เธอเป็นอะไร

ณ ที่โรงเรียน

“ขอโทษที่มาสาย”เด็กผู้ชายอายุช่วงมัธยมปลายมีผิวสีครีมดวงตาที่มีสีดำผมสีนํ้าตาลราวกับลูกครึ่งมีโครงหน้าเป็นรูปไข่คางเเหลมที่มีลักษณะนิสัยที่ดูจะเฟรนลี่ได้ใส่ชุดมัธยมปลายได้วิ่งพรางตะโกนพร้อมกับอาการที่หอบพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงือพร้อมกับเพื่อนของเค้าที่หันมามองพร้อมกัน3คน

“ทำไมสายจังวะอากิ”เพื่อนคนนึงในกลุ่มได้กล่าวขึ้นมีอายุน่าจะราวๆกับอากิหรือเด็กผู้ชายที่วิ่งเข้ามาหาพวกเพื่อนๆคนที่กล่าวมีลักษณะมีผมสีดำ มีผิวสีเเทน มีดวงตาสีฟ้า มีลักษณะนิสัยที่ขี้เก็ก มีโครงหน้าสามเหลียม เเละมีคางที่ตัดได้กล่าวด้วยนํ้าเสียงที่กวนๆในขณะที่อากิกำลังยืนหอบอยู่

“เรย์นะ..นายอย่าสิ"เพื่อนผู้หญิงที่มีอายุราวๆกับอากิเเละเรย์ได้เอ๋ยขึ้น มีลักษณะที่ผมสีฟ้า สีตาสีดำโครงหน้ารูปหัวใจ ลักษณะนิสัยขี้อาย ขี่กลัว ได้กล่าวด้วยนํ้าเสียงที่กล้าๆกลัวๆ พร้อมกับทำมือเเนบไว้ที่อกด้วยอาการอาย

“จริงของมารี"เด็กผู้หญิงอายุราวๆกับอากิกับเรย์เเละมารีได้เอ๋ยขึ้นมีลักษณะตาสีดำ โครงหน้าเป็นรูปสามเหลียม ลักษณะนิสัยที่ เงียบ พูดพรางหน่ที่นิ่งเหมือนไม่รู้สึกถึงอารมณ์ ที่มีนามว่ายาย่า

“ขอโทษได้ปะละ ”อากิได้กล่าวขึ้นมา พร้อมกับทุกคนที่ขำไปกับการเรียกของอากิ

เลิกเรียน

อากิได้เห็นเรย์กับมารีเเละยาย่าเลยวิ่งไปตีที่หลังของทั้งสามพร้อมพูดว่า"กลับบ้านดีๆละ"พอพูดจบอากิได้วิ่งกลับไปที่บ้าน

ณ บ้านของอากิ

พออากิขึ้นมาบนห้องของตัวเองเเล้วได้นอนลงไปบนเตียงเเละได้หลับไปด้วยความเหนื่อยล้าเเต่พอตื่นมากลับเจอหน้าของเพื่อนทุกคนทั้งๆที่เเยกย้ายกันเเล้วเเละนี้น่าจะเป็นบ้านของเค้าเเต่มันกลับไม่ใช่มันเหมือนกันบ้านที่ร้างพร้อมกับกระดาษโน๊ตที่เเปะเอาไว้หน้าประตูห้องพอเรย์ได้ดึงมาอ่านก็มีสิ่งๆนึงที่มำให้คนทุกคนในที่ๆนั้นตกใจเพราะสิ่งที่ทุกคนเห็นมันคือศพของผู้หญิงวัยกลางคน ที่ใส่เเค่ชุดออกกำลังกาย เเล้วใส่นาฬิกาด้วยมือซ้าย พร้อมกับปืนที่อยู่ในมือข้างซ้ายของผู้หญิงคนนั้นเเละรอยกรีดที่มือซ้าย พอมารีเห็นศพก็ได้สลบไป เรย์ได้เดินไปดูมารับที่สลบอยู่เลยให้อากิอุ้มมารีไปนอนที่ดีๆ เรย์ได้ดึงออกมาเปิดอ่านมันเขียนไว้ว่า"สวัสดีนะพวกนาย ข้ามีนามเเฝงว่า ชิ เรียกข้าว่าชิ จากเพื่อนของพวกเจ้าสักคนในนี้"พออ่านจบมารีก็ได้ฝืนขึ้นมาพร้อมกับสีหน้าที่น่ากลัวกว่ามารีคนเดิม

“คนตายถนัดขวาเเต่คนร้ายทำให้ดูเหมือนผู้ตายถนัดซ้าย มันต้องมีเหตุผมเเน่นอน” มารีได้ทำสีหน้าตึงเครียดเเละดูไม่สบอารมณ์กับใครเลย

“ในนั้นมีอะไรเพิ่มอีกไหม”มารีได้จ้องเรย์พร้อมกับสีหน้าที่เเสดงถึงความหน้ากลัวเเบบเเปกๆจนพวกเพื่อนของตนเองขนลุกไปตามๆกัน พอมารีถามเรย์เลยพลิกหน้าพลิกหลังเลยได้เจอคำว่า"พวกเราเตรียมห้องไว้ให้เเล้วก็ห้องพวกนายอาจจะมีศพของคนอื่นก็ได้"พอมารีได้ฟังคำที่เรย์อ่านมารีได้รีบวิ่งไปที่ห้องนอนของทุกคนเเล้วได้เจอศพของผู้ชายวัยชรา ที่ใส่เสื้อออกกำลังกาย เเละนอกตากนั้นก็ไม่มีอะไรละบุได้อีกเเล้ว

“2ศพเเล้วนะ”พูดพร้อมมองไปที่ศพของทั้งสองคนเเล้วได้นึกออกว่าทั้งสองใส่เสื้อออกกำลังกายทั้งคู่

“เอิ่ม…นี้เธอใช่มารีจริงๆใช่ไหม”ทุกคนได้ถามพร้อมกันอย่างกล้าๆกลัวๆ มารีได้หันมาพร้อมสายตาที่เลือดเย็น"ใช่สิ"พร้อมกับยิ้มเเต่มันเหมือนเพื่อนกลบเกลือนอะไรบ้างอย่างเเล้วได้หันไปคิดอะไรบางอย่างเเล้วได้นึกถึงสิ่งที่เรย์อ่าน"ห้องนอนของบางคนเเต่ไม่ได้ระบุว่าห้องนอนใครหน้าห้องก็ไม่มีบอก"มารีได้คิดในใจเเล้วพอกำลังจะพูดมารีก็ได้สลบไป ทุกคนได้ไปช่วยมารีเพื่อที่จะพาไปห้องนอน

30นาทีผ่านมา

มารีได้เดินออกมาจากห้องพร้อมกลุมหัวตัวเองด้วยความที่ปวดหัว พอทั้ง4คนเห็นมารีเดินออกมาจากห้องก็ได้รีบวิ่งไปช่วยพยุงมารี พอพามารีมานั่งที่เเล้วเรย์ได้เปิดถามมารีว่า"เธอเป็นอะไรไป"

“ฮะ..อะไรนะฉันไม่ได้เป็นไรเเค่กลัวเลือดนะ”มาได้พูดพรางทุกคนที่หันหน้าหากันด้วยความงงเพราะที่เรย์ถามไม่ได้ถามว่าเป็นอะไรจึงสลบเเต่จะถามว่าเป็นอะไรทำไมอยู่ๆทำตัวเเปกๆ

“คือเรย์ไม่ได้หมายถึงอย่างนั้นเรย์หมายถึงเธอเป็นอะไรถึงเปลี่ยนเเบบนั้น”ยาย่าได้เอ๋ยถามเเต่มารีกลับไม่รู้อะไรเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นเเต่พอมารีพูดจบมารีหยุดชะงั่กเหมือนกับนึกอะไรออกเเต่มารีก็บอก"ไม่มีอะไรมากหรอก"เเต่ทั้งสามคนมองก็รู้ว่ามารีกำลังโกหก

“เธอจำได้ไหมว่าเราเคยบอกทุกคนจะไม่มีความลับต่อกันนะ เคยสัญญาเเล้วไม่ใช่หรอว่าห้ามโกหกหรือมีความลับต่อกัน”อากิได้เอ๋ยถามมารีด้วยสีหน้าจริฃจัง

“ใช่มีอะไรบอกพวกเราได้นะ”เรย์ได้เอ๋ยขึ้นพร้อมกับสีหนาที่เป็นหวง

“สัญญาได้ไหมว่าจะไม่รังเกียจฉันนะ”มารีพูดพรางสะอึกสะอื้นเเละเหมือนกำลังจะร้องให้เเต่ก็ฝืนไม่ให้นํ้าตาไหลออกมาพร้อมนั่งก้มหน้าเหมือนไม่แยากเห็นหน้าของทุกคน

“พวกเรา สัญญาเพราะพวกเราเป็นเพื่อนกันนะ”ทั้งสามคนได้เอ๋ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จิงจังเเละนํ้าเสียงที่เเสดงออกถึงความอบอุ่น

“ฉันนะ เป็นโรคสองบุคลิก บุคลิกเเรกคือฉัน ส่วนบุคลิกที่สองคือคนที่พวกเธอเห็นนั้นเเหละ”ทั้งสามคนได้กอดมารีไว้เพื่อจะปลอบมารีที่กำลังขวัญหาย

“ไม่เป็นไรนะ เเต่บอกหน่อยได้ไหมทำไมถึงเป็นอย่างนี้”เรย์เอ๋ยถาม

เมื่อ15ปีก่อน

“เเม่ ปล่อยหนูเถอะหนูขอร้องหนูจะไม่ทำอีกเเล้ว"มารีสมัยเด็กได้เอ๋ยพร้อมกับร้องให้เพราะว่าเเม่ของเค้าได้มัดขาของมารีตอนวัย1ขวบโดยห้อยหัวลงมาพร้อกับตีด้วยไม้หน้าสามจนมารีสลบไปพอตื่นขึ้นมา มารีก็อยู่ในตู้มารีได้ตัวสั้นถึงมารีจะโดนเป็นปกติเเต่ยังไงเด็กเเค่หนึ่งขวบมันก็กลัวอยู่ดี มารีทั้งทุบตู้เเล้วกรีบร้องเเต่ก็ไม่มีใครได้ยื่นทั้งที่พ่อของมารีรู้เเต่ก็ไม่ได้ช่วยเหลือเเถมบอก"ทำไมไม่ฆ่ามันละ"มารีก็นอนอยู่ในตู้นั่น2วันก่อนที่จะมีเเม่มาเปิดให้เเละเอานํ้าที่มีคนทิ้งขยะมาให้มารีกินเเต่ด้วยควาเป็นเด็กเเละกะหายนํ้าจึงกินเข้าไป เเม่ของมารีได้ลากมารีไปกระถืบ เเต่ก่อนที่มารีจะสลบมารีเห็นผู้ชายที่มาช่วยเค้า เเล้วหลังจากนี้

ปัจจุบัน

มารีได้เล่าพรางกอดอกเเละตัวสั่น"ถ้าไม่อยากบอกไม่เป็นไรนะพวกฉันไม่ว่า"ทั้งสามคนได้บอกมารีที่หวาดกลัวดเเล้วได้พามารีเข้าไปนอน พอมารีหลับไปเเล้วทั้งสามได้ออกมา

“ไม่คิดว่ามารีจะโดนอะไรมาเยอเเคยเห็นเเผลเป็นเเต่ไก็ม่ได้คิดอะไร”เรย์ได้กล่าว

พอทั้งสามได้คุยกันเสร็จได้มีศพตกลงมาที่โต๊ะที่พวกเค้านั่งอยู่เเล้วเค้าได้ใส่ชุดออกกำลังกาย เรบ์ได้รีบวิ่งไปดูมารับที่รู้สึกเหมือนเกิดอะไรขึ้น มารีเลยเดินออกไปข้างนอกเเล้วเจอศพมารีเลยสลบไป

30นาทีผ่าน

มารีได้ฝื้นขึ้นมาเเละก็ยังเหมือนเดิมสายตายังนิ่งๆเหมื่อนกับตอนนั้นไม่มีผิด อากิเอ๋ยถามกับคนๆนั้นอย่างกล้าๆกลัวๆ

"เธอชื่อะไร"

"เอมิก้า ฉันชื่อเอมิก้า"

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

พอพูดจบอากิได้เเนะนําชื่อเพื่อนเเต่ละคนพร้อมชี้คนๆนั้น ที่เค้าเเนะนำ

"เช่นกัน"พอพูดจบเอมิก้าได้เดินไปที่ๆศพตกลงมาพร้อมกัเอามือไปจับที่ครางพรางคิดว่าทำไมศพถึฃได้ใส่เสื้ออกกำลังกายคนร้ายมีอะไรเจาะจงกับเรื่องนี้หรือไหม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***