ตอนที่ 19 ลักพาตัว

ลักพาตัว

"อาเตีย!!!"

เพลี้ง!!!

เสียงตะโกนอันคุ้นหูดังขึ้นพร้อมๆกับของในมือหลานซีเฉินร่วงหล่น ลงแตกกระจายบนพื้น แต่หลานซีเฉินกลับไม่ได้สนใจมันไปมากกว่าเสียง อันคุ้นหูที่หลานซีเฉินจำได้ดีว่าเป็นเสียงบุตรชาย หากในยามปกติขาย หนุ่มคงยิ้มกว้างเป็นแน่เมื่อได้ยินบุตรชายเรียกว่าอาเตี่ย แต่มิใช่กับบริบท นี้เสียงที่เขาได้ยินเต็มไปด้วยความตื่นตกใจและหวั่นกลัว

ขายาวเดินรีบเร่งออกจากเรือนโดยไม่สนใจเก็บเศษของที่ร่วงหล่น เต็มพื้น สัญชาตญาณของประมุขหนุ่มกำลังบ่งบอกว่ามีเรื่องไม่ดีกำลังเกิด ขึ้นกับบุตรชาย หลานซีเฉินเดินไปตามทิศทางของเสียงอย่างเร่งรีบ เสียง นั้นดังขึ้นครั้งเดียวแล้วเงียบไปยิ่งทำให้หลานซีเฉินยิ่งร้อนใจ

บริเวณนี้เงียบผิดปกติทั้งๆที่ยามนี้ศิษย์สกุลหลานจะตื่นกันหมด แล้ว หลานซีเฉินกวาดสายตาไปรอบบริเวณเพื่อค้นหาบุตรชายกลับเจอแต่

ความว่างเปล่า

"ซะ..ช่วยด้วย" เสียงร้องขอความช่วยเหลือที่โรยแรงดังขึ้นมาจาก พุ่มไม้ที่ห่างออกไปเล็กน้อย ขายาวของหลานซีเฉินเดินเข้าไปหาในทันที

พบร่างของศิษย์สกุลหลานนอนบาดเจ็บอยู่จากบาดแผลที่น่าจะ เกิดจากกระบี่ หลานซีเฉินรีบเข้าไปประคองศิษย์สกุลและรีบถ่ายปราณ รักษาทันที

"ทะ...ท่าประมุข" ศิษย์คนนั้นพยายามที่จะพูดบางอย่างด้วยความ ยากลําบาก "คะ...คุณชาย....ใหญ่...ถะ..ถูกจับ...ไป...ก"

"อย่าพึ่งขยับเจ้าจักบาดเจ็บกว่าเดิม" หลานซีเฉินปลอบศิษย์สกุล ให้สงบลงแม้ในใจเขาจะร้อนดั่งไฟสุมกับสิ่งที่ได้รู้ "แล้วเจ้าเห็นหรือไม่ว่า ใคร จับลู่จิวไป"

"คน..ติดตาม..ประมุขเหยาขอรับ"

หลานซีเฉินไม่รอช้าทันทีที่ศิษย์สกุลถึงมือหมอเรียบร้อย ใบหน้า ถมึงทึงเดินตรงไปที่เรือนรับรองสกุลเหยาทันที เขารู้โกรธเป็นอย่างมาก โกรธคนที่จับตัวบุตรชายเขาไปโกรธตัวเองที่ไม่สามารถปกป้องบุตรชาย ได้ทั้งๆที่อยู่ในตระกูลของตน

"ข้าจะเข้าประมุขเหยาน้ำเสียงกดต่ำถูกเปล่งออกมาอย่างไม่ เคยได้ยินมาก่อนทำเอาเหล่าศิษย์สกุลเหมาที่ปากดีเมื่อคืนเกิดความหวาด กลัวกันไปตามๆกัน

อะ...เอ่อท่านประมุขพึ่งตื่น ยังแต่งตัวไม่เรียบร้อ....

"เดี๋ยวนี้" หลานซีเฉินเอ่ยเจตจำนงค์ด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่เต็มไป ด้วยความกดดัน

"ชะ..เชิญขอรับ"

หลานซีเฉินเดินตรงเข้าไปในเรือนรับรองสกุลเหยาอย่างรวดเร็ว ด้วยใบหน้าบึ้งตึงจนศิษย์สกุลเหยาที่เฝ้าเรือนอยู่นั้นไม่กล้าเอ่ยห้ามและ หลักทางให้ด้วยความกล้า

"ประมุขเหยา" หลานซีเฉินเปิดประตูเข้าไปทันที ประมุขเหยายังคง อยู่ในชุดสําหรับนอน มองหลานซีเฉินด้วยความตกใจ

"ประมุขหลานนี่มันเรื่องอันใดกัน บุกมาที่ห้องของข้าตอนเช้าตรู่ เช่นนี้

"คนสนิทของท่านอยู่ที่ใด" ไม่เพียงแค่ไม่ตอบคำถามแต่หลานซี เฉินเอ่ยถามกลับทันที

"จางซีหนะหรือ ท่านหาเขาทำไมกัน" ประมุขเหยาผู้ไม่รับรู้ถึงรังสี ความกดดันที่ถูกส่งออกมาถามกลับอย่างไม่ยอมแพ้

"แค่จะหาคนสนิทของข้า ประมุขหลานถึงกลับต้องบุกมาถึงเรือน ข้ายามเช้าตรู่เช่นนี้น่าขันเสียจริง"

"ท่านคงซื่อเกินไปประมุขเหยาถึงไม่รู้ว่าคนสนิทของท่านทําอะไร ลับหลังไปบ้าง แต่ข้าไม่เสียเวลาอธิบาย ท่านต้องตอบข้าเดี๋ยวนี้ว่าเขาอยู่

ที่ใด"

"เขาหาอันใด แล้วทําไมข้าต้อง"

"เขาลักพาตัวเจียงลู่จิวไป ที่ประมุขเหยาไม่ยอมบอกข้าท่านคงร่วม มือกับคนสนิทของท่านสินะ ร่วมมือลักพาตัวทายาทสกุลเจียง คุณชาย ใหญ่สกุลหลาน จงใจเป็นศัตรูกับสองสกุลใหญ่"

"ขะ...เขาจับคุณซายเจียงไปงั้นหรือ ปะ...เปล่าข้าไม่ได้ทำ ไม่ได้ ร่วมมือ เขาบอกข้าแค่ว่าจะกลับบ้านเดิมของเขาเมื่อคืนนี้แค่นั้น"

"ที่ใด"

"สำนักสกุลซูเดิม ในโม่หลิง!...ตะ...แต่ข้าไม่รู้เรื่อง

ประมุขเหยาที่พึ่งรับรู้ถึงรังสีความโกรธจากหลานซีเฉินละล่ำละลัก ตอบด้วยความสั่นกลัว กลัวว่าจะกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับคนสนิทซึ่งชีวิต เขาลำบากแน่หากเป็นศัตรูกับสกุลหลานและสกุลเจียงดังนั้นการโยนความ ผิดออกไปจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ยังพูดแก้ต่างไม่ทันจบหลานซีเฉินก็ เดินออกไปทันทีด้วยความเร่งรีบ

หลานซีเฉินเดินออกมาจากเรือนรับรองสกุลเหยายังไม่พ้นดี ก็พบ หลานจิ่ง วิ่งหน้าตื่นเข้ามาหาเขาโดยไม่สนใจกฎของสกุล

"เจ๋ออู๋จวินขอรับ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว"

"มีอันใด จิ่ง ศิษย์น้องของเจ้าโดนจางซีจับตัวไป ตอนนี้ข้าได้ที่อยู่ มาแล้วกำลังจะออกไปช่วย มีอันใดเร่งรีบหรือไม่"

"เรื่องคุณชายใหญ่จิ่งอี๋ทราบแล้วขอรับ และจึ่งอี๋จะขอตามไปด้วย แต่ตอนนี้มีเรื่องจะต้องรายงานท่าน" หลานจิ่งอี่พูดรัวเร็วแทบไม่หายใจ "ตอนนี้ที่หลังเขา พบปีศาจเหมือนที่ตำบลไฉ่อีขอรับ และพวกมันมีมากกว่า สิบตัว ตอนนี้ศิษย์คนอื่นกำลังต้านมันไว้อยู่แต่พละกำลังมันมากมายต้าน แทบไม่ไหวขอรับ"

หลานซีเฉินเมื่อฟังเรื่องราวจากหลานจึ่งอี๋ก็นิ่งไปสีหน้ามีแต่ความ

ตึงเครียด ดวงตาสีทองถูกปิดลงชั่วขณะอย่างใช้ความคิดก่อนจะลืมตาขึ้น

มาใหม่ในตาแข็งกร้าวอย่างโกรธแค้น จางซีผู้นี้มีเรื่องแค้นเคืองอันใดกับ

สกุลหลานนักถึงต้องลงทุนทําถึงขนาดนี้

"จิ่งอี่ เจ้าไปรายงานเรื่องปีศาจให้ท่านอา และวิ่งจีรู้..."

"ข้ามีอีกเรื่องที่ต้องรายงาน ตอนนี้ประมุขเจียงทราบเรื่องแล้วว่า คุณชายใหญ่หายไปแล้ว ข้ากับเขาสวนทางกันตอนที่ข้าวิ่งมาตามหาท่าน คาดว่าประมุขเจียงคงจะอยู่ที่เรือนเหมันต์"

"เข้าใจแล้ว เจ้าไปรายงานท่านอากับวึ่งจีเถิด"

พูดจบหลานซีเฉินก็เดินออกจากตรงนั้นมุ่งหน้าสู่เรือนเหมันต์ด้วย ความรวดเร็ว

"ฮวั่นเกอ!" เจียงเฉิงเรียกคนรักออกมาเสียงดังเมื่อเห็นหลานซีเฉิน เดินเข้ามา

"ซยงจ่าง/ เจ๋ออู๋จวิน"

ทั้งหลานวิ่งจีและเว่ยอู๋เซียนก็อยู่ที่นี่

ไม่"

"หวั่นอิ๋น วึ่งจี คุณชายเว่ย พวกเจ้าทราบเรื่องทั้งหมดแล้วใช่หรือ

"ทราบแล้ว ทั้งเรื่องลู่จิวและปีศาจ"

"ฮวั่นเกอ ท่านรู้หรือไม่ลูกอยู่ที่ใด" เจียงเฉิงถามคนรักออกมาด้วย

เสียงที่สั่นครือ

"พี่คิดว่ารู้..."

"ซยงจ่าง ท่านไปช่วยลู่จิว วึ่งจีจะจัดการปีศาจเอง"

"พี่ฝากด้วยวั่งจี"

"ข้าจะไปกับท่าน" เจียงเฉิงยืนยันเสียงหนักแน่น หลานชีเฉินพยัก หน้าให้คนรักทั้งคู่กำลังจะเดินออกไป

จู่ๆก็ต้องชะงักเมื่อมีแมลงสีทองตัวหนึ่งบินตรงเข้ามาหาหลานซีเฉิน มือใหญ่ของประมุขหนุ่มรีบหงายฝ่ามือรับด้วยความรวดเร็ว ตาสีทองหลับ ลงอีกครั้งอย่างใช้ความคิด

"มันผีเสื้อส่งสารของตระกูลจิน"

"ว่าอย่างไรบ้างฮวันเกอ"

"รีบไปกันเถอะพี่รู้แล้วว่าลูกอยู่ที่ใด...วั่งจีพี่ฝากทางนี้ด้วย"

'อาเตีย ตอนนี้ข้าถูกจับมัดไว้ ที่สำนักเซียนเก่าๆแห่งนึงแต่ข้าไม่รู้ว่า คือที่ใด

เจียงลู่จิวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา พบว่าร่างการของตนนั้นถูกจับมัดไว้ด้วย เชือกมัดเซียน กระบี่และขลุ่ยของเขาถูกวางไว้อีกฝั่ง ภาพสุดท้ายที่เด็ก หนุ่มจำได้คือ เขากำลังจะไปหาบิดาที่เรือนเหมันต์ เมื่อใกล้ถึงเรือนแล้วเขา เห็นบิดาของเขากำาลังเดินออกจากเรือนไป เขาจึงวิ่งตามพร้อมส่งเสียง เรียก

'อาเตีย!!!!

'คุณชายใหญ่ 'เสียงศิษย์สกุลหลานดังขึ้นทำให้เด็กหนุ่มได้สติหัน กลับไปมอง 'ท่านกำลังจะไปที่ใด?'

'ข้าจะไปหาอาเตี๋ย

เขา'

'ประมุขหลาน ท่านอยู่ที่เรือนนะขอรับ...ข้าพึ่งออกมาจากเรือนของ'

งั้นเรารีบกลับไปที่เรือนเหมันต์กันเถิด' ค่าบอกเล่าของศิษย์สกุล หลานทำให้เจียงลู่จิวรู้ตัวว่าตนนั้นติดกับเข้าให้แล้ว

'อ้ากก!!' แต่ไม่ทันที่จะเดินออกไปเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของ ศิษย์สกุลหลานก็ดังขึ้น เจียงลู่จิวหันหันไปตามเสียงพบว่าศิษย์คนนั้นถูก กระบี่ฟันที่ขาบาดเจ็บ 'คุณชาย..หนีไป'

สิ้นเสียงบอกให้หนีไปเจียงลู่จิวพบว่าจู่ๆตัวเขาก็ถูกล้อมรอบไปด้วย กลุ่มควันสีดำ ก่อนที่สติของเขาจะดับวูบไป และตื่นขึ้นมาในที่ที่แปลกตา และถูกจับมัดไว้เสียแล้ว

เจียงลู่จิวรวบรวมพลังปราณที่ถูกกดทับไว้ด้วยเชือกมัดเซียนเพื่อ ส่งข่าวไปบอกกับบิดาของตน วิธีที่ง่ายที่สุดในเวลานี้คือการใช้ผีเสื้อส่ง สาร บิดาของเขาเคยคุ้นเคยกับสกุลจินและเขาเรียนรู้จากญาติผู้พี่จินหลิง คงเข้าใจสารที่ถูกส่งไปได้ไม่ยาก

"เจ้ากำลังทำอะไรเด็กน้อย" เสียงเย็นๆดังขึ้นจากด้านหลังเรียก ความสนใจเจียงลู่จิวลมปราณอ่อนแรงจากการรวบรวมเพื่อสื่อสารกับบิดา เมื่อครูนั้นหันไปสนใจ

"เป็นเจ้า!!" เจียงลู่จิวตวาดออกมาอย่างเจ็บแค้น เขาน่าจะรู้ตัวให้ เร็วกว่านี้ วันนั้นที่พบกันตรงทางเดินแววตาเหยียบเย็นที่คอยจับจ้องที่เขา เป็นผู้นี้คนติดตามประมุขเหยา จางซี!!

"ข้าน้อยเสียมารยาทแล้ว" เสียงนั้นถูกเปล่งออกมาอย่างยียวน "คาราวะคุณชายเจียง เอ่~ หรือคุณชายหลานดี"

"เจ้าจับข้ามาทำไม" เจียงลู่จิวไม่สนท่าทียียวนของอีกฝ่ายถาม ออกมาด้วยความไม่พอใจ " ปีศาจพวกนั้นก็ฝีมือเจ้าด้วยสินะ"

"ถูกแล้วคุณชาย" จางซีตอบด้วบน้ำเสียงเนิบนาบ และค่อยดุดัน

ขึ้นเรื่อยๆเหมือนคนไร้สติ "หากถามข้าว่าจับคุณชายมาทำไม ท่านคงต้อง

กลับว่าเจ้าแส่หาเรื่องท่าไม!!!!

"คราแรกที่เจ้าฆ่าสัตว์ควบคุมของข้าที่อวิ๋นเมิ่ง แค่คุณชายน้อย สกุลเจียงฆ่าหนูทดลองของข้า ข้าหาได้เก็บมาใส่ใจก็แค่เด็กคนนึง แต่ข้า ไม่คิดว่าทายาทสกุลเจียงธรรมดาๆคนนั้น จะมีอีกสถานะ เป็นถึงคุณชาย ใหญ่สกุลหลาน สกุลที่ใครๆก็มองว่าดีเลิศอยู่ในกฎในศีลธรรม เหอะ สร้าง ภาพทั้งเพ พวกเจ้าใช้อำนาจบาตรใหญ่กดขี่สกุลเล็กๆของพวกข้า!!!" จาง ซีเดินเข้ามาใกล้เจียงลู่จิวมากขึ้น มือที่เต็มไปด้วยคราบสีดำบีบใบหน้าเด็ก หนุ่มอย่างแรง

"อึ่ก!" เจียงลู่จิวเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดตรงสันกราม

"หึ เด็กน้อย หากจะโทษใครที่ทำให้เจ้ามาอยู่ตรงนี้ ก็โทษตัวเอง เถิด กล่าวโทษตัวเจ้าเองซะที่บิดาเจ้าชื่อว่าหลานซีเฉิน!!!!"

"โอ๊ยยยย!!!" จางซีร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อจู่ๆมือของเขา ที่บีบสันกรามเด็กหนุ่มอยู่นั้นถูกเจียงลู่จิวกัดเต็มแรงจนเลือดสีแดงสดไหล ออกมาเป็นสาย "ฤทธิ์เยอะนักนะ!!"

เพลี้ย!!

เสียงฝ่ามือที่กระทบลงบนใบหน้าหล่อเหลาของเจียงลู่จิวดังก้องไป ทั่วห้องโถงสำนักสกุลซู เจียงลู่จิวหยีใบหน้าด้วยความเจ็บแสบที่แล่นขึ้น มา รีมฝีปากเต็มไปด้วยเลือดที่เกิดจากการถูกตบเมื่อสักครู่ ดวงตาของ เด็กหนุ่มแข็งกร้าวด้วยความเจ็บแค้น จ้องเขม็งไปที่จางซี

"เจ้ามันขี้แพ้โดยสมบูรณ์ โยนความผิดไปให้ทุกคนยกเว้นตัวเจ้า เอง ตระกูลหลานกดขี่พวกเจ้าอย่างไร จากที่ข้ารู้อดีตประมุขของพวกเจ้า ตั้งตนเป็นปรปักษ์กับตระกูลหลานเอง ข้าเองก็ไม่เคยได้ยินว่าตระกูล หลานใช้อำนาจกดขี่พวกเจ้า และที่ซูเซ่อตายเพราะเขาทำเรื่องชั่วช้า เลย โดนดาบป้าเซียสังหาร มิเห็นเกี่ยวกับสกุลหลานสักนิด"

"หี เกี่ยวสิคุณชายน้อย"จางซีสแยะยิ้มน่ากลัวออกมา "ทุกคนใน

ยุทธภพต่างก็รู้ดีว่า ตระกูลบิดาเจ้ากับตระกูลของข้านั้นบาดหมางกัน หลัง

จากประมุขซูตายในเหตุการณ์ที่ทั้งพ่อและแม่ของเจ้าเป็นผู้ร่วมลงมือ

สํานักของเราก็ขาดผู้นํา จนต้องระหกระเหินกันไปคนละทิศละทาง อย่าง

หมาไร้บ้าน ให้เซียนตระกูลอื่นๆเหยียดหยามดูแคลน '

. ทั้งหมดนั้นมันเป็น

เพราะตระกูลหลาน เป็นเพราะหลานซีเฉิน ได้ยินไหม เป็นเพราะบิดาเจ้า!!"

จางซี ตะโกนออกมาอย่างคนเสียสติ

"ไม่ใช่!!!" เจียงลู่จิวตวาดกลับอย่างไม่ยอมแพ้ " อาเตี่ยมิได้บังคับ กดขี่ หรือห้ามให้พวกเจ้าแต่งตั้งผู้นำคนใหม่เสียหน่อย หากซูเซ่อตาย เจ้า หรือผู้อาวุโสคนอื่นๆก็ขึ้นมาปกครองได้ แต่พวกเจ้ากลับแยกย้ายกันไปเอง นั่นมิใช่ความผิดอาเตี่ยข้า ผิดที่เจ้าเองไม่มีความสามารถมากพอที่จะรักษา ตระกูลไว้ได้"

"โถ โถ โถ คุณชายน้อยช่างมองโลกในแง่บวกเสียเหลือเกิน ถึงแม้ พ่อเจ้าไม่ได้ห้าม แต่ด้วยอำนาจของตระกูลหลานแล้วใครเล่าจะกล้าขึ้น มาปกครองตระกูลข้า ใครเล่าจะกล้าขึ้นมาต่อกรกับตระกูลหลาน"

"แล้วทำไมการขึ้นเป็นผู้นำของตระกูลเจ้า ถึงต้องผูกติดกับสกุล หลานนัก ทำไมต้องสามารถต่อกรกับสกุลหลานได้ ทำไมพวกเจ้ายังคงยึด มั่นความแค้นที่มาจากซูเซ่อไว้ เมื่อซูเซ่อตายความแค้นนั้นควรจะหายไป ซะ แต่พวกเจ้ากลับเหนี่ยวรั้งมันไว้กับตัวจนตระกูลของพวกเจ้าล่ม...."

เสียงเอะอะดังออกมาจากด้านนอก เป็นสัญญาณว่าคนที่จางซีรอ คอยได้มาถึงแล้ว ริมฝีปากยกขึ้นอย่างชอบใจก่อนจะหันกลับไปมองเจียง ลู่จิวด้วยสายตาเยือกเย็น

"พ่อเจ้ามาแล้ว หมดเวลาตอบค่าถามเจ้าแล้วคุณชายน้อย" พอจาง ซีพูดจบจู่ๆปากสวยของเด็กหนุ่ก็ถูกมัดไว้อย่างแน่นหนาจนไม่สามารถพูด ออกได้ เจียงลู่จิวดิ้นไปมาด้วยความเจ็บใจ

"ชู่วว คุณชายอย่าดิ้นแรงนัก ประเดี๋ยวเชือกจะบาดท่านได้ หากบน ตัวเจ้ามีรอยขีดข่วนอาเสี่ยอาเหนียงของเจ้าคงเสียใจแย่" จางซีพูดกับเด็ก หนุ่มด้วยท่าทางยียวน "ข้าอยากรู้นัก หากหลานซีเฉินเห็นบุตรชายค่อยๆ ตายไปต่อหน้าต่อตาจะเป็นอย่างไร ข้าคงสะใจไม่น้อย"

หลานซีเฉินและเจียงเฉิงรีบรุดเดินทางมาถึงสำนักฝึกตนสกุลซูไม่กี่

นาทีหลังจากได้รับผีเสื้อส่งสารจากบุตรชาย สำนักแห่งนี้ดูภายนอก

เหมือนที่รกร้างไม่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่แต่ทั้งสองรู้ว่าบุตรชายของพวกเขา

ต้องถูกจับมาที่นี่เป็นแน่ เพราะที่แห่งนี้เต็มไปด้วยค่ายกลที่จะสร้าง

อันตรายถึงชีวิตให้พวกเขาได้ทุกเมื่อ

"ที่นี่มิผิดแน่" หลานซีเฉินหันไปบอกคนรัก เจียงเฉิงพยักหน้ารับรู้ แต่ไม่ทันไรก็มีปีศาจรูปร่างประหลาดแบบที่พวกเขาเคยพบกระโจนเข้าใส่

หลานซีเฉินตวัดชั่วเยวด้วยความว่องไวปีศาจตัวนั้นขาดเป็นสอง ท่อนและสลายไปในที่สุด

"ไม่ได้มีตัวเดียวแน่"เจียงเฉิงพูดขึ้น เหมือนกับว่าต้องการยืนยันคำ พูดของเจียงเฉิง สัตว์ประหลาดมากมายหลายสิบตัวกรูกันออกมาจาก สำนัก เป้าหมายคือประมุขทั้งสองสกุล

เจียงเฉิงฟาดจื่อเตี้ยนไปยังปีศาจอย่างแม่นยำา พร้อมๆกับหลานซี เฉินที่หยิบเสี่ยปิงออกมาเป่าในทํานองกำจัดมาร สัตว์ประหลาดพวกนั้น ค่อยๆตายและสลายไปในที่สุด แต่พวกมันก็ออกมาเพิ่มเรื่อยๆ

"ฮวั่นเกอ ข้าว่าเราจะเสียเวลาฆ่าพวกมันอย่างนี้ไปเรื่อยๆมิได้ เรา ฆ่าพวกมันไม่หมดแน่ๆหากต้นตอมันยังอยู่" เจียงเฉิงปรึกษาคนรักไปด้วย กำจัดปีศาจไปด้วยอย่างคล่องมือ

หลานซีเฉินหยุดเป่าขลุ่ยหันมองมองคนรักของตน เมื่อรู้ว่าอีกฝ่าย คิดอะไรอยู่

"จะให้พี่ทิ้งเจ้าไว้ที่นี่คนเดียวหรือ?"

"ท่านไม่ต้องห่วง ปีศาจพวกนี้แม้มีมากมายแต่ฤทธิ์เดชไม่มากนัก ข้าเอาอยู่ท่านรีบไปช่วยลูกเถิด ข้ามิเป็นไร ข้าจะอยู่กำจัดพวกมันมิให้เข้า หลุดรอดไปทำร้ายชาวบ้านในระแวกนี้เอง" เจียงเฉิงอธิบายออกมา หลาน ซีเฉินพยักหน้าเข้าใจและตอบตกลง

"ดูแลตัวเองด้วย อย่าให้ตัวเองบาดเจ็บเด็ดขาด พี่ไม่อยากเสียใคร ไปอีกแล้ว พี่จะไปช่วยลูกออกมาให้ได้ พวกเจ้าทั้งสองต้องปลอดภัย" หลานซีเฉินให้คำสัญญากับคนรัก ก่อนจะฝ่าวงล้อมสัตว์ปีศาจเข้าไปใน สํานักอย่างง่ายดาย

100%

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***