You And Me Against The World.
เช้าอันแสนว่างเปล่า ในบ้านที่ว่างเปล่าเหมือนเคย ผมต้องตื่นขึ้นมาบนที่นอนอันเดิมหมอนไปเดิมและโดดเดี่ยวแบบเดิมตลอด ไม่มีแม้แต่คนจะปลุกให้ตื่น ไม่มีแม้แต่คนจะบังคับให้รีบเเต่งตัวไปร.ร ทุกอย่างนี้มันคงเป็นสิ่งที่วัยรุ่นคนอื่นต้องการนะแต่ผมมันตรงกันข้ามเลยละครับ
สวัสดีครับผมชื่อซอล ผมเป็นแค่เด็กม.ต้นที่กำลังจะเริ่มปีแรกของม.ปลาย และใช่ครับผมย้ายร.รใหม่ผมไม่กังวลอะไรมากเรื่องการเข้าสังคมใหม่หรอกนะเพราะผมมีเพื่อนเก่าไปด้วยหลายคนอีกอย่างถึงมีหรือไม่มีเพื่อนก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสำหรับผมอยู่แล้วเพราะผมรู้สคกว่าชีวิตผมมันมีเรื่องอื่นที่ควรคิดมากกว่าเรื่องเพื่อนสะอีก ผมอยู่บ้านคนเดียวมาตั้งแต่อายุ13ครับ พ่อแม่แยกทางตั้งแต่ผม2ขวบเพราะพ่อชอบทำร้ายร่างกายแม่และผมด้วยจนได้แนกทางกันในที่สุดแม่เลยไปทำงานที่อื่นผมเป็นลูกคนเดียวอีกเลยจำเป็นต้องอยู่คนเดียว เเต่ผมไม่เคยเล่าลงรายละเอียดเรื่องนี้ให้ใครฟังหรอกครับ พวกเขาคิดว่าผมเป็นคนร่าเริง
"มึงมารับกูสักทีนะ สายแต่วันแรกเลยไหมเรา" เสียงวินของเพื่อนผมที่กำลังกระโดดซ้อนมอเตอร์ไซค์บ่นผมด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ มันชื่อซีเป็นเพื่อนสนิทผม แม่มันแก่มากๆและมันก็ขี่มอเตอร์ไซค์ไม่เป็นผมเลยต้องมารับมันไปร.รทุกวัน
เปิดเรียนวันเเรกกับโรงเรียนใหม่ สำหรับผมมันไม่มีอะไรเปลี่ยนไปมากหรอก
"พวกมึงเป็นน้องจีป่ะ โครตน่ารัก!" เสียงกลุ่มเพื่อนๆผมพูดถึงสาวๆกันอย่างตื่นเต้น
เสียงเฮฮาของกลุ่มเพื่อนในการพูดเรื่องผญ.มันเป็นปกติของกลุ่มผมอยู่แล้ว ส่วนผมก็เหมือนเดิม เหมือนเดิมแบบ.....
"มึงมองสาวคนไหนไว้บ้างยังวะ" เพื่อนคนนึงในกลุ่มผมเริ่มหันมาถามผม
"ไม่ว่ะ ไม่เห็นมีใครน่าสนใจ" ผมตอบคำเดิมเหมือนที่เคยตอบทุกๆครั้ง ก็มันยังไม่มีใครถูกใจนี่น่า
ทันใดนั้นเอง
"หวัดดีค่ะทุกคน วันนี้มีเรียนแจ้งนิดนึงนะคะ" เสียงของหญิงสาวตัวเล็กผมยาวสีส้มแดง มัดผมหางม้า เดินเข้าประตูมาหยุดที่หน้าห้องใช้สายตาสีน้ำทะเลกวาดมองทุดคนในห้องและพูดออกมาด้วยความมั่นใจ เธอหยุดสายตาของผมไว้ ผมไม่สามารถจะมองอย่างอื่นได้นอกจากหน้าที่แสนจะอ่อนหวานนั้น
"มึงคนนั้นหัวหน้าห้องหรอ" ผมสะกิดไอ้วินและถามด้วยความสงสัย
"เออดิ เป็นลูกครึ่งด้วย" มันตอบ
จะเรียกว่าเป็นจังหวะตกหลุมรักได้ไหมนะ หลังจากหลังผมก็ชอบเผลอไปมองเธอคนนั้นบ่อยๆ ทุกครั้งที่เห็นก็ชอบเห็นเธอคุยเล่นหัวเราะกับเพื่อนสนิทคนนึงตลอด ดูเป็นคนที่มีความสุขมากๆ แต่ในอีกมุมนึงก็ดูเข้าหายากพอสมควรเลยเพราะนอกจากเพื่อนสนิทผญ.คนนั้นและกลุ่มเพื่อนก็ไม่ค่อยเห็นเธอคุยกับใครเลยถ้าไม่จำเป็น ทุกครั้งที่เดินผ่านเทอก็จะมองผมแบบผ่านๆ
"มึงชอบหรอ" ไอ้วินพูดขึ้นจากด้านหลัง ทำเอาผมสะดุ้ง
"ป่าวนะ พูดไรบ้าๆ" ผมรีบปฏิเสธอย่างเร็ว
แต่ความจริงแล้วก็....น่าสนใจดีนะ
ขอเงินค่าขนมหน่อยงับบ เพื่อเป็นกำลังใจให้กันน้าา
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments