เอลลี่ โอเรียนน่า

...ทายาทเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลแม่มดที่เก่าแก่ที่สุด 'เอลลี่ โอเรียนน่า'...

...ผู้ที่น่าสงสารที่สุด ในขณะเดียวกันก็เป็นผู้ที่โชคดีที่สุด มีครอบครัวที่รักใคร่ มีพลังเวทย์ที่สูงกว่าใครๆ มีเงินใช้ไม่เคยขาดมือ มีทุกๆอย่างที่ผู้อื่นต้องอิจฉา เว้นเพียงแต่ 'ความสุข' ที่เธอไม่รู้จักมันอีกต่อไปแล้ว...

...เธอผิด? ตระกูลของเธอผิด? ผิดที่เกิดมา? ผิดที่มีสายเลือดต้องสาปอยู่ในกาย? ผิดที่ใคร? บรรพบุรุษ? หรืออาจไม่ใครผิด?...

..."นายท่าน ท่านไม่ได้รับพรแห่งความตาย ท่านจะตายไม่ได้จนกว่าคำสาปจะหายไป"...

...แสงสว่างที่กลายเป็นความมืด พรที่กลายเป็นคำสาป ที่มาของคำว่านรกบนดิน...

...----------------...

ในโลกของพวกเราเคยมีการกล่าวขาลกันว่า เคยมีสิ่งมีชีวิตรูปร่างมนุษย์ใช้ชีวิตอยู่กับพวกเรา..

"โหการแสดงของมหาวิทยาลัยปีนี้เเม่ง"

"เออไอ้บอสไร้สาระวะ มีทั้งพ่อมดเเม่มด แวมไพร์ แวร์วูฟ เงือก เอลฟ์ กูหละกลั้นขำเเทบตาย"

"ไอ้บอสไอ้กาย ไม่เชื่อก็ไม่ต้องพูดได้ปะเสียอารมณ์หมด ชั้นหนะเชื่อนะว่าในโลกนี้ยังมีตระกูลเเม่มดเหลืออยู่ ใช่ไม้เอลเธอช่วยพูดหน่อยสิ" ลิลลี่จิกตาใส่บอสกับกายซึ่งเป็นเพื่อนรักกันตั้งเเต่เด็ก เเล้วหันกลับไปเกาะเเขนเพื่อนสาวซึ่งได้พบกันเมื่อสักครู่

เอลลี่ไม่ได้โต้เเย้งอะไรเเต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ทำเพียงหัวเราะเบาๆ

“ตระกูลแม่มดเรื่องไร้สาระอะไร นี่มันปีอะไรแล้วใครมันจะไปเชื่อเรื่องพันนี้กันวะ” กายเเย้งด้วยท่าทีเอือมระอา

“นั่นสิคะ แม่มดจะมีจริงได้ยังไง” เอลลี่ โอเรียนน่า ทายาทเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลเเม่มดที่เก่าเเก่ที่สุด ยกยิ้มขึ้นอย่างอารมณ์ดี

"เอล~" ลิลลี่เบะปากทำเสียงน่าสงสาร

เอลลี่หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ พวกมนุษย์นี่ตลกกันจริง "จ้าๆมีเเม่มดอยู่จริงๆด้วย"

"ไม่สิๆ ต้องจริงใจกว่านี้" ลิลลี่หน้างอยิ่งกว่าเดิม

เอลลี่ส่ายหน้าเบาๆ ผมสีดำที่ยาวปกหลังส่ายไปมาเบาๆ สองมือยกชายกระโปรงตัวยาวขึ้นเล็กน้อย พร้อมโค้งตัวลงเป็นมุม 45 องศา "ขอตัวก่อนนะคะเลดี้โรส คุณชายเบลซคุณชายสเวน"

เพื่อนใหม่ทั้งสามพากันตกตลึงกับการกระทำของหญิงสาว เมื่อเอลลี่ทำท่าทางเหมือนการทำความเคารพของขุนนางในสมัยก่อน พร้อมกับเอ่ยลาพวกตนด้วยนามสกุล

เอลลี่ส่งยิ้มบางๆให้กับทั้งสามเเล้วเลิกคิ้วถาม "ทำอย่างนี้เเล้วเหมือนพวกตระกูลเก่าเเก่พวกนั้นไม้"

"อะ อื้อ" ลิลลี่จ้องเอลลี่ตาค้าง เพื่อนใหม่ของเธอดูเป็นลูกคุณหนูไม่ใช่ย่อยเลย เเต่ก็น่ารักดี

เอลลี่หมดความสนใจที่จะเเกล้งเพื่อนใหม่เเล้ว จึงได้หันหลังโบกมือลา ดูเหมือนว่าการเรียนในมหาวิทยาลัยก็คงจะไม่เเย่สักเท่าไหร่

"เอ๋!?" ลิลลี่ยกมือถือขึ้นมาดูอย่างงุนงง รูปที่เธอเเอบถ่ายเอลไว้ได้หายไปเเล้ว

"มีอะไรหรอ" บอสป้องปากหาว เพราะการเเสดงไร้สาระนั่นเเท้ๆง่วงชะมัด

"ไม่มีอะไรหรอก" สงใสว่าเธอคงจะเผลอกดลบรูป น่าเสียดายจัง

"ว่าเเต่เธอนี่หละก็ เจอใครก็คิดจะลากมาเป็นเพื่อนทุกคนเลยหรือไง" กายบ่นหงุบหงิบด้วยความเอือมระอา

"นี่! ไอ้กายชั้นได้ยินนะ"

เอลลี่เดินหายไปที่มุมเล็กๆซึ่งไม่ค่อยเป็นที่สนใจสักเท่าไหร่ เเล้วจึงหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

"กลับมาเเล้วหรือครับคุณหนู" พ่อบ้านชราเอ่ยทักทายทาทายเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลโอเรียนน่าด้วยความนอบน้อม

"ค่ะ คุณพ่อคุณแม่หละคะ" เส้นผมสีดำสนิทค่อยเปลี่ยนเป็นสีเงินอย่างรวดเร็ว เเม้กระทั่งดวงตาสีน้ำตาลเข้มก็เปลี่ยนเป็นสีเเดงสด

"คุณผู้หญิงคุณผู้ชายกำลังรอคุณหนูอยู่เลยครับ"

เอลลี่เเปลกใจเล็กน้อย "รออยู่หรอคะ?"

"ครับ พวกท่านรอคุณหนูอยู่ในห้องนั่งเล่นครับ"

"ขอบคุณค่ะ" สิ้นเสียงร่างของหญิงสาวก็ได้หายไปเเล้ว

ภายในห้องที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย สิ่งของเครื่องใช้ลอยไปลอยมาจนดูลายตา ทว่าตรงกลางห้องนั้นกลับมีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนั่งจิบชาอย่างสบายอารมณ์ หากดูภายนอกเเล้วทั้งคู่คงเป็นคู่รักวัยยี่สิบต้นๆ เเต่ความเป็นจริงเเล้วอายุของทั้งสองนั้นยากจะคาดเดาได้จริงๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***