ตอนที่1 บทนำ

ตามความเชื่อของไทย..ไม่สิเรียกได้ว่าอาจจะเป็นความเชื่อของทั่วโลกเลยก็ว่าได้..ไสยเวทย์อาคมมนต์ตราต่างๆ..ภูติผีปีศาจ เรื่องลึกลับต่างๆที่ไม่สามารถอธิบายด้วยได้วิทยาศาสตร์…เหล่าผู้คนต่างพากันคิดเพียงแค่ว่ามันเป็นเพียงเรื่องเล่าเท่านั้น..แต่ทว่า..มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น..

ในปัจจุบันปีพุทธศักรราช 2024

เทคโนโลยีต่างๆถูกยกระดับความก้าวหน้าขึ้น..เรื่องภูติผีปีศาจไสยเวทย์ก็ค่อยๆห่างหายไปจากประวัติศาสตร์ไทยตามกาลเวลา..แต่ทว่า..สิ่งที่มองไม่เห็นใช่ว่าจะไม่มีอยู่จริง..ตอนเด็กๆผมฟังคำพูดของคุณปู่คุณย่ามาตลอด..ว่าไม่เชื่ออย่าลบหลู่…สิ่งที่มองไม่เห็นใช่ว่าจะไม่มี..แต่มันบังเอิญ..ตรงที่ว่าผมสามารถมองเห็นสิ่งเหล่านั้นได้..ในสิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปมองไม่เห็น..

ภูติผี ปีศาจ วิญญาณ นางไม้ หรือแม้แต่ที่เขาเรียกกันว่า..เทวดา..ผมก็เห็นมาหมดแล้ว..ด้วยความสามารถที่ผมได้มาตั้งแต่เด็กๆ..ว่ากันตามตรงตัวผมแทบจะสติหลุดเกือบจะเป็นบ้าไปเลยซะด้วยซ้ำ..แต่พอนานไปมันก็เริ่มชิน…ถ้าไม่อยู่ๆก็โผล่แบบจั้มสแกแบบหนังผีไทยละก็นะ…

อ้อใช่..ผมลืมแนะนำตัวไป..ผมชื่อว่า กล้า ชื่อจริงก็ นาย รณกร นิตย์จรัล เป็นเด็กมัธยมตอนปลายธรรมดา ๆ..ที่สามารถมองเห็นวิญญาณได้..แล้วก็รู้เรื่องพวกไสยเวทย์มนตรานิดหน่อย…

ผมไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้พวกนี้มาจากไหน..ผมรู้แค่ว่าพอเกิดมาตัวผมก็มีความรู้เรื่อง เวทย์มนต์และมนตราผนวกเข้าด้วยกัน..แปลกใช่ไหมละ..ผมก็ว่าแปลก..ใครจะคิดว่าจะมีเรื่ิองเหนือธรรมชาติเกิดขึ้นกับตัวผมจริงๆ..ราวกับละครไม่ก็นิยายยังไงยังงั้น

นี่ถ้ามีคนรู้ว่าผมเหาะเหินเดินอากาศ มองเห็นวิญญาณและอะไรหลายๆอย่าง..คงถูกเอาผ้าสามสีมาพันไว้รอบตัวพร้อมกับถูกจับทาแป้งขอเบอร์ขอหวยแน่ๆ…ตามประสาลุงๆป้าๆแถวบ้าน…

ปัจจุบันผมอาศัยอยู่กับพ่อแม่แล้วก็น้องสาวอีกคนนึงคาดว่าปลายๆปีนี้..ผมจะต้องเข้ากรุงเทพมหานครเพื่อเตรียมสอบเข้ามหาลัย..เพราะตอนนี้ตัวผมก็อยู่ ม.6 ใกล้จะจบแล้ว..ยิ่งปีนี้ได้ข่าวมาว่า ข้อสอบเก็บคะแนนยื่นเข้ามหาลัยยากมากๆ..ทำให้เด็กรุ่นราวคราวเดียวกับผมต่างก็ตั้งใจอ่านหนังสืออยู่บ้านกันระหว่างปิดเทอม..

แต่สำหรับผม..แล้วมันออกจะ…

“ ข้อสอบข้อนี่มัน..เราเห็น แล้วเราก็รู้คำตอบอีกแล้ว..เป็นความสามารถที่ขี้โกงจริงๆ..ทำยังไงถึงจะควบคุมความสามารถทั้งหมดนี้ได้กันนะ..เฮ้อ..”

ใช่ครับ ความสามารถอีกอย่างของผมคือ ขอเรียกมันว่า ตาทิพย์ ก็แล้วกัน…เพราะนอกเหนือจากมันจะทำให้ผมมองเห็นวิญญาณแล้ว..มันยังทำให้ผมสามารถมองเห็นคำตอบทั้งหมดในกระดาษคำถาม..

ไม่ว่าจะเป็นโจทย์เลข ภาษาอังกฤษ หรือวิชาไหนก็แล้วแต่…คำตอบมันจะขึ้นมาอยู่ด้านหน้าเป็นตัวอักษรสีทองเรืองแสงระยิบระยับ.. ผมรู้ดีว่าความสามารถมันออกจะเกินไปหน่อยและเหมือนเป็นการเอาเปรียบคนอื่น..ผมเลยไม่เขียนคำตอบในทันทีแต่เปลี่ยนเป็นคิดทุกคำถามเพื่อให้ได้คำตอบออกมาเอง ไม่ใช่เป็นคำตอบที่ได้มาจากพลังนี้…

อาจจะพูดได้ว่า ผมทำไปเพราะไม่อยากให้ตัวเองรู้สึกผิดละมั้ง..อีกอย่างความสามารถของผมจนถึงตอนนี้ยังไม่มีใครรู้เพราะผมเก็บงำมันไว้ตลอดเกือบ 20 ปีเต็ม…

ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!

“ พี่กล้า ลงมากินข้าวได้แล้ว วันนี้พี่ต้องไปซื้อของกับหนูนะอย่าลืม! ”

“ โอเคๆพี่กำลังลงไป..”

เสียงที่เรียกผมเมื่อสักครู่คือเสียงน้องสาวแท้ๆของผมเอง..บัว..นั่นคือชื่อของน้องผม..เอาเป็นว่าตอนนี้ผมต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวก่อน..เดี๋ยวยัยบัวจะบ่นผมจนหูชาไปอีก..

ตัวของกล้าค่อยๆถอดเสื้อออกเผยให้เห็นถึงหุ่นที่สมสัดส่วนกล้ามเนื้อหน้าท้องที่เรียงรายกับลูกละนาด..และรอยสักบางอย่างที่ถูกสักบนหน้าอกข้างซ้ายของกล้า..

ไม่นานกล้าก็อาบน้ำเสร็จก่อนจะแต่งตัวแล้วรีบลงไปด้านล่าง…

“ พี่อาบน้ำเสร็จแล้ว กินข้าวกัน..แล้วพ่อกับแม่ไปทำงานแล้วเหรอ..”

“ อืม…พี่นั่นแหละรีบกินข้าวได้แล้วก่อนฝนจะตก..ทำไมวันนี้ท้องฟ้ามันมืดอึมครึมแปลกๆ..อย่างกับพายุจะเข้า..ไหนพยากรอากาศบอกว่าวันนี้อากาศแจ่มใส..เชื่อไม่ได้จริงๆ..” ตัวของบัวพูดพร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่าง..

แต่ทว่าผมรู้ดีมันไม่..ไม่ใช่อย่างแน่นอน…บรรยากาศแบบนี้มันไม่ใช่ฝนตกธรรมดา..แต่เป็นเพราะสิ่งนั้น…บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความปนเปื้อนมนทิลนั่น..จะให้บัวออกไปจากบ้านหลังนี้ไม่เด็ดขาด…

“ บัวเดี๋ยวพี่จะไปซื้อของให้เอง บัวอยู่ที่บ้านนี่แหละ ห้ามออกไปไหนเข้าใจไหม..”

“ เอ้าพี่ ก็หนูบอกแล้วว่าจะไปด้วย— ”

“ พี่ขอโทษ..พี่จะไม่ปล่อยให้เหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีก..”

ผมตัดสินใช้มนต์ตรากับบัว..เพราะบัวจะออกไปไม่ได้เด็ดขาด..เพราะวิญญาณพิสุทธิ์คือเหยื่ออันหอมหวานของพวกมัน…

กล้าอุ้มบัวขึ้นมาพร้อมกับพาไปนอนที่ห้องของบัวเองก่อนจะปรากฏวงเวทย์สีม่วงขึ้นบนพื้นส่องแสงเบาบาง..มันคือเวทย์บิดเบือนความทรงจำ..และการที่กล้าปกป้องบัวขนาดนี้แสดงว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นมาแล้วในอดีต..

“ บรรยากาศมลทินน่าสะอิดสะเอียนเราต้องรีบจัดการให้เร็วที่สุด..ไม่อย่างงั้น..”

ตัวของกล้าเปิดประตูบ้านออกไปพร้อมกับร่ายมนต์ตราบางอย่าง..เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เจ้าที่เจ้าทางปรากฏตัวออกมาจากศาลพระภูติหน้าบ้าน..เป็นลักษณะของชายแก่ที่อยู่ในชุดขาว..

“ กล้าเอ๋ย ระวังตัวด้วย..ไม่ต้องห่วงที่บ้าน ข้าจะไม่ให้ภูติผีที่ไหนเข้ามาระหว่างที่เอ็งไม่อยู่เด็ดขาด…บรรยากาศมลทินระดับนี้ต้องเกิดจากวิญญาณอาฆาตมารวมตัวกันอย่างแน่นอน..อย่าประมาทเด็ดขาด..”

“ ขอบคุณครับ..ท่านเจ้าบ้าน..”

ผมพูดขอบคุณลุงเจ้าที่ก่อนจะใช้มนต์พลางตาผนวกเข้ากับศาสตร์เวทย์ลอยตัว…

หลังจากนั้นกล้าก็ใช้พลังของศาสตราเวทย์เพื่อให้ตัวเองลอยขึ้นกลางอากาศ..ซึ่งแน่นอนผนวกกับมนต์พลางตาย่อมไม่มีใครเห็นกล้าอย่างแน่นอนนั่นคือสิ่งที่ควรจะเป็นละนะ…ตัวของกล้าพุ่งขึ้นไปมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่มลทินรวมกันอยู่หนาแน่น..โดยไม่ได้สังเกตุเลยว่า..มีใครบางคนเห็นเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ทั้งหมด…พร้อมกับวีดีโอที่ถูกอัดเอาไว้…

“ กล้า..นี่นายเป็นตัวอะไรกันแน่…”

………………………………………………………………….

หลายชั่วโมงผ่านไป…

ครั้งนี้..พวกมันมีจำนวนเยอะขึ้นจริงๆ..อะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้ดวงวิญญาณอาฆาตพวกนั้นมารวมตัวกัน..เล่นเอาพลังไสยเวทย์ของเราลดลงไปเกือบครึ่ง..เดี๋ยวนะประตูบ้านมัน…

“ ทำไมประตูถึงเปิดอยู่..ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้มัน..หรือว่า!! ”

ตัวของกล้าตรวจสอบข่ายอาคมป้องกันที่ร่ายไว้ทั่วบ้านก็อยู่ในสภาพปกติ....สัมผัสไม่ได้ถึงวิญญาณร้ายสักดวง..

“ ลุงเจ้าที่…ลุงอยู่ไหน..”

แปลก..แปลกมาก..ปกติท่านเจ้าที่เจ้าทางจะออกมาแล้ว…แต่นี่สัมผัสถึงดวงจิตของเจ้าที่ไม่ได้เลย…

กล้ารีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันทีก่อนจะเจอเข้ากับหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาห้องรับแขก..ทันทีที่กล้าเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ก็รู้สึกแปลกใจในทันที…เพราะเด็กผู้หญิงคนนี้คือเพื่อนร่วมห้องของกล้านั่นเอง..

“ น้ำมนต์..นี่เธอแอบเข้ามาในบ้านเราเหรอ..นี่มันเข้าข่ายบุกรุกเคหสถานแล้วนะ..ต่อให้เราจะเป็นเพื่อนร่วมห้องแล้วก็เพื่อนบ้านกัน..นี่มันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอ..”

ยัยน้ำมนต์มาทำอะไรที่บ้านของเรากัน…ปกติในห้องพวกเราก็ไม่ได้คุยกันอยู่แล้ว..

“ กล้า..นายเป็นตัวอะไรกันแน่..ที่โรงเรียนอย่าคิดว่าไม่มีคนอื่นเห็นนายบ่นพึมพำคนเดียว..แล้วเมื่อกี้ไหนจะสภาพอากาศที่เหมือนกับพายุนั่น..แต่หลังจากที่นายออกไปจากบ้านไม่นาน บรรยากาศที่ราวกับพายุนั่นมันก็สลายหายไป…”

ผมที่ได้ยินน้ำมนต์พูดแบบนี้ก็ขมวดคิ้วแน่น..ไม่หรอกน่า..ยัยเด็กเนิร์ดคงไม่..เอาเป็นว่าลองเชิงไปก่อนก็แล้วกัน…

“ เธอพูดเรื่องอะไรของเธอ..อย่าเปลี่ยนเรื่องนะที่เธอแอบเข้ามาในบ้านเรามันยังไม่เคลียร์—”

“ แล้วนี่คืออะไร…”

น้ำมนต์โยนมือถือมาให้ผมก่อนที่ผมจะรับไว้..ซึ่งมันเป็นวีดีโอนึงที่เป็น….เวร!! เวร!! ยัยน้ำมนต์ถ่ายคลิปวีดีโอตอนที่เราหายตัวไว้…ไม่ๆ เราต้องใจเย็นไว้ก่อน.…

“ หายตัว…นี่เธอเป็นเด็กอนุบาล 4 ขวบรึไง ตัดต่อได้เนียนดีนะ…”

“ อ้อ..งั้นเราเอาไปลงโซเชียล..แล้วก็แน่นอนถ้านายพยายามลบ..เราสำรองข้อมูลไว้หมดแล้ว..กล้า..ความจริงแล้วนายเป็นใครกันแน่…”

วันนี้มันวันซวยอะไรวะเนี่ย…ยัยน้ำมนต์คิดว่าเป็นเด็กเนิร์ดเรียนดีอย่างเดียว…ถ้าอย่างงั้นคงไม่มีทางเลือก!!

“ น้ำมนต์ เธอรู้มากเกินไปแล้ว..”

หลังจากที่กล้าพูดจบก็หายตัวจริงๆต่อหน้าน้ำมนต์เพียงเสี้ยววินาทีตัวของชายหนุ่มก็มาโผล่ตรงหน้าของน้ำมนต์..

กล้าใช้นิ้วชี้ข้างขวาแตะไปที่หน้าผากของน้ำมนต์..แต่ทว่ามันกลับเกิดเรื่องน่าเหลือเชื่อขึ้น!!!

“ กล้านี่นายทำอะไรเรา!! นายหายตัวได้จริงๆด้วย— ”

เป็นจังหวะเดียวกันกับที่น้องสาวของกล้ากำลังลงมาด้านล่างพอดี…เป็นจังหวะนรกเลยก็ว่าได้..

“ พี่กล้ากลับมาแล้วเหรอ…”

บัวเดินลงมาด้านล่างแต่ก็ไม่พบใคร…

“ เมื่อกี้เหมือนได้ยินเสียงพี่กล้า..หูฝาดละมั้ง..”

……………………………………………………..

ณ ดาดฟ้าแห่งหนึ่ง

ตอนนี้ตัวของกล้าและน้ำมนต์อยู่บนดาดฟ้าแห่งหนึ่ง..น้ำมนต์เบิกตากว้างแทบไม่อยากจะเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้น..แต่คนที่ตกใจยิ่งกว่าคงจะเป็นกล้า..เพราะว่า..

“ พลังของเราใช้ไม่ได้ผลกับน้ำมนต์!!..มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง..”

พลังของเราก็ปกติดีทุกอย่าง…แต่ทำไมเราถึงเปลี่ยนความทรงจำของน้ำมนต์ไม่ได้กัน…มันไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้มาก่อน..

“ กล้า นายทำแบบนี้ได้ยังไงอะ โคตรสุดยอดไปเลย!!!!..อย่างกับซุปเปอร์ฮีโร่ในหนังแหน่ะ..อย่างพวกซุปเปอร์แมนไรแบบนี่…อย่าบอกนะว่านายปล่อยลำแสงออกจากตาได้ด้วย…”

น้ำมนต์พูดขึ้นด้วยความตื่นเต้นพร้อมกับรอยยิ้มที่กล้าไม่เคยเห็นมาก่อน..เพราะตลอดเวลาอยู่ที่โรงเรียนน้ำมนต์มักจะไม่ค่อยแสดงอารมณ์ออกมาผ่านสีหน้าเท่าไหร่นัก..และทั้งสองคนก็แทบจะไม่ค่อยได้คุยกันถ้าไม่มีงานกลุ่มละก็นะ..

“ ได้ก็บ้าแล้ว!! ”

พูดก็พูดเถอะ..ทำไมตอนยัยน้ำมนต์ยิ้มใจของเราถึง…

“ โถ่ว..เอาล่ะกล้า..นายเป็นตัวอะไรกันแน่..เอเลี่ยน หรือคนเหนือมนุษย์ไรแบบนี้เหรอ..ปกติถึงคนอื่นจะไม่สังเกตนาย..แต่นายมักจะบ่นพึมพำหรือพูดคนเดียวอยู่บ่อยครั้ง..แล้วตอนอยู่ที่โรงเรียนบางครั้ง ตอนที่นายเดิน อยู่ๆ นายก็หายไปดื้อๆซะอย่างงั้น แล้วไอนิสัยเงียบขรึมไม่พูดกับใครนั่นอีก..คนทั้งห้องคิดว่านายเป็นพวกหยิ่งไปแล้วรู้ไหมเพราะนายมักจะไม่ค่อยพูดกับใครถ้าไม่จำเป็น ผลการเรียนดีแล้วทำตัวหยิ่งงี้ เพื่อนเขาเข้าใจกันแบบนี้กันหมดแล้ว…”

น้ำมนต์พูดอธิบายร่ายยาว…แต่เดี๋ยวนะทำไมยัยน้ำมนต์ถึงพูดเหมือนจับตาเราอยู่ตลอดเวลา..

นี่เธอ..เป็นสโตกเกอร์เหรอ!!!..ไม่สิ เรื่องนั้นช่างมันก่อน..เพราะเป็นแบบนั้นเธอเลยถ่ายคลิปเราเอาไว้..มิหนำซ้ำพลังของเรายังใช้กับน้ำมนต์ไม่ได้..นี่มันวันซวยอะไรเนี่ย!! ผมได้แต่พูดขึ้นในใจ…

“ น้ำมนต์ เรื่องพวกนั้นเราไม่สนใจหรอก ใครจะมองว่าเราเป็นคนยังไงก็ปล่อยเขาไป..ทำไมเเกถึงต้องมาใส่ใจเรื่องเราขนาดนี้ด้วย..”

ผมลองยิงคำถามไปดูแต่…ยัยน้ำมนต์ดันหน้าแดงซะงั้น!!! เดี๋ยวๆใจเย็นก่อน…น้ำมนต์ เรียกได้ว่าเป็นเด็กดาวโรงเรียนเลยก็ว่าได้ ทั้งสวยน่ารัก เรียนดี กีฬาเด่น..เฮ้อกล้าน่ะกล้าคิดอะไรเข้าข้างตัวเองไปได้…

“ กะ..ก็เราแค่เห็นว่านายแปลกๆพิลึกแค่นั้นแหละ!! ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย..นายทำแบบนั้นได้ยังไง ไหนจะหายตัว ไหนจะวาปไปไหนมาไหนได้แบบนี้อีก..”

พิลึก…เอาเถอะ..ว่าแต่ว่ายัยนี่ก็มีดวงจิตพิสุทธิ์ เหมือนกับยัยบัวเลยแหะ..ในเมื่อเป็นแบบนี้..

“ ก็ได้เราจะพูดให้แกฟัง จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็เรื่องของแก..บนโลกนี้มีสิ่งที่เรียกว่า วิญญาณ ภูติ ผี ปีศาจ นางไม้หรืออะไรก็แล้วแต่พวกนั้นมีตัวตนจริงๆ..ก่อนหน้านี้ที่เธอเห็นก็ไม่ใช่พายุหรือฝนฟ้าคะนองอะไรทั้งนั้น แต่มันคือ มลทินที่แปดเปื้อน..”

“ มลทินที่แปดเปื้อด มันคืออะไร? ”

น้ำมนต์พูดถามขึ้นด้วยความสงสัย..

“ มลทินที่แปดเปื้อนคือ สถานที่ที่มีการรวมเหล่าวิญญาณอาฆาตเอาไว้เป็นจำนวนมาก และถ้าปล่อยไว้แบบนั้นจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นอย่างแน่นอน..และหน้าที่ของเราก็คือปัดเป่าดวงวิญญาณชำระล้าง อะไรประมาณนี้..ส่วนพลังที่เรามี..เรียกว่าไสยเวทย์และมนต์ตรารวมเข้าด้วยกันปรับเปลี่ยนไปตามสถานการณ์การใช้..”

ผมบอกไปคร่าวๆแต่ก็ไม่ทั้งหมด..เพราะดูเหมือนว่าสมองก็ยัยน้ำมนต์จะเริ่มรับกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ไหว..

“ ภูติ ผี วิญญาณ มีอยู่จริง ไสยเวทย์ก็มีอยู่จริง..แล้วยังจะไหนเวทย์มนต์อีก โคตรสุดยอด!! ไปเลยกล้า ”

อยู่ๆน้ำมนต์ก็เดินมาจับมือผมพร้อมกับกระโดดโลดเต้นไปมาด้วยความดีใจ…มือยัยนี่นุ่มนิ่มชะมัด…

“ นี่ๆเรามาตั้งทีมเป็นคู่หูกันเถอะ! ”

“ ห้ะ!! ”

น้ำมนต์พูดขึ้นด้วยสายตาที่เปล่งประกายวิบวับต่างจากที่เจอกันครั้งแรกอย่างสิ้นเชิง..ก่อนที่ผมจะมารู้ในภายหลังว่ายัยนี้คลั่งไคล้พวกศาสตร์เวทย์และมนตราเป็นที่สุด…

จบตอน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***