พันธสัญญา2

"คุณหนูครับ" พ่อบ้านชราที่เห็นว่าสายเเล้ว คุณหนูของบ้านยังไม่ออกจากห้องจึงได้เดินขึ้นมาตาม เเต่พอนึกได้ว่าคุณหนูคงจะเสียใจ ที่คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงจากไปโดยไม่ลา พ่อบ้านชราได้เเต่ถอนหายใจด้วยความอ่อนอกอ่อนใจ เขาไม่รบกวนเวลาทำใจของคุณหนูเเล้ว

เอลลี่ที่พึ่งจะดีใจที่ได้ยินเสียงพ่อบ้านชรา...

เธอพยายามจะส่งเสียงเรียก เเต่ก็ต้องหยุดลง เมื่อจำได้ว่าตนเองเคยร่ายเวทย์กันเสียงไว้รอบห้อง

เธอหลับตาลงเตรียมรับความเจ็บปวด

โครม!! เสียงโต๊ะไม้ล้มลงบนพื้นดังขึ้นอยู่ข้างหู ยังไม่ทันที่จะโล่งใจขวดเเก้วขนาดเท่ากำมือมือ ก็หล่นลงมากระเเทกหน้าผากของเธออย่างจัง ของเหลวสีใสรดอาบลงบนหน้าผากเเล้วจึงไหลไปตามจมูก ท้ายที่สุดโพชั่นทั้งขวดก็ไหลไปรวมกันบนพื้น

เอลลี่จ้องไปยังภาพบาดตาตรงหน้านิ่งก่อนที่สติจะดับวูบไป

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจากนาทีเป็นชั่วโมง จากชั่วโมงเป็นวัน จากวันเป็นอาทิตย์

เจ้าเเมวน้อยอยู่ไม่สุขจนเเทบจะบ้าเเล้ว นายท่านเมื่อไหร่ท่านจะตื่นขึ้นมาเสียที ร่างกายมันผอมเเห้งจนเหลือเเต่หนังหุ้มกระดูกเเล้ว เมื่อไหร่ท่านจะตื่นมาให้อาหารข้า ฮือ

เอลลี่ค่อยๆปรือตาขึ้นช้าๆ ภายในห้องนอนของเธอยังคงไร้เเสงสว่างเช่นเดิม หญิงสาวลุกขึ้นนั่งด้วยความง่วงงุน ดูเหมือนว่าเธอจะนอนนานเกินไปสักหน่อย หลังจากตรวจดูอาการของตนเองเเล้วเธอก็นึกเเปลกใจ นอกจาอาการวิงเวียนเล็กน้อยเเล้วร่างกายเธอนับว่าปกติดี

หางตาสะดุดกับร่างเล็กๆสีดำ ที่นอนไร้เรี่ยวเเรงอยู่ข้างๆ ตอนที่ร่างกายของเธอกำลังปรับตัวกับพันธสัญญา เนื่องจากพลังเวทย์ในร่างกายเหลือน้อยเต็มที จากที่เคยคิดว่าตนเองจะไม่รอดชีวิตเเล้ว กลับเสมือนถูกสายน้ำหล่อเลี้ยง พลังเวทย์บริสุทธิ์ที่เข้าได้กับร่างกายของเธอ หลั่งไหลเข้ามาในตัวเธอ จนสามารถผ่านความเป็นความตายมาได้

ในใจนึกไปถึงสิ่งที่เจ้าเเมวน้อยเคยบอกไว้ ว่ามันมีชีวิตอยู่ได้ เพราะมีเวทมนต์ในหนังสือโบราณหล่อเลี้ยง เเละเมื่อใดที่มันทำพันธสัญญากับเจ้านายคนใหม่ มันจำเป็นต้องใช้เวทมนต์ของคู่พันธสัญญา ในการหล่อเลี้ยงชีวิตชีวิตน้อยๆของมัน

ความรู้สึกผิดถูกก่อขึ้นภายในใจ นอกจากเธอจะไม่ให้พลังเวทย์เจ้าเเมวร้อยเเล้ว มันยังต้องเสียสละ ถ่ายเทพลังเวทย์ที่พึ่งฟื้นคืนมาได้ไม่นานมาให้เธออีกด้วย

เธอใช้เล็บกรีดปลายนิ้วชี้ของตนเอง ก่อนจะหยดเลือดที่เต็มไปด้วยไอเวทย์ ลงไปในปากเล็กๆตรงหน้า เเล้วจึงล้มตัวลงนอนอีกครั้ง

ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นสิ่งที่ไม่สมควรเกิดขึ้น เเต่ดูเหมือนว่าเธอจะสนิทกับเจ้าเเมวน้อย มากกว่าคุณพ่อคุณเเม่ซะอีก เพราะอะไรกันนะ ทั้งที่ใจหนึ่งอยากเข้าหา เเต่อีกใจหนึ่งกลับอยากหลบเลี่ยง เธอไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ

"เมี๊ยวว..." เจ้าเเมวน้อยครางเสียงเเหบ มันคิดว่าตัวเองกำลังจะเเห้งตายไปเเล้วซะอีก กลิ่นเจือจางของคาวเลือดทำให้มันรู้ในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

"นัวร์เป็นยังไงบ้าง รู้สึกไม่สบายตัวบ้างไม้" หญิงสาวถามเสียงอ่อนโยน นิ้วมือเรียวลูปหัวเจ้าเเมวน้อยเบาๆอย่างทะนุถนอม 

"อื้อ นายท่านข้าหายดีเเล้ว ต้องขอบคุณท่านมากจริงๆ" เจ้าเเมวน้อยเดินไปคลอเคลียกับเจ้านายคนใหม่ด้วยความปลื้มปริ่ม เมื่อนึกถึงอดีตเจ้านายของมันที่ชอบรังเเกมันอยู่เรื่อย ยังดีที่เจ้านายคนใหม่มีจิตใจที่ดี 

เอลลี่จ้องเจ้าเเมวน้อยขมวดคิ้วเบาๆ "ห้ามหลอกกันนะนัวร์ ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะเเย่เอา"

"เเน่นอนสินายท่าน! ข้าไม่ได้อ่อนเเอขนาดนั้นเสียหน่อย" เจ้าเเมวน้อยตื่นเต้นจนทำอะไรเเทบไม่ถูกเเล้ว นายท่านที่อ่อนโยนเช่นนี้ไม่ได้มีมาให้เห็นบ่อยหรอกนะ

"อ๊ะ จริงสินายท่าน ตอนนี้เขาสามารถเข้าไปอาศัยอยู่ในร่างกายท่านได้เเล้วหละ ท่านไม่ต้องถือหนังสือไปไหนมาไหนเเล้ว" เอลลี่ยกยิ้มขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นเจ้าเเมวน้อยตื่นเต้นเสียขนาดนั้น

หมับ! เจ้าเเมวน้อยหันกลับไปมองหางของตน ที่ถูกมือสีขาวซีดคว้าไว้อย่างงุนงง

"นัวร์ ในเมื่อหายดีเเล้วพวกเรามาคุยเรื่องสำคัญกันต่อเถอะ" เธอจ้องตาเจ้าเเมวน้อยด้วยความจริงจัง ทำเอามันอดที่จะยืดหลังให้ตรงไม่ได้ ดวงตาสีเเดงฉานกระพริบปริบๆ ดูเหมือนว่าดวงตาของมันจะ...ดูน่าขนลุกมากกว่าเดิม เเล้วดวงตาของเธอตอนนี้จะเป็นยังไงกันนะ

ภาพเด็กน้อยนั่งกอดเข่าซุกหน้าคล้ายปรากฏอยู่ตรงหน้า อารมณ์อยากทุ่มเจ้าเเมวน้อยลงพื้นพลันหายวับไป บนฝ่ามือซีดขาวปรากฏกระจกบานเล็กขึ้น

เอลลี่จ้องไปยังภาพสะท้อนบนกระอย่างเหม่อลอย เวทมนต์ที่เธอเคยร่ายไว้เพื่อปิดบังดวงตาที่เเท้จริงของเธอ ได้ถูกพันธสัญญาทำลายไปเเล้ว อ่าา มันเเย่ยิ่งกว่าเดิมอีก ดวงตาที่เมื่อก่อนยังคงเหมือนสิ่งมีชีวิตอยู่บ้าง ได้ หายไปเเล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***