แค้นนี้ฝากท่านชำระด้วย

...แค้นนี้ฝากท่านชำระด้วย...

...ติ่ง~...

...ติ่ง~...

  "ล....เลือด!! ฉะ..ฉันกำลังจะตาย " สาวน้อยผู้น่าสงสารลืมตาตื่นขึ้นกับภาพตรงหน้าที่มีคราบเลือดเกลอะเกลื้อนอยู่ทั่วตามร่างกาย เธอดูอิดโรยและเหมือนคนใกล้จะตายอยู่รอมร่อแต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังมีแรงฮึดที่จะลืมตามองดูโลกโสมมแห่งนี้ก่อนจะได้รู้ว่า..........

"พะ...พวกท่าน"

"พวกท่านล้วนหลอกลวงข้า พวกท่านมันน่ารังเกียจยิ่งกว่าข้าด้วยซ้ำ"

"ใครน่ารังเกียจ เจ้าพูดใหม่สิ!!!"

   เสียงหญิงสาวพูดคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดหวาดระแวงและชิงชังอยู่ในน้ำเสียง เธอนั่งกอดร่างหญิงชราที่ตอนนี้เป็นแค่ร่างไร้วิญญาณอยู่พร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นจนดวงตาแดงก่ำ ก่อนจะกวาดสายตามองและตะวาดเสียงดังลั่นใส่พวกคนผู้น่ารังเกียจที่ทำให้หญิงในอ้อมกอดเธอหมดลมหายใจกำลังยืนยิ้มอย่างไม่รู้สึกผิดสักนิดที่ทำคนตาย

   "ได้ ในเมื่อพวกท่านสนุกกันถึงเพียงนี้ ข้าก็จะสนองให้พวกท่านได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดนี้ไปด้วยละกัน" ว่าพลางหญิงสาวผู้น่าสงสารก็คล้ามีดเล่มเล็กใต้เท้าขึ้นมาหมายจะเอาไปแทงคนที่อยู่เบื้องหน้าแต่ก็ช้าไปนิด เพราะมีใครมิรู้ได้เดินมายังหลังของเธอก่อนจะจ้วงมีดเข้ากลางหลัง "อั๊ก"

   "พะ..พวกท่าน พวกท่านมันคือสัตว์เดรัจฉาน" เธอรู้สึกชาวาปไปทั่วทั้งตัว ด้วยไม่คิดว่าฝั่งพวกน่ารังเกียจนั้นจะเล่นสกปรกกับบ่าวหลังเรือนที่วันๆทำแต่งานในจวนให้กับพวกเค้า แต่สิ่งที่มันตอบแทนกลับเป็นความตายที่ไม่สนแม้แต่ชีวิตของคนๆหนึ่ง ที่ทำงานเช็ดเรือนดูแลความเรียบร้อยในจวนทั้งนอกทั้งในจนวันๆแทบไม่มีเวลามาพบหน้ามารดาเลยสักนิด 'ถ้าข้ารู้เช่นนี้ มิสู้หอบผ้าหนีไปแต่แรกยังดีกว่า'

   "เจ้ามันก็แค่บ่าว เป็นของเล่นของพวกข้าก็ถือว่ามีบุญนักแล้ว นี่ยังจะมาว่าพวกข้าว่าเป็นสัตว์เดรัจฉานอีกรึ เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ" พวกคนปากเน่าพูดดูถูกดูหยามบ่าวตรงหน้าที่ตอนนี้ได้ล้มลงไปนอนกองกับพื้นเรือน บาดแผลที่ถูกทิ่มแทงข้างหลังถูกดึงมีดออกทำให้เห็นเลือดสีแดงกระฉุดปูดๆขึ้นไหลไปตามแผ่นหลัง

   "ข้าสัญญา ว่าถ้าเกิดใหม่ชาติหน้าข้าจะต้องล้างแค้นพวกท่านให้จงได้ เอาให้สาสมกับความแค้นที่ข้ามีต่อพวกท่านในตอนนี้เป็นร้อยเท่าพันเท่า"

   "เจ้านะรึ จะมาแก้แค้นข้า ก่อนจะเกิดใหม่ตอนนี้เจ้าเอาชีวิตตัวเองให้รอดก่อนเถอะ..ข้าเกรงว่าชาติหน้าจะไม่มีให้เจ้าแล้วหล่ะสิ"ว่าพลางก็ใช้เท้าเหยียบไปยังแผลสดใหม่ที่พึ่งถูกแทงก่อนหน้านี้แรงๆจนเลือดไหลเพิ่มพูนหนักกว่าเดิมหลายเท่า

   ซูเซียวตะเกียดตะกายที่จะเอามีดในมือกรีดไปยังเส้นเอ็นข้อเท้าของผู้เหยียบ หมายจะทำให้พิการเดินไม่ได้ อย่างน้อยชาตินี้ข้าก็ขอให้ได้แก้แค้นก่อนจะสิ้นชีวิต

...ปั๊ก...

และ...เธอทำได้ คนผู้นั้นไม่ทันได้ตั้งตัวมัวแต่มองไปยังใบหน้าหญิงสาวใต้เท้าจนไม่ทันได้ระวัง เส้นเอ็นข้อเท้าของเค้าถูกของมีคมกรีดแทงจนชาวาปไปทั้งขา

"เจ้า!! ใกล้จะตายแล้วยังเหิมเหริมอีก"

   "เป็นไง รสชาติของความเจ็บปวดไงเล่า ท่านมิชอบรือ" เธอทำหน้ายิ้มกริ่มพอใจกับผลงานตัวเองก่อนตาย เส้นเลือดที่ข้อเท้าทำให้เลือดทะลักออกมา เส้นเอ็นที่รวมเส้นกันนั้นก็ยื่นออกมากับเลือดที่กระฉูดไหลเป็นทาง ภาพนั้นหากเป็นเมื่อก่อนเธอคงยิ่วหน้าและหลบเลี่ยงที่จะมอง แต่วันนี้เธอกลับรู้สึกว่ามันสวยงามยิ่งนัก "ข้าไม่ชอบเลือด แต่วันนี้ยิ่งเห็นข้าก็รู้สึกหลงไหลมันยิ่งนัก"

...พรึ่บ...

"เฮือก!!! ฉะ....ฉันยังไม่ตาย ฉันยังรอด"เสียงหอบหายใจถี่กระชั้นของคนผู้หนึ่งดังขึ้นกลางป่า เธอดูเหมือนศพเน่าที่คล้ายจะไร้วิญญาณเพราะด้วยรูปร่างที่เปรอะเปรื้อนและรอยคราบเลือดทั่วทั้งตัวที่โชยกลิ่นเน่าไม่พึงประสง

ซูจินหญิงสาวที่ถูกทารุณกรรมจนเสียชีวิตเนื่องด้วยสาเหตุอะไรนั้น เธอได้ตื่นขึ้นมาถ่ามกลางป่าทึบที่มีแต่เสียงสัตว์กลางคืนร้องดังกึ่งก้องทั่วทั้งป่าไพร เธอเหลือบมองรอบๆด้วยความหวาดระแวงอย่างหนัก ก่อนจะยืนขึ้นเพื่อหลบหนีจากที่แห่งนั้น แต่ก่อนที่เธอจะได้เดินไปหนึ่งก้าวก็เกิดเสียงปริสนาขึ้นมา

"เจ้าจงช่วยข้า ฮึก ฮือ เจ้าต้องช่วยข้า "จู่ๆ ป่าไพรที่เงียบสงบก็มีเสียงหญิงสาวปริศนาพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงร้องไห้ คล้ายว่าเธอกำลังจะโกรธ แค้น เคือง ด้วยน้ำเสียงนั้นของหญิงสาวปริสนาบ่งบอกทุกอย่างว่าเธอกำลังรู้สึกอย่างไรและทรมานเพียงใด

"ฉัน...จะช่วยอะไรเธอได้" ถึงแม้ว่าจะกลัวสุดขีด แต่ด้วยนิสัยขี้เป็นห่วงติดอยู่ในสันดารทำให้เธอต้องกลั้นใจถามออกไป ถ้ามีอะไรที่เธอพอจะช่วยเหลือได้ เธอก็จะช่วยถึงแม้ว่าสภาพเธอจะไม่ไหวก็ตาม

"ช่วยข้าล้างแค้นพวกมัน พวกตระกูลซู ฆ่าพวกมันให้หมด"ทันไดที่ได้รับคำวิงวอนนั้น ตัวเธอก็เหมือนจะชาแปร๊บไปทั้งตัว ไม่ใช่ว่าเป็นตะคริวหรือโดนอะไรกัน แต่เพราะว่าเธอพึ่งจะผ่านความเป็นความตายมาจากพวกตระกูลซูได้นั่นเอง ถ้าจะให้กลับไปก็คงมีแต่ตายกับตาย

"ฉันก็พึ่งจะโดนพวกมันเล่นงาน เรื่องนี้คงช่วยอะไรเธอไม่ได้หรอก"

"ได้สิ มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่ช่วยข้าได้ เวลาของข้าใกล้หมดลงแล้ว แค้นนี้...ฝากท่านชำระด้วย"ว่ากล่าวจบเสียงนั้นก็เหมือนจัหายไปกลางป่าทึบนี้

ซูจินพยายามเรียก พยายามหาต้นตอที่มาของเสียง แต่ก็คว้าน้ำเหลวจนตอนนี้จวบจนใกล้รุ่งสางเธอถึงได้พึ่งรู้ตัว ว่าตัวเองผมยาว และได้สวมใส่ชุดที่ดูแปลกตาอยู่

"นี่...ทำไมผมฉันถึงยาวหล่ะ แล้วพวกเสื้อผ้าแปลกตานี้ คงไม่ใช่ว่าไอคนพวกนั้นจับฉันแต่งตัวก่อนจะโยนมาในป่าแห่งนี้หรอกนะ"

ว่าพลางตัวเธอก็รีบหาแอ่งน้ำเพื่อจะทอดมองตัวเองว่าตอนนี้เป็นยังไง แต่ติดตรงที่ว่าร่างกายของเธอบาดเจ็บอย่างหนัก โดยเฉพาะช่วงกลางหลังที่คล้ายว่าจะถูกของมีคมทิ่มแทง

ทั้งที่เธอแค่ถูกทุบตีจากลูกน้องของตระกูลซู แถมตอนที่ถูกลากออกมาเหมือนจะได้ยินคนพวกนั้นพูดกำชับว่าห้ามใช้ของมีคมทำร้ายเธอเด็ดขาด นอกจากจะให้ตบหรือทุบจนตาย แต่ทำไมแผลข้างหลังถึงได้รู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้หล่ะ "อั๊ก"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***