d ay f i v e

"ฮึมๆ~ฮืออ~" เสียวฮัมเพลงที่ฟังก็รู้สึกได้ทีเดียวว่ากำลังมีความสุข เชือกที่ค่อยๆรอยเลียงเข้าหากัน เม็ดยาที่วางรวมกันอยู่ข้างๆ ของปลายแหลมอันเล็กที่วางอยู่ถัดจากยา วันนี้เหมือนจะเป็นวันที่ดีขององค์หญิงน้อยเชียวละ วันเกิดหรอองค์หญิงน้อย? วันเกิดแม่? วันเกิดพ่อ? วันเกิดเพื่อน? อ่า.....เดี๋ยวก็รู้เองแหละ เจ้าของเสียงยังคงฮัมเพลงต่อไปเรื่อยๆ..เรื่อยๆ..จนเวลา..

...[ บ้าน เวลา 20:43 ]...

"องค์ วันนี้แม่นอนบ้านเพื่อนนะส่วนพ่อจะไปนอนเฝ้าปู่ที่โรงพยาบาลหน่อย วันนี้อยู่บ้านกับอาม่าไปก่อนนะ" พูดจบก็ขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ขับออกไปำม่รอคำตอบจากฉันเลยสักนิด อาม่าก็เป็นอีกคน..ที่รักหลายชายตัวเองมากกว่าหลานสาวซะอีก..ไม่น่าน้อยใจได้ไง จะใช้อะไรก็มีแต่หลานสาว จะให้อะไรก็มีแต่หลายชาย นั่งอยู่ด้วยกันห้องนั่งเล่นเเต่เรียกหลานชายที่อยู่ข้างบนลงมากินขนม พอเขาไม่เอาก็เรียกหลานสาวไปกินแทน อ่า...เยี่ยมจริงๆ.. ตลอด7ปีที่ทนมา ตลอด7ปีที่เหนื่อยมา ตลอด7ปีที่โดนทำร้าย แม่งโครตเหนื่อยเ*ี้ยๆ!!! พอได้พูดสิ่งที่อัดอั้นอยู่ภายในใจตลอดมา7ปี...แต่มันกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย!! แย่ลงด้วยซ้ำ!! ทำไม!? เพราะอะไร!? เพราะพวกเขาไม่เคยใส่ใจไม่เคยรับรู้ไม่เคยเข้าใจในตัวของลูกสาวคนนี้ไง!!! ไม่เคยคิดที่จะพยายามเข้าใจ ไม่เคยคิดที่จะพยายามใส่ใจ ไม่เคยคิดที่จะมองเข้ามาในลึกๆของลูกสาวคนนี้เลยสักครั้ง!! มีแต่ลูกสาวคนนี้แหละ!ที่พยายามมาโดยตลอดหวังว่าเขาจะเข้าใจแต่กลับไม่เลย!!!

"ฮืมม~ฮือ~"เสียงฮัมเพลงยังคงฮัมต่อไปเรื่อยๆ เป็นเสียงที่ฟังแล้วมีความสุขที่สุขแล้วละ.."เอาละทั้งกระดาษ ข้อความที่จะส่งให้เพื่อน เสร็จแล้วละ! เอะ!ยังไม่เสร็จสิยังมีอีก!"ว่าจบเด็กสาวก็หยิบกระดาษและปากกาขึ้นมาเขียนอะไรบางอย่างก่อนจะวาง กระดาษ2แผ่นกับโทรศัพท์ที่ปิดเครื่องไว้ใกล้ๆกัน เม็ดยาหลายเม็ดค่อยถูกกอบโกยเข้าปาก..ของปลายแหลมอันเล็กทำให้ข้อมือของเด็กสาวถึงกับเxือดไหลไม่หยุด เชือกที่ค่อยไปถูกคล้องหัวของเด็กสาว เก้าอี้ที่โดนขาพลักล้มก่อนจะมีเสียงเอี๊ยดอ๊าดดังไม่หยุดหย่อน และ..การดิ้นรนครั้งสุดท้าย...ก็ได้จบลง..

...[ บ้าน-ห้องนอน เวลา 06:03 ]...

"องค์ทำไมเรียกแ-...องค์!!!!!"

จากนั้นไม่นานก็มีทั้งตำรวจและรถพยาบาลมาออกันเต็มหน้าบ้าน เพื่อนบ้านที่อยู่ระแวกเดียวกันก็คอยปลอบขวัญผู้เป็นอาม่าของหลานสาวตัวเอง พี่ชายทั้งสองที่รีบกลับมาจากการทำงานที่ต่างจังหวัด พ่อและแม่ที่รีบกลับมาบ้านเพื่อหวังกะด่าทอลูกที่ทำเรื่องแบบนี้ แต่น่าเสีย...ลูกที่พวกเขาอยากด่านักอยากด่าหนาไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว กระดาษฉบับแรกองค์ได้เขียนทิ้งไว้...

...[ กระดาษฉบับที่1 - ครอบครัว ]...

"ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยบอกเคยสอนมานะคะ ฉันอดทนเชื่อฟังพวกท่านมาตลอด ตลอด7ปีที่ผ่านมา..ฉันทรมานมากกับการอยู่แบบนี้ กับการเป็นสิ่งที่พวกท่านหวังอยากจะให้เป็น พวกท่านบอกทำแบบนี้เพื่อหวังดีให้ชีวิตฉันมีอนาคตที่ดี.. แต่นั้นชีวิตใครคะ? ใครคือเจ้าชีวิตของฉันคะ? ฉันไม่ได้ต้องการเลยสักครั้งที่พวกท่านบอกหวังดีแล้วส่งฉันไปเรียนพิเศษเพิ่ม พอไม่ได้ดั่งหวังก็ด่าทอเหมือนว่าฉันไปทำความผิดอันใหญ่โตที่ไม่ควรได้รับการให้อภัยประหนึ่งงั้นแหละ ...ขอให้ชาติหน้าไม่สิ..อย่าให้ฉันได้เกิดมาบนโลกที่มีแต่ครอบครัวพรรค์นี้อีกเลยนะคะฉันพอแล้วค่ะ"

...[ กระดาษฉบับที่2 - ความรู้สึก ]...

"ฉันไม่ได้คิดสั้น แต่คิดนานมาตลอด7ปี การกระทำทุกสิ่งที่พวกท่านทำ ไม่ใช่หวังดี แต่เป็นการทำร้ายฉันในทางอ้อม ออ โรงเรียนน่ะ..เป็นสถานที่ไม่ได้เอาเรื่องเอาซะเลยนะคะ^^"

ข้อความเหล่านี้ได้ถูกเผยแพร่ออกไปในโลกออนไลน์อย่างกว้างขวาง และร้อยละ85ของ100 สงสารและเมตตาฉันอย่างสุดซึ้งหัวใจ ส่วนร้อยละ15คือพวกที่ไม่เข้าใจความรู้สึกของคนอื่นที่ต้องโดนทนทุกข์ว่ามันเป็นยังไง ผู้คนส่วนใหญ่ได้หันเหมาให้ครอบครัวเด็กสาวบอกความจริงว่าสิ่งที่เด็กสาวบอกมาในกระดาษนั้นคือเรื่องจริงใช่หรือไม่ แต่ก็ไม่เคยคิดเลยว่าพวกเขาจะ"โng่เง่า"ขนาดนี้....ส่วนมากข้อความที่ส่งให้เพื่อนน่ะเหรอ..

...[ โรงเรียน - ห้อง 6/1 เวลา 06:00 ]...

"ฟานไม่ร้องสิ..องค์ก็บอกมาแล้วในแชทนี่นาว่าถ้าได้รับข่าวแล้วห้ามร้องไห้นี่"

"เดี๋ยวองค์เขาไม่ได้ไปจากที่นี่เพราะห่วงพวกเราหรอกนะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว"

"แต่พวกเธอก็ร้องนะเฟย ฟีอง"เสียงฮึดฮัดของทั้งสามคนดังระงมลั้นห้องไปหมด เพื่อนคนอื่นๆก็คอยอยู่ด้านนอกไม่อยากเข้าไปรบกวนเวลาแบบนี้ของพวกเขาเท่าไหร่ ส่วนแก๊งที่คอยรังแกองค์นะหรอ โดยไล่ออกเรียบร้อยแล้วละ ข้อความที่องค์ส่งไปไม่ใช่มีแค่ของเพื่อนเท่านั้นแต่มีคลิป เสียงหลักฐาน วิดิโอ ตลอดหลายปีที่คอยโดนแกล้งมาส่งให้กับผู้อำนวยการ..

...เป็นวันที่ดีจังเลยน้า...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***