บทที่1พบเจอ

นิยายเรื่องพันธะร้ายกามเทพตัวจิ๋ว

บทที่1พบเจอ

บทนำ

เมื่อหลายปีก่อน

เขาบอกลาฉันในวันที่ฉันมีเจ้าจิ๊วหลิวอยู่ในท้อง ฉันตั้งใจมาบอกข่าวดีกับเขาแต่เขาชิงบอกข่าวร้ายกับฉัน

ฉันยืนมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจในขณะที่สีหน้าและแววตาของฉันวิตกกังวลเท่าไหร่...ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจมันเลย

"ทำไม"ฉันเอ่ยถามเขาสั้นๆ พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลก่อนจะหันไปมองหน้าเขาอย่างสู้สายตาในขณะที่เขาก็จ้องมองฉันอยู่อย่างไม่วางตา

ต้นน้ำ ..ผู้ชายตรงหน้าคนที่ฉันรักและแคร์มากที่สุด...แต่ตอนนี้เขากำลังจะทิ้งฉันไปด้วยการบอกเลิก

"เมื่อฉันบอกว่าจบคือจบ"ต้นน้ำพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาพร้อมกับละสายตาที่มองหญิงสาวตรงหน้าไปมองทางอื่น ฉันยืนมองท่าทางของเขาเงียบๆ ยกมือที่สั่นๆ มาลูบท้องที่มีสิ่งมีชีวิตอยู่ในนั้นน้อยๆ ทั้งๆ ที่เขาบอกเลิกเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชาไม่ใยดี แต่ฉันก็ไม่อาจละสายตาจากเขาได้เลย ฉันต้องการให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม

"นายเจอคนใหม่ที่ใช่กว่าใช่ไหม"ฉันถามเขาขึ้นหลังจากที่เงียบไปนาน เมื่อได้ยินคำถามของฉัน เขาหันกลับมามองฉันเล็กน้อยด้วยสายตานิ่งๆ จนฉันไม่อาจเดาความรู้สึกเขาในตอนนี้ได้แล้ว

"ประมาณนั้น"เสียงคนตรงหน้าตอบเบาๆ พร้อมกับความรู้สึกของฉันที่อยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ แล้วตบไปที่หน้าเขาแรงๆ แต่มันคงไม่มีประโยชน์ที่จะทำให้เขากลับมาฉันโกรธตัวเองทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาเจ้าชู้คบไปเรื่อยไม่หยุดที่ใครง่ายๆ ก็ยังไปเผลอใจจริงจังมากเกินไปสุดท้ายก็เจ็บเองแถมยังมีเจ้าจิ๊วหลิวไร้เดียงสาที่เป็นสายเลือดของเขาฝากอยู่ในท้องด้วย

"หึ"ฉันแค่นหัวเราะพยายามกลั้นน้ำตาไว้พร้อมกับพูดน้ำเสียงเบาๆ

"นายก็เป็นแบบนี้ประจำ"พูดจบฉันก็แสยะยิ้มให้กับตัวเองราวกับว่ามันเป็นเรื่องตลกขำขัน

"เธอคงเข้าใจดีใช่ไหม โดนัท"เขาถามฉันสายตาก็แหงนมองท้องฟ้าที่มีแสงตะวันอ่อนๆ รำไร ฉันกัดฟันกลั้นน้ำตาและเสียงสะอื้นไว้ไม่ให้เล็ดรอดออกมาเอ่ยตอบเขาด้วยน้ำเสียงที่พยายามไม่ให้สั่น

"ความรักมันบังคับกันไม่ได้ฉันไม่อยากยื้อนายให้ตัวเองดูโง่และน่าสมเพชไปมากกว่านี้"พูดจบฉันก็กลืนน้ำตาลงคอ ยกมืออันสั่นๆ ลูบท้องตัวเองไปด้วยเหมือนต้องการกำลังใจจากคนที่อยู่ในนั้นพร้อมกับปลอบใจคนตัวเล็กในท้องไปด้วย ยังไม่ได้ลืมตาดูโลกพ่อของเขาก็ชิงออกจากชีวิตไปก่อนช่างเวทนานักฉันคิดอย่างเศร้าๆ

"ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง..."เขาหยุดพูดพร้อมกับเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับก้มตัวลงมาจูบที่ริมฝีปากฉันเบาๆ มันไม่ใช่จูบดูดดื่มหวานชื่นไม่ใช่จูบลึกชึ้งไปด้วยความรักเขาแค่แตะๆ ริมฝีปากเท่านั้นมันคือ ....การจูบลา

"ลาก่อน"เขาผละออกพร้อมกับพูดสั้นๆ พร้อมกับหันหลังจะเดินหนีไป

"เดี๋ยว"ฉันเรียกเขาไว้..เขาชะงักนิดหนึ่งแต่ก็ยอมหยุดฟังฉัน

"หือ"เขาตอบรับเบาๆ

"จำคำฉันไว้ให้ดีนะต้นน้ำสักวันหนึ่งนายจะเสียใจ"ฉันตะโกนออกไปทั้งน้ำตามองหน้าเขาที่แสนจะเย็นชาและคำพูดที่เขาทิ้งท้ายอย่างไม่ใส่ใจ

"ขอบใจ"เขาพูดพร้อมกับยิ้มมุมปากและก็เดินจากไป ใช่เขากำลังไปกำลังเดินจากไป

ไปในทางที่เขาเลือกไปหาคนที่ใช่สำหรับเขาชึ่งไม่ใช่ฉันฉันจะสามารถทำอะไรได้นอกจากมองตามหลังเขาทั้งน้ำตา..บ้าจริงทั้งที่เขาทำเสียใจขนาดนี้สายตาและรอยยิ้มที่เขาส่งมาให้มันยังตรึงใจและมีเสน่ห์เสมอ เขามักมีเสน่ห์ในตัวเสมอ ......

ปัจจุบัน

สวัสดีค่ะกลับมาพบกันอีกแล้วนะคะกับรายการดาราตอบจริงถามจริงวันนี้มินนี่อยากให้คุณผู้ชมเดานะคะว่าทางรายการจะเชิญแขกคนไหนมาเป็นแขกในวันนี้ชึ่งมินนี่บอกได้เลยนะคะว่าหนุ่มคนนี้เป็นขวัญใจสาวๆ ในปัจจุบันเชียวขวัญใจสาวๆ หลายคน ฉันมองทีวีพร้อมกับมองบนใส่ด้วยความเบื่อหน่ายฉันรู้พิธีกรในรายการกำลังพูดถึงใครฉันคิดและหันไปมองเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่ไม่ห่างโดยมีเจ้าโกโก้หมาสุดที่รักพันธ์ชิวาวาขนยาวนอนเป็นแบบให้เจ้านายตัวน้อยอยู่ไม่ห่าง โดยสายตาของเจ้าโกโก้ก็นั่งมองรายการทีวีที่ฉันเปิดไปด้วย เป็นไงล่ะเหมือนเป็นการหยามรายการเขาเลยใช่ไหมเปิดทีวีให้หมาดู

"โกโก้ดูช่องอื่นไหม"ฉันถามโกโก้พร้อมกับเปลี่ยนไปช่องอื่นโดยที่เจ้าโกโก้ได้แต่ส่งสายตาปริบๆ เจ้าโกโก้คงคิดในใจเป็นอะไรของเจ้านายเนี่ย

"สวัสดีครับน้องมินนี่และก็แฟนคลับที่น่ารักทุกคนผู้ชายในจอทีวีกล่าว ฉันหยุดมองด้วยแววตาที่เฉยชา เด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังวาดรูปอยู่ละสายตาจากกระดาษที่วาดมามองหน้าจอทีวีอย่างอัตโนมัติ พร้อมกับหันไปมองหน้าแม่ที่นั่งนิ่งเงียบมองจอทีวีอย่างไม่วางตา ต้นน้ำเขาเป็นยังไงบ้างเขาดูดีไม่เปลี่ยนจริงๆ ฉันคิดพร้อมมองคนในทีวีอย่างไม่ละสายตา

"ได้ข่าวว่าปีนี้ก็ย่างเข้า25แล้วใช่ไหมคะหน้ายังเด็กไม่เปลี่ยนเลย"เสียงมินนี่พิธีกรในทีวีเอ่ยถาม

"ครับ"เขาตอบพร้อมกับยิ้มพร้อมกับเสียงปิดทีวี

"ตี๊ด"ภาพในจอทีวีดับลงพร้อมกับสติของฉันที่กลับมาอยู่กับตัวฉันหันไปมองเด็กหญิงตัวน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆ พร้อมกับรีโมตทีวีบ่งบอกว่าเป็นฝีมือของเจ้าตัวเอง

"แม่โดนัทขาเห็นหน้าพ่อทีไรมีน้ำตาทุกที"เด็กหญิงตัวน้อยวัยห้าขวบพูดขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้แม่

"ใบบุญ"ฉันเรียกชื่อลูกพร้อมกับโอบลูกเข้าสู่อ้อมกอด ลูกฉันชื่อใบบุญ อายุ5ขวบเป็นลูกของฉันกับเขาคนนั้น ใบบุญไม่เคยถูกฉันปิดบังเรื่องพ่อของเขาเขารับรู้ว่าพ่อเขาคือใครหน้าตาเป็นยังไง ฉันไม่อยากปิดบังลูกฉันให้ลูกรู้ แต่ฉันรับรองเลยว่านายต้นน้ำคนใจร้ายจะไม่มีทางรู้ว่าเขามีสายเลือดของเขาได้เกิดมาบนโลกนี้

"วันนี้ป้าคุกกี้นัดคุยงาน เราจะออกไปข้างนอกกัน"ฉันเช็ดน้ำตาพร้อมกับเอ่ยบอกลูกรัก

"เย้ๆ ไปข้างนอก"ใบบุญเด็กหญิงตัวน้อยเมื่อได้ยินคนเป็นแม่บอกแบบนั้นก็กระโดดโลดเต้นดีใจยิ้มแก้มตุ่ยจนคนเป็นแม่ต้องอดอมยิ้มไม่ได้ลืมความเศร้าที่ผ่านมาเลยเมื่อเห็นรอยยิ้มของเจ้าใบบุญจิ๊วหลิว

"แม่ขาพาพี่โกโก้ไปด้วยนะคะ"เด็กหญิงตัวน้อยวิ่งไปแต่งตัวพอนึกอะไรได้ก็วิ่งมาออดอ้อนแม่ด้วยสายตาปิ๊งๆ มันช่างน่าตีจริงไอ้ลูกคนนี้โดนัทคิดพร้อมมองลูกอย่างขำๆ

"โอเคจ้า"ฉันตอบลูกไปพร้อมกับเสียงดีใจทั้งคนทั้งหมาที่จะได้ออกไปเที่ยวในวันหยุด

"เย้ๆ"เสียงใบบุญ

"หงิงๆ"เสียงเจ้าโกโก้เมื่อเห็นเจ้านายตัวน้อยดีใจก็ดีใจจนกระโดดโลดเต้นไปกับเจ้านายตัวน้อยด้วย

ณ.ร้านอาหาร

สวัสดีค่ะป้าคุกกี้คนสวย"เสียงเล็กๆ หวานๆ ส่งไปพร้อมกับวิ่งดุ๊กดิ๊กวิ่งไปหาคนที่นั่งรออยู่

"สวัสดีจ้าไอ้ตัวแสบ เสียงมาก่อนตัวเชียว"คุกกี้เอ่ยทักทายเด็กหญิงตัวน้อยพร้อมกับอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยมานั่งตักและก็หอมฟอดใหญ่อย่างเอ็นดูและสนิทสนม

"สวัสดีค่ะพี่คุกกี้"ฉันยกมือกล่าวทักทายพร้อมกับบอกให้โกโก้นั่งลงร้านอาหารแห่งนี้เป็นร้านประจำของพวกเราชึ่งสามารถนำสุนัขเข้ามาได้พี่คุกกี้เองเป็นผู้จัดการของฉันใช่ทุกคนฟังไม่ผิดผู้จัดการ ฉันเป็นนางแบบแต่ไม่ค่อยดังหรอก ฉันโชคดีที่ฟ้ายังเห็นใจฉันบ้างที่ถึงแม้มีลูกแล้วหุ่นก็ไม่พังใช้ทำมาหากินได้ ฉันเข้าสู่วงการตามเขาคนนั้นด้วยการผลักดันของพี่คุกกี้ที่มาถูกชะตากับฉันและอยากจะปั้นฉันไม่ว่างานเล็กงานน้อยแกรับหมดแต่ก็ไม่ได้รับชี้ชั้วหรอกนะงานไหนที่ไม่เข้าตาแกก็ปฏิเสธพี่คุกกี้เองไม่ใช่ผู้หญิงแท้แต่เป็นสาวสองที่ใจดีเดิมทีชื่อว่าคิวแต่เปลี่ยนชื่อเป็นคุกกี้เก๋ไหมละเส้นทางบันเทิงไม่ได้อยู่ในสายตาฉันเลยแต่ฉันต้องคว้าไว้เมื่อมีโอกาส ที่ต้องหาเงินเลี้ยงตัวเองกับลูกพร้อมกับเจ้าโกโก้เจ้าเพื่อนสี่ขาของฉัน

"พี่รับงานถ่ายแบบโฆษณาให้"พี่คุกกี้เอ่ยเข้าประเด็น

"ค่ะว่าแต่งานโฆษณาอะไรหรือคะ"ฉันตอบรับพร้อมกับเอ่ยถามในคราวเดียวกัน

"น้ำหอมจ๊ะยี่ห้อดังชะด้วย"พี่คุกกี้ตอบด้วยแววตาที่ตื่นเต้น

"ป้าคุกกี้มีแต่งานดีๆ ให้แม่จ๋าเลย หนูอยากทำงานเหมือนแม่บ้างป้าคุกกี้มีงานแบบเด็กๆ ไหมคะ"เด็กน้อยนั่งฟังผู้ใหญ่อยู่นานเลยเอ่ยถามขึ้นบ้างด้วยความที่เด็กน้อยตามแม่ไปทำงานบ่อยรู้เห็นแสงสีจึงพอคุ้นเคยงานแบบนี้

"ดูแม่ทำก็พอจ๊ะ"ยังไม่ทันที่คุกกี้จะตอบเด็กน้อยก็โดนแม่ของเด็กน้อยสกัดไว้ก่อน เด็กน้อยทำหน้ายู่พร้อมบ่นเบาๆ เรียกเสียงหัวเราะจากผู้ใหญ่จนผู้ใหญ่ทั้งสองอดเอ็นดูไม่ได้

"หนูกำลังจะเกิด แม่คุมกำเนิดชะงั้นงอนแม่จ๋าแล้วชิ"เด็กน้อยชิปากพร้อมกับหันหน้าไปมองทางอื่นโดยที่คนเป็นแม่และก็ป้าได้แต่ขำๆ อย่างเอ็นดูเจ้าเด็กตัวแสบ โดนัทเลิกสนใจลูกพร้อมกับหันมาคุยงานต่อ

"พี่คุกกี้คะผู้ชายที่ชื่อต้นน้ำไม่ได้รับงานนี้ใช่ไหมคะ"ฉันเอ่ยถามพี่คุกกี้ออกไปเวลารับงานฉันไม่อยากทำงานกับเขาพูดง่ายๆ ไม่อยากเจอเขา ฉันจะถามพี่คุกกี้แบบนี้ประจำอาจจะมองว่าฉันไร้สาระไม่รู้จักแยกแยะก็ได้

"ต้นน้ำที่เข้าวงการมาพร้อมกับโดนัทใช่ไหม"พี่คุกกี้ถาม ฉันก็พยักหน้าแทนคำตอบพี่คุกกี้ไม่รู้ควาหลังฉันกับเขาแกรู้แค่ว่าฉันเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว เข้าวงการมาพร้อมกันก็จริงแต่เขาดังกว่าฉันมากแย่งงานฉันไปหมดจนฉันต้องดับมากๆ ถึงขนาดต้มไข่แบ่งกันกินสองฟองแบ่งกันกินฉันยัยตัวแสบใบบุญและพี่คุกกี้

"ไม่ต้องห่วงหรอก รายนั้นนะเขาไม่รับงานกระจ๊อกแบบนี้หรอกระดับต้นน้ำก็คงเป็นงานหนังงานละครหรือไม่ก็หนังใหญ่ฟอร์มยักษ์นู้น" คำพูดของพี่คุกกี้ทำให้ฉันหน้าเปลี่ยนสีสมเพชตัวเองเล็กน้อย เขามักได้ดีกว่าฉันเสมอ

"ไม่ว่าจะงานเล็กงานใหญ่แต่แม่จ๋าก็ทุ่มเทกับงานเสมอแม่จ๋าเก่งที่สุดที่ทำงานเลี้ยงหนูมาได้ขนาดนี้ใบบุญรักแม่โดนัทที่สุดเลย คุณลุงคนนั้นก็มีดีแค่หน้าตาสู้แม่โดนัทก็ไม่ได้ทั้งสวยทั้งเก่งจริงไหมคะป้าคุกกี้"เด็กหญิงตัวน้อยเอ่ยพูดขึ้นเมื่อเห็นแม่คนสวยนิ่งเงียบไปเด็กน้อยมองแป๊บเดียวก็รู้ได้ว่าแม่คิดอะไร

"จริงที่สุด"คุกกี้เอ่ยตอบรับเด็กน้อยในอ้อมกอดพร้อมกับยิ้มให้อย่างเป็นกำลังใจ ทำให้ฉันต้องยิ้มมุมปากเบาๆ อย่างรู้สึกดีแม้ไม่มากมายกำลังใจเล็กน้อยจากลูกสุดที่รักใบบุญจากผู้จัดการที่เคารพแม้กระทั่งเจ้าโกโก้ที่เหมือนจะรับรู้ว่าฉันเศร้าก็ยังเอื้อมขาหน้ามาให้กำลังใจมันช่างอบอุ่นจริงๆ เห็นแล้วมันก็ใจฟูเหมือนปุยฝ้ายเลย...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***