Love Letter

บริษัทเจวายพีเชิญผู้ปกครองของจื่อวีให้มาหาที่บริษัทในวันที่ 15 พฤศจิกายนในปีเดียวกันเพราะตอนนั้นเธอมีอายุได้แค่ 13 ปีเพื่อพูดคุยเรื่องข้อตกลงต่างๆ ของการเป็นเด็กฝึก

จื่อวีผ่านการออดิชั่นรอบสุดท้ายและได้กลายเป็นเด็กฝึกของเจวายพีตามที่ตนตั้งใจไว้

ตอนที่กรอกใบสมัครเธอใช้ชื่อว่าโจวจื่อวี แต่ตอนออดิชั่น พัคจินยองพีดีแนะให้ใช้ชื่อว่า โจจูฮี เพื่อให้คนที่นี่สะดวกในการอ่าน ทำให้จื่อวีใช้ชื่อว่าโจจูฮีระหว่างที่เป็นเด็กฝึก

ในกลุ่มแชตเด็กฝึกเจวายพีวันนี่คึกคักเป็นพิเศษเพราะมีเด็กฝึกใหม่เพิ่มเข้ามา พัคจีซูซึ่งปัจจุบันก็คือพัคจีฮโย หัวหน้าวงทไวซ์ในปัจจุบันเป็นเด็กฝึกที่อยู่บริษัทนี้มานานที่สุด เธอจึงอาสาไปรับน้องใหม่และพาทัวร์ชมห้องฝึกซ้อมในบริษัท

ความสวยของโจจูฮี เด็กใหม่จากไต้หวันเลื่องลือไปทั่วจนคนต่างพากันถามหาว่าคือคนไหน ไม่ต่างกับช่วงแรกที่ซานะกับโมโมะเพิ่งที่มาเป็นเด็กฝึกของที่นี่

ตอนนั้นพวกเธอสองคนก็ฮ็อตมาก โดยเฉพาะซานะที่ถูกพีดีเรียกตัวไปพบตั้งแต่วันแรกที่มาโซลเพราะอยากจะให้เธออยู่ในวง 6mix แทนสองคนที่ออกไปก่อนหน้านี้ แต่สุดท้ายแพลนที่จะเดบิวต์วงใหม่นี้กลับล่มกลางคันโดยไม่ทราบสาเหตุ

ช่วงนั้นสองสาววุ่นกันใหญ่เพราะคนในบริษัททักผิดทักถูกเป็นว่าเล่น กว่าจะเดินไปมาในบริษัทได้โดยไม่มีเป็นเป้าสายตาของคนอื่นก็ใช้เวลาเกือบปี ซึ่งคราวนี้ถึงคิวของโจจูฮีที่ต้องรับช่วงต่อการเป็นเด็กฝึกสุดฮ็อตแล้ว

คิมดาฮยอนตื่นเต้นกับการได้เจอจูฮีเพราะนอกจากรุ่นพี่เฟยกัยแจ็กสันและรุ่นน้องข่งเสว่เอ้อร์ ในบริษัทก็ไม่มีใครที่มีจากจีนหรือไต้หวันอีกเลย

ตั้งแต่ที่ได้รู้ว่าจูฮีจะมาวันนี้ เธอก็คิดจะฉุดลากซนแชยอง รุ่นน้องที่สนิทที่สุดไปยลโฉมเด็กใหม่ที่สวยจนคณะกรรมการตกตะลึง แถมยังคิดแกล้งเธอด้วยการส่งจดหมายรักแบบง่ายๆ ด้วยภาษาจีนให้หนึ่งฉบับ

เนื้อหาในจดหมายมีแค่คำว่า หว่ออ้ายหนี่ ตามด้วยชื่อโจจูฮี เป็นภาษาเกาหลี พอเขียนเสร็จเธอก็ใส่ซองจดหมายและเอาไปใส่ในล็อกเกอร์ที่ติดชื่อไว้ว่าโจจูฮี

พัคจีซูดึงน้องใหม่ทุกคนเข้ากลุ่มแชตและแนะนำตัวกันพอเป็นพิธี จากนั้นก็แยกย้ายไปซ้อม

ทุกเดือนจะมีการประเมินผล เด็กฝึกไม่ว่าใหม่หรือเก่า หรือแม้แต่ศิลปินที่เดบิวต์ไปแล้วก็ต้องฝึกฝนอย่างจริงจังทุกวัน

เก้าโมงเช้าจนถึงห้าโมงเย็นคือเวลาซ้อมบังคับ ใครจะมาก่อนและเลิกทีหลังก็แล้วแต่ความสมัครใจ

ปกติซานะกับโมโมะจะมาห้องซ้อมด้วยกัน แต่วันนี้เป็นวันแรกที่มาก่อนเพื่อนรักเพราะอีกฝ่ายมัวแต่ต่อคิวซื้อน้ำร้านเปิดใหม่ ตอนที่จื่อวีเดินอยู่กับพัคจีซู ซานะก็อยู่ในห้องซ้อมแล้ว ช่วงเที่ยงก็ไปกินข้าวไม่พร้อมกัน ช่วงเย็น ก็กลับไม่พร้อมกัน ทำให้พวกเธอไม่ได้เจอกันสักที

เย็นวันนั้นจื่อวีเปิดตู้ล็อกเกอร์เพื่อลองกุญแจและได้พบกับจดหมายปริศนาที่ดาฮยอนเป็นคนใส่เอาไว้

ดาฮยอนหยิบกระดาษโน้ตแผ่นนั้นมาจากตู้ล็อกเกอร์ของแชยอง เธอไม่รู้เลยว่าก่อนหน้านี้แชยองเคยใช้สมุดเล่มเดียวกันนี้ขอไอจีซานะกับโมโมะ ซึ่งซานะกดปากกาแรงมากทำให้ตัวอักษรฝังลึกไปยังหน้าถัดไป เพราะเหตุนี้จดหมายรักที่จื่อวีได้ไปถึงได้มีชื่อไอจีของซานะติดอยู่

จื่อวีมองเห็นตัวอักษรคำว่า sanapomu จากกระดาษแผ่นนั้นและลองแอดไลน์ด้วยไอดีจนเจอคนใช้ชื่อว่า SANA แถมเธอคนนี้ก็อยู่ในห้องแชตกลุ่มเด็กฝึก เธอจึงคิดว่าไม่ผิดตัวแน่

หลังจากที่ลังเลอยู่นาน สุดท้ายสาวน้อยวัยสิบสามปีใช้แอปแปลภาษาทักไปหาคนแปลกหน้าที่เคยเจอหันแค่ครั้งเดียวด้วยความสงสัยปนอยากรู้อยากเห็น

ส่งข้อความไปแล้วเธอถึงได้เอะใจกดรูปโปรไฟล์ของอีกฝ่ายดู พอเห็นว่าไลน์ที่ใช้ชื่อว่าซานะที่เธอเพิ่งทักไปคือพี่สาวคนสวยที่เธออยากเจอมาตลอด เหงื่อก็แตกพลั่ก ใจเต้นรัว มือสั่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ซานะตอบกลับข้อความของจื่อวีแทบจะทันทีเพราะจำรูปโปรได้

พวกเธอคุยกันในแชตไลน์ จนได้รู้ว่าคนส่งจดหมายไม่ใช่เธอ จื่อวีก็แอบผิดหวังเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นก็ดีใจที่อย่างน้อยก็ได้ไลน์ของพี่สาวคนนั้นมา

จื่อวีใช้แอปแปลภาษาทำให้ภาษาเกาหลีที่เธอใช้ดูอ่านยากเล็กน้อย แต่ซานะเข้าใจดีเพราะเธอเคยผ่านจุดนี้มาแล้ว เธอจึงคุยกับอีกฝ่ายเป็นภาษาเกาหลีผ่านข้อความเสียงอยู่พักใหญ่

ความรู้สึกไม่สนิทใจของจื่อวีหายไปตั้งแต่ตอนที่พี่สาวคนสวยเอนมาซบไหล่เธอในวันนั้นแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่มีแต่ใบหน้าสวยที่ยังตราตรึงอยู่ในใจของเธอมาตลอด

ทั้งสองคนแชตกันเป็นประจำ แต่ผ่านไปเกือบสัปดาห์ก็ยังไม่เคยได้เจอหน้ากันอย่างเป็นทางการ

ที่จริงซานะขึ้นรถเมล์ไปกลับรอบเดียวกันกับจื่อวีแทบทุกวันตั้งแต่วันที่รู้ว่าอยู่หอพักหอเดียวกัน วันแรกที่จื่อวีไปซ้อมที่บริษัท ซานะตื่นเช้าแล้วเห็นจื่อวีขึ้นรถเมล์พอดี วันถัดมาเธอก็ตื่นให้เช้าขึ้นเพื่อให้ได้ขึ้นรอบเดียวกัน ส่วนขากลับก็บังเอิญสุ่มเวลาออกจากห้องซ้อมแล้วเจอจื่อวี ทำให้ปลีกตัวจากโมโมะเพราะอยากส่งเธอกลับถึงหอพัก

หลังจากนั้นมาซานะเจอจื่อวีที่โรงอาหาร บนรถเมล์และรถไฟฟ้าทุกวัน แต่อีกฝ่ายกลับมองไม่เห็นเธอ ส่วนโมโมะก็ไม่เคยเอะใจที่ช่วงนี้เพื่อนรักไม่ยอมไปกลับพร้อมเธออย่างเมื่อก่อน

ผ่านไปได้เจ็ดวันนับจากที่เป็นเด็กฝึกอย่างเป็นทางการ จื่อวีก็แกล้งบ่นๆ ในแชตว่าผ่านมาเจ็ดวันแล้วไม่ได้เจอหน้ากันสักที สุดท้ายพวกเธอก็ได้เจอกันบนรถไฟฟ้า เพราะซานะตามมาส่งเจ้าเด็กขี้เซาที่ชอบหลับจนเอนซบคนข้างๆ

ที่ซานะกล้าเรียกจื่อวีว่าเด็กขี้เซาได้เต็มปากก็เพราะเธอพลังงานเหลือล้นมาก ถ้าไม่ได้ออกกำลังกายอย่างหนักหรือใช้พลังงานมากเกินไป เธอก็ไม่เคยเผลอหลับระหว่างทางไปกลับหอพักเลยสักครั้ง ที่จำได้ก็มีแค่วันนั้นวันเดียว

พวกเธอเจอกันระหว่างทางไปกลับอยู่บ่อยครั้ง แต่ไม่เคยเจอกันในบริษัท ในครั้งแรกที่เจอกัน โมโมะก็อยู่ด้วย แถมยังแต่งตัวคล้ายเธอมาก แต่จื่อวีก็ยังเข้ามาทักทายซานะได้ถูกคน ต่างจากคนอื่นที่ยังคงแยกไม่ออกว่านี่คือซานะหรือโมโมะ

ในปีต่อมา พวกเธอเหล่าเด็กฝึกถูกเรียกตัวให้ไปเป็นตัวประกอบในเอ็มวีเพลงของรุ่นพี่วงก็อตเซเว่น มีแค่ซานะกับดาฮยอนที่ได้เป็นนางเอกเอ็มวีตัวเป็นๆ ทำให้กระแสจากแฟนคลับวงนั้นที่มีต่อของพวกเธอค่อนข้างแรง

พอเริ่มเข้าแข่งขันรายการซิกทีนในปีถัดมา กระแสคู่จิ้นภายในรายการก็มีหลายคู่ ที่มาแรงที่สุดคงหนีไม่พ้นทูยอนกับซาจื่อ

หลังจากที่ได้เดบิวต์กลายเป็นทไวซ์ จองยอนกับนายอนขำน้ำตาเล็ดกับการได้กลายเป็นคู่จิ้นยอดฮิต ส่วนซานะกับจื่อวีที่ก็แอบเขินนิดหน่อย แต่พวกเธอทั้งเก้าคนก็เข้าใจดีและเล่นกันถึงเนื้อถึงตัวมากขึ้นเพื่อความสุขของแฟนคลับอย่างไม่คิดอะไรมาก ซึ่งนั่นทำให้ซานะที่เคมีเข้ากับทุกคนถูกจิ้นคู่กับสมาชิกทุกคนในวง ลามไปถึงนอกวงทั้งหญิงและชาย

จื่อวีที่รู้สึกกับซานะมาตั้งแต่แรกรู้ดีว่าการใกล้ชิดนี้อาจเป็นแค่สิ่งที่สร้างขึ้นมาเอาใจแฟนคลับ แต่ลึกๆ เธอกลับรู้สึกว่าสิ่งที่ซานะทำให้เธอไม่เหมือนเมมเบอร์คนอื่น

ทุกอย่างเริ่มชัดเจนขึ้นในเดือนธันวาคมปี 2016

เพราะจื่อวีกับซานะ...ตกลงเป็นแฟนกันอย่างลับๆ ในที่สุด

...----------------...

* เรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน มีส่วนเชื่อมโยงกับเหตุการณ์จริงของศิลปินเพียงเล็กน้อย โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***