Tzuyu's Diary

3/5/15

ก่อนเริ่มถ่ายทำรายการซิกทีน ซานะออนนี่พูดเชิงบังคับให้ฉันสัญญากับเธอว่าจะทำให้เต็มที่เพื่อไม่ให้เสียใจในภายหลัง ไม่ว่าสุดท้ายแล้วใครจะได้เป็นผู้ชนะทั้งเจ็ดคนของรายการ เราก็จะสนับสนุนกันและกันอย่างเต็มกำลัง แต่ถ้าจำเป็นต้องแข่งกันก็ห้ามออมมือให้กันเด็ดขาด 

ตั้งแต่เริ่มถ่ายทำอีพีแรก ฉันอยู่ทีมเดียวกันกับออนนี่อย่างเป็นทางการแค่ครั้งเดียวคือสเตจยูนิทสี่คนที่กำลังจะเริ่มแสดงในอีกสองวันข้างหน้า ช่วงที่อยู่หอไมเนอร์ด้วยกันแทบเรียกว่าทีมเดียวกันไม่ได้ เพราะสุดท้ายเราก็ต้องแข่งกันอยู่ดี 

ยูนิตของพวกเรามีสี่คน ได้แก่ ฉัน ซานะออนนี่ ดาฮยอนออนนี่และมินยองออนนี่ 

มินยองออนนี่รับพาร์ทร้องเป็นหลัก ส่วนพวกเราสามคนจะเฉลี่ยกัน แต่วันแรกที่เริ่มซ้อม คนที่มาห้องซ้อมกลับมีแค่ฉันกับซานะออนนี่

พวกเราสองคนมาก่อนเวลานัดแคสิบนาที แต่นั่งพิงกระจกห้องซ้อมและเหม่อมองเพดานอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงก็ไม่มีวี่แววของสองคนนั้น

"ออนนี่ เอาไงดีคะ โทรตามดีมั้ย"

"ไม่ต้องหรอก อาจจะกำลังมาก็ได้"

ตอนนี้ฉันสูงกว่าซานะออนนี่แล้ว ทำให้แค่เอนมาก็พิงไหล่ของฉันได้พอดี 

เมื่อก่อนได้แต่มองหน้าเธอในระดับสายตา พอมองจากมุมที่สูงกว่าแบบนี้บ่อยครั้งเข้า ใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะเลยสักครั้ง

กว่าจะได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันตามลำพังแบบนี้ไม่ง่ายเลย แต่ก็มีกล้องตั้งอยู่เพราะเป็นรายการเรียลไรตี้ จะแอบมองหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักของเธอตรงๆ อย่างทุกครั้งไม่ได้ 

ห้องซ้อมมีกระจกสองด้าน หันไปมองผ่านกระจกที่อยู่ด้านขวามือก็เห็นแต่หน้าตัวเอง ด้านซ้ายมือของออนนี่ก็เป็นประตูห้องกับผนังโล่ง ฝั่งตรงข้ามของเราเป็นโต๊ะวางทีวีสำหรับดูคลิปซ้อมเต้น ลำโพงและกล้องตัวใหญ่หลายตัว

ถ้าในห้องนี้ไม่มีกล้องตั้งอยู่ฉันคงนั่งจ้องหน้าของออนนี่ไปนานแล้ว ไม่ต้องมัวแต่มองเพดานตามเธอแบบนี้ เสียดายจัง...

"ซ้อมกันเลยดีมั้ย จะได้ไม่เสียเวลา"

"จะซ้อมกันแค่สองคนเหรอคะ"

"ก็ดีกว่านั่งหายใจทิ้งอยู่แบบนี้"

ซานะออนนี่พูดแบบนี้ แต่เธอกลับซุกคอของฉันและหลับตาลง เผลอหันมองแค่แวบเดียว ฉันก็ละสายตาจากลูกผมน่าเอ็นดูกับริมฝีปากเล็กยื่นของเธอไม่ได้อีกเลย 

น่ารักแบบนี้ ให้มองแบบนี้ทั้งวันก็ยังได้...

"งั้นเราก็ซ้อมกันเลยมั้ยคะ"

"อื้ม"

การซ้อมที่ต้องจินตนาการว่ามีเมมเบอร์อีกสองคนอยู่ด้วยมันยากมากเลยจริงๆ แต่เราไม่มีทางเลือกอื่นเพราะโทรไปแล้วอีกสองคนไม่รับสาย

พวกเราซ้อมกันตามลำพังสองคนตลอดสามชั่วโมงแรก หลังจากที่ดื่มน้ำและแวะเข้าห้องน้ำ เราก็กลับมาซ้อมที่ห้องด้วยกันตามลำพังเหมือนเดิม

ตอนที่เพิ่งขึ้นมาถึงห้องซ้อม เราก็นั่งพักพิงกระจกตรงข้ามกับกล้องเหมือนเดิม แต่สีหน้าของซานะออนนี่ดูเหนื่อยล้ายิ่งกว่าเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหลายเท่า

"เรานั่งพักอีกสักครึ่งชั่วโมงมั้ยคะ"

"อื้ม ก็ได้..."

ใบหน้าเล็กของซานะออนนี่ซบไหล่ของฉันอีกครั้งและเหลือบมองเวลาบนหน้าจอมือถือในมือของตัวเองอย่างว่างเปล่า

ฉันกำมือแน่น พยายามบังคับไม่ให้ตัวเองเผลอยกมือขึ้นมาลูบหัวของซานะออนนี่ที่ซบไหล่ของฉันอยู่และข่มตาหลับเพื่อไม่ให้กล้องจับภาพสายตาโหยหาที่ฉันใช้มองเธอไปมากกว่านี้

พักสักครึ่งชั่วโมง ถ้าพวกเธอยังไม่มาก็ซ้อมกันแค่สองคน ซ้อมเสร็จแล้วค่อยกลับไปเคลียร์กันที่หออีกที

เวลาซ้อมช่วงดึกถึงเช้าตรู่กับหอพักเกรดต่ำคือข้อเสียเปรียบของไมเนอร์ แต่ถึงจะเหนื่อยและท้อแค่ไหนก็ควรสู้ไปด้วยกันไม่ใช่เหรอ

อย่างน้อยถ้าไม่คิดถึงคนในกลุ่ม ก็ควรคิดถึงความฝันของตัวเองบ้างสิ...แอบผิดหวังอยู่เหมือนกันนะ...

ฉันหลับตาแหงนหน้าพิงกระจกที่อยู่ด้านหลังและแอบตัดพ้อเพื่อนร่วมวงชั่วคราวอีกสองคนได้สักพักก็หลับไปจริงๆ

"หลับอยู่เหรอ"

ตอนที่หลับอยู่ ร่างเล็กกระซิบข้างหูและเริ่มแนบชิดฉันมากขึ้น ลมหายใจอุ่นจากปลายจมูกโด่งกับริมฝีปากบางก็พ่นออกมารดคอจนฉันขนลุกวาบ

"ในนี้มีกล้องนะคะ..."

ฉันพยายามลืมตาและลดเสียงให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้พร้อมแตะมือของเธอเพื่อเตือน เธอกลับใช้มืออีกข้างจับขาข้างขวาของฉันและรุกรานต้นคอของด้วยสิ่งนุ่มนิ่มเปียกชื้นอย่างเนิบช้า

พอถูกมือเล็กล้วงเข้าไปลูบด้านในเสื้อยืด ฉันก็เอามือทั้งสองข้างรองก้นของร่างเล็กตัวเบาหวิวตรงหน้าเพื่ออุ้มเธอมานั่งคร่อมบนขาของตัวเองและล้วงเข้าไปลูบผิวเนียนใต้เสื้อของเธอบ้าง

ลิ้นร้อนกับปลายจมูกเคลื่อนขึ้นมาจนถึงปลายคาง ใบหน้าเล็กก็ขยับมาใกล้พร้อมนำริมฝีปากของตัวเองมาสัมผัสกับอวัยวะเดียวกันของฉัน หลังจากสบตากันได้สักพัก เราถึงได้เริ่มแลกลิ้นในปากของกันและกัน

รู้สึกดีจัง ไม่อยากหยุดแค่นี้เลย...

บอกตามตรงว่าฉันเกือบคิดว่านี่คือความจริงแล้ว ถ้าไม่ได้ยินเสียงซานะออนนี่เรียกจนสะดุ้งตื่นซะก่อน

"หลับเพลินเลยนะ เหนื่อยมากเลยใช่มั้ย"

"ค่ะ...กี่โมงแล้วคะ ติดต่อพวกเธอได้บ้างรึเปล่า"

"ไม่เลย แต่ว่าเมื่อกี้เธอฝันอะไรอยู่"

"เปล่าค่ะ ไม่ได้ฝันเลย..."

"โกหก เธอฝันว่าจูบใครอยู่ใช่มั้ย"

"พะ พูดอะไรคะ ฉัน..."

"เห็นเธอทำปากยื่นแบบนี้ด้วย จะไม่ใช่ได้ไง"

"อ๋อ จำได้แล้วค่ะ ฉันฝันว่าจุ๊บปากกุชชี่"

"กุชชี่ หมาที่บ้านของเธอน่ะเหรอ"

"เพราะสะดุ้งตื่นเมื่อกี้เลยลืมไป ออนนี่พูดถึงจูบเลยนึกขึ้นได้"

"อย่างนี้นี่เอง คิดถึงมากเลยสินะ"

"ค่ะ คิดถึงมากเลย..."

แล้วทำไมออนนี่ต้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนี้ด้วย ภาพในฝันเมื่อกี้ยังติดตาอยู่เลย

"ตอนนี้ตีสองแล้ว"

"คะ?"

"ก็เมื่อกี้เธอถามไม่ใช่เหรอ"

"อ๋อ ใช่ค่ะ...ซ้อมต่อกันเลยมั้ยคะ"

"อื้ม เอาสิ"

จากนั้นพวกเราก็ซ้อมกันตามลำพังถึงตีห้าและกลับถึงหอพักด้วยกัน

แต่ไม่คิดเลยว่าช่วงค่ำวันถัดมาพวกเธอสองคนก็ยังติดต่อไม่ได้อีกเหมือนเดิม

...----------------...

5/5/15

วันนี้พวกเราสองคนออกจากหอพักไมเนอร์พร้อมกับโมโมะออนนี่และแชยองที่อยู่อีกทีมพอดี ก็เลยแวะไปเดินเล่นกันที่แม่น้ำฮันด้วยกัน

เดือนพฤษภาคมเหมาะกับการปิคนิกริมแม่น้ำจริงๆ พอได้เดินเล่นและนั่งพักก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาทันทีเลย

"ทีมเธอเป็นไงบ้าง คิดว่าเอาชนะทีมเมเจอร์ได้มั้ย"

"ระดับนี้สบายๆ อยู่แล้ว พวกเธอล่ะ"

"ก็น่าจะโอเคอยู่เหมือนกัน"

"แต่ฉันกังวลมากเลย อีกสองทีมมีแต่ตัวเต็ง"

"แชยอง เธอก็เคยอยู่เมเจอร์นะ ยังจะกลัวอะไรอีก"

"ก็ร่วงลงมาเพราะจีซูไม่ใช่เหรอ จะกลัวก็ไม่แปลก"

"ออนนี่รู้ทันตลอดอะ"

"แล้วดาฮยอนกับมินยองไม่มากับพวกเธอเหรอ"

"อื้ม ไปเที่ยวเล่นกันอยู่มั้ง แต่ก็นัดกันไว้แล้ว"

"จูฮีหลับยังน่ะ ทำไมเงียบจัง"

"อ่า เปล่าค่ะ..."

"โมโมะออนนี่ ป่านนี้แล้วยังเรียกจื่อว่าจูฮีอีกเหรอ"

"ก็มันชินปากไปแล้วนี่ ซานะก็เรียกบ่อยอยู่เหมือนกัน"

"อะไรโมโมะริง ฉันก็เรียกว่าจื่อวีมาสักพักแล้วนะ"

"พรุ่งนี้พีดีจะเช็คภาพรวมช่วงเช้าสินะคะ"

"อื้ม แล้วก็ขึ้นสเตจช่วงเย็น"

"เขาว่าวีคนี้จะตัดออกหนึ่งคน แต่ไม่อยากให้ตัดเลยอะ เดฯสิบสี่คนเลยไม่ได้เหรอ"

"นั่นสิ ทำไมต้องให้แข่งกันด้วยก็ไม่รู้"

"แต่หมอดูบอกว่าพวกออนนี่จะได้เดฯพร้อมกันนี่คะ ยังไงก็รอดอยู่แล้ว"

"ถ้าเป็นงั้นจริงก็ดี"

"แล้วเธอได้เจอมินะบ้างมั้ย"

"ไม่ได้เจอเลย คืนนี้ไปดักรอมินะที่หน้าห้องกันมั้ย เมื่อคืนฉันไปสายเลยคลาดกันพอดี"

"อื้ม จะได้ไปสืบด้วยว่าทีมนั้นเป็นไงกันบ้าง"

ก่อนเข้าร่วมแข่งรายการนี้ ดาฮยอนออนนี่เคยช่วยโมโมะออนนี่สูบลมลูกโป่งเพื่อเซอร์ไพรส์วันเกิดซานะออนนี่ แถมเธอก็ยังสนิทกับแชยองมากๆ แต่ซานะออนนี่กับฉันก็ไม่ได้พูดถึงปัญหาภายในทีมให้พวกเธอได้รู้

พวกเราสี่คนไปถึงห้องซ้อมของทีมมินะออนนี่ก่อนเวลาซ้อมครึ่งชั่วโมง แต่เอาเข้าจริงก็ได้คุยกันแค่ห้านาทีและแยกย้ายกันไปซ้อมกับทีมของตัวเอง ส่วนมินะออนนี่กับคนในทีมก็กลับหอไปพักผ่อน

คนที่มาห้องซ้อมในคืนนี้มีแค่ฉันกับซานะออนนี่ พวกเธออีกสองคนไม่มาอีกตามคาด

"ออนนี่..."

"ไม่ต้องหรอก ถ้าอยากมาก็คงมาเอง"

เพราะแบบนั้นเราถึงซ้อมกันตามลำพังสองคนอีกครั้ง

ช่วงกลางวันเมื่อวานจนถึงตอนนี้ พวกเราไม่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันสี่คน ทั้งที่อยู่หอไมเนอร์ห้องเดียวกัน แต่เรายังไม่ได้เคลียร์กันเลย มีแค่ฉันกับซานะออนนี่ที่อยู่ด้วยกันตลอด

พวกเราซ้อมกันตามลำพังสองคนตลอดช่วงเวลาซ้อมแปดชั่วโมงและอยู่รอพวกรุ่นพี่มาช่วยดูภาพรวมให้ ในตอนนี้พวกเราถึงได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันครบสี่คน

พวกรุ่นพี่ดูออกว่าเราซ้อมด้วยกันน้อยมากและตำหนิถึงเรื่องไม่เป็นหนึ่งเดียวกันตามที่คาดไว้

ฉันก็มองออกว่าซานะออนนี่ไม่ค่อยพอใจกับผลลัพธ์นี้ ยิ่งได้เห็นการซ้อมการแสดงของอีกทีม พวกเราก็ท้อขึ้นมาทันที

ตอนที่ออกมานอกห้อง ซานะออนนี่พูดความในใจให้ออนนี่อีกสองคนได้รับรู้ ฉันได้แต่ยืนนิ่งอยู่ข้างหลัง 

พวกเราไม่รู้เลยว่าฉากนั้นถูกกล้องจับไว้ได้ทั้งหมด แต่เราก็คุยปรับความเข้าใจกันก่อนขึ้นสเตจแล้ว ไม่คิดเลยว่าผลที่ออกมาจะดีเกินคาด สุดท้ายทีมของพวกเราก็เข้าสู่รอบถัดไป แต่โมโมะออนนี่ที่ยังอยู่ทีมไมเนอร์กลับถูกคัดออกจากรายการ

หลังจากสเตจนั้น ถึงเราจะได้อยู่หอเดียวกันเพราะเป็นทีมเมเจอร์ แต่ก็ไม่เคยได้อยู่ทีมเดียวกับซานะออนนี่อีกเลย ทำให้ในตอนท้ายสุดฉันที่อยู่ทีมไมเนอร์ต้องแข่งกับทีมออนนี่ที่อยู่ทีมเมเจอร์

...----------------...

* เรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน มีส่วนเชื่อมโยงกับเหตุการณ์จริงของศิลปินเพียงเล็กน้อย โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***