เหิงเยว่เปิดโทรศัพท์ค้นดูประวัติของตระกูลสวี แล้วจึงพบอะไรบางอย่าง "สวีลู่ที่มาไม่ชัดเจน หลังจากคลอดสวีอี้หยางก็ได้หายตัวไปอย่างลึกลับ..." เธอเงยหน้าขึ้นมองเด็กน้อยที่ทำหน้าจริงจังจ้องเธอไม่วางตา "คุณชายน้อยสวีเคยอ่านนิทานเกี่ยวกับแวมไพร์ไม้ เป็นสิ่งมีชีวิตหนึ่งที่มีชีวิตเป็นอมตะ ต้องคอยดูดเลือดสิ่งมีชีวิตประเภทอื่นเพื่อประทังชีวิต บาดแผลบนร่างกายสามารถรักษาตนเองได้อย่างรวดเร็ว"
"แล้วมันเกี่ยวกับร่างกายผมตรงไหน....คงไม่ใช่ว่า..."
"ฮ่าๆ แน่นอนว่าไม่ ความจริงแล้วในอดีตเมื่อนานแสนนานมาแล้ว มีสิ่งมีชีวิตอันภูมิปัญญาอยู่ก็คือมนุษย์แล้วก็มนุษย์"
"แล้วมันแตกต่างกันตรงไหนหละครับ" คุณชายน้อยสวีเริ่มไม่พอใจ
"ต่างสิ ก็ในเมื่อมนุษย์สปีส์ชี่แรกนั้นมีชีวิตอยู่เป็นอมตะ 'ไม่แก่ไม่ตาย' จนสร้างความอิจฉาให้กับมนุษย์อีกสปีชี่ส์หนึ่งซึ่งแสนจะเปราะบาง เกิดมาไม่ถึงร้อยปีก็ต้องตายลง แต่หารู้ไม่ว่ามนุษย์สปีชี่ส์แรกนั้นต่างก็พากันอิจฉามนุษย์สปีชี่ที่สอง สิ่งมีชีวิตเองก็เป็นอย่างนี้ ต่างแสวงหาในสิ่งที่ตนเองไม่มี ฝ่ายที่เป็นอมตะต้องการจะตาย ส่วนฝ่ายที่อายุสั้นต่างอยากจะเป็นอมตะ"
"ถ้าเป็นจริงอย่างที่คุณพูด แต่ครอบครัวของผมทุกคนเป็นคนธรรม..." คุณชายน้อยสวียิ่งพูดเสียงก็ยิ่งเบาลงจนหยุดลงในที่สุด สุดท้ายใบหน้าอันเลือนรางของแม่ก็ได้ปรากฏขึ้นในความคิด ผู้หญิงที่ทิ้งพวกเขาไปตั้งแต่คลอดน้องสาวของเขาออกมา
เหิงเยว่มองดูท่าทีตกตะลึงนั้นด้วยรอยยิ้มบางอย่างเงียบๆ รอจนเด็กน้อยค่อยๆตั้งสติได้
"ที่นี้คุณชายน้อยสวีจะเรียกชั้นว่า พี่เยว่ ได้หรือยัง?"
"....ผมจะรู้ได้ยังไงว่าคุณพูดความจริง"
"ก็รู้ดีอยู่แก่ใจแล้วไม่ใช่หรอ"
"....."
คุณผู้ช่วย [นายท่านสวีมาถึงอุทยานแล้วค่ะ]
หลังจากอ่านข้อความเธอก็เห็นเสี่ยวเหอยืนอยู่กับชายคนหนึ่ง ซึ่งในตอนนี้กำลังอยู่ไม่สุขเดินไปเดินมาแถวหน้าสะพานไม้ โดยมีเสี่ยวเหอตีหน้านิ่งยืนคุมอยู่
[เดินข้ามมาได้เลย]
คุณผู้ช่วย [ค่ะ]
ตึกๆๆๆๆ...
เสียงไม้ถูกกระทบดังขึ้นเป็นจังหวะถี่ ดึงความสนใจจากสวี่เฉินได้เป็นอย่างดี เขาหันไปมองคนที่กำลังวิ่งมาด้วยความตกใจ ยังไม่ทันที่จะเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัดเจนก็ถูกดึงเข้าไปกอดเสียแล้ว
"พ่อ!!"
"สวีเฉินลูกรัก ขอบคุณที่ลูกยังปลอดภัยดี รู้ไม้พ่อเป็นห่วงลูกแค่ไหน" นายท่านสวีพูดเสียงสั่น
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments