ตอนที่2 |หวาดกลัว|

เวลาล่วงเลยผ่านไปข้าวฟ่างจึงเอ่ยบอกเพื่อนของเธอ "นี่พวกแกฉันจะกลับแล้วนะไม่ไหวแล้วอ่ะ จะเที่ยงคืนแล้วพรุ่งนี้ฉันมีงานต่ออ่ะ" 

 "อ้าวแกจะกลับแล้วหรอกลับเร็วจังยังไม่หายคิดถึงเลยอ่ะ" แพรวเอ่ยขึ้นด้วยเสียงหงอย

"อื้มใช่ ไว้เจอกัน จ่ะ" 

"อื้มไว้เจอกันนะ" ก่อนจะมีเสียงมิ้นแทรกขึ้น "นี่ จำไว้เลยนะ ยัยข้าวฟ่างแกทิ้งเพื่อน~ หนีกลับไปก่อนเลยนะ~"               

"นี่ยัยมิ้นแกเมามากเกินไปแล้วนะกลับไปพักก่อนไหมพรุ่งนี้ค่อยนัดกันมาอีกก็ได้" น้ำขิงพูดขึ้นอย่างเป็นห่วงเพื่อนของเธอ

"ไม่!ฉานยังไม่มาว~" 

"เห้อ" แพรวถอนหายใจให้กับเพื่อนของเธอ "นี่พายัยมิ้นกลับก่อนเหอะยัยน้ำขิง

"แล้วจะกลับยังไง? ฉันไม่รู้โรงแรมที่ยัยมิ้นพักนะ!จะบ้ารึเปล่า"

"แกเอากลับไปด้วยเลยฉันก็ไม่รู้อ่ะเดี๋ยวพรุ่งนี้นางตื่นก็คงรู้แหละ งั้นเดี๋ยวฉันไปส่งที่รถพาไปคนเดียวคงไม่ไหวหรอก"

"ขอบใจ"

ถัดมาอีกด้านหนึ่ง

ข้าวฟ่างก้าวเดินเข้าไปในลิฟต์เธอกำลังจะเอื้อมมือไปปิดลิฟต์แต่แล้วจู่ๆเธอดวงตาเบิกโพรงกว้างเกิดอาการประหม่าขึ้นมาเพราะรุ่นพี่ที่เธอเคยสารภาพรักย่างก้าวเข้าสู่ลิฟต์ตัวเดียวกันกับเธอพอดี

"หลบไป" เสียงราบเรียบเอ่ยบอกเจ้าของร่างบางที่ยืนติดกับปุ่มลิฟต์เธอสะดุ้งโยงก่อนจะก้าสถอยไปข้างหลัง

ติ๊งง      พอสิ้นเสียงลิฟต์เขาก็เดินออกจากลิฟต์ทันที "เฮ้อ นึกว่าจะจำได้สะแล้ว" เธอพึมพำออกมาเบาๆก่อนจะกดปอดลิฟต์อีกครั้งเพื่อลงไปชั้น1กลับคอนโดของเธอ

.

.

.

.

ณ คอนโด

ซ่า เสียงน้ำตกกระแทกพื้นดังบ่งบอกว่าคนที่อยู่ข้างในนั้นกำลังอาบน้ำชำระร่างกายก่อนเข้านอนร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมชุดนอนสายเดี่ยวสีดำมานั่งบนเตียงนอนของเธอมือเรียวเล็กคว้าโทรศัพท์ข้างเตียงขึ้นมาปลุกนาฬิกาก่อนร่างบางจะเผลอหลับไป

รุ่งเช้าวันต่อมา

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเธอจึงลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำ ตื่นไปทำงานเหมือนทุกวัน พอถึงที่ทำงานเธอจึงจัดการงานต่างๆ คิดเมนูใหม่ของทางร้านเพื่อที่จะมีเมนูใหม่ๆออกมาให้ลูกค้าไม่มีเบื่อ

เวลา 18:01

"อื้ม" เสียงบิดร่างกายเพื่อให้คลายจากการเมื่อยตัวหลังจากคิดค้นเมนูใหม่เสร็จแล้วก็มีเสียงเรียกเข้าของน้ำขิง 

ตืดด ตืดดด เสียงโทรศัพท์เข้าเจ้าตัวจึงคว้ามือไปรับโทรศัพท์สายของน้ำขิงโทรมา

"ฮัลโหล ว่ายังไง"

"นี่ยัยข้าวฟ่างแกเลิกงานยัง?"

"อื้อ เลิกละฉันทำงานเสร็จแล้วทำไมมีอะไรรึเปล่า?"

"ฉันวานแกซื้ออาหารไปให้ลูกสุนัขหน่อยนะ2ตัวเองพอดีว่าฉันติดงานยังไม่เสร็จเลยน่าจะได้กลับดึกเลนอ่ะแกช่วยฉันหน่อยได้ไหมนะๆ"  เสียงออดอ้อนของน้ำขิงจึงทำให้ข้าวฟ่างใจอ่อนขึ้น

"โอเคๆก็ได้เดี๋ยวฉันไปเดี๋ยวนี้แหละ ก็งี้แหละนะ พอบอกให้ซื้อบ้านก็ไม่ซื้อแล้วอยากจะเลี้ยงสุนัขก็เลี้ยงไม่ได้ได้แค่เอาอาหารไปให้ สม น้ำ หน้า ฮ่าๆ"

"นี่หยุดพูดเลยนะไปให้อาหารลูกสุนัขได้เเล้วเดี๋ยวจะมืดสะก่อน!"

"ค่ะๆคุณผู้หญิงว่าแค่ที่ไหนหรอ?"

"เอ้าก็ที่โรงงานเก่าไงที่ฉันพาแกไปครั้งนั้นอ่ะอย่าบอกนะว่าจำไม่ได้แล้ว?"

"เออใช่ จำได้ละงั้นแค่นี้นะ" พอวางสายจากน้ำขิงเสร็จเธอจึงเก็บของแล้วไปขึ้นรถเพื่อที่จะไปร้านขายอาหารลูกสุนัขก่อนไปโรงงานเก่าทันที

เวลา 18:25

"เห้อทางก็เปลี่ยวๆท้องฟ้าก็จะมืดละรีบไปรีบกลับก่อนดีกว่า" พอถึงที่หมายข้าวฟ่างก็รีบเดินดิ่งตรงไปที่ข้างโรงงานเก่า "เจ้าก้อนดำ เจ้าก้อนขาว พวกแกอยู่ไหนกันน่ะออกมาเร็วฉันซื้ออาหารมาให้อยู่ไหนน่ะ" ทันทีที่ข้าวฟ่างส่งเสียงเรียกเจ้าสี่ขาน้อยก็รีบวิ่งออกมาแกว่งหางอย่างดีอกดีใจ "พวกแกอยู่นี่กันเองหรอฉันเอาอาหารกับนมแพะมาให้ฉันเทไว้ตรงนี้นะค่อยๆกินล่ะ" พอให้เสร็จข้าวฟ่างก็นั่งดูเจ้าสี่ขาน้อยกินอาหารผ่านไปสักพักใหญ่ข้าวฟ่างก็รู้ตัวว่าท้องฟ้ามืดสนิทเธอจึงบอกลาเจ้าสี่ขา  "อ้ะ มืดขาดนี้แล้วหรองั้นฉันไปก่อนนะถ้ามีโอกาสเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันมาหาใหม่พร้อมกับเจ้าของแกนะ"  พอข้าวฟ่างพูดยังไม่ทันขาดคำจู่ๆก็มีเสียงดังในโรงงานเธอเดินเข้าไปดู

"อ๊ากกกก!!! ผะผมผิดไปแล้วอะอย่าทำอะไรผมเลยครับ!!"

"คิดว่ากูจะปล่อยมึงไปงั้นหรอ?" เสียงเย็นยะเยือกเอ่ยพูดขึ้นพร้อมสั่งลูกน้องของตัวเองขึ้น

"ตัดนิ้วมันทีละนิ้วจนกว่ามันจะบอกว่าใครส่งมันมา" 

"ครับนาย"

"อ๊ากกก!! ปะปล่อยกูกูจะฆ่ามึง!! อ๊ากกก!"

ข้าวฟ่างเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้เธอถึงกับต้องตกใจและหวาดกลัวในเวลาเดียวกันก่อนเธอจะรีบวิ่งหนีออกไปเพื่อไปขึ้นรถแต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็ได้เกิดขึ้นเมื่อเธอสะดุดขาตัวเองล้มลงที่สังกะสีจึงมีเสียงดังขึ้น

"ปั้ง"

"ชิบหายแล้วไหมล่ะ!"

"ไปจับจับตัวมันมาให้กูเดี๋ยวนี้" เสียงเย็นยะเยือกออกคำสั่ง

"ครับนาย!"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***