day four

"..องค์ เป็นไงบ้าง"

"อืมไม่เป็นไรแล้วละฟึอง" ถึงพวกเราจะดูเป็นคู่หูที่เข้ากันไม่ได้สักเท่าไหร่แต่ก็รู้ดีว่าพวกเราก็แอบห่วงกันลึกๆภายในใจ

"ขอนอนก่อนฟีอง พอดีรู้สึกง่วงนิดหน่อย"ฉันฟุบหน้าลงทันที

"ครูมาแล้วเดี๋ยวฟานจะมาปลุกนะ" ฉันนิ่งเงียบไม่ได้ตอบอะไรเธอไปก่อนจะจมดิ่งสู่นิทรา...อันแสนยาวนาน

"อ...งค์...อง...องค์!"

"!! ครูมาแล้วหรอ.."ฉันเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าทุกคนออกจากห้องกันไปหมดแล้ว

"ป่าวหรอกถึงเวลากลับบ้านแล้วนะ พวกครูเห็นว่าเธอพึ่งออกจากโรงพยาบาลมาเลยไม่ได้บอกให้ปลุกเธอน่ะ แถมพวกเขาบอกอีกว่าถ้าไม่ไหวจริงๆกลับไปพักที่บ้านก่อนก็ได้ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ค่อยมาเรียน"

"ออ...งั้นหรอ..ขอบใจนะ" ฉันยิ้มให้ฟานเล็กน้อยก่อนจะลุกและเก็บกระเป๋าเดินออกจากห้องไป โดยที่มีเพื่อนทั้งสามคนมองตามหลังไม่ห่างสายตา

"องค์จะไม่เป็นไรใช่มั้ยอ่ะ.."

"องค์อาจจะยังไม่ค่อยหายแพนิกก็ได้เฟย พวกเราคอยดูแลห่างๆเขาไปสักพักก่อนเถอะ"

"แต่ว่านะ..ไม่รู้ทำไมรู้สึกเจ็บที่หัวใจยังไงไม่รู้เวลาเห็นองค์แบบนั้น" ฟานเอ่ยขณะตามองหลังองค์ที่เดินออกจากห้องไปอย่างโงนเงน

"อ่า..นั้นสินะ"

...ตึก...

"ไงองค์ เห็นว่าพึ่งเข้าโรงบาลมานิ" แก๊งพวกที่ชอบรังแกฉันมาอีกแล้ว..เมื่อไหร่จะพอสักที ฉันไม่ได้สนใจและเดินผ่านไป เพราะความอดทนตอนนี้ต่ำมากเลยล่ะ

"นี่! เรียกไม่ตอบหยิ่งรึไ-"

"..เป็นเ*ี้ยไรวะ!!? บอกให้พอก็พอดิ!! ถ้าสนุกมากก็ไปทำคนเดียวไม่ต้องเอาความรู้สึกคนอื่นมาเล่น!! ถ้าอยากจะตบจะตีจะต่อยกระชากก็เอาเลยดิ!!! ทนไม่ไหวแล้วนะไอเ*ี้ย!! ชอบนักรึไงที่กดให้คนอื่นดูต่ำ!! แม่ง..อารมณ์เสียชิบ*าย!" ขนาดยังไม่ได้ด่าเต็มขนาดนี้พวกนั้นก็ดูช้อคไปเลยแหะ ก็สมควรโดนแล้วละมารังควานไม่เลิก ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ค่อยๆกำลังเปลี่ยนเป็นสีส้มอย่างช้าๆก่อนจะพูดบางสิ่งออกไป.. "อยาก*ายชิบ*าย..." ก่อนก้มลงหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปนอกโรงเรียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

...[ บ้าน เวลา 17:17 ]...

"องค์ เตรียมตัวไปโรงพยาบาลนะ"

"...ไปทำไมคะ?"

"แม่จะให้หมอตรวจร่างกายองค์หน่อย หลังจากเกิดเรื่องเมื่อวานแม่คิดว่าองค์อาจได้รับบาดเจ็บทางสมองเลยเกิดอาการแบบนั้น แม่เชื่อว่าองค์ลูกสาวของแม่จะไม่ใช่คนแบบนั้นแน่นอน" ท่านเอ่ยขณะกุมมือฉันไว้อย่างแผ่วเบา....

...นี่เราหวังอะไรอยู่?...

"ออ หรอคะ? ขอบคุณนะคะ" ฉันยิ้มขณะที่ตอบแบบนั้น มันทำให้พวกเขารู้สึกขนลุกไม่ใช่น้อยเลยละ

"อ-องค์-"

"ขอตัวก่อนนะคะ พอดีมีการบ้านเยอะแยะที่ยังไม่ได้ทำ เมื่อวานองค์ไม่ค่อยเป็นตัวเองเท่าไหร่ขอโทษด้วยนะคะ เรื่องไปหาหมอไว้วันอื่นก่อนนะคะช่วงนี้องค์มีสอบหนัก"

...ทำตอนไหนดี?...

"แบบนี้พ่อกับแม่ก็หายห่วงเเล้วล่ะจ่ะองค์" พวกเขายิ้มดูมีความสุขบนความทุกข์ของลูกจริงๆ

...ตอนนี้เลยดีมั้ย?...คืนนี้พรุ่งนี้น่าจะดีนะ...

"ขอตัวก่อนนะคะ"

...อึดอัด...หายใจไม่ออก.....

...ไม่ไหวแล้ว.....

แหม่ะ...แหม่ๆ...แหม่ะ.. "อ่าา...." แผลนับร้อยที่ถูกกรีดอยู่บนร่างกาย กลิ่นเ*ือดที่คุ้นเคย ความเจ็บปวดที่ด้านชา แผลเป็นที่ไม่เคยจาง "..ผ้าพันแผลหมดแล้วแหะ..ค่อยสั่ง-......ไม่ต้องแล้วละ แค่พรุ่งนี้เองนิ..ไม่ต้องห่วงมันต้องราบรื่นไปได้ดีอย่างแน่นอน" ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มขณะเ*ือดยังไม่หยุดไหล

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***