หายไป

^^^บทที่ 5^^^

^^^หายไปไหน^^^

^^^[มุมมองบุคคลที่สาม]^^^

"มึงไปเปลี่ยนเสื้อไป กูเห็นแล้วแสบตาแม่งทองมาแต่ไกล"

เธียรพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อก่อนจะดันตัวของเพื่อนสาวให้เข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อ ทิชาทำเพียงพยักหน้าเบาๆ และเข้าไปในห้องแต่งตัว

"งั้นกูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เสื้อเปลี่ยนกูจะวางไว้ตรงเก้าอี้หน้าห้องนะ"

พูดจบร่างสูงก็เดินออกไปจากห้องแต่งตัวและไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ไกลออกไป

ผ่านไปไม่นานนักเด็กชายออกมาจากห้องน้ำและกำลังจะเดินกลับไปที่ห้องแต่งตัว

แต่ในขณะที่เขากำลังเดินกลับไป เขาได้มองเห็นเด็กสาวผมเปียเดินออกมาจากห้องแต่งตัวพร้อมกับถุงใบหนึ่งในมือ

'ณิชา?'

ไม่มีเหตุผลอื่นใดที่ณิชาจะไปที่ห้องแต่งตัวเพราะเธอไม่ได้เป็นนางรำ แต่ถ้าเธอมาหาเพื่อนที่เป็นนางรำก็ว่าไปอย่างแต่ตอนนี้นอกจากทิชาแล้ว ก็ไม่มีคนอื่นอยู่ในห้องแต่งตัวเลย

ขาเรียวยาวก้าวเข้าไปข้างในห้องแต่งตัวก่อนที่เสียงเรียกที่คุ้นเคยจะดังออกมาจากหลังม่านสีดำสนิท

"เธียร! เสื้อกูหายไปไหน!"

"เอ้ากูวางไว้ตอนนี้นะ มันหายไปไหนอ่ะ"

เด็กชายพูดด้วยความสงสัยเมื่อเขาเห็นถุงใส่เสื้อหายไปจากเก้าอี้ที่อยู่หน้าห้องเปลี่ยนเสื้อ

"แล้วกูจะเอาเสื้อที่ไหนเปลี่ยนอ่ะ! ใครเอาไปไว้ไหน!"

'นั้นสิ ใครเอาไปไว้ที่ไหน?'

เธียรยืนคิดอยู่สักพักก่อนจะที่สมองของเขาจะคิดอะไรขึ้นมาได้

"มึงรออยู่ในนี้ก่อน เดี๋ยวกูมา"

"ห้ะ"

พูดจบร่างสูงก็ก้าวออกไปจากห้องแต่งตัวและปล่อยให้ทิชายืนงงอยู่ในห้องแต่งตัวอยู่แบบนั้น

ผ่านไปเพียงอึดใจเดียว เธียรก้าวเข้ามาในห้องแต่งตัวพร้อมกับถุงพลาสติกสีเขียวที่ข้างในมีเสื้อนักเรียนสีขาวสะอาดและกระโปรงนักเรียนสีน้ำเงินเข้มอยู่ข้างใน

เขาหันหน้าไปทางอื่นและยื่นมือเข้าไปหลังม่าน ทิชารับถุงพลาสติกให้มือของเธียรมาก่อนที่เขาจะเอามือกลับไป

"ขอบใจเว้ยเธียร"

"เออ"

รอยยิ้มเล็กๆ ประดับบนใบหน้าละมุน สีชมพูระเรื่อปรากฏบนแก้มของเด็กสาว ก่อนที่เจ้าตัวจะแต่งตัวให้เรียบร้อยและเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อ

"เดี๋ยวกูไปส่งบ้าน"

"มึงรู้บ้านกูหรอ"

"มึงก็บอกกูสิ"

"ถ้ากูไม่บอก?"

"งั้นมึงก็นอนนี่แหละ อีสัส"

ทิชาถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อต่อล้อต่อเถียงกับเธียรเสร็จก่อนที่เธอเดินหนีออกไปจากห้องแต่งตัวและตรงไปที่ลานจอดรถ

ร่างสูงรีบเดินตามคนตัวเล็กออกไปจากห้องแต่งตัวและคอยแหย่เธอเล่นตลอดทางที่เดินไปที่ลานจอดมอเตอร์ไซค์ที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าวเดิน

"ตัวมึงเหมือนลูกหมาเลย หน้าก็เหมือนหมา"

"ถ้ากูเป็นหมา มึงก็หมาเหมือนกันแหละอีสัส"

เธียรหัวเราะออกมาเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบของเพื่อนสาว เขาขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์สีดำคันเก่งของตัวเองและสตาร์ทรถและจัดที่ทางให้เรียบร้อยก่อนจะตบที่เบาะหลัง

"มามะสาวน้อย"

"มามะแม่มึง"

พูดจบเด็กสาวก็ขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์ของเพื่อนชายก่อนที่เขาจะถอยหลังและขับออกไปจากโรงเรียนและตรงไปที่บ้านของทิชาตามคำบอกของเธอ

"โชคดีเว้ย"

"อือๆ"

เสียงหวานพูดขึ้นก่อนจะโบกมือลาและทำท่าเดินเข้าบ้านของตัวเองไป เธียรยังคงยืนคร่อมมอเตอร์ไซค์อยู่อย่างนั้นก่อนจะเอ่ยบางคำออกมา

"ทิชา"

เสียงทุ้มต่ำขานชื่อของเพื่อนสนิทออกมาก่อนที่เจ้าของชื่อจะหันหลังกลับมามองคนด้านหลัง

"พรุ่งนี้กูว่าจะไปเลือกของขวัญให้ณิชา มึงจะไปกับกูมั้ย"

ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มเล็กๆอยู่ตลอดเวลาก็แปลงเปลี่ยนเป็นใบหน้านิ่งและก้มลงมองต่ำ

"อืม เดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อน เจอกันตอนเก้าโมง"

เธียรพยักหน้าเล็กน้อยเป็นคำตอบก่อนจะขับรถออกไป ทิชามองตามรถของเธียรจนลับตาก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

เด็กสาวก็เดินบ้านไปด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยและก้าวเท้ากำลังจะเดินขึ้นบรรไดไป

"ใครมาส่งหรอลูกแล้วเป็นอะไรทำไมหน้าเศร้าเชียว"

น้ำเสียงอบอุ่นของหญิงสาวคนหนึ่งพูดขึ้นหลังจากที่เห็นใบหน้าและท่าทางของลูกสาวที่ดูหงอยเป็นพิเศษ

"เพื่อนมาส่งค่ะแม่ เพื่อนที่เป็นได้แค่เพื่อน"

ทิชาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆตอบแม่ของเธอ ผู้เป็นแม่หัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนจะปล่อยให้ลูกสาวขึ้นห้องไป

'คงเป็นได้แค่เพื่อนจริงๆสินะ'

"มึงอยู่ไหนแล้วเนี่ยเธียร กูรอมา20นาทีแล้วนะ"

เสียงหวานของเด็กสาวดังขึ้นผ่านโทรศัพท์เครื่องเล็กของเด็กชาย เธอบ่นเพื่อนสนิทหลังจากที่เขาสายในนัดที่เขาเป็นคนออกปากเอง

"กูกำลังจะถึงแล้วเนี้ย กูเข้าห้างและ"

น้ำเสียงทุ้มต่ำของเธียรมีเสียงหอบแทรกเข้ามาในสายเล็กน้อย ทิชานั่งรออยู่ในร้านกาแฟชื่อดังพลางยกแก้วมอคค่าร้อนขึ้นมาดื่มระหว่างที่รอ

ผ่านไปไม่กี่นาทีร่างสูงที่คุ้นเคยปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของเด็กสาวพลางก้มตัวลงหอบด้วยความเหนื่อยหลังจากที่วิ่งมาแต่ไกล

"กูวิ่งมาเลยนะเนี่ย เหนื่อยชิบ"

"สมควรวิ่งแล้วมึงอ่ะ เสือกมาสายเอง"

ทิชาต่อว่าเธียรเมื่อเขาปล่อยให้เธอรอนาน คนตัวเล็กลุกขึ้นจากเก้าอี้พลางมองร่างสูงที่เริ่มหายเหนื่อย

"ไปโมชิก่อนเลยอย่างแรก"

เด็กสาวพูดขึ้นก่อนจะเดินออกไปด้านนอกร้านกาแฟโดยมีเธียรเดินตามหลังเธอออกไป

ร้านค้าตกแต่งสีชมพูพาสเทลตัดกับสีขาวดูสดใส สิ่งของในร้านมีทั้งของใช้เครื่องเขียนและเครื่องสำอาง

ทิชาเดินนำหน้าเธียรไปตามชั้นวางสินค้าต่างๆ พลางหยิบนู้นหยิบนี้ขึ้นมาดู

"แค่เลือกๆ มาสักอันเอง มึงจะทำให้ดูยากเพื่อ"

คนตัวเล็กหันไปมองแรงให้ร่างสูงที่พูดจาไม่น่าฟัง เธอใช้ข้อศอกกระทุ้งเอวของเขาเบาๆ และหยิบลิปสติกทั้งสองแท่งขึ้นมาให้เขาดู

"ลิปสองสีนี้เหมือนกันมั้ย"

"เหมือนดิ ก็สีแดงเหมือนกัน"

สิ้นเสียง เด็กสาวกุมขมับในทันทีและพยายามอธิบายให้เพื่อนสนิทฟังถึงความแตกต่าง

"ไม่มึง สีนี้แดงก่ำส่วนสีนี้แดงอิฐ"

เด็กชายทำสีหน้าสงสัยและหยิบลิปสติกทั้งสองแท่งขึ้นมาดูใกล้ๆ

"กูดูยังไง ก็ไม่เห็นว่ามันจะต่างกันตรงไหน"

"กูขี้เกียจเถียงกับมึงและ อ่ะ กูว่าเขาน่าจะชอบกำไรอันนี้"

ทิชายื่นกำไรลูกปัดใสสีฟ้าขาวให้เธียร เขารับกำไรจากมือของเด็กสาวและมองดูมันใกล้ๆ

"สวยดี เดี๋ยวกูซื้อให้มึงด้วยอีกอันนึง"

"มึงจะ ซื้อให้กูทำไม"

ทิชาหันไปสบตากับเธียรครู่นึงก่อนที่เธียรจะหยิบกำไรลูกปัดใสสีชมพูขาวที่ห้อยตัวการ์ตูนขนาดเล็กน่ารักขึ้นมาอันนึง

เขาเดินไปที่เคาน์เตอร์พร้อมกับกำไรทั้งสองอันก่อนจะควักเงินในกระเป๋าตังออกมาจ่ายและเดินกลับไปหาเพื่อนสาวที่ยืนสับสนอยู่ที่เดิม

เธียรจับมือของทิชาขึ้นมาก่อนจะใส่กำไรลูกปัดสีชมพูขาวให้เธออย่างรวดเร็วก่อนจะมองหน้าของเธอ

ใบหน้าละมุนมีสีแดงระเรื่อประดับที่หน้าแก้มและใบหูทั้งสองข้างก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นไปมองร่างสูงพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ

"สีตอแหลเหมาะกับมึงดี"

รอยยิ้มหุบลงทั้งที คนตัวเล็กถอนหายใจก่อนจะหันหลังและเดินออกจากร้านโดยมีร่างสูงเดินตามอยู่ด้านหลัง

"เที่ยงแดกไรดี"

"เอาพิซซ่าแมะ ไม่ได้กินนานและ"

ทิชาพยักหน้าเมื่อได้ยินคำตอบ ทั้งคู่เดินไปตามทางจนเจอกับหน้าร้านพิซซ่าชื่อดังที่พวกเขาไม่ได้มากินเสียนาน

ทั้งคู่นั่งลงตรงข้ามกันบนโต๊ะที่ติดกับกระจกหน้าร้าน พนักงานสาวกับชุดยูนิฟอร์มสีขาวกับกระโปรงสั้นสีเขียวแก่เดินมารับออเดอร์ของทั้งคู่

"พิซซ่าดับเบิ้ลชีสเพิ่มขอบชีสถาดใหญ่ค่ะ"

"แนะนำเป็นถาดกลางน่าจะเหมาะกับทานสองคนมากกว่านะคะ"

ทิชาหันหน้าไปสบตากับเธียรอีกครั้งเหมือนเป็นการขอความคิดเห็นจากเขา

"เอาถาดใหญ่นี่แหละคับ พวกผมกินเยอะ"

พนักงานสาวพยักหน้าก่อนจะกดรับออเดอร์และเดินจากไป

"กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ มึงรออยู่ตรงนี้แหละ"

เธียรพยักหน้าเป็นคำตอบก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากร้านและตรงไปที่ห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลมากนัก

คนตัวเล็กเดินมาถึงห้องน้ำแถวลิฟต์ที่ไม่มีคนเข้า ระหว่างทางที่เธอเดินไปเข้าห้องน้ำกลุ่มเด็กผู้ชายอายุเท่าๆ กันกับเธอต่างพากันมองตามเธอเป็นแถวๆ

แม้เธอจะไม่ได้หันไปมองตรงๆ แต่เธอก็สัมผัสได้ว่ามีสายตาหลายคู่ตามมาที่เธอ

เด็กสาวพยายามไม่สนใจคนพวกนั้นและเข้าไปทำธุระในห้องน้ำตามปกติ

หลังจากที่เธอทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เด็กสาวก็เดินออกมาจากห้องน้ำก่อนที่หางตาจะเหลือบไปเห็นกลุ่มเด็กผู้ชายในตอนแรกมายืนรออยู่ไม่ไกลจากประตูห้องน้ำสักเท่าไหร่

:มึง มีกลุ่มผู้ชายยืนอยู่หน้าห้องน้ำอ่ะ กูควรออกไปดีป่าววะ

เธอส่งข้อความไปหาเธียรที่รออยู่ในร้านพิซซ่า ก่อนที่จะชะโงกหน้าไปมองกลุ่มเด็กผู้ชายจากมุมหนึ่ง

ไม่มีการตอบรับใดๆ จากเธียรแม้แต่ข้อความเดียว ทิชายืนลังเลอยู่ในห้องน้ำสักพักก่อนที่เธอจะรวบรวมความกล้าและเดินออกไปจากห้องน้ำด้วยท่าทางไม่เกรงกลัว

เพราะเป็นที่ที่ไม่ค่อยมีผู้คนเดินผ่านไปผ่านมามากนัก ทั้งทีที่กลุ่มของเด็กชายเห็นว่าเธอเดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว

เด็กชายหลายคนต่างพากันเดินมาขวางหน้าเธอไว้และมองเธออย่างคุกคาม

"ขอทางหน่อยค่ะ"

เสียงหวานพูดขึ้นอย่างเป็นมิตรและพยายามเดินเลี่ยงไปอีกทางแต่คนหนึ่งในกลุ่มก็เดินมาขวางหน้าเธอไว้โดยที่ไม่เอ่ยคำใดออกมา

สถานการณ์เริ่มตึงเครียด ความรู้สึกกลัวเริ่มปรากฏขึ้นในใจของเด็กสาวเล็กน้อยก่อนที่เธอจะพยายามเดินออกมาอีกครั้ง

แต่ในครั้งนี้ร่างสูงที่ยืนใกล้เธออยู่แล้วก็เดินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นกว่าเดินจนเธอจำต้องถอยหลังออกไป

'ขอร้องล่ะ ใครก็ได้มาช่วยฉันที'

ทิชาคิดในใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองคนตรงหน้าที่จดจ้องเธอด้วยสายตาที่คุกคามเธอมากขึ้นกว่าเดิม

"ทิชา!"

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลังของคนตรงหน้าเธอ ทิชาชะโงกหน้าไปมองก็พบกับเธียรที่รีบวิ่งมาทางเธอ

เขาจับมือของเธอและกำลังจะพาเธอเดินออกไปให้ไกลจากคนพวกนี้แต่ดูเหมือนมันจะไม่ง่ายอย่างที่คิด

หนึ่งในนั้นเดินมาขวางหน้าทั้งคู่ไว้ เธียรกับชายคนนั้นสบตากันเหมือนจะพุ่งเข้าไปต่อยกันได้ทุกเมื่อ

ทิชาเห็นดังนั้นก็กำมือของเธียรเล็กน้อยเมื่อเรียกสติของเพื่อนสนิท ทางด้านของกลุ่มผู้ชายก็พยายามดึงเพื่อนของตนเองออกเช่นเดียวกัน

ทำให้เธียรพาทิชาเดินหนีออกมาได้โดยที่ไม่ต้องใช้กำลัง

เมื่อทั้งคู่เดินหนีมาไกลแล้ว เธียรก็หยุดเดินและก้มลงไปมองมือของทิชาที่ยังคงกุมมือของเขาไว้อยู่

"ปล่อยได้แล้วอีสัส"

ทิชาก้มลงมองมือของทั้งคู่ก่อนจะปล่อยของของตนเองออกจากมือของเขา

"มึงไม่เป็นไรใช่มั้ย พวกแม่งทำอะไรมึงรึป่าว"

ร่างสูงเอ่ยถามขึ้นในขณะที่เขามองไปด้านหลังเพื่อตรวจดูว่าพวกนั้นได้ตามหลังมาหรือไม่พลางเอามือยกขึ้นไปลูบที่หลังคอเบาๆ

"กูไม่เป็นไร ขอบใจมึงมากที่มาช่วยกู"

"ไป...แดกพิซซ่ากัน"

ทิชาพยักหน้าก่อนที่ทั้งคู่จะเดินไปที่ร้านพิซซ่าโดยเด็กสาวเอาแต่ก้มหน้ามองพื้น

'มือใหญ่จังเลยเนอะ'

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***