปนะ จะได้ไปทานข้าวด้วยกัน”

เฌอร์ลินหยุดเดินพร้อมพูดขึ้นเมื่อถึงตึกเรียน

“ได้ อัญไปนะ”

“เธอ” เฌอร์ลินมองซ้ายมองขวาเพราะไม่มั่นใจว่าพวกเขาเรียกเธอหรือเปล่า

“เธอนั้นแหละ คนสวยๆน่ะ“

เฌอร์ลินชิ้วนิ้วเข้าหาตัวเอง

“ใช่ เธอเรียนปี 1 เหมือนกันใช่มั๊ย”

ผู้หญิงที่หน้า หมวยๆ พูดขึ้น

“ใช่ เธอสองคนก็เรียนปี1คณะแพทย์ ใช่มั๊ย”

“ใช่ ฉันชื่อนัตตี้นะ ส่วนนี้แจ็ค”

“เดี๋ยวเถอะนังชะนี บอกกี่ทีแล้วให้เรียกแจ็คกี้ ฉันชื่อแจ็คกี้นะ ยินดีที่ได้รู้จัก”

ประโยคแรกพูดกับนั้ตตี้ ส่วนประโยคหลังหันมาพูดกับเฌอร์ลิน

“เราชื่อเฌอร์ลิน ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

เฌอร์ลินยิ้มให้กับทั้งสองคน และเดินเข้าตึกเรียนพร้อมกัน

นัตตี้เป็นสาวหมวยเรียบร้อย แต่ปากจัดมาก ส่วนแจ็คกี้เป็นชายที่ใจเป็นหญิง ขาวตี๋อยู่ในขั้นหล่อเลยก็ว่าได้ ร่างบางรู้สึกถูกชะตากับทั้งสองคนมาก ทั้งนัตตี้และแจ็คกี้เป็นคนตลก และชอบกัดกันเองมาก ทำให้ทั้งสามคนสนิทกันเร็ว

Line -อัญญา-

อัญญา:เฌอเรียนเสร็จยัง

เฌอร์ลิน:เสร็จแล้ว เฌอกำลังเดินลงไป

อัญญา:โอเค อัญรออยู่ที่โต๊ะใต้ต้นไม้ใกล้ๆคณะเฌอนะ

เฌอร์ลิน:จ้าาาา

“เฌอทางนี้”

อัญญาเรียกเฌอร์ลิน เมื่อเห็นร่างบางเดินมา โดยดวงตาคู่สวยมองซ้ายมองขวาเหมือนกำลังหาเธออยู่

“อัญ”

เฌอร์ลินยิ้มออกมาเมื่อเจออัญญาที่กำลังมองหา นั่งอยู่บนเก้าอี้ฝั่งซ้ายมือ นอกจากอัญญาแล้วยังมีผู้ชายอีกสามคนที่นั่งอยู่ด้วยและกำลังมองมาทางที่เธอ นัตตี้ และแจ็คกี้

“เฌอ นี่เคนตะ พอร์ช และไปร์ท เรียนอยู่ห้องเดียวกับอัญน่ะ นี้เฌอร์ลินเพื่อนสนิทชั้นเอง”

อัญญาแนะนำทั้งสามคนที่เรียนวิศวะเช่นเดียวกับเธอให้เฌอร์ลินนรู้จัก

“อ่อ ยินดีที่ได้รู้จักนะ“ร่างบางยิ้ม

“ยินดีที่ได้รู้จักคร๊าบบบ เราชื่อพอร์ชนะ”

พอร์ชพูดขึ้นแล้วยื่นมือออกไปเพื่อเป็นการทักทายแบบฝรั่ง

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ชื่อแจ็คกี้นะคะ โสด ซิงค่ะ”

แจ็คกี้ยื่นมือออกไปจับมือของพอร์ชแทน พอร์ชรีบดึงมือกลับแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าแจ็คกี้จะยอมปล่อยมือเขาง่ายๆ ทั้งสองยื้อกันไปยื้อกันมา จนเฌอร์ลินนและอัญญาทนไม่ไหวต้องจับแยก

“นี่นัตตี้นะ”

เฌอร์ลินแนะนำนัตตี้ให้ทุกคนรู้จัก เมื่อทำความรู้จักกันแล้วทุกคนตกลงกันว่าจะไปทานข้าวเที่ยงที่นอกมหาลัย เพราะโรงอาหารส่วนกลาง และโรงอาหารของแต่ละคณะคงเต็มไปด้วยนักศึกษาเนื่องด้วยตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงพอดี อีกอย่างทั้งหมดไม่มีเรียนในช่วงบ่าย ทุกคนช่วยกันเลือกร้านที่จะไป เฌอร์ลินรู้สึกเหมือนมีคนมองจึงเงยหน้าจากมือถือขึ้นดู พบกับใบหน้าหล่อ ติดเย็นชา ดวงตานิ่ง สื่อความหมายไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ กำลังจ้องเธอออยู่ เฌอร์ลินหลบสายตาจากไปร์ทเป็นเวลาเดียวกันกับคนอื่นๆตกลงเลือกร้านอาหารที่จะกินกันได้

มื้อนี้ทุกคนฝากท้องวันที่ร้านอาหารตามสั่งข้างมหาลัย ซึ่งพอร์ชเป็นคนเสนอ เนื่องจากเขามากินร้านนี้บ่อย

เธอเองพึ่งรู้ว่าพอร์ชเป็นลูกชายคนเดียวของผู้บริหารมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังที่เธอกำลังเรียนอยู่

ส่วนเคนตะครอบครัวของเขาเป็นเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังลำดับต้นๆ และมีสาขาอยู่ทั่วประเทศ เขามีพี่ชายหนึ่งคนตอนนี้เรียนจบแล้วและทำงานอยู่โรงพยาบาลของตัวเอง เคนตะไม่ชอบงานบริหารจึงมาเรียนวิศวะ

ส่วนไปร์ทเป็นทายาทตระกูลดังเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ทั่วประเทศและนำเข้ารถหรูอันดับหนึ่งของประเทศ ซึ่งครอบครัวของเขาเป็นตระกูลที่มีอิทธิพลและรวยติดอันดับต้นๆของประเทศ เขามีพี่สาว 1 คน ชื่อเปเปอร์ ซึ่งตอนนี้พี่สาวของเขาได้แต่งงานกับคุณหมอวายุซึ่งเป็นพี่ชายของเคนตะและมีลูกสาวด้วยกัน 1 คน นอกจากนี้ไปร์ทยังเป็นเจ้าของPPผับ อีกด้วย

ทุกคนสั่งอาหารมากินกันและจริงอย่างที่พอร์ชบอกอาหารที่นี่อร่อยมากๆๆ พวกเราพูดคุยกันเรื่องต่างๆ เอาเรื่องนั่นเรื่องนี้มาเล่าสู่กันฟัง ใช้เวลาแค่ไม่นานพวกเราก็สนิทกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***