001 ขอจากศาลพระภูมิ

“ลูกต้องเป็นคนดีนะ เป็นคนเก่งนะ อย่าให้ใครมาดูถูกลูกได้เพียงเพราะจน”

สาวอายุ 35 ปีให้นมจากเต้าลูกที่อยู่บนอ้อมแขน เธอดีใจที่มีลูกน้อย ๆ เกิดมาจากตัวเธอ ซึ่งนั่นไม่ได้หมายความว่าเธอมีแฟนหรือมีปฏิสัมพันธ์กับใคร เธอไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน เพราะแบบนั้นเธอเลยต้องปิดบัง

เรื่องเกิดขึ้นเมื่อเพื่อน ๆ ที่ทำงานมาอวดแหวนแต่งงานกับเธอ สาวสามสิบไม่ค่อยดีใจแทนเพื่อน เพราะเธอรู้สึกว่าโดนทิ้ง เพื่อนของเธออายุมากกว่าเธอ 2 ปี แต่ตอนนี้จะแต่งงานแล้ว

จะให้ทำหน้าบูดเมื่อเพื่อนมาอวกฝดเรื่องแต่งงานก็ใช่เรื่อง เธอเลยไปกล่าวชม

“ดีใจด้วยนะ เขาคุกเข่าขอแต่งงานรึเปล่า”

“ไม่ค่ะ เขายื่นแหวนมาให้ในตอนที่กินข้าวเย็นเสร็จ ฉันตกใจมากไม่รู้ว่าต้องทำอะไรตอนนั้น”

“เหลือแค่ฉันสินะที่ยังไม่มีคู่”

“เดี๋ยวก็เข้ามา” พูดจบเพื่อนสาวก็เข้ากระซิบข้างหูของเธอ “ลองไปที่ศาลพระภูมิที่มีข่าวลือดูสิ”

เธอรู้ว่าที่ไหน เพื่อนสาวออกห่างจากสาวสามสิบและพูดด้วยน้ำเสียงปกติ

“ฉันไปขอที่นั่นเมื่อ 3 ปีก่อน และฉันก็สมหวัง”

หลังจากเลิกงานเธอก็ตรงดิ่งไปที่ศาลพระภูมิที่เพื่อนว่า แต่เธอไม่ได้อยากได้ผู้ชาย เธอรักเด็ก เห็นลูกคนอื่นแล้วทำให้เธอมีความสุข

ถ้าเกิดเป็นไปได้ เธออยากขอลูกสักคน

ศาลพระภูมิที่ว่าอยู่ติดกับถนนในซอย รอบ ๆ มีชิ้นส่วนศาลพระภูมิอื่นแตกหักวางกระจายทั่วที่ ด้านหลังมีต้นไม้ดูแล้วหลอนพิกล

เธอยกมือไหว้และพูด

“คือว่า ถ้าเป็นไปได้ข้าน้อยอยากขอลูกจากท่านสักคน ถ้าเกิดข้าน้อยมีลูกจริง ๆ ฉันจะนำของมาเซ่นไหว้ 1 ชุดค่ะ”

เธอไม่รู้หรอกว่าวันนั้นจะเปลี่ยนชีวิตของเธอไปตลอดกาล

1 เดือนผ่านไป เธอเริ่มรู้สึกเหม็นไปสักทุกอย่าง อยากจะอาเจียน เธอค้นหาในอินเทอร์เน็ต แต่ละเว็บก็เอาแต่บอกว่าท้อง ซึ่งสมองของเธอก็เชื่อก่อนนั้นอยู่แล้ว ข้อมูลบนอินเทอร์เน็ตเลยทำให้เธอเชื่อ

สาวสามสิบไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาและฉี่ใส่ รอประมาณ 5 นาทีก็พบว่าขึ้นสองขีด ซึ่งหมายความว่าเธอท้องจริง

เธอดีใจ

เพื่อนในที่ทำงานเกิดสงสัยในตัวของสาวสามสิบห้าว่ามีท่าทางที่แปลกไป

พอเข้าเดือนที่ 4 ท้องเธอก็ปล่อง ตอนนี้เพื่อนในที่ทำงานเกิดสงสัยขึ้นมาว่าเธอป่วยหรือท้องกันแน่

“เธอเป็นอะไรกันแน่นะนิสา”

นิสาวัยสามสิบห้านึกหาคำพูดตายในด่านหน้าขึ้นมา

“ฉันท้องน่ะ พ่อของลูกเขาไม่เอา”

“โห”

ใครที่ได้ยินถึงกับตกใจกันหมด

“มันเกิดอะไรขึ้นสา”

นิสาพึ่งนึกได้ว่าเรื่องท้องมันต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ

“ใครเหรอสา”

นิสาส่ายหัว “เรามีอะไรกันแค่ครั้งเดียว ฉันโทรไปหาเขา ๆ บอกว่าให้ทำแท้ง แต่ฉันกลัวบาป ฉันจะเลี้ยงลูกของฉัน”

หลังจากที่เธอพูดแบบนั้น ทุกคนในที่ทำงานก็ทำตัวกับเธอดีมากกว่าทุกที เธอคิดว่าเพราะลูกในท้องจึงทำให้ทุกคนรักเธอยิ่งกว่าเดิม แบบนั้นนิสาเลยปลื้มลูกเอามาก ๆ

แต่เพราะรายได้ที่ต้องใช้ในการเลี้ยงลูกในครรภ์มันสูง นิสาจึงคิดว่าจะลาออกจากงาน เธอมีงานเขียนที่ทำเป็นอดิเรกอยู่ รายได้ก็เกือบเท่างานหลัก ที่เธอคิดไว้คือพึ่งเงินเลี้ยงดูบตรจากภาครัฐ และหาเงินจากงานเขียนและไปอยู่ที่บ้านกับแม่ เธอคิดว่าเธอเลี้ยงดูลูกให้ดีได้

ลูกไม่จำเป็นต้องเรียนสูง ขอแค่รู้วิธีทำธุรกิจก็พอแล้ว เธอจะสอนสิ่งนั้นให้ลูกเอง จะไม่มีใครมาดูถูกลูกของเธอได้แน่นอน

เวลาผ่านไป เธอกลับมาที่บ้านที่เธอเกิดพร้อมกับลูกชายที่มีอายุได้ 1 ขวบกว่า ๆ แล้ว

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ มีเรื่องอะไรเหรอที่กลับมาก่อนกำหนด”

นิสาสัญญากับแม่ไว้ว่าจะกลับมาตอนอายุ 40 ปี นี่เร็วกว่ากำหนดอยู่ 4 ปี

“แม่ค่ะ” นิสาโยกลูกไปมาให้แม่ตนเองดู

“แล้วพ่อของเด็กล่ะ” แม่นิสาขมวดคิ้ว

“เขาให้หนูทำแท้ง แต่หนูอยากเก็บไว้”

แม่ของนิสาเห็นใจเลยไม่กล่าวโทษลูกตนเอง

“เข้าบ้านกันเถอะ อยู่ด้านนอกมันร้อน”

นิสาอุ้มลูกเข้าไปในบ้าน ส่วนแม่ของเธอเอากระเป๋าสัมภาระมาเก็บ หลังจากที่จัดการตนเองในบ้านได้ แม่นิสาก็เดินมาคุย

“ตั้งชื่อให้ลูกรึยัง จะไปหาพระรึเปล่า”

“ไม่ค่ะ หนูตั้งชื่อไว้แล้ว ชื่อ ชานน ชื่อเล่น บิ๊ก”

“อ๋อ ขออุ้มหน่อย”

“ระวังด้วยนะแม่”

แม่นิสารับเด็กทารกมาไว้ในอ้อมกอด เธอยิ้มเมื่อเห็นหน้าเด็ก แม้ตายังปิดสนิท แต่ด้วยที่เป็นเด็กเลยทำให้คนที่มีลูกอย่างเธอ ชอบเด็กคนนี้ไปกันใหญ่

ทุกอย่างที่ทำให้ชานนเติบโตและปลอดภัย นิสาพร้อมทำทุกอย่าง เพราะเธอรู้สึกได้ว่ามีสิ่งคุ้มครองเธอกับลูกอยู่รอบตัวเธอ ตลอดที่คลอดลูกออกมา ทุกอย่างก็ผ่านไปราบรื่นไร้ที่ติ

“แง แง” เสียงเด็กน้อยร้องเรียกหานม

นิสารับลูกจากแม่ เธอเปิดเสื้อขึ้นและให้นมลูก

“เต้ามีน้ำนมรึเปล่า” แม่นิสาถาม

“มี เยอะด้วย คงไม่ต้องกินนมผงหรอก ลูกหนูเลี้ยงงาน ร้องตอนไหนคือหิวนม”

“ก็ดีแล้ว ตอนเด็กแกร้องอยู่ทุกเช้าเย็น แทบจะไม่มีเวลานอนเลยนะ”

“หนูก็เหมือนกัน แต่ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่มีภาระเท่าเมื่อก่อนแล้ว”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***