ตอนที่ 2 มนต์รักข้ามต้ม

หลายชั่วโมงต่อมา..

“ สรุปแล้วก็คือดวงจิตวิญญาณของเราเป็นที่หมายปองของพวกวิญญาณร้าย..นายเลยให้เราใส่จี้เส้นนี้ไว้ใช่ไหม..”

ผมตัดสินใจมอบจี้เงินเส้นหนึ่งให้กับน้ำมนต์ เป็นจี้ที่มีพลังป้องกันพวกวิญญาณร้ายในระดับนึง..ยังไงก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้วเพราะเราก็เปลี่ยนแปลงหรือลบความทรงจำของยัยน้ำมนต์ก็ไม่ได้..เฮ้อ..

“ ก็ตามนั้น ส่วนเรื่องตั้งทีมที่แกว่ามา..แกแน่ใจแล้วเหรอ..มันอันตรายมากๆแกก็น่าจะรู้…”

“ เรามีแกอยู่ทั้งคน..ก็ปกป้องเราดิ ”

“ นี่!! เราไม่ได้ตัวติดกับแกตลอดเวลาสักหน่อยนะ น้ำมนต์ ในเมื่อแกตัดสินใจแล้วก็รับผิดชอบตัวเองแล้วกัน..ต่อให้ช่วยงานเรา เราก็ไม่มีค่าตอบแทนให้หรอกนะ..”

ผมพูดกับน้ำมนต์ไปแบบนั้น..แต่ยัยนั่นก็ยังพยักหน้าตอบรับหงึกๆ…อย่างน้อยก็มีข้อดีอย่างนึง..คือตัวเราไม่สามารถรับรู้จุดที่บรรยากาศปนเปื้อนมลทินได้ทุกที่ แต่ถ้ายัยน้ำมนต์เจอแล้วก็รายงานกับเรา..ก็ถือเป็นเรื่องดีไม่ใช่น้อย…

“ กลับกันได้แล้ว นี่มันก็จะบ่ายแล้ว..เราจะไปหาอะไรกิน…เดี๋ยวเราจะพาแกกลับไปส่งที่บ้านแล้วก็นี่..เบอร์เรา..”

ตัวของกล้าพิมพ์เบอร์มือถือลงในเครื่องของน้ำมนต์ก่อนจะโยนคืนให้…

“ ติดต่อมาถ้ามีเรื่องด่วนหรือเจอกับมลทิน ก็โทรหาฉันทันที เข้าใจไหม? ”

“ เข้าใจแล้ว..นี่ฉันขอไปหาอะไรกินด้วยได้ไหม..พอดีฉันก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า…”

น้ำมนต์พูดพร้อมกับส่งสายตาเว้าวอน…

“ ก็ได้…งั้นเราก็ไปกันได้แล้วฉันขี้เกียจเดิน ตรงนี้มันไกลจากบ้านพวกเราพอสมควร เราจะวาปไปใกล้ๆตลาด…”

“ เดี๋ยวๆแล้วถ้าเกิดมีคนเห็นเราอยู่ๆไปโผล่กลางตลาดล่ะ!!”

ผมที่ได้ยินน้ำมนต์พูดแบบนั้นก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมาขี้เกียจอธิบาย เพราะยัยน้ำมนต์ความที่เป็นเด็กเนิร์ด ตั้งคำถามทุกคำอธิบายจนผมเหนื่อยจะตอบแล้ว ผมจึงเดินเข้าไปจับมือยัยน้ำมนต์..

“ นี่นาย…”

“ อยู่เฉยๆ…เดี๋ยวก็หลุดไปไหนเราไม่รู้ด้วยนะ..”

หลังจากกล้าพูดจบ..อยู่ๆบนพื้นก็ปรากฏสัญลักษณ์ตราเวทย์สีฟ้าขนาดใหญ่ขึ้นมาก่อนที่มันจะค่อยๆส่องแสงสว่างจนกลืนร่างของทั้งสองคนเข้าไป..

“ เคลื่อนย้าย ”

ฟึบ!

………………………………………………………

หลังจากกล้าใช้เวทย์เคลื่อนย้ายทั้งสองคนก็มาโผล่ตรงหลังตลาดใกล้บ้าน..

“ ใครจะวาปไปกลางตลาดกัน อีกอย่างเราก็ใช้มนต์พลางตาตลอด…ไม่มีใครเห็นหรอก..มีแค่แกนั่นแหละที่ถ่ายคลิปเอาไว้..ไปหาไรกินกันเถอะ”

น้ำมนต์ที่ได้ยินแบบนั้นก็เพียงแค่ยกยิ้มกอดอกทำท่าทางภูมิใจ…

เห็นแล้วหมั่นไส้ชะมัด..นั่นแหละผมก็ได้แต่คิดในใจแค่นั้น..

“ นี่ๆกล้าไปกินข้าวต้มปลาร้านยายแมวกันเถอะ ที่นั่นอะข้ามต้มปลาแกอร่อยมากเลย..”

“ ก็เอาสิ ”

ข้าวต้มร้ายยายแมวก็อร่อยๆจริงๆนั่นแหละ..ความจริงผมก็กะจะมากินที่ร้านยายแมวอยู่แล้วด้วย..

ด้วยความที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์และเป็นวันหยุดสุดท้ายของสัปดาห์ทำให้มีผู้คนมาจับจ่ายซื้อของในตลาดเต็มไปหมด ยิ่งพรุ่งนี้เปิดเทอมแล้วด้วย ผู้ปกครอง พ่อแม่ ต่างก็พากันออกมาหาซื้อเสื้อผ้า กระเป๋า ให้ลูกหลานทำให้ทางเดินแน่นขนัด จนผมกับน้ำมนต์ต้องเดินเบียดกัน…

“ ถึงแล้ว ที่นี่แหละ ร้านข้าวต้มปลายายแมว ยายแมวคะ ข้าวต้มปลา 2 ถ้วยค่ะ ”

ป้าแมวที่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยก็หันกลับไปตอบรับในทันที ด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น..

“ อ้าวหนูน้ำมนต์ วันนี้พาแฟนมาด้วยเหรอลูก แหม หล่อเชียว…”

“ ฟะ..แฟนอะไรล่ะป้า นี่อ่ะเพื่อนสาวหนูเอง..อี กล้า พูดอะไรบ้างดิ เดี๋ยวป้าแมวเขาก็เข้าใจผิดหมด..”

“ ห้ะ…”

กล้าที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย ในทันที…

“ ได้ จะเอาแบบนี้ใช่ไหมน้ำมนต์! ”

ในเมื่อยัยน้ำมนต์เล่นแบบนี้..มีเหรอผมจะยอม ผมไม่เคยยอมใครอยู่แล้ว…

“ เพื่อนสาวอะไร ขอโทษทีนะครับป้า พอดีน้ำมนต์แฟนผมเขาขี้อายไปหน่อย เอ้า เข้าไปนั่งในร้านกันได้แล้ว จะยืนอยู่ตรงนี้ทำไม ที่รัก..ไปกินข้าวต้มกัน..”

เป็นไงล่ะ กล้าดีนักที่ให้เราเป็นเพื่อนสาว ขอดูหน้าคน—

แต่ทว่าปฏิกิริยาที่กล้าคาดไว้กลับตรงข้ามกันราวฟ้ากับเหว…

เดี๋ยวๆๆ ทำไมยัยน้ำมนต์ต้องหน้าแดงหูแดงขนาดนั้นด้วย!!

แต่ซวยยิ่งกว่าเมื่อมีคนอื่นได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคนซึ่งก็คือเพื่อนร่วมห้อง2-3คนที่กำลังต่อแถวรอซื้อข้าวต้ม!!

ซึ่งก็ พายุ เมฆ แล้วก็ แก้ว…สามตัวตึงแห่งโรงเรียนเทพยนคร..ตัวตึงในที่นี่ไม่ได้หมายถึงการเรียนแต่เป็นเรื่องของการกระจายข่าวสารภายในโรงเรียนที่ไว้ดุจสายฟ้่าแล่บ เรียกได้ว่าไม่ต่างจากโทรโข่งกระจายเสียงเคลื่อนที่…

หลังจากที่ทั้งสามคนได้ยินแบบนั้นก็มองหน้ากันโดยมิได้นัดหมายก่อนจะถ่ายรูปกล้ากับน้ำมนต์แบะแยกตัวออกมาดูห่างๆ…

“ แหม่ๆ น้ำมนต์ไม่เบาเลยนะลูก ปะๆ เดี๋ยวยายจะทำแบบพิเศษให้เลยไปนั่งรอในร้านก่อนเลย..”

“ ขอบคุณครับคุณป้า..”

ผมตอบกลับคุณป้าก่อนจะจับมือน้ำมนต์ที่ยืนแข็งเป็นหุ่นเดินเข้าไปในร้าน..

“ เธอเป็นคนเริ่มก่อนเองนะ…ที่รัก..”

ตัวของกล้าพูดขึ้นพลางยกยิ้ม..ส่วนน้ำมนต์ได้แต่เดินตามพร้อมกับมองมือของกล้าที่จับมือของตน..

“ บ้าที่สุดๆๆๆ…กล้า..นายแน่มาก..แน่มากที่ทำแบบนี้!!…ใจเรามันสั่นไปหมด…หรือว่าเราจะชอบหมอนี่จริงๆ…ไม่มีทาง…ไม่หรอก…”

น้ำมนต์ได้แต่พูดขึ้นในใจก่อนจะพยายามเงยหน้าขึ้นมองกล้า..แต่ก็ไม่สามารถทำได้..เพราะเขิน..จากคำพูดก่อนหน้านี้…

“ ไอกล้าบ้า! ”

“ ขอบคุณที่ชม..”

“ นี่นาย!!…”

หลังจากนั้นไม่นานยายแมวก็นำข้าวต้มร้อนๆ 2 ถ้วยใส่ไข่ พิเศษหมูสับมาเสริฟที่โต๊ะ…

“ กินให้อร่อยละ…”

คุณยายพูดจบก็ก้มตัวลงมากระซิบข้างๆหูของกล้า…เป็นจังหวะเดี๋ยวกันกับที่กล้าดีดนิ้วหนึ่งครั้งปิดกั้นการได้ยินของน้ำมนต์ที่พยายามเงี่ยหูฟังด้วย..

“ พ่อหนุ่มเป็นคนแรกเลยนะ ที่น้ำมนต์พามาที่นี่..ปกติแล้วน้ำมนต์เขาจะไม่พาใครมาหรอกนะ..น้ำมนต์คงรักพ่อหนุ่มมาก…”

กล้าที่ได้ยินแบบนั้นแทบจะสำลักน้ำที่กำลังดูด..สลับกับมองหน้าน้ำมนต์…หลังจากพูดจบคุณยายก็เดินไปทำงานต่อ…

“ นี่นายใช้พลังกับเราใช่ไหม! เราเห็นนายดีดนิ้วแล้วเราก็ไม่ได้ยินอะไรเลย…”

“ ก็นะ…”

ชายหนุ่มพยักไหล่ทำหน้ากวนๆ…จนน้ำมนต์อดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้…

“ คุณยายพูดอะไรกับนาย บอกเรามานะ! ”

น้ำมนต์ใช้เสียงเข้นถาม..

“ อ้อ คุณยายบอกว่า แกเวลาโกรธเหมือนลิงอุรังอุตังอะ….”

“ นี่!! ”

“ ช่างเถอะๆ มากินข้าวต้มกันได้เเล้ว…เดี๋ยวจะเย็นหมด..”

ผมพยายามพูดเปลี่ยนเรื่อง..แต่ยัยน้ำมนต์ก็ลบเล้าอยากจะรู้ให้ได้…

“ ได้...กล้านายจะเอาแบบนี้ใช่ไหม..”

เดี๋ยวๆนั่นยัยน้ำมนต์คิดจะทำอะไรลุกขึ้นมาทำไม…

ด้วยความที่เก้าอี้นั้นเป็นเก้าอี้ไม้ยาวทำให้น้ำมนต์ลุกจากอีกฝั่งและสามารถมานั่งชิดกับตัวของกล้าได้…สิ่งที่น้ำมนต์ทำเรียกได้ว่าเหนือความคาดหมายของกล้าอย่างถึงที่สุด…

“ น้ำมนต์นี่เธอมานั่งใกล้ฉันทำไม ทำไมไม่นั่งอีกฝั่งดีๆแล้วแกจะมาเบียดเราเพื่อ..”

“ ก็แบบนี้ไง….”

น้ำมนต์ถอดแว่นออกเผยให้เห็นสายตาที่อ้อนเหมือนลูกแมวก่อนจะคล้องแขนของกล้า…

“ ที่รักข๋า\~\~\~บอกเค้าหน่อยได้ไหม ว่ายายแมวเขาพูดกับที่รักว่ายังไง…น้าาา\~\~ บอกเค้าหน่อยนะ…”

ยัยบ้านี่…ขี้โกงเกินไปแล้ว..เห้ยนี่มันใช่ยัยน้ำมนต์ที่เรารู้จักจริงๆเหรอ…นี่มันโจมตีทางใจชัดๆ ขี้โกง!!

กล้าแทบจะสำลักข้าวต้มที่กำลังกินอยู่…

“ เดี๋ยวคืนนี้เค้าจัดให้ที่รักอย่างงามเลยนะ…”

น้ำมนต์พูดกระซิบข้างๆหูพร้อมกับเป่าลมใส่หูกล้าไปหนึ่งทีทำเอากล้าเสียอาการอย่างหนัก…ไม่คิดว่าน้ำมนต์จะใจกล้าพูดออกมาขนาดนี้!! จนกล้าต้องยอมแพ้ไปในที่สุด…โดนน็อคเอาท์เลยทีเดียว..

“ เฮ้อ…ยายแมวเขาบอกว่าเธอไม่เคยพาใครมาที่นี่ เราเป็นคนแรกที่เธอพามา..พอใจรึยัง..”

แต่เมื่อสังเกตุดีๆแล้วน้ำมนต์พูดพร้อมกับหน้าแดงระเรื่อ…ยิ่งคำพูดเมื่อครู่ทำเอาใจของน้ำมนต์ไม่สงบอีกต่อไป…

“ ฉะ..ฉันนึกได้ว่าฉันมีธุระด่วน เราขอตัวก่อนนะ…เจอกันพรุ่งนี้!! ”

“ เดี๋ยว— ”

กล้ายังพูดไม่ทันจบน้ำมนต์ก็รีบวิ่งออกไปจากร้านในทันที….

…………………………………………………..

อีกด้าน…

พายุ เมฆ แก้ว ล้วนเป็นสักขีพยานในเรื่องที่เกิดขึ้นแม้ว่าทั้งสามคนจะไม่ได้ยินกล้า และ น้ำมนต์คุยกันแต่ท่าทางการแสดงออกล้วนเป็นที่ประจักษ์แก่สายเผือกทั้งสาม!

“ นี่มัน..ข่าวใหญ่เลยนี่หว่า! ”

จบตอน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***