...Episode 9...
"หนูอยากไปช่วยพี่คินกับนที"
เราที่นั่งเรียบเรียงความคิดได้ซักครู่นึงก็ค่อยๆพูดประโยคที่ใช้สมองอันน้อยนิดไตร่ตรองออกมาอย่างช้าๆ ซึ่งแน่นอนว่าผลตอบรับก็คือ....ความเงียบและใบหน้าน่ากลัวๆของพี่คีที่มองมา
"หนูไม่เข้าใจหรอริน"
เสียงของพี่คีเต็มไปด้วยความโกรธ และเย็นชา เราที่ได้ยินเสียงนี้แอบตัวชานิดๆไม่บ่อยนักหรอกนะที่พี่คีจะโกรธเราแบบจริงๆจังๆก็อย่างที่รู้ๆกันอยู่ง่าพี่คีไม่ค่อยมีสาระดีๆซักเท่าไหร่
"พี่ถามว่าเราไม่เข้าใจหรอ!"
พี่คีขึ้นเสียงเล็กน้อยแต่นั่นก็มากพอที่จะเรียกความสนใจของเด็กที่เดินขึ้นไปชั้นสองให้แอบส่องอยู่ที่บันไดแลดมันก็มากพอที่จะทำให้เราตัวสั่นนิดๆ พี่คีที่เห็นเราตัวสั่นก็ค่อยๆสงบสติอารมณ์ ก่อนจะคว้าตัวเราไปกอดไว้
"ไม่ใช่ว่าพี่ไม่ห่วงพวกมัน..แต่พี่ไม่อยากให้เราต้องมีอันตรายแล้วพวกมันก็คงไม่ต้องการให้รินต้องไปเสี่ยงอันตรายเพื่อพวกมันด้วยเหมือนกัน"
เราที่โดนพี่ชายกอดใบหน้าก็แนบไปกับแผงอกกว้างๆของพี่ชายส่งผลให้เราสัมผัสได้ถึงเสียงของหัวใจที่เต้นเร็วมากจนเราดูออกว่าพี่เค้าก็...กำลังกลัวและเป็นห่วงคนอื่นๆมากๆเหมือนกัน เราเม้มปากเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจแล้วที่เราจะบอกพวกเค้าเรื่องพลังนี้แม้จะกลัวก็ตามว่าพวกเค้าจะมองว่าเราแปลก(ถึงแม้จะแปลกอยู่แล้วก็ตามที)
"พี่เชื่อใจหนูมั้ย?"
พี่คีคนใจร้อน:....
"พี่เชื่อค่ะ"
เสียงนุ่มๆทุ้มๆของพี่คีดังขึ้นก่อนที่เราจะจูง(ลาก)มือทุกคนออกมานอกบ้านซึ่งทุกคนดูหวาดระแวงมากๆเลย ใจของเราเต้นตุ้บๆชวนให้หายใจหอบถี่มันน่ากลัวกว่าตอนเข้าห้องสอบซะอีก เราหยุดเดินแล้วหันกลับมามองหน้าพี่คีที่กระตุกมือเราเบาๆเป็นการเรียกให้หยุด
"มันอันตราย"
เสียงที่พี่คีเปล่งออกมาราวกับกำลังจะขาดใจ เขาทำสีหน้าอ้อนวอนเราใจแทบขาด ทำไมเราจะไม่รู้ว่าพี่เป็นห่วงเรามากแค่ไหน
"พี่อย่ากลัวหนูได้มั้ย"
เราส่งเสียงอ้อนวอนกลับไป เสียงของเราไม่ต่างจากพี่คีเลยซ้ำยังออดอ้อนมากกว่าด้วย พี่คีเม้มปากแน่นแววตาสั่นระริก นัยตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความสงสัย สับสน ไม่เข้าใจ หวาดกลัวและกังวล
"พี่ไม่เคยกลัวหนูเลย"
"ไม่มีแม้แต่ครั้งเดียวที่คิดจะกลัวหรือระแวง"
พี่คีพูดเบาๆพลางสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง เขินล่ะซิแอบเห็นนะหูแดงด้วย^^
"หึหึ"
เราหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะหันกลับมามองทางหน้าประตูบ้านที่ตอนนี้มีซอมบี้เดินยั้วเยี้ยมากกว่าเดิมเพราะได้กลิ่นอาหาร
"ออกไปให้พ้นซะ"
เราจ้องมองไปที่เหล่าซอมบี้ก่อนจะตั้งสมาธิเล็กน้อยแล้วเอ่ยออกไปโดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าน้ำเสียงที่ใช้กล่าวนั้นเย็นยะเยือกมากเพียงใด
ยังไม่ทันจะสิ้นเสียงดีเหล่าซอมบี้ที่เพิ่งจะได้ยินคำสั่งของผู้นำของตนไปก็รีบพากันวิ่งหนีหกล้มคลุกคลานจนฝุ่นตลบไปทั่วบริเวณ เราจ้องมองซักพักก่อนจะหันกลับมามองพี่ชายคนรองและคนอื่นๆที่ตอนนี้กำลังทำหน้าช็อคโลกอยู่
...
...
..
..
.
.
.
.
.
ขอโทษค่ะที่มาช้านะคะ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 10
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments