บทที่4ในที่สุดก็เจอ

นิยายเรื่องพันธะร้ายกามเทพตัวจิ๊ว

บทที่4ในที่สุดก็เจอ

วันนี้พี่คุกกี้มาหาฉันที่บ้าน บ้านของฉันเป็นบ้านสไตร์โมเดิ้ลเล็กๆ สำหรับพออยู่สองคนแม่ลูกและก็เจ้าโกโก้สี่ขา หน้าบ้านเป็นแปลงดอกไม้และพืชผักสวนครัว ระแวกบ้านของฉันอยู่แถวชานเมืองเล็กน้อยกึ่งสะดวกและกึ่งชนบท พี่คุกกี้บอกว่ามีงานด่วนมากมาคุยที่บ้านสะดวกกว่าที่จะนัดคุยร้านอาหารเหมือนเช่นทุกครั้งพี่แกเลยลงทุนมาหาฉันเอง

"ป้าคุกกี้มีขนมไหมคะ"เสียงเจ้าใบบุญตัวแสบร้องถามเมื่อเห็นป้าคุกกี้แสนใจดีโผล่หน้าเข้าไปในบ้าน

"เสียงมาก่อนตัวอีกแล้วนะเจ้าตัวแสบ และทำอะไรอยู่คะ"คุกกี้เอ่ยทักทายหลานสาวตัวน้อยลูกของเด็กในปกครองด้วยการหอมแก้มฟอดใหญ่กึ่งหมั่นไส้และกึ่งเอ็นดู

"ทำการบ้านคะ ครูให้การบ้านมากเลยใบบุญทำมือหงิกงิกๆ แล้วคะ ท้องร้องจ๊อกๆ หิวด้วย"เจ้าใบบุญตอบพร้อมออดอ้อนคนเป็นป้าด้วยสายตาที่สุดแสนจะน่ารัก จนป้าคุกกี้ร่างเป็นชายกายเป็นหญิงต้องยิ้มกว้างในความขี้อ้อนของเจ้าตัวแสบ เจ้าเด็กนี้ช่างแสบจริงๆ อยู่ใกล้ทีไรโดนตกทุกทีเจ้าแสบเอ้ยคุกกี้คิด

"หมดพลังหรือคะหน้ายู่เชียว นี้ป้ามีขนมมาฝากด้วย"คุกกี้พูดพลางยื่นขนมไปให้เจ้าเด็กน้อย

"เย้ๆ ขนมแสนอร่อย ป้าคุกกี้แสนสวยและใจดีที่สุดเลยค่าาจุ๊ป"เด็กน้อยกระโดดโลดเต้นดีใจพร้อมกับจุ๊ปแก้มซ้ายขวาของคนเป็นป้าให้ใจเต้นจนแทบคลั่ง โดนตกอีกแล้วคุกกี้คิดพลางยิ้ม

"แล้วขอบคุณป้าคุกกี้หรือยังคะมัวแต่ดีใจ"โดนัทเอ่ยท้วงพลางติงลูกนิดหน่อย

"อุ้ยหนูลืม ขอบคุณค่าป้าคุกกี้คนสวย สวยที่สุดในโลกเลย"เด็กน้อยเอ่ยขอบคุณพร้อมกับเอ่ยชมแถมยังส่งยิ้มแป้นแล้นมาให้ป้าคุกกี้อีก

"ปากหวาน อย่าชมบ่อยนักสิ ป้าหลงเสน่ห์เราแล้วเราอีกจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว เดี๋ยวไม่ได้คุยงานกับแม่โดนัทพอดี"คุกกี้เอ่ยปรามเจ้าเด็กแสบทั้งที่หัวใจพองโตใจฟูไปกับคำชมของเจ้าเด็กตัวร้ายนี้ แหมมันน่าฟัดนักคุกกี้คิด

"อิๆ"เจ้าใบบุญปิดปากขำพร้อมกับแกะขนมออกมากินและก็เดินไปทำการบ้านต่อกับโต๊ะเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลนัก โดยมีเจ้าโกโก้พี่สี่ขานอนอยู่ไม่ห่าง

"พี่ให้ทายว่าเป็นงานอะไร"พี่คุกกี้เอ่ยเข้าประเด็นอย่างตื่นเต้นและตั้งคำถาม ฉันนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งพร้อมตอบ

"ขนมมั้งคะ หรือไม่ก็แป้งเด็ก"ฉันเอ่ยทายพร้อมกับมองหน้าพี่คุกกี้ พี่คุกกี้ส่ายหัวช้าๆ พร้อมตอบอย่างอารมณ์ดี

"ม่ายช่าย"พี่คุกกี้พูดเสียงยานพลางอมยิ้มปนสีหน้าตื่นเต้น ทำให้ฉันยิ่งอยากรู้

"โดนัทเอ้ยงานครั้งนี้ใหญ่จริงๆ ครั้งนี้มันคืองานโชว์ตัวที่รวบรวมดาราและเหล่านางแบบพร้อมกับนายแบบทั้งหลาย โดนัทเธอเกิดแน่ๆ"พี่คุกกี้พูดบอกฉันพร้อมกับสีหน้าที่ตื่นเต้น ก่อนจะโผเข้ากอดฉันไว้แน่น ดูท่าทางพี่เขาจะดีใจและตื่นเต้นมากๆ

"พี่คุกกี้คะขอบคุณนะคะที่คอยผลักดันและก็หางานมาให้ ถ้าโดนัทไม่มีพี่คุกกี้ โดนัทกับเจ้าใบบุญตัวแสบก็จะลำบากกว่านี้"ฉันพูดเอ่ยขอบคุณอย่างจริงใจและจากใจเอาจริงๆ นะถ้าไม่มีพี่คุกกี้คอยช่วยคงแย่กว่านี้ฉันกับพี่คุกกี้รู้จักกันด้วยความบังเอิญ ตอนนั้นฉันหางานและมีคนแนะนำให้ฉันไปแต่งหน้าพวกนางแบบ พี่คุกกี้เห็นฉันก็ถูกชะตาเลยผลักดันฉันให้เข้าวงการทั้งๆ ที่พี่เขาก็รู้ว่าฉันเป็นแม่ลูกอ่อน เริ่มจากงานในแวดวงเล็กๆ จนตอนนี้มันเริ่มจะใหญ่ขึ้นแล้ว

"ขอบคุณอะไรกัน เธอก็น้องฉัน ยัยตัวแสบนั้นก็หลานฉัน ไหนว่าเราตกลงจะเป็นพี่น้องกันไง อย่าทำดราม่ากระเทยไม่อยากเสียน้ำตานะยัยชะนีน้อย"พี่คุกกี้ปรามขึ้นทำให้ฉันอมยิ้มอย่างขำๆ งานใหญ่งานนี้งานใหญ่ฉันหวั่นใจเหลือเกินว่าจะเจอเขา หวังว่าเราสองคนคงจะไม่หวนมาเจอกันนะ ฉันไม่อยากเจอเขาทั้งที่ยังไม่แน่ใจหัวใจตัวเองแบบนี้

"พี่คุกกี้คะ งานที่รับมาในครั้งนี้มีต้นน้ำหรือเปล่าคะ"พี่คุกกี้จับหน้าฉันขึ้นมามองด้วยความงง

"เอ๊ะทำไมถึงต้องถามถึงคนคนนั้นอีกแล้วมีอะไรหรือเปล่า"พี่คุกกี้ถามฉันอย่างจับผิดพร้อมกับเบนสายตาไปมอง ยัยใบบุญตัวแสบที่เล่นกับเจ้าโกโก้อยู่ ฉันต้องรีบส่ายหน้าทันที

"เปล่าคะแค่อยากรู้เฉยๆ"ฉันรีบปฏิเสธพัลวัน

"พี่ก็ไม่ค่อยรู้มากหรอก แต่ที่แน่ๆ มีสายหมอกแน่นอน"พี่คุกกี้ตอบฉัน ทำให้ฉันจากสีหน้ากังวลรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย รู้สึกดีจังที่งานนี้มีสายหมอกด้วย ฉันจะได้มีเพื่อนคุยบ้าง ก็ฉันเหมือนจะเป็นน้องใหม่สำหรับวงการนี้อยู่เลย สายหมอกเขาดูมีประสบการณ์กว่าฉันตั้งเยอะ

"แหมได้ยินชื่อและอมยิ้มแก้มตุ่ยเลยนะ"เสียงของพี่คุกกี้เอ่ยเตือนทำให้ฉันหุบยิ้มลงอย่างอัตโนมัติพี่คุกกี้อ่ะ

"แต่ว่าพี่คิดว่าน่าจะมีต้นน้ำนะ เพราะต้นน้ำกับสายหมอกเขาดังสูสีกันเลย แถมเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกันด้วยแต่ว่าสายหมอกเข้าวงการมาก่อนต้นน้ำไม่นาน สายหมอกก็ดึงพี่ชายนั้นก็คือต้นน้ำเข้ามาตาม"เสียงพี่คุกกี้เอ่ยบอกจากที่ฉันอารมณ์ดีๆ ถึงกับชะงักกึกตาเบิกกว้างอย่างอัตโนมัติ เขาเป็นพี่น้องกันเหรอ ฉันไม่เคยรู้เลย เมื่อก่อนที่คบกับต้นน้ำเขาก็ไม่เคยเล่าให้ฟังเลยว่ามีลูกพี่ลูกน้องด้วย

"ป้าคุกกี้ขาลุงสองคนนั้นเป็นลูกพี่ลูกน้องกันแต่นิสัยเหมือนต่างกันเลยนะคะ"ใบบุญเจ้าจิ๊วหลิวที่นั่งฟังผู้ใหญ่คุยกันอยู่ห่างๆ เอ่ยทักขึ้น

"คนสวยขาหนูรู้ได้ไงคะว่าคนหนึ่งนิสัยดีคนหนึ่งนิสัยไม่ดี"คุกกี้เอ่ยถามยั่วยวนเจ้าตัวแสบเชิงสงสัยว่าเด็กน้อยรู้ได้ยังไงทั้งที่แม่เด็กน้อยเองยังไม่เคยร่วมงานกับต้นน้ำเลย

"อือ ..."ใบบุญนิ่งคิดพร้อมกับตอบออกมาอย่างฉะฉาน

"ก็ดูในทีวีคะ คุณลุงคนหล่อสายหมอกมีแต่ข่าวดีๆ ส่วนคุณลุง (พ่อ) "เด็กน้อยพูดคำว่าพ่อในใจอีกคนเห็นออกข่าวทีไรมีแต่เรื่องผู้หญิงใบบุญเดานะคะว่าเป็นคนไม่ดีค่ะ"เด็กน้อยพูดตอบท่าทางฉะฉานจริตจะก้านมือไม้ออกมา จนคนที่เห็นอดขำไม่ได้ ไอ้เจ้าเด็กตัวร้ายเอ้ยดูทำเข้าคุกกี้คิดพร้อมกับยิ้มขำในใจ ช่างคิดช่างพูดจริงๆ

...............

"เฮ้อ"ฉันนั่งถอนหายใจคนเดียวในบริเวณงาน วันนี้ฉันไม่ได้กระเตงเจ้าตัวแสบมาด้วยเพราะเห็นว่าคนเยอะและงานใหญ่ ฉันเลยฝากโกโก้และเจ้าใบบุญตัวแสบไว้ชั่วคราวกับพี่เลี้ยงที่ชื่อว่ามะตูม ที่ฉันจ้างมาเลี้ยงชั่วคราว ในตอนที่ฉันมาทำงานและไม่เอาลูกมาด้วย มะตูมเป็นเพื่อนบ้านฉันเองฉันจ้างมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าแสบสี่ห้าครั้งแล้วล่ะเพราะปกติฉันก็เลี้ยงเองไง งานไหนพาไปด้วยได้ฉันก็พาไปอย่างที่ทุกคนเห็นนั้นแหละ อันที่จริงงานที่พี่คุกกี้รับมางานนี้มันคืองานเดินแบบเปิดตัวเสื้อผ้าแบรนด์เนมเท่านั้นแถมงานนี้ยังมีเหล่าดาราหล่อๆ สวยๆ ตั้งมากมาย ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าเป็นแค่ตัวประกอบของงาน

"เฮ้อ"เพราะฉันเป็นแค่ตัวประกอบเล็กๆ มั้งถึงได้แต่งตัวเร็วขนาดนี้

"ไงน่าเบื่อเหรอถึงถอนหายใจเฮือกเอาเฮือกเอา"ฉันหันไปมองตามเสียงก็เห็นออร่าเจิดจรัสเข้าตาของเจ้าของเสียงพร้อมกับนั่งลงข้างฉันจะเป็นใครไม่ได้นอกจากสายหมอกเขายิ้มละมุนให้ฉันพร้อมกับยักคิ้วให้อย่างกวนๆ

"ตึกๆ"เสียงหัวใจเต้นด้วยความหวั่นไหวให้ตายเถอะน่าช่างร้ายกาจจริงสมกับเป็นลูกพี่ลูกน้องของต้นน้ำเลย แต่ว่าอยู่ใกล้เขารู้สึกอบอุ่นจัง

"นี้เธอรู้ไหมลูกสาวตัวแสบของเธอทำอะไรไว้"สายหมอกนิ่งเงียบไปพร้อมเอ่ยชวนคุยเมื่อนึกอะไรขึ้นได้เมื่อเขาได้เปิดแกลลอรี่รูปภาพก็ต้องตกใจปนอมยิ้มเมื่อเจ้าเด็กน้อยตัวแสบที่มีนามว่าใบบุญได้มีรูปในโทรศัพทร์เขาได้ยังไงแถมมีหลายรูปด้วย เขาไม่ได้โกรธแต่เขาเอ็นดูเจ้าเด็กแสบมากกว่า

"หือยัยตัวแสบทำอะไรหรือคะ"โดนัทเอ่ยถามพลางสงสัยว่าเจ้าตัวแสบไปทำอะไรไว้

"นี้ไงวันนั้นที่เราร่วมงานกันครั้งแรกแล้วผมลืมมือถือไว้ก็โดนเด็กแสบยึดครองเลย"สายหมอกเอ่ยพูดอย่างขำๆพร้อมกับเอารูปในมือถือที่มีรูปเด็กน้อยให้แม่เด็กน้อยดู พร้อมกับอมยิ้ม โดนัทดูรูปก็อดยิ้มไม่ได้แต่รู้สึกผิดมากกว่าที่ยัยตัวแสบซนขนาดนี้ไปเล่นมือถือคนอื่นได้ยังไงเนี่ยเห็นทีกลับไปต้องเข้าคอร์สจับอบรมอีกแล้วสิ

"ยัยตัวแสบน่ารักดีนะ อยากได้คนช่วยเลี้ยงไหม"สายหมอกเอ่ยถามคำถามนั้นทำให้ฉันสะตั้นไปหัวสมองมึนงง เขาพูดแบบนี้หมายความว่าไงอ่ะ ฉันไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองใช่ไหม

"พูดไม่ออกเลยเหรอ เหย้าเล่นน่าตกใจละดิ กิ้วๆ"สายหมอกพูดตอบพลางทำเสียงกิ้วๆ ทำให้คนที่ได้ยินถึงกับลอบถอนหายใจ ตกใจหมดเลยฉันคิด

"งั้นฉันไปเตรียมตัวก่อนนะ"สายหมอกพูดขึ้นอีกรอบพร้อมกับเดินจากไป

"ฮือ"ฉันตอบเขาเบาๆ พร้อมกับยิ้มให้

ตอนนี้ผู้คนเริ่มเข้ามาในงานจนแทบจะเต็มฮอลล์เลยฉันรู้สึกตื่นเต้นปนอึดอัดเลยตัดสินใจเดินไปด้านหลังของเวทีเพื่อไปเตรียมตัวเดินโชว์ สายตาของฉันหันไปเห็นผู้ชายคนหนึ่ง เป็นคนที่ฉันไม่เคยลืม รูปร่างที่ดูสูงรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ของเขาทำให้เขาดูโดดเด่นแตกต่างจากคนอื่น ให้ตายเถอะตอนนี้ต้นน้ำกำลังมองมาที่ฉัน และเหมือนเขาจำฉันได้เขาดูตกใจเล็กน้อยที่เห็นฉันในงานนี้ เขากำลังเดินมาหาฉัน ฉันอยากเดินออกไปจากบริเวณนี้แต่ให้ตายเถอะฉันก้าวขาไม่ออก และเขาก็เดินมาหาฉันแทบจะถึงตัวแล้ว....ยิ่งหนียิ่ง  เจอจริงๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***