เอลลี่ โอเรียนน่า2

"คุณพ่อคุณแม่หนูกลับมาเเล้วค่ะ" ร่างของเอลลี่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของทั้งคู่

"จ้าๆ มานั่งก่อนสิออกไปดูมหาวิทยาลัยเป็นยังไงบ้าง" คนเป็นเเม่กวักมือเรียก

เอลลี่นั่งลงตรงข้ามทั้งคู่ เเล้วเเก้วชาก็ลอยมาอยู่ตรงหน้า เธอจับหูเเก้วชาอย่างเป็นธรรมชาติ ก่อนกาน้ำชาจะรอยมารินน้ำชาหอมกรุ่นลงในเเก้ว "เป็นที่ๆน่าสนใจดีค่ะ"

"ดีเเล้ว ลูกพ่ออยากเข้าคณะไหนเป็นพิเศษไม้"

"ค่ะ เหมือนจะเป็นคณะสถาปัตย์นะคะ หนูอยากอยู่ชั้นเรียนเดียวกับเลดี้ลิลลี่ โรสค่ะ"

"ลูกมีเพื่อนเเล้วหรอจ๊ะ" โซอี้ยิ้มจนหน้าบาน ลูกสาวเธอรู้จักการคบเพื่อนเเล้ว

"ค่ะ เเล้วคุณพ่อคุณแม่ไม่มีอะไรอยากจะบอกหนูหรอคะ" เอลลี่วางเเก้วชาลงบนโต๊ะที่ลอยมาอยู่ตรงหน้า

"เอาหละมาเข้าเรื่องกันเถอะ" โซอี้หุบรอยยิ้ม ใบหน้าอ่อนวัยเรียบนิ่ง

"พ่อพูดเอง" อลันดื่มน้ำกลั้วคออีกหนึ่ง "พ่อคิดว่าเรื่องนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นอีก เเต่.." เมื่อหยุดพูดหนังสือปกหนาสีดำสนิทก็ลอยมาอยู่ตรงหน้าเขา เเผ่นกระดาษเเผ่นเเล้วเเผ่นเล่าพลิกหน้าอย่างรวดเร็ว เเล้วหยุดลงที่กระดาษหน้าหนึ่ง ซึ่งในตอนนี้ตัวอักษรโบราณเลือนลางจนมองอะไรไม่ออกเเล้ว

"ตอนที่ลูกเกิดหนังสือเล่มนี้จากตอนเเรกที่ไม่มีตัวอักษรใด กลับปรากฏอักษรโบราณขึ้น มันลอยมาอยู่ตรงหน้าลูก กระดาษเเต่ละเเผ่นกระจัดกระจายลอยไปลอยมา จนคฤหาสน์หลังนี้วุ่นวายไปหมด พลังอำนาจที่เเผ่ออกมาจากกระดาษเเต่ละเเผ่นเเม้เเต่ปู่กับตาของลูกก็ต้านทานมันไม่ได้"

คำพูดของอดัมชะงักไป ดูเหมือนว่าสิ่งที่ต้องพูดต่อไปนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่อยากพูดถึง

เอลลี่จ้องไปยังคนทั้งคู่ที่มีสีหน้าอมทุก ดวงตาสีเเดงเเวววาวหลี่ลงเล็กน้อย "เด็กในคำทำนายคือหนูหรอคะ"

"ลูกรู้ตั้งเเต่เมื่อไหร่.." โซอี้ไม่กล้าสบตาลูกสาวคนสวยเเล้ว

เอลลี่ยังคงรอยยิ้มบางๆไว้บนใบหน้า ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยใส่ใจเรื่องนี้เท่าไหร่ หรืออาจจะไม่ใส่ใจเลยก็เป็นไปได้ "ตอนเด็กๆหนูเคยสงใสน่ะค่ะ ในครอบครัวของพวกเราไม่มีใครมีตาสีเเดงเเบบหนูเลย พอไปหาผังครอบครัวในห้องอ่านหนังสือ ก็เลยบังเอิญไปรู้มาค่ะ"

สิ้นเสียงใสความเงียบก็ค่อยๆปกคลุมไปทั่วทั้งห้อง

เมื่อเห็นว่าคุณพ่อคุณเเม่ไม่พูดอะไร รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็จางลงเล็กน้อย "เรื่องนั้นหนูจัดการเองได้ค่ะ คุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ"

"เเต่"

อดัมส่ายหัวให้โซอี้เป็นเชิงห้ามปราม

"มีเพียงดวงตาสีโลหิตเท่านั้นที่สามารถมองเห็นมันได้ เเละบังเอิญว่าหนูมีอยู่สองดวงพอดี อ้อจริงสิ ที่ให้หนูไปเรียนมหาวิทยาลัยเพราะคุณพ่อคุณเเม่จะไปไหนกันหรอคะ ของในบ้านหายไปเยอะเชียว" เอลลี่เปลี่ยนบทสนทนาที่น่าอึดอัดใจ เมื่อเห็นสีหน้าซีดเซียวของโซอี้

"ไปเยี่ยมคุณตาของลูกหนะสิ คงต้องไปพรุ่งนี้เช้าเเล้วหละ " อดัมพูดเสียงค่อย

"ถ้าอย่างนั้นหนูไม่อยู่รบกวนเเล้วค่ะ" เอลลี่ลุกขึ้นยืน "หนังสือเล่มนี้หนูขอนะคะ" สิ้นเสียงร่างเล็กก็หายไปพร้อมกับหนังสือเล่มหนา

เธอทิ้งตัวลงนอนบนเตียง หนังสือที่เคยถูกเก็บรักษามาอย่างดีมาหลายพันปีถูกโยนลงบนโต๊ะอย่างไม่ใยดี เเน่นอนสิเธออายุครบยี่สิบปีเเล้ว หากเป็นพ่อมดเเม่มดทั่วไปคงจะออกไปใช้ชีวิตตามลำพังกันเเล้ว ชีวิตเเบบนั้นเป็นยังไงกันนะ จะมีความสุขไม้นะ

คิดได้เท่านั้นมุมปากก็โค้งเป็นรอยยิ้มเยาะหยัน นั่นสินะยังไงก็เหมือนกันหมด น่าเเปลกใจจริงๆทั้งที่ได้รับความรักขนาดนั้นเเท้ๆเเต่หัวใจมันกลับด้านชา

"นัวร์"

สิ้นเสียงหนังสือเล่มหนาก็เปิดออก เจ้าเเมวน้อยตัวสีดำสนิทซึ่งเป็นที่มาของชื่อก็มุดหัวออกมาจากหน้ากระดาษ

"เหมียว~" นัวร์ส่ายหางไปมาดวงตาสีเเดงฉานเช่นเดียวกับเจ้านายของมันเปร่งประกายในห้องที่มืดมิด หนังสือเล่มหนาในตอนนี้ได้เเปลสภาพกลายเป็นริบบิ้นเส้นยาว ที่ผูกเป็นปมอย่างสวยงามบริเวณปลายหางเจ้าเเมวดำเสียเเล้ว

"นายท่าน ท่านอารมณ์ไม่ดีหรือ" นัวร์นำตัวของมันไปคลอเคลียกับหญิงสาว หวังเพียงให้เจ้านายของมันอารมณ์ดีขึ้น

"อืม"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***