บทที่ 6 เรื่องราวในอดีต 3

บทที่ 6 เรื่องราวในอดีต 3

"ปล่อยมือออกจากตัวเขาเถิดแม่นาง" เจียงเดินเข้ามาขวาง หญิงสาวที่กำลั่งพยุงตัวของหลานซีเฉินไว้

"เจ้าเป็นใคร อย่าบังอาจมาขวางข้า" ใบหน้าสวยสดของหญิงสาวกลับกลายเป็นใบหน้าม่วงคล้ำไร้เลือดฝาด ดวงตาขาวโพน แต่เพียงแค่ครู่ก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าปกติ

"หึ ที่แท้แม่นางก็มิใช่นุษย์ ท่านเป็นภูตต้น ไม้" เจียงเฉิงรู้ได้ทันทีที่เห็นร่างจริงของนาง ถ้าจะให้เจียงเฉิงเดา นางคงเจอกับหลานซีเฉินจากที่ใดสักแห่งแล้วตกหลุมรักใบหน้าหล่อเหลาของบุรุษรูปงามอันดับหนึ่งผู้นี้และต้องการที่จะหลอกหล่อให้เขาไปอยู่กับนาง และคงจะสำเร็จไปแล้วหากเจียงเฉิงไม่ได้อยู่ที่นี่

"ถ้าเจ้ารู้ว่าข้าเป็นใคร ก็อย่าบังอาจมาขวางข้า" นางพูดลอดไรฟันออกมาเนื่องจากผู้คนภายในโรงเตี๊ยมเริ่มที่จะหันมามองด้วยความสนใจ

"เจ้าต่างหากที่อย่าปังอาจพาเขา ไป" น้ำเสียงแข็งกร้าวพร้อมชูแส้จื่อเตี้ยนในมือพร้อมสู้ ภูตต้นไม้สาวเมื่อเห็นอาวุธที่อยู่ในมือของเจียงเฉิงก็เกิดความหวาดกลั่วเพราะหากจะต่อสู้กันนางคงสู้ไม่ได้ โดยธรรมชาติภูตต้นไม้จะหลอกล่อเหยื่อด้วยกลิ่นในด้านพละกำลังสู้ไม่ได้เป็นแน่นางเริ่มปล่อยกลิ่นฉุนออกมาจากตัวนางแรงขึ้น จนเจียงเฉิงต้องเอามืออีกข้างขึ้นมาปิดจมูกไว้ หากปล่อยไว้แบบนี้เขาต้องสลบไปเป็นแน่ จื่อเตี้ยนในมือเกิดประกายสีม่วงพร้อมสำหรับการต่อสู้ มือที่สวมจื่อเตี้ยนของเจียงเฉิงสะบัดแส้ไปทางภูตต้นไม้และโดนนางเข้าอย่างจัง

 "กรี๊ดดด" นางกรีดร้องออกมาพร้อมผงะถอยหลั่งปล่อยมือจากหลานซีเฉิน เจียงเฉิงจึงรับอีกฝ่ายเอาไว้แส้จื่อเตี้ยนมีพลังพิเศษที่เมื่อใครโดนปีศาจสิงสู่ หรือแม้แต่ปีศาจแปลงกายเมื่อโดนจื่อเตี้ยนฟาดใส่จะกลับจะกลับสู่ร่างเดิมของตนทันที เช่นกันกับภูตต้นไม้ตนนี้นางกลับไปเป็นร่างเดิมของนาง ผิวสีม่วงคล้ำดวงตาขาวโพน ปากสีดำคล้ำมือเรียวยาวแปลกรุป ทันทีที่นางกลับคืนร่างเดิมผู้คนในโรงเตี๊ยมก็แตกฮือออกไปด้วยความตกใจกลัว

เจียงเฉิงสะบัดจื่อเตี้ยนใส่นางอีกครั้ง 

"กรี๊ดดดด เจ้าคิดว่าหากข้าตายเจ้าจะช่วยคุณชายคนนี้ได้หรือ" นางพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยแม้ร่างใกล้สลายเต็มทีแล้ว

"หากเขาไม่ได้รับการปลดปล่อย เขาจะราตุไฟเข้าแทรกและตายในที่สุด ฮ่าฮ่าฮ่า"

เจียงเฉิงไม่รอให้นางได้พูดอีก มือเรียวสะบัดจื่อเตี้ยนอีกครั้ง ร่างของภูตต้น ไม้สลายไปในทันที

"ประมุขหลาน ประมุข....หลานซีเฉิน"เจียงเฉิงพยายามปลุกคนที่ตนพยุงอยู่

เจียงเฉิงวางร่างของหลานซีเฉินที่ยังไม่ได้สติลงบนตั่งนอนในหัวพยายามคิดหาวิธีช่วยอีกฝ่าย เจียงเฉิงนั่งลงที่ริมนั่งยกมือของชายรูปงามตรงหน้าขึ้นมาแล้วถ่ายปราณให้ เพราะอาจจะช่วยอีกฝ่ายได้บ้าง ผ่าน ไปสักครู่ใหญ่เจียงเฉิงเริ่มรู้สึกเวียนหัวขึ้นเล็กน้อย และหลานซีเฉินเริ่มได้สติขึ้นมา

"ประมุขหลาน...ท่านฟื้นแล้ว" เจียงเฉิงพยามปลุกอีกฝ่ายทั้งๆ ที่ตนก็เริ่มเวียนหัว

"ระ...ร้อน..ชะ...ช่วย" แขนทั้งสองข้างของประมุขสกุลหลานปัดป่ายไปมา

"หลานซีเฉิน..ทะ..ท่านตั้งสติหน่อย" ทั้งๆ ที่เอ่ยวาจาให้อีกฝ่ายตั้งสติ แต่กลับตนเองเจียงเฉิงรู้สึกว่าสติเขาเริ่มที่จะหดหายเสียเต็มที หรือว่าเขาจะโดนนางใช้กลิ่นปลุกกำหนัดเหมือนหลานซีเฉิน!!เจียงเฉิงไม่ตอนนี้คิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรหากเขาออกไปตอนนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับขายตรงหน้า หากไม่ได้รับการปลดปล่อยอาจจะถูกธาตุ ไฟเข้าแทรก ถ้าจะให้แม่นางสักนางจากหอคณิกามาช่วยเจียงเฉิงไม่ยอมเป็นแน่ เพราะอาจจะเสียเกียรติของสกุลหลานได้ และเจียงเฉิงไม่ยอมให้ใครได้แตะต้องบุรุษตรงหน้าเขาแน่ๆ

"หลานซีเฉิน ...หลานซีเฉิน" เจียงเฉิงพยายามเรียกให้ฝึกฝ่ายได้สติและถ่ายปราณให้อีกคนไปด้วยแม้มันจะไม่ได้ผลเลยก็ตามมือของประมุขสกุลหลานยังคงปัดป่ายไปมาถึงแม้มือข้างหนึ่งจะโดนเจียงเฉิงจับเอาไว้เพื่อถ่ายปราณ

 "อ๊ะ...."เจียงเฉิงร้องด้วยความตกใจเมื่อที่อยู่ไม่สุขของอีกคนปัดมาโดนหน้าตักเขาจังๆ

 "ทะ..ท่าน" หน้าของเจียงเฉิงเริ่มแดงด้วยแรงอารมณ์ที่เขากลั้นไว้ ปากบางสั่นระริกพยายามความควบน้ำเสียงของตนเอง

หลานซีเฉินลืมตาขึ้นมามองภาพข้างหน้าด้วยความพร่ามัว สติของประมุขหนุ่มแทบจะไม่มีเหลือแล้ว

 "ทะ..ท่านเป็นใคร" เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นระริก มองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความไม่ชัดเจนอีกทั้งยังมีผ้าปกปิดใบหน้าไว้ เขารู้สึกได้ถึงร่างกายส่วนล่างของตนที่แข็งขืน แต่หลานซีเฉินกลับทำอะไรไม่ได้เลย อีกทั้งสติเขาแทบไม่มีเจียงเฉิงมองแววตาสั่นหวของชายตรงหน้าแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ เจียงเฉิงหลับตาลงหยดน้ำหล่นลงมาที่ใบหน้าสวย เขาทน ไม่ไหวอีกต่อ ไปแล้ว เขาทนเห็นหลานซีเฉินดิ้นไปมาด้วยความทรมาน ไม่ได้อีกต่อ ไปแล้ว เขาทนต่อความต้องการของตนเองไม่ได้อีกต่อ ไปเช่นกัน 

"ข้าจะช่วยท่าน"มือเรียวของเจียงเฉิงเอื้อมมือไปปลดผ้าผูกผมของตนเองออก ทันที่ที่ปลดออกมาผมที่เคยถูกรวบไว้กลับสยายออกมาเต็มแผ่นหลั่ง มือเรียวเลื่อนมือที่มีผ้าผูกผมไปที่ดวงตาของหลานซีเฉิน และมัดผ้าปิดมันไว้ เจียงเฉิงจะให้หลานซีเฉินรู้ไม่ได้เป็นอันขาดว่าเป็นเขาหลังจากปิดตาอีกคนเรียบร้อย เจียงเฉิงก็ปลดผ้าที่ใช้ปกปิดใบหน้าของตนออก มือเรียวยกมือสวยของหลานซีเฉินขึ้นมาจูบเบาๆหลานซีเฉินจับมือของอีกฝ่ายไว้หลั่งจากที่มือเขาถูกถอนจูบออกมา ออกแรงรั้งอีกคนให้ทาบทับลงมาและพลิกให้ตนทาบอีกฝ่าย มือสวยของหลานซีเฉินกำลังจะเอื้อมมือไปปลดผ้าที่ผูกตาจนเองออก แต่โดนมือเรียวห้าไว้เสียก่อน

 "ข้าจะช่วยท่านแต่ข้าขอร้องท่านอย่าได้ถอดผ้าปิดตาออกมา"

"อืม" ว่าจบปากอิ่มของหลานซีเฉินก็ก้มลงไปประกบกับอวัยวะเดียวกันของอีกฝ่าย ละเมียดชิมความหวานจากปากบาง มือสวยปัดป่ายไปทั่วร่างกายของเจียงเฉิง จนอาภรณ์ของร่างบางหลุดรุ่ยออกมา

"อะ...อื้ม.." เสียงหวานครางออกมาด้วยความไม่ถด มือเรียวเองก็ไม่ยอมแพ้พยายามถอดอากรณ์ของหลานซีเฉินเช่นกันสองร่างนั่วเนียกันอยู่บนตั่งเตียงด้วยร่างการเปลือยเปล่าอย่างไม่ไม่ใครยอมใคร 

"อ๊ะ..ท่าน" เสียงหวานครางออกมาเมื่อมือใหญ่ของประมุลสกุลหลานเลื่อนลงไปกอบกุมส่วนอ่อน ไหวของเขา

"ท่านรู้สึกดีไหม" เอ่ยถามพร้อมชักมือของตนขึ้นลงพร้อมสุดกลิ่นหอมทั่วเรือนร่างของอีกฝ่าย

"ฮือออ" ริมฝีปากบางเผยอส่งเสียงออกมาเหมือนตอบรับหลานซีเฉินรุดรั้งให้อีกฝ่ายสักพักก็เปลี่ยนเป้าหมายไปที่ก้อนกลึงสวยด้านหลั่งนิ้วนาวค่อยๆ แทรกเข้าไปภายในตัวของอีกคน

"อ๊ะ..จะ..เจ็บ" เจียงเฉิงเผลอร้องออกมา "อ๊ะ..อะ..อื้ม" เสียงหวานเริ่มครางครวญด้วยน้ำเสียงพอใจเมื่อเริ่มคุ้นชินกับนิ้วที่ชักเข้าชักออกของหลานซีเฉินเมื่อเห็นดังนั้นหนุ่มรูปงามก็เปลี่ยนจากหนึ่งเพิ่มเป็นสองแล้วทำแบบเดิมให้อีกฝ่ายรู้สึกผ่อนคลายถึงแม้จะดูเก้า กังๆ ไปบ้างเนื่องจากเขามองเห็น ไม่ถนัด ตาของเขาถูกผ้าผูกปิดไว้เป็นส่วนใหญ่จึงมองเป็นแค่ลางเลือน แต่เขาก็รับรู้ได้ถึงอารมณ์ร่วมของอีกคน จากสองนิ้วจึงเปลี่ยนเป็นสาม เสียงหวานครางดั่งขึ้นกว่าเดิมด้วยความสุขสมหลานซีเฉินถอนนิ้วออกแล้วแทนที่ด้วยสิ่งที่ใหญ่กว่า ท่อนเอ็นยาวจ่ออยู่ที่ช่องทางรักของอีกฝ่ายส่วนหัวค่อยๆ กดเข้า ไป 

"อ๊ะ..ช้าๆ ข้าจุก" เจียงเฉิงร้องบอก หลานซีเฉินชะงักค้างเมื่อเข้าไปได้เพียงครึ่งเดียว

 "อืมมม" ประมุขหลานครางเสียงทุ้มให้ลำคอเมื่อถูกบีบรัดอย่างแรงแต่ขาไม่สามารถขยับด้ เมื่อรับรู้ว่าว่าอีกคนผ่อนคลายแล้วหลานซีเฉินจึงกระทุ้งเข้าไปทีเดียวจนสุด

"อ๊ะ..อ๊า" เจียงเฉิงหวีดร้องออกมาพร้อมกับแก่นกายสวยของตนปลดปล่อยออกมาทั้งๆ ที่ไม่ได้แตะต้องหลานซีเฉินรับรู้ได้ถึงแรงตอดถี่ภายในเมื่ออีกคนปลดปล่อยออกมา เขาทนไม่ได้อีกต่อ ไป สะโพกแกร่งของประมุขหนุ่มกระแทกกระนเข้าหาอีกฝ่ายอย่างเนิบนาบแต่ทว่าหนักแน่นทุกครั้ง มือใหญ่กอบกุมแก่นกายของเจียงเฉิงปลุกมันขึ้นมาอีกครั้ง รูดรั้งพร้อมกับจังหวะที่ตัวตนของเขาที่ข้าออก ผ่านไปสักพักใหญ่หลานซีเฉินรู้สึกว่าภายในของร่างตรงหน้าตอดตนเองถี่รัวจนเขาแทบทนไม่ไหว

"ซี๊ดดด.." หลุดครางออกมาอย่างแรกพร้อมกระแทกกระทั้นเข้าออกอย่างระรั่ว

"มะ.ไม่ไหว..อ๊" เสียงหวานหวีดครางออกมาพร้อมกับปลดปล่อยอีกครา รับรู้ได้ถึงสายธารอุ่นที่สาดเข้ามาภายในร่างกายของตนเช่นกัน

"อื้มมม" หลานซีเฉินแช่ตัวตนค้างไว้เมื่อปลดปล่อยออกมาจนสุด เสียงหอบหายใจของทั้งสองแข่งกันอยู่ภายในห้องเล็กๆ สักพักเจียงเฉิงกลับรับรู้ได้ถึงความแข็งขืนของอีกฝ่ายที่อยู่ภายในร่างของตน "อ๊ะ" หลุดครางออกมาเมื่อร่างแกร่งบนร่างเริ่มขยับอีกครา 

"ข้าขออีกรอบ อื้มม" น้ำเสียงที่กำลังมัวเมาในกาม ไม่ ได้สติเอ่ยออกมาพร้อมสะโพกแกร่งเริ่มขยับอีกครั้ง

สองร่างตระกองกอดกันอยู่บนตั่งหลั่งจากเสร็จจากกิจกามของทั้งคู่ ลมหายใจสม่ำเสมอของหลานซีเฉินทำให้เจียงเฉิงรับรู้ว่าอีกฝ่ายคงหลับไปแล้ว มือเรียวยกข้อมือของหลานซีเฉินขึ้นมาเช็คชีพจรจึงได้รับรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นปกติแล้วคลายจากมนต์ของภูตนางไม้เสียที มือเรียวยกแขนแกร่งของอีกฝ่ายที่กอดตนเองอยู่ออกและลุกขึ้นนั่งใบหน้าสวยเหยเกเล็กน้อยด้วยความเจ็บ แล้วลุกขึ้นมาแต่งตัวให้เบาที่สุด เพื่อไม่ให้ใบหน้าหล่อเหลานั้นตื่นขึ้นมาในตอนนี้เมื่อแต่งตัวเรียบร้อย ดวงตารูปเมล็ดซิ่งก็มองหาผ้าผูกผมของตนเอง จึงได้เห็นว่าร่างที่นอนอยู่บนตั่งนั้นกำเอาไว้เสียแน่น หากเขาไปดึงออกมาอีกฝ่ายคงตื่นเป็นแน่แท้ 

"ฟู่วว~"เจียงเฉิงถอนหายใจ คงต้องทิ้งไว้ที่นี่เสียแล้ว แม้ผ้านั่นจะสำคัญมากก็คงต้องตัดใจทิ้งเสีย

"ท่านอย่าได้รู้สึกผิดกับเรื่องในวันนี้ ขอให้ท่านรู้ไว้ ข้าเต็มใจ ข้ารักท่านหลานซีเฉิน" กระซิบเสียงแผ่วเบาก่อนจะรีบออกจากห้องไป

.

หลานซีเฉินขยับตัวเล็กน้อยพยายามจะกอดอีกคนที่ร่วมเตียงกับเขาเมื่อคืนแต่กลับคว้าได้เพียงความว่างเปล่า ดวงตาสีทองลืมขึ้นกวดสายตาเพื่อหาอีกคนที่อยู่กับตนเมื่อคืนกลับไม่พบอีกฝ่าย ร่างแกร่งจึงรีบลุกขึ้นมาสวมอาภรณ์อย่างรวดเร็ว ลงไปข้างล่างของโรงเตี๊ยมพบแต่เถ้าแก่ที่เตรียมเปิดร้านในยามเช้า

"เถ้าแก่ ท่านเห็นคุณชายที่อยู่กับข้าเมื่อคืนหรือ ไม่" หลานซีเฉินเอ่ยถามด้วยความร้อนรน

"อ้อ.. คุณชายท่านนั้นออกไปได้สักสองชั่วยาม (สี่ชั่วโมง) แล้วขอรับ" หลานซีเฉินกล่าวของคุณเถ้าแก่และเดินกลับขึ้นมาบนห้องด้วยสีหน้าเหม่อลอย สำรวจภายในห้องว่าพอจะมีเบาะแสของอีกฝ่ายหรือ ไม่ กลับพบเพียงผ้าผูกผมสีแดงคล้ำปักลายดอกบัวตูมสีทองและผ้าที่ใช้ปิดปังใบหน้าเท่านั้น แต่พู่หยกของเขากลับหายไป กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกบัวยังติดตรึงภายในใจเขา 

"ท่านเป็นใครกันแน่"

หลานซีเฉินกลับไปถึงอวิ่นเซินปู้จื่อฉเขาตรงไปยังหอวินัยในทันที เพื่อสำนึกผิดในสิ่งที่ตนก่อ เพราะความความไม่ระวังตัวทำให้เกิดเรื่องที่ไม่สมควรเกิดขึ้น เขาข่มเหงน้ำใจคนที่เขาไม่รู้จักเพราะความไร้สติของตน อีกทั้งยังทำหยกของสำคัญของสกุลหายไปอีกด้วยหลานซีเฉินสารภาพถึงความผิดของตนเองที่ได้ก่อไว้ให้ท่านอา หลานฉี่เหรินฟัง ท่านอาจึงได้สั่งลงโทษโดยให้โบยหลานซีเฉินหนึ่งร้อยครั้งและกักตนสำนึกผิดภายในถ้ำเหมันต์สองเดือน แต่หลานซีเฉินกลับกักตนในนั้นนานถึงสี่เดือน หลังจากออกจากถ้ำเหมันต์หลานซีเฉินกลับมีภาระงานมากมายในฐานะประมุข แต่เมื่อไหร่ที่เขาว่างจากงานประมุข หลานซีเฉินก็ออกตามหาคุณชายปริศนาคนนั้น แต่ข้อมูลที่เขามีเหมือนกลับงมเข็มในมหาสมุทร จนสุดท้ายเขาก็ยอมแพ้เก็บเรื่องราวเหล่านี้ไว้ในใจ

100%

...TBC....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***