บทที่5เผชิญหน้า

นิยายเรื่องพันธะร้ายกามเทพตัวจิ๊ว

บทที่5เผชิญหน้า

"ตึกๆ"เสียงหัวใจฉันเต้นระรัวแทบจะหลุดออกมา นอกอก ในขณะที่เขามาหยุดตรงหน้าฉัน ฉันยืนมองเขานิ่งด้วยแววตาที่หวั่นไหวปนเฉยชา

"โดนัท..ใช่เธอหรือเปล่า"เสียงเขาถามขึ้นอย่างไม่ค่อยแน่ใจ พร้อมกับจ้องหน้าฉันนิ่งฉันลอบถอนหายใจออกมานิดหนึ่ง จ้องหน้าเขาอย่างไม่ละสายตา สลัดความกลัวและความหวั่นไหวออกไป

"อือ"ฉันตอบเขาสั้นๆ สำรวจเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า เขามีเสน่ห์ดูดีไม่เปลี่ยนเลย

"เธอมาทำอะไรที่นี้เดินแบบเหรอ"เขาตั้งคำถามเหมือนชวนคุย สายตาของเขามองมาที่ชุดของฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาที่เหมือนจะดูหวั่นไหวนิดหน่อยแต่ก็ปิดบังไปด้วยการดูแคลนและเหยียดหยาม

"อืม"ฉันตอบเขาสั้นๆ โดยไม่คิดจะสบตาเขาเพราะกลัวว่าฉันจะหลงเสน่ห์อันแสนร้ายของเขาที่ฉันไม่เคยลืม ใครจะว่าฉันโง่ที่ยังคิดถึงเขาอยู่ก็ตาม ฉันพยายามแล้ว แต่ว่ารอยยิ้มของเจ้าตัวแสบ มันพิมพ์เดียวกับรอยยิ้มพ่อเขาเลย มันเลยทำให้ฉันหวนนึกถึงเขาทุกครั้งและก็บ่อย

"เรื่องมันคงยาวสินะถ้าฉันถามว่าเธอเข้าวงการได้ยังไง แต่ฉันอยากจะถาม วันนั้นที่ห้างฉันเห็นเธอแว๊บๆ กับเด็กที่แสนกวนคนนั้น เด็กนั้นคือใคร เธอแต่งงานแล้วเหรอ"ต้นน้ำเอ่ยถามในสิ่งที่เขาสุดแสนจะสงสัยและว้าวุ่นใจเมื่อวันนั้นได้เจอคนตรงหน้าแว๊บๆ กับเด็กกวนคนนั้น โดนัทตกใจนิดหน่อยกับคำถามของเขา เธอพยายามนิ่งสงบใจไม่แสดงอาการอะไรให้เขารู้

"ฉันคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวนะ เราก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรตั้งนานแล้ว ถ้านายจะถามเรื่องเข้าวงการฉันเข้ามา ..."

"ฉันขอตัวก่อน ไว้คุยกันใหม่"ต้นน้ำพูดขึ้นมาก่อนที่ฉันจะพูดจบสีหน้าเขาสุดแสนกวนบาทา ฉันไม่สงสัยเลยว่ายัยตัวแสบได้ความร้ายมาจากไหนก็ดีเอ็นเอพ่อเขาเต็มๆ ฉันอ้าปากพะงาบๆ รู้สึกควันออกหูไปด้วยความโกรธมองตามแผ่นหลังที่เขาเดินออกไป ฉันรู้สึกหน้าชาเหมือนโดนตบหน้าจังๆ นี้คือการปฏิเสธการคุยใช่ไหม ไร้มารยาทจริงๆ

'ไอ้เถื่อนเอ้ย'ฉันตะโกนด่าเขาในใจระบายอารมณ์โกรธที่มันระอุ ฉันไม่รู้หรอกว่าฉันโกรธอะไร โกรธที่เขาไร้มารยาทตัดบทการคุย หรือเขามาทักและยั่วโมโหฉันเล่น

ตอนนี้ฉันกำลังยืนขาสั่นสะแตนบายอยู่ข้างเวที เพื่อรอให้พี่ทีมงานออกคำสั่งเพื่อให้เดินชุดต่อไป งานนี้คนเยอะจนฉันตื่นเต้นแทบเก็บอาการไม่อยู่ รู้สึกกลัวขึ้นมากลัวว่าจะทำไม่ได้

"เธอทำได้ เธอเก่งอยู่แล้ว"พี่คุกกี้พูดขึ้นให้กำลังใจ ทำให้ฉันลดความตื่นเต้นลงหน่อยใช่ฉันทำได้ ฉันต้องทำได้ฉันให้กำลังใจตัวเอง

"น้องโดนัท น้องแตงโม น้องไอช์เตรียมตัวนะคะ"เสียงพี่ทีมงานบอก

"Go "สิ้นเสียงของพี่เขาแล้วฉันเริ่มก้าวขาเดินออกไปตามแคทวอล์คตอนนี้หัวใจฉันทั้งเต้นทั้งพองโตอย่างกะลูกบอลลูนลอยได้สายตาของทุกคนกำลังมองมาอยู่ จนกระทั่งฉันเดินมาถึงมุมสุดของแคทวอล์คสติของฉันเริ่มจะหลุดเมื่อสายตาของฉันหันไปสบตาเขา คนที่มีเสน่ห์กับใจฉันเสมอ สายตาของเขาจับจ้องมาที่ฉัน จนฉันรู้สึกทำอะไรไม่ถูก แต่แล้วอยู่ๆ รอยยิ้มแสนร้ายที่มุมปากของเขาได้เผยขึ้น มันเป็นภาพเดียวกับตอนที่เขาหันมายิ้มลาฉันก่อนที่เขาจะจากฉันไป ให้ตายเถอะ ตั้งสติฉันรีบบอกตัวเองในใจ หันไปมองพี่คุกกี้ที่กำลังลุ้นฉันอยู่หน้าเวทีที่กำลังขมุบขมิบปากส่งสัญญาณให้ฉันเดินต่อ ฉันสลัดหัวเรียกสติน้อยๆ แล้วเดินต่อไป เมื่อสติกลับมาฉันรีบเดินหันหลังเข้าไปด้านหลังเวทีทันที

"น้องโดนัทคะทำไมเมื่อกี้หยุดเดินละคะพี่เกือบโดนดุแน่ะ"เสียงพี่ลิลลี่ที่ดูแลนางแบบนายแบบในงานนี้พูดขึ้นสีหน้ามีความกังวล

"ขอโทษค่ะพอดีหนูตื่นเต้นนิดหน่อยค่ะ"ฉันพูดขอโทษยิ้มแห้งๆ อย่างรู้สึกผิด

"ไม่เป็นไรค่ะ ช่างมันเถอะดีนะที่คุณน้องเรียกสติกลับมาได้ไม่งั้นนางแบบของพี่คงต้องเดินชนกันเป็นหางรถไฟแน่"พี่ลิลลี่พูดพร้อมกับกุมหัวตัวเองอย่างเครียด...นี้ฉันเกือบทำงานพี่เขาพังหรือเนี่ยรู้สึกผิดจัง

"ไม่เป็นไรหรอก ไปเปลี่ยนชุดเถอะ เดี๋ยวจะได้มาดูรุ่นพี่เขาเดินกันไว้เป็นแนวทาง เพราะหุ่นและใบหน้าของน้องก็สวยใช่ย่อยถ้าได้โอกาสเหมาะมีสิทธเกิดอยู่แล้วล่ะ"พี่ลิลลี่พูดพร้อมกับหมุนตัวฉันไปมา นี้พี่ลิลลี่คิดว่าฉันสามารถยึดเส้นทางนี้เป็นอาชีพได้เหรอเนี่ย ขนาดวันเนี่ยแค่เห็นรอยยิ้มเขาฉันก็แทบทำงานพัง ไม่สิฉันรู้สึกว่าปล่อยเขามามีอิทธิพลมากเกินไปแล้วละ จบก็จบไปนานแล้วฉันควรตั้งสติให้มากกว่านี้ได้แล้ว

"นั้นมันต้นน้ำใช่ไหม ช่วยพี่ดูหน่อยสิ"เสียงพี่คุกกี้พูดขึ้น ทำให้ฉันต้องเงยหน้ามอง ต้นน้ำเขาอยู่ภายใต้ชุดสูทพร้อมกับรองเท้าหนังสีดำสนิทรอยยิ้มที่มีเสน่ห์การแต่งตัวที่ดูดีทำให้เขาโดดเด่นมากขึ้น

"หล่อจังเลยน้องต้นน้ำ"เสียงพี่คุกกี้เอ่ยชมคนที่กำลังเป็นจุดเด่นที่อยู่ท่ามกลางสปอตร์ไลท์และนางแบบที่เขาควง

"ว้าวโดนัทดูสายหมอกสิเขาช่างดูดีจริงๆ ดูดีทั้งพี่ทั้งน้องเลย ต้นน้ำก็ดูดีหล่อแบบแบดๆ ส่วนสายหมอกก็ดูดีหล่อละมุนแบบเจ้าชายน่ารักอ่ะ"เสียงพี่คุกกี้บรรยายความหล่อของคนที่โดดเด่นสองคนอย่างหลงเสน่ห์และกู่ไม่กลับแล้ว สายหมอกเดินออกมาในชุดสไตร์เดียวกับต้นน้ำและแน่นอนที่เขาจะต้องเดินควงนางแบบมืออาชีพ..สรุปแล้วเขาสองคนคือไฮไลต์ของงานในครั้งนี้

"หึ"ฉันหัวเราะในลำคอเบาๆ ทำไมฉันถึงไม่เคยยืนในตำแหน่งเดียวกับที่นายยืนอยู่เลยยิ่งฉันไล่ตามเท่าไหร่...นายจะเป็นฝ่ายก้าวเดินต่อไปเสมอ

พี่คุกกี้มีประชุมด่วนเลยต้องกลับไปก่อนฉันเลยต้องเดินมาที่โรงรถคนเดียว ฉันเข้าใจพี่คุกกี้นะก็เพราะฉันไง พี่เขาถึงต้องวิ่งเต้นหางานตลอด พี่เขาอยากผลักดันให้ฉันไปอยู่ที่สูงและเด่นมีแสงสว่างให้ได้

"ตื๊ดๆ"เสียงสัญญาณรีโมทรถของฉันดังขึ้นแต่เมื่อฉันกำลังจะก้าวเข้าไปเปิดประตูฉันก็ต้องชะงักเมื่อมีคนมาจับมือฉันไว้

"พรึ่บ"ฉันหันไปมองรู้สึกตกใจเล็กน้อยพยายามบิดข้อมือออกจากมือเขา

"ปล่อย"ฉันพูดเสียงแข็งออกไปพร้อมจ้องตาเขาอย่างไม่วางตา

"จับนิดจับหน่อยสะดิ้งไปได้"เขาพูดพร้อมกับดึงฉันเข้าไปหาเขาฉันเชถลาเข้าไปในอ้อมกอดเขาพร้อมกับที่เขารัดตัวฉันไว้

"จะรีบไปไหนคุยกันก่อนสิ"เขาพูดขึ้นมาอีกรอบพลางจ้องหน้าฉันนิ่ง

"ฉันไม่มีอะไรจะคุย พอดีฉันรีบ และก็ปล่อยฉันด้วย นายก็ดังนิคงไม่อยากเป็นข่าวกับนางแบบกิ๊กก๊อกอย่างฉันหรอกมั้งปล่อย"ฉันพูดพร้อมกับเอามือดันเขาออกไปเขาเซถลาถอยหลังเล็กน้อย ฉันมองดูเขาด้วยแววตานิ่งๆ

"นี้นายอยากคุยกับฉัน จนไม่เปลี่ยนชุดเลยเหรอ พึ่งรู้ว่าฉันสำคัญนะเนี่ย"ฉันถามพร้อมกับสี หน้ากวนๆ มองชุดที่เขาใส่เดินแบบที่ยังไม่เปลี่ยน

"ฉันรีบ"เขาตอบสั้นๆ พร้อมกับก้าวเข้ามาหาฉันอีกรอบ ถามคำถามที่ทำให้ฉันหวั่นใจ

"เธอยังไม่ได้ตอบคำถามฉัน เด็กคนนั้นคือใคร"เขาถามคำถามที่ฉันยังไม่ตอบ ฉันทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้จ้องหน้าเขาอย่างไม่วางตา

"เธอไม่ได้มีเรื่องปิดบังฉันใช่ไหม"ต้นน้ำถามออกมาอีก ฉันยังทำหน้าตานิ่งเฉยไม่ตอบ

"วันที่เราเลิกกัน นายบอกว่าจบก็คือจบ และฉันจะไปมีเรื่องปิดบังนายทำไมอะ อย่าสำคัญตัวเลย"ฉันพูดบอกกลับไปอย่างนิ่งเฉยพร้อมกับรอยยิ้มกลบเกลื่อน ฝันไปเถอะว่านายจะรู้เรื่องลูก ฉันไม่บอกหรอก โดนัทคิดพร้อมกับยิ้มอยู่ในใจ

"ไม่ต้องฝืนยิ้มก็ได้ถ้ามันยังเจ็บอยู่"เขาพูดตอกกลับมา คำพูดของเขาทำให้ฉันชะงักเหมือนมีไฟฟ้าแรงสูงช๊อตไปทั่วร่างกาย

"อย่าสำคัญตัว ฉันลืมมันหมดแล้ว"ฉันพูดตอกกลับไปซ่อนน้ำตาไว้ ทั้งที่รู้ว่ามันไม่จริงอย่างที่ปากพูดฉันไม่อยากอ่อนแอให้เขาเห็นและสมน้ำหน้าฉันต้องตั้งสติและเลิกจมปักได้แล้ว ฉันคิดพร้อมกับเดินหันหลังไม่อยากต่อคำ

"คุยกันก่อนสิ เธอแต่งงานแล้วเหรอ เด็กน้อยที่ฉันเห็นลูกเธอใช่ไหม"ต้นน้ำรั้งฉันไว้อีก ฉันหยุดนิ่งไม่พูดต่อคำ

"ฉันคิดถึงเธอนะ"ต้นน้ำพูดออกมาอีก สิ้นสุดคำพูดนั้น ฉันหันกลับไปมองหน้าเขาแววตาที่อ่อนลงน้ำตาที่เหมือนจะคลออยู่ในแววตานั้น ทำให้ฉันมองอย่างสับสน ฉันมองนิ่งเลิกสนใจแววตาของเขา พูดออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจไม่ใช่สิ่งที่พูด

"แต่ฉันไม่ได้คิดถึงนาย"ฉันพูดพร้อมกับยิ้มมุมปาก ต้นน้ำเดินเข้ามาหาฉันอีกก้าวจ้องมองหน้าฉันอย่างไม่วางตา

"เธอโกหก และเธอก็มีอะไรปิดบังฉันด้วย"ต้นน้ำพูดพร้อมกับจับหน้าฉันไว้ไม่ให้หลบสายตา

"ฉันไม่ได้มีอะไรปิดบัง และฉันก็ไม่ได้โกหกเรื่องของนายมันก็ตั้งสี่ห้าปีที่แล้ว มันนานขนาดที่ฉันจะลืมจะเก็บให้รกสมองทำไมคิดเรื่องมีประโยชน์ไม่ดีกว่าเหรอ"ฉันพูดตอกหน้าเขากลับไปพร้อมกับหลบตาเขาฉันพูดต่อคำกับเขาแต่ในใจฉันโครตจะอ่อนปวกเปียกเลย

"ก็นั้นไงตั้งสี่ห้าปีเลยนะทำไมธอไม่ยอมลืมฉันล่ะ ฉันดูตาเธอก็รู้ว่าเธอโกหก ถ้าเธอพูดความจริงจะหลบตาฉันทำไม มองหน้าฉันสิ"เขาพูดเข้าข้างตัวเองมากเลยนะนี้เขากำลังยั่วโมโหฉันเหรอ คิดว่าเขาเจอฉันที่นี้ฉันตามเขามาเหรอ

"อย่าไร้สาระ ขอร้อง และก็ปล่อยฉันได้แล้ว"ฉันพูดตอบกลับไปอีกพร้อมกับพยายามแกะมือเขาออกแต่มันก็ไม่ได้ผล

"งั้นเธอคงจะลืมแล้วจริงๆ"เขาเงียบไปและอยู่ๆ ก็พูดมา

"ใช่..ขอบคุณที่เข้าใจ และกรุณาปล่อยด้วยค่ะ"ฉันพูดบอกเขาอีกรอบ เขายิ้มมุมปากไม่พูดอะไร ทำให้ฉันขมวดคิ้วอย่างมึนงง เขายิ้มทำไมกัน

"งั้นฉันต้องรื้อฟื้นมัน ผลุบ"พอเขาพูดจบเขาก็โน้มหน้าเขาเข้ามาหาฉันมือที่จับหน้าฉันอยู่ก็จับคางให้ฉันเชิดขึ้นก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะประประกบลงฝีปากฉัน ฉันตกใจอึ้งและก็โกรธ ไม่คิดเลยเขาจะใช้วิธีนี้ ตัวฉันชาไปทั้งตัวต้นน้ำกดคอฉันไว้เบาๆ เพื่อไม่ให้ฉันหนีจากสัมผัสเขาได้ ฉันพยายามผลักตัวเขาออกจนสุดแรง ฉันไม่ยอมรับความรู้สึกที่เขามอบมาให้แม้แต่นิดเดียว จนในที่สุดเขาก็ถอนจูบออกเมื่อเขาพอใจ

"เพี้ยๆ"ฉันตบหน้าเขาไปสองทีอย่างโกรธมากหน้าเขาหันไปตามแรงตบของฉัน

"ชั่ว"ฉันด่าเขาอีก เขาหันกลับมามองหน้าฉันนิ่งแววตาเหมือนจะรู้สึกผิดอยู่นิดหน่อย

"ทำไมเธอจูบไม่เก่งเหมือนเมื่อก่อนเลยล่ะหรือฉันทำให้เธอเจ็บจนด้านชา..."เขาพูดพร้อมกับจับจ้องริมฝีปากฉันฉันเกลียดสายตาเขา

"อย่าคิดว่าตัวเองสำคัญจนฉันลืมไม่ได้อย่าสำคัญตัวไปหน่อยเลย"ฉันพูดพร้อมกับสายตาดูถูกคนตรงหน้ายิ้มเหยาะมุมปากเล็กน้อย ต้นน้ำมองดูฉันด้วยสายตาโกรธเล็กน้อยเขากำมือเข้าหากันแน่นถ้าเขาชกฉันได้คงชกไปแล้ว

"วันที่บอกลานายจำได้ไหม ฉันเคยพูดอะไรกับนายฉันบอกว่าสักวันหนึ่งนายจะเสียใจฉันก็ยังยืนยันคำเดิม จูบเมื่อกี้ที่นายล่วงเกินฉันฉันจะถือว่าแค่น้องหมาเลียปากแล้วกันหรือไม่ก็คือจูบลา แค่จูบลาหึ"ฉันพูดจบยิ้มมุมปากให้เขาเล็กน้อยหันหลังเดินขึ้นรถไปโดยไม่สนใจเขาอีก ว่าเขาจะมีสีหน้ายังไงแต่เมื่อฉันขับรถออกมาได้สักพักก็ต้องจอดรถข้างทางเพราะน้ำตาที่อัดอั้นมานานมันค่อยๆ ไหลออกมาฉันรู้สึกเจ็บแต่ก็รู้สึกสะใจมากกว่าที่อย่างน้อยก็ทำให้เขาเกิดอารมณ์โมโหได้และเหมือนจะร้อนใจอยากรู้ว่ายัยตัวแสบที่เขาเห็นเป็นใครหึนายไม่มีทางรู้หรอก ฉันปาดน้ำตาออกลวกๆ และขับรถต่อไปจะเสียน้ำตาให้เขาทำไหมเรื่องไร้สาระทั้งนั้น...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***