ครั้งหนึ่งเธอคือความรัก
ในวันที่ฟ้ามิดซึ่งแสงจากดวงจันทร์ของคืนเดือนแรมฉันนั้นงกอดเข่าตัวเองใต้ต้นไม้ใหญ่หลังหอพักซึ่งเป็รที่ๆฉันคิดว่าห่างไกลจากคนและคงไม่มีมครเห็นหยดน้ำตาของความอ้างว้างและเจ็บช้ำของฉันจากวัรที่เคยมีกันระยะทางได้พรากชายอันเป็นที่รักของฉันไป
"เป็นอะไรหรือเปล่า" เสียงของผู้ชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นจากทางหลังฉันรีบใช้มือทั้งสองปาดน้ำตาทีเอ่อล้นอาบสองแก้มเพื่อกลบเกลื่อนความโศกเศร้าฉันไม่อยากให้ใครเห็นสภาพขอวงฉันในตอนนี้ที่ย้ำแย่แบบนี้
"ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันตอบกลับไปโดยไม่หันมองเจ้าของคำถาม
ถึงแม้จะเช็คมันหมดแต่เสียงสะอื้นในลำคอพร้อมเสียงสูดน้ำมูกที่ยังไหลคงปิดบังความจริงเขาคนนั้นไม่ได้เขายื่นผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งมาตรงหน้าฉัน
"เช็คซะ"เสียงทุ้มลึกที่ฉันเริ่มคุ้นทำให้ฉันเผลอหันไปมอง "พี่โอห์ม"ฉันส่งเสียงเรียกด้วยความตกใจ ถึงแม้
เราจะไม่เจอนานแต่ฉันก็ยังจำเสียงได้เสมอไม่เคยลืม
ก็เพราะเขาคือรักแรกของฉัน
"โรส"เขาเอ๋ยชื่อกลับ สีหน้าและแววตาของเขาก็ดูตกใจไม่ต่างกับฉัน "เป็นอะไร ทำไมถึงมานั่งร้องให้คนเดียวอยู่ตรงนี้"เขานั้งยองลงข้างฉันก่อนจะยืนมือมาลูบหัวฉันเบาๆมือของเขายังคงอบอุ่นเหมือนเดิมแม้ว่าเวลาจะผ่านมากว่าสองปี
"คึ คือ คิดถึงบ้านค่ะ" ฉันตอบเสียงสะอื้นก่อนจะเอียงศีรษะออกจากมือของเขาแล้วรีบลุกขึ้นยืน ฉันไม่อาจบอกความจริงไปได้ว่าน้ำตาที่มันไหลเพราะฉันพึ่งโดนชายอีกคนตัดขาดความสัมพันธ์
"ปี1อ่ะเนอะพึ่งเปิดเทอไม่กี่วันคงยังปรับตัวไม่ทัน"เขายิ่มก่อนลุกขึ้นยืนจากพื้นตามฉัน
"หนูกลับขึ้นหอก่อนนะค่ะ"ฉันชิงขอแยกตัวแล้วเดินทิ้งเขาออกมาโดยไม่ร่ำลา ตอนนี้ฉันทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะพูดหรือคุยอะไรกับเขาดี ฉันไม่สามารถปรับโหมดตัวเองได้ทันจากที่พึ่งเลิกกับแฟนเก่าแล้วยังต้องมาเจอแฟนที่เก่ากว่าอีก
คืนมืดหลังเปิดเทอมมาได้สามวันตอนนี้ผมนั่งอยู่ใต้หอพยาบาลกับเพื่อนสนิทของผมอย่างไอ่บอลและไอ่คิมที่ช่วนผมมานั้งส่องสาวๆน้องใหม่ใต้หอถ้าไม่ใช่ชาบูปิ้งย่างที่พวกมันจะพาผมไปเลี้ยงผมก็ไม่มานั้งให้ยุ่งกัด
อยุ่แบบนี้
รอชอบตอนต่อไปค่ะ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments