ถึงจะหนีไปไกลเท่าไหร่ สุดท้ายก็หนีโชคชะตาไม่พ้น..

^^^"ฉันคนนี้ไม่ใช่บอสของวองโกเล่อีกต่อไป.."^^^

^^^#Sawada Tsunayoshi^^^

*Tsuna part

หลังจากวันนั้นผมก็ได้รู้ว่าตัวเองได้ย้อนเวลากลับมาในตอนที่ตัวผมเกิดแต่ด้วยความที่การย้อนเวลามันต้องมีอะไรต้องแลก

ผมนั้นในMultiverseนี้เป็นผู้หญิงและมีไฟธาตุทั้งหมดใช่คับฟังไม่ผิด"ทั้งหมด"มันฟังดูโกงใช่มั้ยคับแต่ด้วยความที่ผมตายด้วยโรคร้าย โรคนั้นตอนย้อนเวลามันติดตัวผมมาด้วยมันทำให้ร่างกายผมอ่อนแอมากๆเข้าออกรพ.เป็นว่าเล่น

ซึ่งด้วยความที่ผมมีไฟธาตุทั้งเจ็ดอยู่ในตัวตั้งแต่เกิด เลยทำให้ไฟธาตุทั้งหมดยังไม่สามารถมองเห็นได้ พ่อผมเลยคิดว่าผมไม่มีไฟธาตุซึ่งเป็นผลดีต่อแผนการไม่ยุ่งเกี่ยวกับวงการมาเฟีย

แต่ยังไงๆโชคชะตามักจะเล่นตลกกับคุณ!

...----------------...

*Writer part

สึนะตอนนี้ได้ย่างเข้าวัยที่ต้องได้ไปเรียนแล้ว

ซึ่งเหลือเพียงสามสัปดาห์ก่อนเปิดเทอมที่นามิโมริ

"แม่คะ มีอะไรให้หนูช่วยมั้ยคะ"

"ออกไปจ่ายตลาดให้แม่หน่อยสิจ๊ะ"

"ได้ค่ะ"

"นี่ใบรายการของที่ต้องซื้อกับเงินนะจ๊ะ"

"ค่ะ"

...----------------...

*Tsuna part

สวัสดีดีคับทุกคนไม่สิสวัสดีค่ะทุกคน

ตอนนี้ฉันอายุ14แล้วอีกไม่นานก็ต้องเข้ารร.ละ

ซึ่งตามปกติพ่อไม่อยู่บ้านอยู่แล้วที่ไม่อยู่ก็เพราะไปทำงานเป็นที่ปรึกษานอกแฟมิลี่ที่อิตาลีนั่นแหละ

เหลือแต่ฉันกับแม่ที่อยู่ด้วยกันสองคน ฉันเลยช่วยแม่ทำนู้นทำนี่อยู่บ่อยๆแล้วตอนนี้ฉันก็กำลังจะไปจ่ายตลาดให้แม่

"โอ้ย!"ฉันชนเข้ากับอะไรบางอย่างจนทำให้ฉันล้มลงกับพื้น

"นี่เธอเดินยังไงให้ชนคุณหนู!"เสียงชายคนนึงตะคอกใส่ฉัน

"ช่างมันเถอะฉันไม่โกรธอะไรหรอก เธอก็แค่พวกไม่มีหัวนอนปลายเท้า พ่อแม่คงสั่งสอนมาไม่ดีเลยไม่มีมารยาทแบบนี้"คำนี้มันคงจะทำหลายๆคนปรี๊ดแตกแต่ฉันไม่ ด้วยความที่อดีตเคยเป็นเจ้าห่วยมาก่อนเลยชินชากับคำพูดพวกนี้ไปแล้วล่ะ

ฉันเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะเจอผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนนึงอายุคงพอๆกับฉันนั่นแหละ

"งั้นไปกันเถอะครับคุณหนู รุ่นที่9กำลังรออยู่นะครับ"

รุ่นที่9?เธออาจจะเป็นว่าที่รุ่นที่10ของMultiverseนี้ก็ได้นะซึ่งดีเลย ฉันจะได้ใช้ชีวิตแบบสงบสุข....

...ซะที่ไหนล่ะ!!!!!!!!!!...

...----------------...

...สามสัปดาห์ผ่านไป...

"หนูไปรร.ก่อนนะคะแม่"

"จ้ะไม่ลืมอะไรใช่มั้ย"

"ไม่ลืมแล้วค่ะ"

"งั้นไปดีมาดีนะจ๊ะ"

...----------------...

ในระหว่างที่ฉันเดินทางไปรร.ก็ได้เจอยามาโมโตะ ทาเคชิอดีตผู้พิทักษ์พิรุณของฉัน ซึ่งก็ไม่ได้คุยอะไรกันหรอกแค่เดินผ่านกันแค่นั้นเอง