004 เข้าเรียนอนุบาล

บิ๊กตัวโตขึ้น เดินและวิ่งได้โดยไม่เซ

ด้วยความที่ทั้งสองไม่ค่อยมีเพื่อนเล่นแถวบ้านเหมือนกันทั้งคู่ เลยทำให้บางครั้งนิสาก็เห็นอลันดูเป็นพี่ชายของบิ๊กขึ้นมานิดหน่อย อย่างน้อยสองคนนี้ก็ไม่ค่อยทะเลาะกัน เลยดูสนิทกันแบบพี่น้อง

“บิ๊กหิวนมไหม” นิสาถามลูกที่เล่นอยู่

“โตแล้วนะ”

“รู้ อยากกินข้าวไหม”

“ยังไม่หิวครับ”

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมบิ๊กถึงไม่ค่อยดื่มนมจากเต้าของเธอสักเท่าไหร่ แต่คิดว่าคงเป็นเพราะอลัน นิสายังไม่อยากให้ลูกเลิกกินนมเลย ถ้าเป็นไปได้ 3 ขวบค่อยหย่านม

“ใครคือคายะ” นิสาเอ่ยออกมา เพื่อนบ้านได้ยินเลยตอบ

“อลันบอกว่าคายะเป็นเพื่อนของบิ๊ก เธออยู่ด้วยกันกับบิ๊กตลอดเวลา ฉันไม่รู้ว่าคายะเป็นผีรึเปล่า ทำไมถึงมีแค่เด็กสองคนที่มองเห็น”

นิสามองที่พื้นก็เห็นเหมือนรอยเท้าย้ำที่พื้นอยู่เหมือนกัน แต่ถ้าไม่สังเกตก็ไม่เห็นหรอก

ไม่ว่าจะเข้าช่วงเทศกาลไหน อลันกับบิ๊กก็มักจะตัวติดกันอยู่ตลอด

ช่วงสงกรานต์นิสาเล่นน้ำที่บ้านกับลูก ซื้อสระน้ำเด็กมา อลันก็ได้มาเล่นด้วย ตลอด 5 วันทั้งสองเล่นแต่น้ำตั้งแต่เช้าจนถึงเย็น ดูสนุกเชียว

แม่ของนิสามักจะไปวัดในวันสำคัญของศาสนา ไม่ว่าจะมีน้อยหรือเยอะ เธอก็จะใส่บาตรหรือบริจาคในทุกครั้ง แต่นิสาไม่ได้คิดจะปฏิบัติตามแม่ตนเอง นิสาเลยมีเงินเก็บเพราะไม่เที่ยวไม่ทำบุญ เนิสาไม่เชื่อว่าการทำบุญจะได้ดีเหมือนกับคนโบราณว่า

น้อยหรือนิสาเขียนนิยายต่อ คนอ่านน้อยกว่าเดิมเยอะ แต่นิสาก็เขียนต่อไปเรื่อย ๆ เธออยากลองเขียนนิยายที่เกี่ยวกับลูกดู เธอไม่เคยเขียนมาก่อน แต่จะมีคนอ่านเหรอ คนอ่านส่วนใหญ่ก็เป็นวัยรุ่น

บิ๊กเข้าสู่ 3 ขวบอย่างเป็นทางการ น้อยต้องเดินเรื่องเรื่องเข้าเรียนในโรงเรียนอนุบาล 1 เธออยากให้ลูกได้เรียนที่ดี ๆ เธอเลยเลือกโรงเรียนที่อยู่ห่างจากบ้านเป็นกิโลเมตร

ทุกบาททุกสตางค์หาได้ ตอนนี้ต้องเริ่มพึ่งการผ่อน เงินไม่พอใช้ รถเก๋งที่ขับไปส่งลูกก็ผ่อน 0% นิสาเหนื่อย แต่ถ้าทำให้ลูกได้ดีได้เธอก็ยอม

แม่นิสาเดินมาคุยหลังจากที่เห็นลูกมีภาระหนี้สินมากเกินตัว

“น้อย ให้บิ๊กเรียนอนุบาลที่บ้านเราก็ได้ ลูกจะได้ไม่ต้องแบกภาระไว้เยอะ แม่น่ะไม่มีเงินเยอะหรอกนะ ที่เหลือก็มีแต่ที่ทำกิน”

“แม่ไม่ต้องยุ่งเรื่องนี้เลย หนูเอาแต่สิ่งดี ๆ ให้ลูกหนูมันจะไม่ดีได้ไง”

“แม่ไม่ได้ว่าอย่างนั้น”

“หนูจะเลี้ยงลูกแบบนี้”

ถึงจะดูเอาแต่ใจเกินไป แต่น้อยคิดว่าดีแล้ว ลูกจะได้เติบโตมีอนาคต

1 สัปดาห์ผ่านไป ครูที่สอนบิ๊กโทรมารายงานว่าอยากให้บิ๊กไปหาหมอหน่อย เพราะเห็นว่าบิ๊กคุยกับตนเองเหมือนคุยกับคนอื่นอยู่ นิสาพยายามทำความเข้าใจของครูคนที่พูดด้วย

“คิดว่าบิ๊กบ้าที่พูดคนเดียวเหรอคะ” น้อยตอบครูทางมือถือไป

“อาจจะมีปัญหานิดหน่อยค่ะ แต่อย่าเรียกว่าบ้าเลย เพราะใคร ๆ ก็เป็นได้”

น้อยเริ่มคุมตัวเองไม่อยู่ มาว่าลูกของเธอว่าบ้า โรงเรียนออกจะดัง แต่ความคิดของครูถึงเป็นแบบนี้เหรอ

“เป็นถึงครูมาพูดว่าลูกศิษย์ได้ไง”

“ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเหรอนะคะ”

“ถ้าไม่อยากให้ลูกฉันเรียนนัก ฉันจะให้ลูกออกก็ได้ค่ะ” น้อยปิดสาย ใส่ชุดและขับรถบึ่งไปที่โรงเรียน

ครูประจำชั้นและอีกหลาย ๆ คนยืนรอ

“ฉันมารับลูกค่ะ”

ครูประจำชั้นรีบขอโทษขอโพย “ถ้าฉันพูดอะไรไม่ถูกใจไป ฉันขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ ลูกคุณไม่ได้เกเรหรือยังไง อาจจะเป็นความไม่เข้าใจของฉันก็ได้ค่ะ”

ถึงจะมาไม้นั้นแต่น้อยตัดสินใจแล้วว่าจะย้ายโรงเรียน

“บิ๊ก ๆ !” น้อยตะโกนดังลั่นเรียกลูก

บิ๊กกำลังเรียนอยู่ ความสนใจของเขาคือการเรียนอย่างเดียว

น้อยแหวกครู ๆ เดินเข้ามาในห้องเรียน จับลูกขึ้น

“แม่”

“กลับบ้านลูก ไปเอากระเป๋ามา เราจะกลับบ้าน”

ครูต่าง ๆ พยายามมาห้าม แต่พอน้อยขู่ว่าจะฟ้องศาล ทุกคนก็ปล่อยให้เธอจัดการกับลูกตนเองโดยพลัน

น้อยหงุดหงิดตลอดการเดินทางกลับบ้าน แม่น้อยเข้ามาถามว่าโรงเรียนหยุดหรือยังไง

“ครูที่สอนบอกว่าบิ๊กบ้าน่ะสิแม่ หนูจะให้บิ๊กออกจากโรงเรียนนั้น”

แม่ของน้อยไม่ค่อยเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ก็คิดว่าดีแล้วที่เปลี่ยนโรงเรียนเรียนจะได้ลดภาระในอีกทาง

สุดท้ายน้อยก็ถูกแม่โน้มน้าวจนได้ เธอย้ายบิ๊กให้มาอยู่โรงเรียนในตำบลใกล้กับบ้าน

บิ๊กสนิทกับเด็กคนอื่นได้ไวมาก จากคายะที่ช่วยผสานความสัมพันธ์ของเพื่อน ๆ ให้

ไม่ว่าจะหกล้มสักกี่ครั้ง คายะจะเป็นตัวช่วยที่ซึบซับแรงกระแทก

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบริเวณใกล้ ๆ บิ๊กจะรายงานให้ทราบ เช่น นิสามาที่โรงเรียน บิ๊กจะรู้ได้ทันทีว่าแม่ของตนมารับ

คายะคือทุกสิ่งทุกอย่างของบิ๊ก และบิ๊กก็คือทุกสิ่งทุกอย่างของคายะ

“คายะ … คายะ”

“บิ๊ก เล่นเกมเปล่า” อลันชวนบิ๊กเล่นเกมที่บ้าน

“เล่น” บิ๊กตอบรับด้วยรอยยิ้ม “ไปขอแม่ก่อนนะ”

“อืม ไว ๆ ล่ะ”

วันนี้เป็นวันหยุดเสาร์อาทิตย์ ปกติอลันจะมาเล่นที่บ้านของบิ๊กเพราะอายุมากกว่า บ้านก็อยู่ติดกันด้วย แต่บ้านของอลันจะมีรั้วกั้น ส่วนของบิ๊กจะเป็นพื้นที่โล่ง ๆ

“แม่ ไปเล่นเกมที่บ้านอลันนะ”

นิสามองดูนาฬิกาตอนนี้เวลา 10 นาฬิกา

“ตอนเที่ยงแม่จะไปรับนะ”

นิสาอยู่ใต้บ้านนั่งเขียนนิยาย สภาพการเงินเริ่มกลับมาบ้างแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***