Ramyeon

ช่วงดึกคืนก่อนหน้าเป็นวันครบรอบเดบิวต์ของวง หรือก็คือวันที่ 19 ตุลาคม

จื่อวีที่นอนซมพิษไข้ที่ห้องได้ชิงจูบแรกไปจากซานะ และในบ่ายวันถัดมา "ครั้งแรก" ของพวกเธอสองคนก็ทำให้ความสัมพันธ์เกินเพื่อนร่วมวงชัดเจนขึ้นกว่าเดิม

ในช่วงค่ำมีการไลฟ์เนื่องในโอกาสฉลองครบรอบหกปีการเดบิวต์วงของพวกเธอทั้งเก้าคน วันนี้จองยอนจะมารวมงานด้วย

เหล่าเมมเบอร์ห่วงอาการของมักเน่ยักษ์ที่เพิ่งสร้างไข้อย่างจื่อวี แต่เพราะได้ "ยาดี" เธอถึงหายดีโดยไวและร่วมไลฟ์กับเมมเยอร์คนอื่นๆ ได้

การแต่งตัวในวันนี้ จะบอกว่าเป็นธีมฮาโลวีนก็พูดไม่ได้เต็มปาก เหมือนเป็นงานปาร์ตี้ชุดแฟนซีมากกว่า

ตั้งแต่เริ่มเปิดไลฟ์ เมมเบอร์คนสองแรกที่เข้ากล้องคือมินะกับนายอนที่แต่งชุดคู่กันเป็นแม่ลูก ซึ่งมินะเป็นแม่ ส่วนนายอนที่เป็นพี่ใหญ่เป็นลูกที่ขี่หลังมินะอีกที

คนต่อมาคือจื่อวีที่มาในชุดนักยิงธนู เธอเคยเป็นไวรัลอยู่ช่วงหนึ่งเพราะใส่ชุดนี้และยิงธนูในงานกีฬาสีไอดอลเมือ่หลายปีก่อน

เมมเบอร์คนที่สี่คือจีฮโย ลีดเดอร์ในชุดต้นกระบองเพชร สีเขียวเข้มพร้อมกระถางกระบองเพชรต้นจิ๋วในมือ ตามด้วยของนอนที่แต่งตัวเป็นนักผจญภัยมีหนวดที่ขี่ไดโนเสาร์

ถัดจากจองยอน คือแชยองที่แต่งตัวเป็นผู้คุมจากซีรีส์เรื่อง squid game พร้อมปืนของเล่น จากนั้นไม่นานโมโมะกับซายะในชุดถ้วยแฝดรามยอนก็เดินออกมาพร้อมกัน โดยที่ถือตะเกียบกับช้อนยักษ์คนละข้าง

และปิดท้ายด้วยดาฮยอน หัวหน้าแก๊งมักเน่ที่แต่งตัวเป็นเดอะฮัลค์

ในไลฟ์ครั้งนี้มีแค่สคริปต์ในรายการเท่านั้น การเลือกมี่นั่งเป็นสิทธิ์ของเมมเบอร์แต่ละคน ซึ่งในตอนที่คู่แฝดรามยอนเดินออกมา ที่นั่งข้างขวามือของจื่อวีว่างอยู่สองที่ แถมเก้าอี้ยังวางชิดกันเหมือนจงใจเตรียมไว้ให้คู่แฝดรามยอมที่ใส่คอสตูมอันใหญ่เทอะทะ ทำให้พวกเธอเดินตรงไปนั่งตรงนั้นและเหลือที่นั่งข้างแชยองไว้ให้ก่อนที่ออกมาเป็นคนสุดท้าย

ไม่รู้ว่าเพราะบังเอิญหรือตกลงกันไว้ก่อนแล้ว พอนั่งเรียงกันเก้าคน ซานะที่เป็นรามยอนแฝดน้องอยู่ทางซ้ายของแฝดพี่ก็เลยได้นั่งข้างจื่อวีไปโดยปริยาย

เมื่อตอนบ่ายทั้งสองคนเพิ่งจะทำเรื่องแบบนั้นกันไป การต้องมานั่งใกล้กันออกกล้องทำให้ซานะที่เริ่มก่อนนู้สึกเขินจนทำตัวไม่ถูก ผิดกับจื่อวีที่เห็นซานะเขินแล้วทำให้เธออยากแกล้ง

ตั้งแต่ตอนที่ช่วยพยุงรามยอนคู่แฝดเดินถอยหลังมานั่งเก้าอี้ จื่อวีก็ควงแขนซานะที่ถือช้อนยักษ์และประคองเธอมานั่งอย่างระมัดระวัง จากนั้นตอนที่ต้องเดินไปไหนมาไหน จื่อวีก็จะจับแขนซานะเพื่อพาพวกเธอเดินกลับที่

ในช่วงตอบคำถาม เมมเบอร์ทุกคนจะต้องตอบด้วยอักษรเกาหลีหกตัวอักษร ซึ่งคำตอบไม่ตายตัวและไม่มีในสคริปต์ ทุกคนต้องคิดกันเองในวินาทีนั้น

คำถามที่ซานะได้คือ คิดอย่างไรกับชุดที่ใส่อยู่

ซานะชูพัดลมขนาดพกพาในมือซ้ายของตนขึ้นมาพร้อมตอบคำถามว่า "เป็นรามยอนถ้วยสุดฮ็อต"

ส่วนคำถามที่จื่อวีได้คือ สิ่งที่คิดอยู่ตอนนี้คืออะไร

จื่อวีอ่านบัตรคำถามในมือ ยิ้มจนลักยิ้มผุดที่แก้มทั้งสองข้าง จากนั้นก็เอี้ยวตัวหยิบช้อนยักษ์ที่ซานะวางลงพท้นไปตั้งแต่กิจกรรมก่อนหน้าขึ้นมาทำท่าตักผมรอนสีส้มมัดแกละที่ดัดจนหยิกเหมือนเส้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและพูดออกมาว่า "อยากกินรามยอนจังเลย"

เมมเบอร์คนอื่นไม่ได้ตกใจกับคำตอบของจื่อวี รวมถึงซานะในตอนแรก แต่พอเธอคิดไปคิดมาสักพัก หน้าก็เริ่มร้อนขึ้นมา เพราะเมื่อกี้เธอเพิ่งพูดไปว่าตนเป็นรามยอน

จากนั้นในกิจกรรมที่มินะเป็นพิธีกร มีการแบ่งสองทีมคือทีม YES กับทีม NO

คนที่นั่งฝั่งขวามือของมินะทั้งหมดจะอยู่ทีมแรก ส่วนคนที่นั่งทางซ้ายมือจะอยู่ทีมที่สอง

โมโมะ ซานะ จื่อวีและจองยอนอยู่ทีมเดียวกัน

จื่อวีแอบดีใจเพราะนี่ถือเป็นครั้งที่สามที่เธอได้อยู่ทีมเดียวกันกับออนนี่สุดที่รักของเธอ

กติกาคือ จะมีโจทย์เลขให้ และแต่ละทีมจะเขียนคำตอบลงกระดาษ จะถูกหรือผิดก็ได้ แต่ต้องมีสมาชิกในทีมหนึ่งคนเขียนคำตอบที่ถูก จากนั้นถ้าอีกทีมต้องเลือกสมาชิกทีมฝั่งตรงข้าม ถ้าเลือกได้คำตอบที่ถูกต้องก็จะได้คะแนนไป ซึ่งทำให้สมาชิกในทีมต้องรวมหัวปรึกษากันอย่างเลี่ยงไม่ได้

จองยอนลุกขึ้น เดินไปข้างหลังรามยอนแฝด ส่วนจื่อวีก็ยืนด้านหน้า แต่เอี้ยวตัวมาใกล้กับซานะอย่างเห็นได้ชัด

ซานะที่อยู่ข้างในถ้วยอันร้อนอบอ้าวรู้สึกร้อนกว่าเดิม ยิ่งจื่อวีนกกระดาษมาบังด้านหลังตัวเองและเอาหน้าเข้ามาใกล้ ซานะก็หดคอลงไปในถ้วยทีละนิดๆ

ปกติจื่อวีเคยทำแบบนี้ซะที่ไหน ไลฟ์อยู่แล้วยังเอาหน้ามาใกล้ขนาด มักเน่คนสวยเล่นกับใจของเธอมากไปแล้ว

ผลของเกมนี้คือทีมจองซานะจื่อวีชนะเพราะจองยอนสังเกตเห็นท่าทางลนลานเล็กน้อยของแชยอง จึงเลือกเมมเบอร์ได้ถูกคน

หลังจากนั้น กิจกรรมก็ดำเนินต่อไปจนจบรายการตอนห้าทุ่มกว่า

เมมเบอร์แยกย้ายกันไปเปลี่ยนชุดและขึ้นรถกลับหอพัก

ตอนที่ถึงห้องกันแล้ว จีฮโยทักในกลุ่มไลน์เพื่อเตือนเมมเบอร์ให้รีบนอนเพราะวันพรุ่งนี้มีการถ่ายทำเพอร์ฟอร์มานซ์เพลง Scientist

งานในวันพรุ่งนี้จองยอนไม่ต้องไป เธอเลยกวนเมมเบอร์และชวนคุยเล่นนิดหน่อยจนจีฮโยไล่ไปนอน

แต่จองยอนไม่รู้ตัวเลยว่าตนเปิดประเด็นให้จื่อวีต้องไปเคลียร์กับซานะต่อที่ห้อง

ในแชทกลุ่ม จองยอนแซวเรื่องที่จื่อวีพูดว่าอยากกินรามยอน เธอก็ตอบไปด้วยความลนปนไร้เดียงสาว่าก็แค่พูดๆ ไป แต่นั่นทำให้ซานะรู้สึกไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่

จื่อวีรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดี จึงรีบทักไปอ้อนซานะถามว่าทำไมเงียบไป

ในตอนแรกซานะยังแอบงอนอยู่นิดหน่อย แต่หลังจากที่จื่อวีให้เหตุผลว่าที่จริงเธออยากพูดคำว่า 'อยากกินซานะออนนี่' แลคะยั้นคะยอให้เธอเปิดประตูห้องเพราะอยากกินซานะรามยอน ซานะก็เขินตัวบิดจนสุดท้ายก็ยอมให้มักเน่ตัวแสบมาที่ห้อง

ซานะ โมโมะและนายอนอยู่ในห้องชุดชั้นเดียวกัน ใช้ห้องส่วนกลางร่วมกัน แค่นอนกันคนละห้อง

คืนนี้สองพี่น้องลูกพีชที่อยู่ห้องเดียวกันกับซานะเข้านอนอย่างไวเพราะเหนื่อยมาก จื่อวีจึงไปหาซานะถึงที่ห้องได้สบายๆ

"จะกินรามยอนก่อนมั้ย ที่เธอสั่งมายังอยู่นะ"

"รสเผ็ดนี่คะ จะไม่เป็นไรเหรอ"

"หืม เพราะไม่อยากกินเผ็ดตอนดึกหรือยังไง"

"เปล่าค่ะ แต่กินเสร็จแล้ว ขอกินออนนี่ต่อเลยนะคะ"

"อื้อ...ค่อยว่ากัน เข้าไปกันก่อน"

ซานะให้จื่อวีนั่งรอและไปค้นรามยอนในตู้เสบียงในห้อง

รามยอนที่ว่าก็คือรามยอนหม่าล่าถ้วยร้อนจากไต้หวันที่จื่อวีสั่งมาให้เมมเบอร์ลองชิมกัน ซึ่งแน่นอนว่าแชยองขอบาบายคนแรก ซานะที่ชอบกินเผ็ดเลยเก็บเอาไว้เอง

"มันต้องทำยังไงบ้างนะ"

"เดี๋ยวฉันทำให้ค่ะ ถ้าไม่ระวังมันจะร้อนจนลวกมือได้"

"งั้นเธอก็ระวังด้วยนะ"

"อื้ม..."

จื่อวีฉีกซองเครื่องปรุงรสเทราดเส้นรามยอนในถ้วยพลาสติกอย่างเชี่ยวชาญ หลังจากที่เติมน้ำอุณหภูมิห้อง เธอก็นั้งมองหน้าซานะจนคนพี่คิดจะลุกหนีเพราะเขินจนทำตัวไม่ถูก

"จะไปไหนคะ ทำไมไม่เห็นเป็นเหมือนเมื่อตอนบ่ายเลย"

เจ้าของห้องถูกรั้งแขนไว้จนเซมานั่งบนตักกว้างของผู้มาเยือนและถูกกอดจากด้านหลังอย่างแน่นหนา

"ฉันแค่จะไปกินน้ำ"

"น้ำบนโต๊ะก็มีนี่คะ อยากกินน้ำเย็นเหรอ"

"อื้ม...อืออ ยะ อย่าเพิ่งสิ..."

จื่อวีอยากกินซานะ อยากกินมาตั้งแต่ตอนที่เห็นเธอนั่งปาดเหงื่อในห้องแต่งตัวที่สตูดิโอแล้ว

เพราะแบบนั้น...ตอนนี้เธอเลยซุกไซร้สูดดต้นคอของคนในอ้อมกอดอย่างห้ามใจไม่อยู่

"ทำเลยไม่ได้เหรอคะ ฉันคิดถึงออนนี่จะตายอยู่แล้ว"

"กินให้เสร็จก่อนมั้ย เธอจะได้กินยาลดไข้ด้วยไง"

"ฉันไม่มีไข้แล้วค่ะ"

"อืออ อย่าดื้อสิ จื่อ..."

ถูกมือใหญ่ซุกซนลูบไล้ขาอ่อน ต้นคอก็โดนจูบและเลียจนชื้นแฉะ

ตอนนี้ซานะรู้สึกอยากขึ้นมาบ้างแล้ว ซึ่งจื่อวีก็มองออก

มือของร่างสูงดันโต๊ะญี่ปุ่นออกไปด้วยมือข้างเดียว จากนั้นก็ประคองก้นของซานะให้นอนราบไปกับพื้นอย่างระมัดระวัง

ในตอนนี้ออนนี่คนสวยของเธอดูน่ารังแกไม่ต่างจากเมื่อตอนบ่าย จื่อวีไม่ใช่เสาหินไร้ความรู้สึกที่ทนมองสีหน้ายั่วยวนของซานะแล้วจะนิ่งเฉยได้

จื่อวีช้อนคอไอดอลรุ่นพี่ให้เงยหน้าขึ้นพร้อมมอบจูบอันหอมหวานให้ จากนั้นก็เริ่มล้วงมือเข้าไปใต้กระโปรงชุดเดรสลูกไม้สายเดี่ยวสีดำของซานะ

ชั้นในตัวบางถูกถอดออกอย่างรวดเร็ว ปลายนิ้วสัมผัสส่วนบอบบางที่เปียกชื้นเพราะการเล้าโลมก่อนหน้านี้และกดมันลงไปซ้ำๆ จนร่างบางร้องครางอื้ออึงในลำคอ

จนกระทั่งปลายนิ้วสอดแทรกเข้าไป ซานะก็จิกเสื้อบริเวณไหล่ทั้งสองข้างของจื่อวีและเริ่มโอบคอของเธอแน่นกว่าเดิม

เสียงน้ำเดือดในกล่องพลาสติกดังแข่งกับเสียงหายใจหอบของสองสาว แต่พวกเธอก็ยังกอดรัดและมอบความสุขแก่กันต่อไป

ผ่านไปสิบห้านาทีนับจากน้ำเดือด จื่อวีกำลังกินรามยอนรสหม่าล่ายั่วซานะที่นอนหายใจหอบอยู่บนตักของเธอ

คนเด็กกว่าใช้ตะเกียบคีบเส้นรามยอนเข้าปากและเคี้ยวหยุบหนับพลางลูบผมนุ่มสวยของซานะด้วยความเอ็นดู จนเธอเกือบเคลิ้มหลับไป แต่เพราะทนความหิวไม่ไหว เธอถึงได้ชันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก

"ลุกไหวแล้วเหรอคะ"

"อื้ม ฉันก็อยากกินรามยอน"

"ซานะรามยอนอร่อยกว่าอีก"

"เหลือให้ฉันบ้างรึเปล่า เธอกินหมดยัง"

"ยังค่ะ ฉันกินไปแค่สามคำเอง"

"ป้อนหน่อยสิ"

"ร้อนนะคะ ระวังด้วยนะ"

"อื้ม"

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่จื่อวีป้อนอาหารซานะ แต่กับซานะร่างเปลือยตรงหน้าแบบนี้ สำหรับเธอแล้วถือเป็นครั้งแรก

แค่ได้เห็นแบบนี้ ใจก็ไม่อยู่ที่ตะเกียบในมือแล้ว...

"มองอะไรขนาดนั้น ฉันก็เขินเป็นนะ"

ซานะรีบร้อนยกมือกอดอกและพูดอย่างเขินอาย แต่ก็ยังเคี้ยวเส้นรามยอนที่จื่อวีป้อนจนแก้มตุ่ยเหมือนหนูแฮมสเตอร์

สมฉายาคิวตี้เซ็กซี่ ทั้งน่ารักทั้งเซ็กซี่ในคนเดียวกันได้ทุกช่วงเวลา

"คิดยังคะว่าถ้าตื่นมาแล้วหน้าบวมจะทำยังไง"

"ช่างสิ ก็คนมันหิวนี่..."

"แต่ถ้าเรากินแล้วออกกำลังกายทันที ฉันว่าน่าจะช่วยได้เยอะเลยนะคะ"

"ฉันเพิ่งหายเหนื่อย เอาไว้ก่อนได้มั้ย"

"...เราลองแบบนั้นกันได้มั้ยคะ"

"หืม แบบไหน"

"ก็แบบว่า..."

เพราะอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก เธอก็เลยใช้ตะเกียบคีบเส้นเข้าปากหนึ่งเส้นและคีบปลายเส้นอีกด้านพร้อมโน้มตัวเข้าไปหา

พอเห็นปลายเส้นอยู่ตรงหน้าแล้ว ซานะก็อ้าปากงับปลายเส้นรามยอนตามความต้องการของจื่อวี จากนั้นทั้งคู่ก็ค่อยๆ เข้าหากันทีละนิดโดยมีเส้นรามยอนเป็นตัวเชื่อม

ต่างคนต่างเหลือบมองตากับริมฝีปากของอีกฝ่ายระหว่างเขยิบเข้ามาใกล้กัน

จื่อวีกลืนน้ำลายลงคอไปหลายอึก เธออยากขยับไปใกล้ให้เร็วกว่านี้ใจจะขาด แต่กลับถูกคนพี่ดันไหล่ห้ามไว้ตั้งแต่ยังไม่ถึงครึ่งทาง

และแล้วคนที่หมดความอดทนก่อนก็คือคนที่ชวนเล่น ซึ่งเป็นอย่างที่ซานะคาดไว้ไม่มีผิด

ในเสี้ยววินาที มักเน่ตัวสูงกัดเส้นรามยอนจนขาดจากกันและขโมยจูบของคนตรงหน้าพร้อมยึดกรอบหน้าของเธอด้วยสองมือ

ถ้วยรามยอนที่ยังมีเส้นกับน้ำที่เข้มข้นยังคงอยู่บนโต๊ะญี่ปุ่น โดยมีตะเกียบสองคู่วางอยู่ขนาบข้างซ้ายขวา

สรุปแล้ว ซานะก็ได้กินรามยอนได้แค่หนึ่งคำ ต่างกับจื่อวีที่ตักกินน้ำซุปหลายช้อนก่อนจะเริ่มคีบเส้นรามยอนคำแรกเข้าปาก

ความเผ็ดร้อนของรามยอนจากลิ้นและริมฝีปากจื่อวีที่ทำให้ซานะร้อนวูบวาบเหมือนกับหายใจไม่ทั่วท้อง ยิ่งลิ้นร้อนกวาดไปทั่วโพรงปาก เธอก็รู้สึกร้อนวูบวาบอย่างบอกไม่ถูก

ในตอนที่ซานะโอบรอบคอคนตรงหน้าและหลับตาลงโดยไม่รู้ตัว มือที่เย็นเล็กน้อยของจื่อวีลูบไล้แผ่นหลังบอบบางจนถึงเอวคอด จากนั้นไม่นานก็อุ้มร่างผอมบางของซานะไปที่เตียง

ร่างสูงชันตัวขึ้นถอดเสื้อผ้าของตัวเองกองบนพื้นและเริ่มจากหอมแก้มแดงระเรื่อกับต้นคอขาวเนียนเป็นอับดับแรก

ต้นคอเป็นส่วนที่มีผิวบางและอ่อนไหวต่อความรู้สึก ทันทีที่ถูกลิ้นร้อนสัมผัส ซานะก็ดิ้นพล่านพร้อมจิกข่วนหลังของคนตรงหน้า

ริมฝีปากกับลิ้นร้อนชะโลมจูบเบาๆ ลงมาถึงต้นคอ เนินอก จนได้ครอบครองส่วนชูชันถึงได้ดูดดันอย่างหนำใจ

จื่อวีรู้ดีว่าพรุ่งนี้ซานะต้องใส่ชุดเหมือนกับในเอ็มวีเพื่อถ่ายทำ และเธอก็จำได้ดีว่าส่วนไหนบ้างที่จะอยู่ใต้ร่มผ้า ไม่งั้นคงไม่กล้าดูดย้ำจนเป็นรอยจางๆ

ร่างบางนอนหายใจหอบ พยายามปิดปากตัวเองไม่ให้ครางออกมาเสียงดัง ส่วนมืออีกข้างก็จิกผมของร่างสูงที่เพิ่งจะขยับลงไปในตำแหน่งต่ำกว่าเดิม

ซานะรู้สึกชาเล็กน้อยบริเวณผิวทุกส่วนที่ลิ้นของจื่อวีสัมผัสก่อนหน้านี้

ความรู้สึกนี้ไม่ใช่ความรู้สึกที่ทรมาน แต่จะบอกว่าสุขก็พูดได้ไม่เต็มปาก

ขาเรียวยาวของเธอถูกอ้าออกเมื่อไม่กี่วินาทีก่อน จากนั้นริมฝีปากอุ่นกับลิ้นร้อนก็เริ่มขบเม้มผิวด้านในขาหนีบ

น้ำสีใสกีบกลีบสวยปรากฏตรงหน้าของจื่อวี เธอสอดแขนทั้งสองข้างใต้ขาซ้ายขวาของซานะ หลังจากที่จับเอวเล็กคอดได้อย่างมั่นคงแล้ว ถึงได้ยื่นหน้าเข้าไปจูบสิ่งยั่วยวนพร้อมลากลิ้นเลียเบาๆ

"อื๊อออ..."

"น่ากินเหมือนเดิมเลย ฉันขอกินเลยนะคะ อดใจไม่ไหวแล้วจริงๆ..."

"อือออ จื่ออ..."

ซานะหายใจหอบเหนื่อยและดิ้นพล่านทั้งที่ปลายลิ้นยังไม่ได้เข้าไปสู่ภายใน เธอเปลี่ยนไปจิกผ้าปูที่นอนแทนเพราะห่วงว่าตอนที่จิกผม เล็บยาวของเธอจะข่วนหน้าสวยของอีกฝ่ายเสียก่อน

"มาเริ่มกันเลยมั้ยคะ ออนนี่"

แน่นอนว่าจื่อวีรู้สึกได้ว่าซานะดูอ่อนไหวผิดแปลกไปจากเมื่อวาน เธอก็เลยรีบถามก่อนเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกไม่ดี

"รอก่อนไม่ได้เหรอ มัน...ยังไม่รู้..."

"ไม่อยากแล้วเหรอคะ อยากให้ฉันหยุดแค่นี้หรือว่า..."

"เปล่า แต่เธอไปกินน้ำเย็นอีกสักแก้วก่อนได้มั้ย"

"น้ำเย็น? ออนนี่หิวน้ำสินะคะ"

จื่อวีพูดพลางยกขาของซานะที่พาดบ่าเธออยู่วางลงบนเตียงและลุกไปเทน้ำดื่มจากในตู้เย็นใส่แก้วมาให้

"อยากให้ป้อนมั้ยคะ"

"อื้ม ก็ดีเหมือนกัน"

ที่จริงซานะก็คอแห้งอยู่พอดี ถ้าจื่อวีป้อนน้ำเธอก็น่าจะทำให้ความเผ็ดร้อนของรามยอนมันทุเลาลงไปได้บ้าง

น้ำเย็นส่งตรงจากปากของจื่อวีถึงปากของซานะ น้ำในส่วนที่กลืนไปไม่ทันก็ไหลออกมุมปากลงมาจนถึงปลายคาง

จื่อวีชันตัวขึ้น เช็ดมุมปากของคนตรงหน้าด้วยปลายนิ้วหัวแม่มือ จากนั้นก็กางมือออกเพื่อจับคางของซานะและจูบปากที่เผยอเล็กน้อยอีกครั้ง

ลมหายใจกับอุณหภูมิในปากของจื่อวีลดลงแล้ว แต่จูบก็ยังร้อนแรงไม่ต่างจากในตอนแรก

ซานะคิดว่าตนจะไม่ได้รู้สึกแสบร้อนตรงนั้นแล้ว จนกระทั่งจื่อวีเคลื่อนตัวลงไปหาส่วนนั้นของเธออีกครั้ง

ปลายลิ้นสัมผัสเพียงภายนอก เข้าไปด้านในได้สักพัก ความรู้สึกแสบร้อนเล็กน้อยตอนที่ถูกเสียดสีที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ก็ทำให้ซานะทั้งทุบทั้งจิกไหล่ของคนเบื้องล่าง

"เดี๋ยวสิ เดี๋ยว...ช้าหน่อย ช้าๆ หน่อย...อืออ จื่อ...ฉันหายใจไม่ทันแล้ว..."

จื่อวีเหลือบมองซานะ เธอตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำยังไงต่อไป เริ่มมาขนาดนี้แล้ว จะให้หยุดไปกลางคันมันก็...

ปัญหาน่าจะอยู่ที่รามยอนถ้วยนั้น เพราะก่อนหน้านี้ซานะออนนี่ของเธอไม่มีปฏิกิริยาแบบนี้เลย

น่าเสียดายที่ยังชิมน้ำรสหวานของซานะได้ไม่จุใจ แต่เห็นออนนี่เป็นแบบนี้เธอก็ไม่กล้าทำต่อ

สุดท้ายเธอก็ออกแรงที่แขนเพื่อชันตัวขึ้นและใช้ปลายนิ้วมือข้างที่ถนัดลูบส่วนบอบบางที่ชื้นแฉะแทน

"แบบนี้โอเคมั้ยคะ"

"อืออ...กอดฉันได้มั้ยจื่อ กอดกัน..."

"ค่ะ ออนนี่"

จื่อวีอยู่ในท่านั่งคร่อมและทิ้งน้ำหนักตัวลงไปช้าๆ เพื่อนอนนิ่งให้คนที่อยู่ใต้ร่างได้กอด จากนั้นถึงได้ขยับมือให้เร็วขึ้นอีกนิด

มือเล็กจับมือของจื่อวีไปประสานกับมือของตัวเอง มืออีกข้างก็ทั้วจิกทั้งบีบไหล่ของเธอ

"เจ็บเหรอคะออนนี่"

"เปล่า ทำเลย...ทำได้แล้ว..."

หลังจากที่ร่างสูงขยับแขนข้างที่จับมือซานะให้ช่วงศอกช่วยค้ำยันเตียง ปลายนิ้วนางกับกลางของเธอก็สอดแทรกเข้าไปภายในอย่างเบามือจนสุดถึวโคนนิ้ว

ซานะกัดปากส่งเสียงครางในลำคอเป็นระยะๆ มือก็ไม่ได้บีบไหล่กับมือของจื่อวีรุนแรงเท่ากับก่อนหน้านี้แล้ว

เพราะเห็นริมฝีปากล่างของซานะกลายเป็นสีแดงเด่นชัดขึ้น ร่างสูงจึงนำแากของตัวเองไปประกบเพื่อให้คนพี่ได้จูบระบายความรู้สึกเสียวซ่านจากเบื้องล่าง

ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง ซานะนอนหายใจหอบเหนื่อยหลังจากที่ปลดปล่อยออกมาหลายครั้ง

จื่อวีนึกเสียดายน้ำรสหวานจากส่วนนั้นของซานะ จากเดิมทีที่นอนอยู่ข้างๆ เธอก็ลุกพรวดขึ้นมาพร้อมจับขาของคนพี่ตั้งชันขึ้นเตรียมตัวลิ้มรสน้ำหวานที่เธอโหยหาอยากกินมาตั้งแต่หนึ่งชั่วโมงก่อน

"จื่อ...นอนได้แล้ว จะทำอะไรอีก..."

"ฉันหิวแล้วค่ะ ไม่ได้กินมานานแล้ว ขอหน่อยนะคะ"

ยังไม่ทันได้พูดอะไรเพิ่ม ลิ้นของจื่อวีก็ตวัดไปมาเพื่อลิ้มรสน้ำหวานสีใสอย่างได้ใจ

"อืออ จื่อ...ซี้ด..."

วินาทีที่ปลายลิ้นสอดแทรกเข้าไปและตวัดรุนแรงมากขึ้น ซานะร้องซี้ดออกมาเบาๆ แต่หลังจากนั้นนอกจากร้อวครางอย่างทุกครั้ง เธอก็ไม่ได้ทำเสียงแบบนั้นอีกแล้ว

ค่ำคืนนี้ซานะเหนื่อยล้าจนทิ้งจื่อวีหลับไปกลางคัน

จื่อวีเห็นว่าซานะหลับไปแล้ว ก็ยังเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดทำความสะอาดร่างกายคนพี่ทุกซอกทุกมุมอย่างอ่อนโยนและเบามือที่สุด

หลังจากที่ใส่ชุดเดรสสุดเซ็กซี่กลับคืนให้เจ้าของ จื่อวีก็จูบหน้าผากที่มีไรผมน่ารักของซานะพร้อมห่มผ้าให้จนถึงคอและเดินย่องออกจากห้องไปเงียบๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***