zero

"สุขสันวันเกิดนะองค์หญิงน้อยของแม่~"

"รีบเป่าเค้กสิลูกก่อนมันจะละลาย"

...ฟู่วว~...

"เฮือก!!"

"อีกแล้ว.."

......ปีนี้ก็เป็นอีกปีที่ฉันไม่อยากจะเห็นมันโดยเฉพาะวันนี้ถามว่าทำไมน่ะหรอ? เพราะมันเป็นวันเกิดฉันยังไงล่ะ ตั้งแต่วันที่ฉันจำความได้ก็ผ่านมา 7 ปีแล้ว วันเกิดอาจเป็นวันสำคัญของใครหลายๆคนละน่ะแต่สำหรับคนบางคนอย่างฉันมันอาจเป็นวันที่อยากให้ผ่านพ้นไปโดยเร็วที่สุด.. ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่รู้สึกว่าวันเกิดมันไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น มันเป็นเพียงแค่วันที่เด็กคนหนึ่งเกิดขึ้นมาบนโลกนี้เท่านั้น ......

ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างก่อนที่จะเหลือบไปมองนาฬิกาที่กำลังเดินอยู่..."สายแล้ว!!!"

"พ่อคะ!รีบพาไปส่งโรงเรียนหน่อยวันนี้มีสอบคาบเช้า!!"

"อ่าวไม่รอพี่จ้าวหรอ ไม่ไปพร้อมกันทีเดียวเลยล่ะ? พ่อขี้เกียจขับไปส่งหลายรอบนะ รถก็ติดรอไปพร้อมกันเลยดีกว่า" พูดจบท่านก็เบือนหน้ากลับไปที่โทรศัพท์ต่อ ก่อนเวลาจะผ่านเลยไปจน เจ็ดโมงครึ่ง "พ่อไปเร็วจ้าวพร้อมละ" "คราวหลังตื่นเช้าๆแล้วหัดแต่งตัวให้มันไวๆหน่อยนะจ้าว พ่อไม่อยากฟังองค์บ่นแต่เช้าทุกวัน เดี๋ยวตอนกลางคืนถึงเวลาจะเก็บโทรศัพท์ให้หมดทุกคนไม่ต้องเล่นเลย"

เป็นแบบนี้ตอนเช้าทุกวันฉันต้องมานั่งรอจ้าวคนที่ชื่อว่าเป็นพี่ของฉันทุกเช้าเพราะนิสัยกว่าจะตื่นทำให้เกือบไปสายทุกวัน ไม่ว่าจะบ่นจะลากออกมาจากเตียงก็จะบอก"เดี๋ยวตื่นแล้ว หรือ เดี๋ยวลูกไป"จนฉันทนแถบหัวจะระเบิด อยากจะตะโกนด่าดังๆ

...[ โรงเรียน ]...

"วันนี้ก็มาสายอีกเช่นเคยเลยนะองค์"

"ก็พี่น่ะสิ ฉันจะทำไงได้ละ" ฉันเดินไปที่นั่งตัวเองติดกับเพื่อนสนิทที่ชื่อว่า ฟาน เป็นเพียงเพื่อนคนเดียวที่รู้สึกอยู่ด้วยแล้วเป็นตัวเองสุดๆ ไม่ต้องแสร้งยิ้ม หัวเราะ หรือร่าเริงตลอดเวลาผิดกับที่บ้าน...หรือคนรอบตัวนอกจากฟาน

"HBD นะองค์ ขอให้มีความสุขมากๆนะ อยากจะอยู่ด้วยกันตลอดไปเลย ไม่เลิกลาจากกัน จะอยู่ด้วยกันไปจนโต วันนี้อยากกินอะไรฉันเลี้ยงเอง!"

"thanksนะฟาน แต่ว่านะ..เธอก็เลี้ยงฉันอยู่ทุกวันอยู่แล้วไม่ใช่หรอ?"ฉันยิ้มออกมาอย่างชอบใจการคุยกับเพื่อนสนิทของตัวเอง

...[ ตอนเที่ยง ]...

"ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะฟาน เดี๋ยวฉันมาฝากซื้อปลาเส้นมาเยอะๆด้วยละ"ฉันโบกมือลาก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนไป

...: ห้องน้ำ :...

'ถ้าฟานจับได้ว่าไม่ค่อยได้กินข้าวโดนบ่นยับแน่'ขณะล้างมือก็พลางส่ายหน้าไป

แกร๊ก!

"แหมไม่ได้เจอกันนานเลยนะองค์ ดูดีกว่าแต่ก่อนเยอะเลยนิ่ ฉันเสียใจนะ...ที่ตอนอยู่กับฉันเธอดูดีกว่านี้เยอะ"

หมับ!

"อึ่ก!ปล่อยนะโฟกัส!!" เเขนทั้งสองข้างที่ถูกกดเข้ากำแพงห้องน้ำรู้สึกเจ็บไปหมด

"โฟกัสจับไว้แบบนั้นแหละ แตงโมเธอคิดว่าควรทำยังไงกับองค์ต่อดีละ?"

"ก็ทำแบบนี้ไงแพร!!" ผมที่ถูกมัดเรียบร้อยตอนนี้กลับถูกกระชากอย่างแรงจนยุ่งเหยิงไปหมด

"ปล่อยเถอะ...ที่นี่มันโรงเรียนนะ"ฉันขอร้องให้พวกเขาปล่อยฉันไปเพราะยังไม่อยากมีเรื่องตอนนี้และไม่อยากให้ครอบครัวต้องมารู้ความจริงที่ฉันถูกแกล้งมา6ปี

"โธ่เอ้ย ไม่เห็นจะสนุกเหมือนเมื่อก่อนเลย เดี๋ยวนี้ทำเป็นแอ๊บเป็นเด็กเรียบร้อยรึไง!?" พูดจบแพรก็บอกให้คนอื่นกลับไปที่ห้องห้องเรียนเพราะมันใกล้จะเริ่มเรียนคาบต่อไปแล้ว

ตุบ..

"แม่งเอ้ยย.."ฉันทรุดนั่งพิงผนังห้องน้ำก่อนจะกอดเข่านั่งร้องไห้คนเดียว

...[ เลิกเรียน ]...

"พ่อ..วันนี้รู้สึกไม่สบายไม่เรียนพิเศษนะวันนี้"

"เป็นไรไม่สบาย ตัวก็ไม่ร้อน"

"ปวดหัวงายย~ วันนี้มีสอบตั้งหลายคาบ"

"ให้ไปเรียนพิเศษเพราะให้ไปหาความรู้เพิ่ม ไม่ใช่ไปโดด ขึ้นรถ"

"...ค่ะ"

...[ บ้าน - ห้องนอน ]...

"เดี๋ยวพ่อไปเตะบอลก่อนนะกลับมาประมาณ5-6โมงเฝ้าบ้านด้วยละ"

"รับทราบค่า" ฉันยิ้มเก่งแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ..?

ตึง