EP.3 นัยตาขุ่นมัวที่มองมา

...Episode 3...

นี่มันอะไรกัน??ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้??วันนี้มันควรจะเป็นวันเสาร์สิ?ทำไมถึงกลายเป็นวันจันทร์ล่ะแบบนี้ก็เท่ากับว่าเราหลับไปถึง3วันเลยน่ะสิ

ความงุนงงมันถลาโถมเข้ามาไม่หยุด ทำไมเราถึงหลับนานขนาดนั้นกันคนปกติหลับแค่10-12ชั่วโมงเองนะแต่นี่เราหลับเป็นสิบๆชั่วโมงเลยนะ ใจเย็นๆตัวเราอย่าตื่นตะหนกไม่ต้องกลัว พอสงบสติอารมณ์ได้แล้วเราก็ควรมาหาข้อมูลกันก่อนดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วทำไมครอบครัวของเราถึงไม่ตามหาทั้งๆที่เราหายไปถึงสามวัน

ข่าวสารที่ปรากฎขึ้นในจอทำเราอึ้งไม่นิด ภาพผู้คนวิ่งไล่กัดกันราวกับสัตว์ป่าปรากฎขึ้นสู่สายตา ภาพเลือดสีแดงฉานและเสียงกรีดร้องของผู้คนทำเราเผลอกลั้นหายใจไปชั่วขณะ นี่มันอะไรกัน?เค้ามีหนังใหม่กันหรอ?ทำไมมันเหมือนจริงจังเลย

เรารีบเอื้อมมือไปปิดหน้าจอคอมทันทีความหวาดหวั่นทำหัวใจของเราเต้นเร็วจนแทบจะกระดอนออกมาจากอก ใจนึงก็คิดว่าทุกอย่างเป็นเพียงแค่เรื่องล้อเล่น แต่อีกใจนึงก็กลัวเหลือเกินว่ามันจะเป็นความจริง สองเท้าก้าวออกจากห้องอย่างเร่งรีบ เอื้อมมือคว้าข้าวของที่ถูกทิ้งให้อยู่หน้าห้องขึ้นสู้อ้อมกอดก่อนจะรีบพาตัวเองลงไปที่ชั้นสองของอาคารอย่างรวดเร็วราวกับนักพนันหนีตำรวจ

เมื่อขาก้าวสู่ชั้นสอง เราก็รีบจัดเตรียมเสื้อผ้าหน้าผมและความสะดวกในการปีนลงไป ตอนนี้ความกังวลมีมากกว่าความกลัวที่มีอยู่ในเซลล์โชคดีเหลือเกินที่วันศุกร์เรามีเรียนพละถ้าเป็นวันอื่นที่ต้องใส่ชุดนักเรียนแล้วไม่อยากจะคิดสภาพเลยว่าเลยว่าจะลำบากขนาดไหน

แต่ละก้าวที่เหยียบลงบนพื้นระเบียงด้านนอกสั่นราวกับลูกนกแรกเกิด ภาพพื้นด้านล่างทำหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะมันน่ากลัวราวกับพื้นด้านล่างกำลังจะกลืนกินเราไปทั้งตัว หรือเราจะกลับเข้าไปดี?? ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวก่อนจะลบหายไปแทบจะทันที เราจะมัวมากลัวเรื่องแค่นี้ทำไมตอนนี้เราต้องโฟกัสกับเรื่องที่เราจะออกไปจากที่นี่ก่อนสิ

เรียกขวัญกลับมาเสร็จก็ได้เวลาลงมือจริง เสียงลมที่พัดผ่านหูและความเจ็บแปลบๆที่ข้อมือ เข่า และขาทำให้เรารีบลืมตาขึ้นมา ถ้าเป็นคนอื่นคงจะค่อยๆปีนลงมาแต่น่าเสียดายที่เรากลัวความสูงมากจนเกินไปเราเลยไม่กล้าพอจะลืมตาระหว่างการลงมาข้างล่างได้

เราค่อยๆลุกขึ้นปัดฝุ่นที่ขาและดูแผลถลอกตามตัว ดีนะที่เป็นไม่มากแค่เลือดซิบๆ เมื่อลงสู่พื้นดินอย่างปลอดภัยแม้จะมีรอยขีดข่วนอยู่เล็กน้อยก็ตามที เรารีบวิ่งไปที่ประตูทางออกด้วยหัวใจที่หวาดหวั่น มันแปลกมากวันนี้มันเป็นวันจันทร์แท้ๆแต่กลับไม่มีใครมาโรงเรียนเลยซักคน

ประตูโรงเรียนที่ถูกเปิดอ้ากว้างพร้อมๆกับกลิ่นคาวลอยเข้ามาแตะที่จมูกจนเราอดจะยู่หน้าไม่ได้ รอยคราบเลือดสีแดงติดตามประตูและกำแพงรอบๆ เรายกมือขึ้นทาบที่อกเบาๆ พร้อมๆกับออกตัววิ่งไปที่ตลาดหน้าโรงเรียน ได้โปรดอย่าเป็นแบบในข่าวเลย ขอให้ทุกอย่างเป็นเพียงเรื่องล้อเล่นของทุกคนทีไม่ว่าจะใครก็ตามขอล่ะ!!!!!

ความหวังที่ริบหรี่ถูกทำลายลงเมื่อขาของเราก้าวผ่านพ้นกำแพงหนาได้ ภาพสิ่งมีชีวิตไม่สิต้องเรียกว่าอดีตสิ่งมีชีวิตเดินลากขาสะเปะสะปะไปทั่ว ทำเราสมองอื้ออึงความหวงัที่เคยมีพังทลายหัวใจเจ็บแปลบขึ้นมาดื้อๆ ขอบตาร้อนผ่าวพร้อมๆกับหยดน้ำเล็กๆที่ไหลรินออกมาจากหางตา

หนึ่งในสิ่งนั้นหันมามองทางเรา นัยตาสีเทาขุ่นมัวราวกับคนเป็นต้อจับจ้องมาที่เราก่อนจะพุ่งเข้าหาเราด้วยความรวดเร็ว!!

"กรี๊ดดดดด!!!!!"

...

..

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***