EP.10 เดินทางเพื่อช่วยเหลือ(1)

...Episode 10...

"หนะหนูทำได้ยังไง"

พี่คีพูดเสียงติดๆขัดๆจนเราแอบขำนิดๆที่พี่เค้าพูดเหมือนเด็กทารกเพิ่งหัดพูด

"หนู...หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน"

หน้าตาของทุกคน:ಠ_ಠ

เรา:٩(◕‿◕｡)۶

เราส่งยิ้มหวานตาใสให้พวกเขาที่กำลังทำหน้าเหมือนมองสุนัขอยู่ เรายักไหล่เบาๆก่อนจะฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิมแล้วพาทุกๆคนเข้าบ้านเพื่อที่จะคุยเรื่องที่จะไปช่วยพี่ชายคนอื่นๆ

"แล้วจะไปช่วยยังไง??"

"ทำไมถามอะไรโง่ๆแบบนี้ล่ะคะ"

"อยากเลือดกลบปากว่างั้นเถอะ"

"ขอโทษค่ะ"

หลังจากที่เผลอเถึยงพี่คีไปเราก็รีบปิดปากแล้วทำตัวสงบเสงี่ยมทันทีเพื่อป้องกันฝ่ามือยูไลของพี่คี เราคิดไปคิดมา......เราก็สั่งซอมบี้ได้นี่หว่า!....งั้นเราก็สั่งให้ซอมบี้หลีกทางให้ได้น่ะสิ! โว๊ะ! แล้วจะคิดทำไมให้ปวดหัวเนี่ย!

"เอาแบบนี้! หนูคิดออกแล้ว!"

ทุกคนหันมองหน้ากันซักครู่ก่อนจะหันกลับมาหาเราซึ่งหน้าตาของแต่ละคนบ่งบอกได้เลยว่าพวกเขาไม่เชื่อที่เราพูด....นี่เราไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย! ไม่ดีเลย!ชิ!

"คืองี้นะ..หนูสั่งซอมบี้ได้ใช่ม้ะ??...ทีนี้ใช่ม้ะเราก็แบบ....แบบว่าสั่งให้ซอมบี้แหวกทางได้!!......จากนั้นเราก็จะเข้าไปช่วยพวกพี่คินได้แล้ว!!!"

พูดจบเราก็ทำตาโตๆก่อนจะปรบมือให้กับความคิดอันแสนชาญฉลาดของเรา ว้าวๆๆๆไม่น่าเชื่อเหมือนกันนะเนี่ยว่าเราจะคิดอะไรอย่างงี้เป็นด้วย!

"พ่อว่า....น้องมันฉลาดขึ้นรึเปล่าอ่ะ"

พี่คีมองหน้าเราแบบเหลือเชื่อสุดๆแปปนึงก่อนจะหันไปกระซิบกับพ่อแสงซึ่งถามว่าเราได้ยินมั้ย?? ตอบ....ได้ยินชัดเต็มๆสองรูหูเลยค่ะ!

"หนูฉลาดอยู่แล้ว!"

เราพูดพร้อมกับกอดอกแล้วเชิดหน้าด้วยความภาคภูมิ ทุกคนล้วนหันหน้ามองกันแล้วทำหน้าถามกันประมาณว่า 'จริงเหรอ?'

"งั้นไป! พ่อแสง! หนูขอใช้จอบกับพลั่วของพ่อหน่อยนะ! เอามาเป็นอาวุธไปก่อน! ไปเร็วๆเข้าสิ!"

เรารีบเร่งผู้ชายในบ้านให้ออกไปเอาจอบกับพลั่วหลังบ้านทันทีก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าลืมเรื่องเด็กๆไปเลย

"พ่อ! เฮีย...เฮียเขา..."

เราไม่กล้าพูดคำๆนั้นออกไปเลยทำได้แค่พยักพเยิดหน้าไปทางเด็กๆที่โผล่หัวออกมาจากบันไดแทน พ่อแสงหันมองตามก่อนจะ....หน้าเสียไป.....

ต้องบอกว่าเฮียกับพ่อแสงสนิทกันมากนะเพราะพ่อแสงเป็นคนเลี้ยงเฮียแกมาตอนมาไทยแรกๆก็ได้พ่อคอยดูแล ตอนจีบกับพี่เพ็ญใหม่ๆพ่อแสงก็เป็นพ่อสื่อให้ ตอนคลอดเด็กๆออกมาพ่อแสงก็ออกค่าใช้จ่ายให้จนเด็กๆอายุได้3ขวบพี่เขาเกรงมจเลยขอว่าจะจ่ายเองพ่อแสงถึงได้หยุดจ่ายให้

พ่อแสงยกมือปาดน้ำตาออกจากหน้าก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินออกไปจากบ้าน ซึ่งเราก็เข้าใจแหละว่าเขาคงอยากจะถามว่าเฮียแกตายได้ยังไงแต่ก็ยังสงสารเด็กๆอยู่ไง เราเดินไปหาเด็กๆก่อนจะกำชับว่าให้อยู่แต่ในบ้านห้ามออกมาจากบ้านแล้วห้ามเปิดประตูให้คนแปลกหน้าเด็ดขาด

"ไอ้จิ้งมันตายได้ยังไง"

พอเราเดินออกมาจากบ้านพ่อแสงก็ถามเราทันที เราเงยหน้ามองใบหน้าของพ่อแสงที่ตอนนี้มีคราบน้ำตาอยู่เต็มหน้า

"เฮียแกคงปกป้องหลานๆแหละพ่อ"

เราพูดพลางเม้มปากแน่น เราก็เสียใจเหมือนกันที่เฮียจิ้งตาย ถ้าตอนนั้นเราไปให้เร็วกว่านี้ไม่แน่ว่าเฮียจิ้งอาจจะไม่ตายแต่เราก็ย้อนเวลากลับไปไม่ได้อ่ะเราก็จะพยายามมองข้ามความเจ็บพวกนี้เพื่ออนาคตที่ดีของหลานๆ ที่เฮียจิ้งเสียสละชีวิตปกป้องไว้

หลังจากที่ทุกคนทำใจได้ระดับนึงแล้วพวกเราก็ช่วยกันขนอาวุธขึ้นรถเพื่อเตรียมตัวไปช่วยพี่ๆที่เหลือ เราภาวนามากเลยนะว่าให้พวกเขาปลอดภัยที เพราะถ้าพวกเขาเป็นอะไรไปเราคงช็อคตายแน่ๆแล้วเราก็คงทำใจไม่ได้แบบมากๆเลยด้วย

เมื่อรถออกจากเขตบ้านแล้วภายในรถเต็มไปด้วยความเคร่งเครียดทุกคนต่างทำหน้าตามืดมน ซึ่งเราก็เป็นเหมือนกัยแต่ก็พยายามไม่ให้เคร่งเครียดมากจนเกินไป ยังไงพวกเขาก็ต้องปลอดภัยแน่นอนอยู่แล้วล่ะน่าาา ถึงแม้ว่านี่จะเป็นการปลอบใจตัวเองก็เถอะ...

...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***