010 เด็กผี

พอบิ๊กขึ้นชั้นประถมปีที่ 6 เขาก็ถูกเพื่อน ๆ ล้อว่าเป็นเด็กผี บิ๊กกับเจนเริ่มห่างกันเพราะเพศสภาพของทั้งสอง แต่เจนก็คอยมาถามไถ่บิ๊กอยู่บ้าง แต่ก็ไม่สนิทกันแล้ว

อายุ 11 ปี บิ๊กค่อยกลายเป็นคนไม่ชอบเล่นกับเพื่อนไปเลย วัน ๆ ของเขาจะอยู่แต่กับคายะพูดถึงเรื่องนั้นเรื่องนี้กัน แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับอลันยังดีอยู่ แต่ก็ไม่ได้เล่นเหมือนแต่ก่อนแล้ว

อลันเข้าเรียนในชั้นมัธยมปลาย เวลาส่วนใหญ่ของเขาเลยมีแค่เรียนกับเรียนเสริม แต่ก็มีบ้างที่เขาจะยังมาคุยและเล่นกับบิ๊กอยู่ ทำให้บิ๊กมีความสุขในชีวิตอยู่บ้าง

เรื่องราวในรั้วโรงเรียนบิ๊กจะไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว เรื่องที่เพื่อนตั้งฉายาให้เขา แม่และยายของเขาไม่รู้

ถึงจะมีความอึดอัดใจที่ต้องมาเรียนอยู่ทุกวัน แต่บิ๊กก็มีเรื่องเรียนเก่งนี่แหละที่ทำให้เขาพอจะมีความสุขอยู่ได้

เขามุ่งมั่นที่จะสอบให้ได้ที่ 1 ในทุกปี คะแนนทุกอย่างสูงกว่าคนอื่น ๆ มันแน่นอนอยู่แล้วว่าเขาทำได้ เจนที่เรียนเก่งเหมือนกันยังนับถือ

กลับมาที่แม่ของชานน น้อยต้องหันมาเขียนนิยายตามกระแสเพื่อหาเงิน น้อยใจที่เขียนนิยายดี ๆ ออกไป แต่นักอ่านก็ยังเลือกอ่านนิยายที่กระแสดีกว่า

เงินจากรายได้ขายนิยายเริ่มมีมานิดหน่อยบ้างแล้ว ตอนนี้น้อยเริ่มไม่สนใจว่าคุณภาพของงานจะเป็นยังไง ขอแค่มีคนอ่านก็พอ

บิ๊กไม่เคยได้ไปเที่ยวที่ไหนเลย เพื่อน ๆ ของเขาพูดคุยจนมาเข้าหูจนบิ๊กก็ต้องมาขอแม่ตนเอง

“แม่ ผมอยากจะเที่ยวทะเล”

“ได้สิ” น้อยตอบบิ๊กทันที เธอคิดนะว่าเพื่อคลายเครียดของครอบครัว มันคงจะไม่ได้ขาดทุนอะไร

“ไปขออลันไปด้วยได้ไหมครับ”

“ได้สิบิ๊ก”

บิ๊กเดินทางไปขอแม่อลันให้ไปเที่ยวด้วยกัน นิสาช่วยยืนยันว่าพวกเธอจะไปเที่ยวทะเลตามที่ลูกเธอบอก

สุดท้ายทั้งสองครอบครัวก็ได้ไปเที่ยว แต่เป็นสวนน้ำแทน

พวกเขามากันสี่คน แม่และลูก เด็กทั้งสองเล่นน้ำอย่างสนุก นิสาที่รู้สึกว่าแม่อลันถอย ๆ ออกห่างจากเธอ เธอเลยไม่ค่อยจะพูดด้วย

อลันและบิ๊กเดินลงไปที่น้ำที่ลึกขึ้นอีก

“มาสิบิ๊ก”

“อ่า พอก่อนดิ”

บิ๊กได้ยินเสียงคายะพูดว่า “ถึงเวลาแล้วบิ๊ก”

พอตัดมาอีกที บิ๊กก็เห็นร่างอลันนอนคว่ำหน้าลอยอยู่ด้านหน้า

“มีเด็กจมน้ำค่ะ” ผู้หญิงคนหนึ่งเห็นเข้าก็ตะโกนเรียกไลฟ์การ์ดมาช่วย

บิ๊กเขย่าตัวของอลัน แต่อลันแน่นิ่งไป ผู้ใหญ่ที่อยู่ใกล้ ๆ ว่ายน้ำมาอุ้มอลันขึ้นฟัง

บิ๊กว่ายน้ำกลับฝั่ง มองหาแม่ ไลฟ์การ์ดปั๊มหัวใจของอลันที่จมน้ำในทันที บิ๊กกลัว ไม่รู้ว่าอลันเป็นอะไรกันแน่

“คายะ คายะ” บิ๊กร้องเรียกคายะให้มาหา แต่เธอไม่มา

สักพักนิสาก็เดินมา “บิ๊กเกิดอะไรขึ้นเหรอ”

“ไม่รู้แม่ อลันไม่ขยับเลย”

แม่อลันเดินมาถึงร้องไห้ “อลัน ๆ”

นิสาเดินไปปลอบ “ไม่เป็นไรนะ”

แม่อลันนึกอะไรไม่ออก ถ้าเธอไม่ตอบรับคำขอจากบิ๊กละก็ อลันคงจะไม่จมน้ำ

ทุกคนที่มาใช้บริการอัดวิดีโอเพื่อแชร์ออกไป แม่อลันเห็นรีบพูดเตือน

“นี่ลูกฉันนะคะ เขาเป็นแค่เด็ก อย่าถ่ายคนที่จมน้ำเลยค่ะ ฉันเป็นแม่เขาต้องการอยากให้ลูกมีชีวิต”

หลายคนถ่ายเธอ นิสาเลยช่วยใช้มือบังเลนส์กล้องไม่ให้ถ่ายพวกเธอ แต่ก็เยอะขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายเป็นเรื่องประหลาด

กระทั่งมีเด็กคนหนึ่งพูดขึ้น “เด็กผีนี่”

หลายคนที่ได้ยินต่างสงสัยว่าเด็กที่พูดหมายถึงคนที่จมน้ำอยู่ใช่ไหม

“ใครคือเด็กผี” ฝรั่งคนหนึ่งตัดสินใจถามให้รู้แล้วรู้รอด

“ก็เด็กคนนี้ไง เด็กผี” เด็กคนที่ประกาศเดินมาที่บิ๊ก และชี้

เสียงซุบซิบนินทาดังขึ้น

วันนั้นกลายเป็นวันสุดท้ายของอลัน อลันได้ตายลงเพราะจมน้ำ มีพิธีศพอยู่ที่บ้านของแม่อลัน เป็นไปอย่างโศกเศร้า พิธีถูกจัดตามศาสนาพุทธ

“อลันเป็นอะไรเหรอแม่” แม้แต่เด็กฉลาดอย่างบิ๊กก็ไม่รู้ว่าอลันเป็นอะไร

“อะไรไปสวรรค์น่ะ”

“สวรรค์”

“จริง ๆ ตายแล้ว แล้วก็ขึ้นสวรรค์”

“ตายแล้ว”

บิ๊กหลบเข้ามาในบ้าน และหาที่เงียบ ๆ ถามคายะว่าเกิดอะไรขึ้นกับอลัน

“คายะ อลันทำไมไม่ตื่นขึ้นเลยล่ะ”

“เขาตายแล้วน่ะสิ ทุกชีวิตจะมีเกิดและก็ตายในสักวัน วันหนึ่งบิ๊กก็เช่นกัน เมื่อตายร่างกายจะย่อยสลายหายไปจากโลก นั่นแหละคือการตาย”

บิ๊กพอเข้าใจแล้ว หลังจากนี้คงจะไม่ได้เห็นอลันอีกเป็นครั้งที่สอง

“ไอ้เด็กผี” เสียงหนึ่งตะโกนเข้ามาในบ้าน “เป็นเพราะมึง คนอื่น ๆ เลยโชคร้าย” พอพูดมาถึงนี้แล้ว บิ๊กก็จิตตกทันที คำพูดมันเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

“หยุดเลย ไม่งั้นฉันเลือกตำรวจแน่” ยายบิ๊กชี้นิ้วบอกให้อีกฝ่ายหยุด

“ไอ้เด็กผี ครั้งนี้มึงเป็นเด็ก แต่กูไม่ยอม…” หญิงที่โวยวายยังพยายามพูดต่อ

“เงียบปากมึงไปเลย”

“ต่อไปถึงคิวมึงแน่”

“เงียบไปเลยอีควาย อยู่ไม่เป็นก็ออกไป หลานกูคือคนดี ถ้ามึงยังมาโวยวายอีก ตำรวจจะต้องจับมึงเข้าคุกแน่”

คนอื่น ๆ ออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากวันนั้นก็เกิดเรื่องแย่ ๆ กับบิ๊กมาตลอด ทั้งโยนของใส่เขา บ้างด่าต่อหน้า บอกตามตรงว่าบิ๊กรู้สึกแย่ อลันตาย แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***