ช่วยเหลือ

"เด็กนั่นเป็นยังไงบ้าง"

"ยังไม่ยอมกินอะไรเหมือนเดิมครับ" ชายวัยกลางคนตอบคนเป็นหัวหน้าด้วยความกังวล คุณชายน้อยสวีที่พวกเขาจับมาได้ คงจะไม่หิวตายก่อนที่พวกเขาจะได้เงินหรอกนะ

"แล้วทางตระกูลเคลื่อนไหวอะไรบ้าง"

"เมื่อเช้านายท่านสวีไปถอนเงินจากธนาคารมาค่ะ เนื่องจากไม่สามารถเข้าใกล้ได้จึงไม่ค่อยทราบรายเอียดค่ะท่าน" เสียงหวานใสของผู้หญิงดังขึ้นจากหน้าจอโน๊ตบุ๊ค

เหิงเยว่จ้องมองไปยังภาพตรงหน้าอย่างอารมณ์ดี ทีแรกเธอคิดว่าจะไม่รับงานว่าจ้างแล้วในปีนี้ แต่จะทำยังไงได้หละ เฮ้อ~ ก็ผู้ว่าจ้างดันกระเป๋าหนักขนาดนั้น เธอเลยต้องทำตัวมีน้ำใจช่วยแบ่งเงินมาใช้บ้าง

ไม่ปล่อยให้เสียเวลาไปเปล่าๆ ติดระเบิดไป เงี่ยหูฟังไป พร้อมกับตอดกล้องถ่ายสถานส่งให้ผู้ว่าจ้างไปพลางๆ โถ่..ทำไมถึงได้ยุ่งขนาดนี้นะตัวชั้น

หลังจากเดินไปเดินมาบนคานบ้านของผู้อื่นจนทั่ว ระเบิดก็ถูกติดตั้งไปแล้ว 7 ตัว เหลือกระเบิดอีก 3 ตัวที่ยังไม่ได้ติดตั้ง

'เอาหละ! เหลือห้องสุดท้ายแล้ว อืมม เสร็จงานแล้วไปไหนดีนะ'

เหิงเยว่กลับไปจุดที่เธอตั้งกล้องอีกครั้ง ยกกล้องขึ้นมาปิดการเชื่อมต่อ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความ [ระบบรักษาความปลอดภัยถูกปิดหมดแล้วค่ะ] มีผู้ช่วยก็ดีอย่างนี้แหละน้าา

เธอกระโดดลงจากคานอย่างไร้เสียง ก้าวเดินอาดๆไปสับก้านคอคนที่อยู่ในห้องนี้จนหมด หยิบถุงใบใหญ่ขึ้นมาใบหนึ่ง แล้วเริ่มกวาดของมีค่าลงถุงอย่างชำนิชำนาญ

สุดท้ายจึงเดินตรงไปที่มุมห้องอย่างสบายใจ หลังจากใช้เท้าเขี่ยๆแถวนั้นอยู่สองสามที กำแพงก็ค่อยๆเคลื่อนที่จนเห็นบันไดยาว

ด้านในห้องลับมีเพียงแสงไฟสลัวๆ ข้าวของมีค่าวางระเกะระกะไว้ตามทาง คงจะนึกไม่ถึงว่าจะมีคนนอกเข้ามาเดินเล่นในนี้

เหิงเยว่ยกมือขึ้นลูบหน้าตนเอง ในใจอดทอดถอนหายใจไม่ได้ 'ในเมื่อไม่มีใครต้องการพวกเธอ ชั้นจะรับผิดชอบชีวิตพวกเธอให้เองนะ' ในไม่ช้าโบราณวัตถุพร้อมทั้งเพชรพลอยของมีค่า ก็ถูกโยนใส่กระเป๋าใบใหญ่ไปอย่างเสมอภาคกัน

ด้านในสุดของห้องลับรูปตัว L มีเด็กชายคนหนึ่งนอนขดตัวอยู่ริมด้านในสุดของกรงขัง ร่างกายของเขาผอมจนแทบจะเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก เนื้อตัวสกปรกมอมแมม ริมฝีปากแห้งแตกจากการขาดน้ำเป็นเวลานาน

คุณชายน้อยสวีลืมตาขึ้นมองผู้หญิงที่อยู่อีกฝั่งของลูกกรง ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งด้วยความเบื่อหน่าย

เหิงเยว่ซึ่งในตอนนี้กำลังยืนถือถุงใบใหญ่น่าสงใส ฉีกยิ้มให้กับเด็กน้อยในกรงแต่กลับถูกเมินเสียได้ "นี่ คุณชายน้อยสวีนายท่านสวีจ้างชั้นมาพานายออกไปหนะ"

สวีเฉินลืมตาขึ้นอย่างหมดอะไรตายอยาก จ้องมองไปยังผู้หญิงที่อยู่อีกฝั่งของลูกกรง

เหิงเยว่เลิกคิ้วขึ้นเพียงแค่ถูกลักพาตัวมาไม่ถึงสองวัน จะมีสภาพน่าเวทนาถึงขนาดนี้ได้ยังไงกัน ตระกูลสวีคงไม่ใช่ว่าไม่มีอะไรให้เด็กตัวเล็กๆกินหรอกนะ

เมื่อเห็นว่าคุณชายน้อยสวีหลับตาลงอีกครั้ง ถึงแม้ว่าเธอจะจิตใจดีเพียงไรแต่ก็ต้องมีความรู้สึกหงุดหงิดบ้างแหละน่า

"นี่ คุณชายน้อยสวี" เธอยกยิ้มขึ้นเรียกเด็กชายอีกครั้ง เเต่กลับไร้ปฏิกิริยาใดตอบกลับมา เธอใช้มือแหวกประตูกรงออกอย่างสบายๆ ก่อนจะเดินเข้าใช้แขนข้างหนึ่งคว้าตัวคุณชายน้อยขึ้นมาหิ้วไว้ข้างตัว หลังจากชงักงันครู่หนึ่งแล้วจึงเดินฉิวๆออกจากบ้านพัก อ้อไม่สิ ต้องเป็นคลังสมบัติลับของผู้ก่อการร้ายสินะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***