EP.2 นอนเพลินจนลืมวัน

...Episode 2...

ภายในตึกเรียน

การนั่งกอดเข่ามันทำให้หลังงอแต่เสียดายที่ตอนนี้อิหนูนรินอย่างเราดันไม่ได้สนเรื่องนี้เลย เพราะตอนนี้กำลังนั่งปลวตกกับการที่ต้องยอมรับในโชคชะตาของการติดอยู่ในตึกเรียนสุด(ลัก)รัก

จริงๆไม่ใช่ว่าเราจะออกไปไม่ได้นะทุกคนมันออกไปได้ค่ะสาวแต่...มันต้องปีนลงไปจากชั้นสองซึ่งคนปอดแห--คนกลัวความสูงแบบที่จดจำยันเซลล์แบบเราๆมีหรือจะกล้าลงไป และเพราะเหตุนี้มันจึงทำฝห้เราทำได้เพียงแค่นั่งปลงตกกับชะตาอันแสนสมเพช T^T

ขนมสุดรักที่ราคารวมๆแล้วไม่น่ารักถูกยัดเข้าปากของคนอารมณ์บ่จอย โชคดีที่เราซื้อขนมตุนไว้เต็มกระเป๋า เรื่องการกินจึงไม่ใช่อุปสรรคในการนอนบนตึกเรียน เวลาตอนนี้ก็ประมาณ18.00น. ซึ่งทุกคนที่เคยค้างคืนที่โรงเรียนจะรู้ดีว่ามันโครตวังเวงและสยองขวัญมากแค่ไหนยิ่งอยู่คนเดียวไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตชนิดอื่นๆยิ่งตอกย้ำความน่ากลัวมากขึ้นไปอีก

ขนมที่อยู่ในกระเป๋านักเรียนถูกเทกระจายเต็มพื้นระเบียง ทำไงได้ล่ะเราไม่มีหมอนนิอีกอย่างจะให้เอาหนังสือมาหนุนนอนมันก็กลัวจะตกนรกชั้นลึกกว่านี้แค่นี้ก็ไม่น่ารอดกระทะทองแดงแล้ว

เสื้อกันหนาวสีมืดอย่างสีขาวถูกเปลี่ยนให้เป็นผ้าห่มก่อนที่เราจะค่อยๆล้มตัวลงนอน ความวังเวงรอบๆเป็นตัวขับให้ความง่วงจู่โจมเราหนักกว่าเดิม คิดอะไรเพลินๆไปได้ซักพักเราก็เข้าสู่ห่วงนิทรา...

วันรุ่งขึ้น

เสียงนกร้องดังขึ้นข้างหูทำให้เราค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจซักพัก จะว่าไปแล้วทำไมวันนี้ถึงรู้สึกสดชื่นขนาดนี้นะ คิดไปคิดมาเราก็เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่า...ห้องคอมมันอยู่ตึกนี้นี่นา อ๊ากกกจะบ้าตายนี่ฉันทนนอนอยู่ที่นี่เพื่ออะไรกันเนี่ย!ห้องคอมก็มีทำไมเราไม่คิดได้เร็วกว่านี้นะ วาาแล้วเราก็รีบเก็บข้าวของยัดใส่กระเป๋าแล้วแบกสังขารไปที่ชั้นสี่ของอาคาร ทำไมครูเขาไม่ทำลิฟท์ไว้ให้นักเรียนบ้างนะเขาจะรู้รึเปล่าว่าเด็กจะกล้ามขาขึ้นแล้วนะขึ้นเรียนแต่ละทีนี่แทบคลานไปแล้ว เรียนอ่ะไม่เหนื่อยหรอกแต่การเดินไปที่ห้องเรียนต่างหากที่เหนื่อยแบบชิบหายยยย

เมื่อถึงชั้นที่สี่เราก็แทบคลานไปห้องคอม สองมือลากสังขารอันหนักอึ้งไปที่ห้องคอมก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า...กุญแจอยู่ที่ห้องพักครูชั้นสอง

"ಠ_ಠ"

สองมือเขวี้ยงกระเป๋าและเสื้อกันหนาวที่ลำบากลำบนถือมาชั้นสี่โยนทิ้งไว้ที่หน้าห้องคอมก่อนจะตบหัวตัวเอง4-5ทีแล้วรีบวิ่งลงไปที่ชั้นสอง บอกเลยว่านาทีนี้นักวิ่งมาราธอนยังต้องอาย เหนื่อยชิบบบบบบ

เมื่อได้ของมาครบเรียบร้อยพร้อมกับการหอบถี่ราวกับเป็นโรคหอบ ความเหนื่อยล้าทำให้เราลืมนึกถึงความสกปรกบนพื้นหน้าห้องไปทันที เราทิ้งตัวนอนพักที่พื้นทันทีด้วยความเหนื่อยราวกับจะขาดอากาศหายใจตาย

เมื่อพักเหนื่อยพอแล้วเราก็ไขกุญแจเข้าไปนอนตีพุงอยูากลางห้องคอมบอกเลยว่าสบายมากแบบก.ไก่ล้านตัว

กลิ้งไปในห้องแอร์จนพอใจก็ค่อยๆคลานไปที่โต๊ะครูที่หน้าห้อง โฮะๆ อยากนั่งมาตั้งแต่เปิดเทอมแล้วแต่เพราะความขี้อายจึงไม่ได้มานั่ง มันนั่งได้นะถ้าครูเขายังไม่เข้ามาสอนอ่ะเพราะเพื่อนในห้องก็นั่งขนาดหัวหน้าห้องยังนั่งเลย

เมื่อหน้าจอขึ้นมาวันที่ที่แสดงอยู่ที่มุมขวาด้านล่างทำเอาเราแทบหัวใจวายตายคาเก้าอี้ ทำไมมันไม่เป็นวันที่16ล่ะทำไมถึงเป็น18ล่ะงั้นวันนี้ก็วันจันทร์น่ะสิ!!!!

...

..

.

.

.

.

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***