EP.5 การสูญเสียและการรับเลี้ยงหลานๆ

...Episode 5...

ความสิ้นหวังมันบังเกิดขึ้นได้เพียงชั่วครู่ก่อนที่ความคิดพิเรณๆจะโผล่ขึ้นมาเมื่อสายตาหันไปเห็นรถเก๋งคันสวยของใครซักคนที่ถูกจอดทิ้งไว้พร้อมกับกุญแจที่เสียบคาอยู่ที่รถ

"(☞ ͡° ͜ʖ ͡°)☞"

"เสร็จโจรล่ะมึง"

พูดจบปุปตัวเราก็โผล่มาอยู่ในรถปัปเลยค่ะ ไหนๆดูสิว่าขับยังไง เอ~~ไอ้รถแบบนี้เค้าจะมีคู่มือการข้บให้รึเปล่าอ่ะ เจ้าของรถจะทิ้งไปรึยังน้าาา

กริ๊ก!

"ชิ! ไม่มีซะอีกแย่อ่ะ ☹️"

ปากบางๆเบะออกเล็กน้อย เชอะ! ลองเองก็ได้ฟ้ะตายเป็นตายมาๆๆๆ

ครืด! เอี๊ยด! บรื้น! โครม! เอี๊ยด! คราด! เอี๊ยด!

เสียงการทดลองการขับขี่ดังไปทั่วบริเวณประมาณ2ชั่วโมง การเหยียบเบรกติดต่อกันหลายๆครั้งและการเหยียบคันเร่งเกือบเต็มฝ่าเท้าทำให้พื้นถนนด้านหน้าเกิดรอยยางรถขึ้น

"ฟู่ววว"

เสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกดังขึ้นไปทั่วทั้งรถ ในที่สุดก็เช้าใจซักทีเกือบตายห่าคารถหาลยรอบแล้วเนี่ยหึ้ย!

ว่าแล้วเราก็ออกเดินทางกันดีกว่า Let's go!!

ระหว่างทางมีรถยนต์ถูกจอดทิ้งมากมายและแน่นอนว่าที่ขาดไม่ได้ในวันสิ้นโลกแบบนี้ก็คือคุณซอมบี้ตัวจ้อยเดินลากขากันเป็นขบวนบนถนนแบบไม่เกรงใจใคร

เอี๊ยด!

เราจอดรถที่หน้าร้านขายข้าวสารของเฮียจิ้ง ลูกชายเจ้าของร้านทองที่ใหญ่มากๆในย่านนี้ เราเปิดประตูรถแล้วเดินไปที่หน้าประตูร้านที่เปิดอ้าอยู่ รอบคราบเลือดที่ประตูและพื้นทางเดินทำให้เราเริ่มปลงตกว่ายังไงครอบครัวของเฮียจิ้งก็คงไม่รอดแน่ๆ เฮียแกมีเมียอยู่หนึ่งคนชื่อว่าเพ็ญ ลูกชายและลูกสาวอีกอย่างละหนึ่งคน ลูกชายชื่อเสี่ยวจาง ลูกสาวชื่อเสี่ยวจิน เฮียแกเป็นลูกครึ่งไทย-จีนที่มาเยี่ยมแม่ที่ไทยแล้วมาพบรักกับพี่เพ็ญ เฮียแกเป็นคนดีนะช่วยเหลือเราหลายอย่างเลยแถมลูกๆของแกยังน่าเอ็นดูทุกคนเลยด้วย

"เฮียจิ้งคะ! หนูรินเองนะ! ปลอดภัยรึเปล่าคะ!"

เมื่อก้าวเข้ามาถึงกลางตัวบ้านเราก็ตะโกนเรียกเฮียจิ้ง หนึ่งในคนที่เรานับถือเป็นพี่ชายคนหนึ่ง เราไม่ลืมที่จะปิดประตูให้เฮียเค้านะเผื่อเค้ายังมีชีวิตอยู่แล้วเผลอเดินเซ่อซ่าออกมามีหวังจากที่จะรอดได้ซี้ม่องเท่งก่อนแน่ๆ

"น้าริน!"

เสียงเล็กๆที่คุ้นเคยของหลานชายนอกไส้ดังขึ้น ก่อนที่เราจะหันไปเจอเสี่ยวจางที่เดินออกมาจากห้องของเล่นข้างๆบันได ตามเนื้อตัวของเสี่ยวจางเต็มไปด้วยเลือดจนเราใจเสีย

"เสี่ยวจาง!เป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหนมั้ย?"

เรารีบถลาเข้าหาหลานชายพลางมองหาบาดแผลตามเนื้อตามตัวว่ามีหรือไม่

"น้าริน ฮืออออ!!!"

เสี่ยวจางที่ไม่เคยจะร้องไห้ให้ใครเห็นปล่อยโฮออกมาอย่างสงสาร เรารวบตัวของหลานชายมาสวมกอดไว้พลางลูบหลังเบาๆเป็นการปลอบประโลม เด็กๆตัวเล็กแค่นั้จะทนไหวได้ยังไงกัน

"โอ๋ๆไม่ร้องนะครับเสี่ยวจางคนเก่ง น้ารินอยู่นี่แล้วนะ"

"ไม่มีใครรังแกหนูได้แล้วนะครับ"

เราปลอบเสี่ยวจางอยู่ซักพักเสี่ยวจางก็ค่อยๆเงียบเสียงลงก่อนจะรีบจูงมือเราเดินเข้าไปในห้องของเล่นแล้วล็อคประตู

เมื่อเราเดินเข้ามาเราก็เห็นภาพของเล่นมากมายกระจัดกระจายไปทั่วแล้วก็เห็นเสี่ยวจินที่นอนอยู่ข้างๆกองตุ๊กตา เรารีบเข้าไปดูหลานสาวตัวน้อยว่าเป็นอะไรรึเปล่าแต่เมื่อเราเข้าไปใกล้เราก็ได้ยินเสียง!....เสียงกรนจากปากเล็กๆนั่น

"ಠ_ಠ" >>>หน้าตาของเรากับเสี่ยวจาง

"สมกับเป็นแมวขี้เซาจริงๆ"

เราบ่นพึมพำขำๆเล็กน้อนในเวลาแบบนี้หนูยังนอนกรนอย่างสบายใจเฉิบได้อีกหรอลูกกก!!!

"แล้วป๊ากับม๊าล่ะเสี่ยวจาง"

เราหันมาามเสี่ยวจางก่อนจะได้รับคำตอบเป็นปากเบะๆและน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากดวงตาคู่น้อย เราอึ้งไปเล็กน้อยถึงจะทำใจไว้บ้างแล้วว่าเฮียอาจจะไม่รอดแต่พอมามารู้เข้าจริงๆก็แอบใจหายไม่ได้ เราดึงเสี่ยวจางเข้ามาสวมกอดอีกตรั้งไม่แน่ว่าเสี่ยวจางอาจได้เห็นก็ได้...อาจได้เห็นพ่อกับแม่ของตนตายไปต่อหน้าต่อตาเลยก็เป็นได้

"ไม่เป็นไรนะเสี่ยวจาง น้ารินจะดูแลหนูเองนะครับ"

เราลูบหัวทุยๆของหลานชายด้วยความรักถึงแม้ว่าจะไใได้มีสายเลือดเดียวกันก็ไม่เป็นไรแค่หลานสองคนมันจะเหนือบ่ากว่าแรงอิหนูนรินคนนี้ได้ยังไง

'ไม่ต้องห่วงนะเฮียจิ้ง พี่เพ็ญเดี๋ยวรินจะดูแลหลานๆให้เอง รินจะดูแลให้ดีที่สุดเลย'

เราหันไปมองทางประตูก่อนจะเอ่ยคำมั่นสัญญาแก่พี่ชายต่างสายเลือดที่ตอนนี้ไปเดินลากขาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้

...

..

.

.

.

.

.

ขอโทษที่มาช้านะคะ🥺🥺

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***