ฉันยอมโดดเดี่ยวเพื่อให้พวกพ้องไม่แปดเปื้อน..

^^^"ถึงแม้จะแปดเปื้อนสักเพียงใดก็ยอม..."^^^

^^^#Sawada Tsunayoshi^^^

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

"เข้ามาได้"เด็กหนุ่มผมสีนํ้าตาลเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา

ประตูไม้ที่ถูกแกะสลักด้วยลายดอกไม้ถูกเปิดออกโดยมีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา

"เจ้าห่วยมีอะไรถึงเรียกมา"ชายหนุ่มเอ่ยถามเด็กหนุ่มด้วยเสียงนิ่งเรียบ

"รีบอร์น...คือฉันมีเรื่องจะไหว้วานหน่อยน่ะ"เด็กหนุ่มผู้เป็นบอสเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง

เจ้าของชื่อขมวดคิ้วเป็นปมเข้าหากัน

เขาคิดในใจว่าสึนะจะให้เขาทำอะไร

"เรื่องอะไรละ"เขาเอ่ยถาม

เด็กหนุ่มผู้ถูกถามนิ่งเงียบอยู่สักพักก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่และพูดเรื่องที่อยากไหว้วานออกมา

"คือ...ฉันอยากทดสอบพวกผู้พิทักษ์ว่ายังแข็งแกร่งและเหมาะสมอยู่รึป่าว"สึนะเอ่ยอย่างจริงจัง

"แล้ว?"

"การทดสอบคือ..ให้พวกเขาสู้กับนาย"

"ไม่สิ..รุมนายมากกว่า"ผู้เป็นบอสพูดด้วยท่าทีไม่กังวลแต่อย่างใด

"ห๊ะ!?นี่นายคิดจะทำอะไรสึนะ"รีบอร์นตะโกนใส่สึนะอย่างตกใจ เขาคิดในใจว่าคนอย่างเจ้าห่วยสึนะไม่น่าจะให้ผู้พิทักษ์ที่เป็นเพื่อนของตนมาทำอะไรที่ค่อนข้างจะเจ็บตัวเปล่าๆแบบนี้ยิ่งมาสู้กับนักฆ่าอันดับ1อย่างเขาที่แทบจะเป็นไปไม่ได้!

'คิดจะทำอะไรกันแน่เจ้าห่วย'รีบอร์นคิดในใจก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไปอย่างอารมณ์เสีย

ปัง!!!

......................

*Tsuna part

ผมมองประตูไม้แกะสลักที่พึ่งถูกนักฆ่าอันดับ1ปิดด้วยสายตาที่นิ่งเรียบก่อนจะลุกขึ้นหยิบเสื้อคลุมสีกรมดำขึ้นมาสวมพร้อมเปิดประตูเดินออกไปจากห้อง

-

"ท่านสึนะจะไปไหนหรอครับ"กาเบล เอลเช่ เลขาของผมเอ่ยถาม

"ไปหาชามาล"ผมตอบก่อนจะหลับตาลงเพื่อพักสายตาสักพัก

"ครับ.."

...----------------...

...ณ คฤหาสน์ลับๆแห่งนึง...

"ถึงแล้วครับ.."เสียงของกาเบลปลุกผมให้ตื่นจากนิทราก่อนผมจะก้าวเท้าลงจากรถตู้สีดำเทาคันใหญ่

ตึก ตึก ตึก...

"มาแล้วหรอเจ้าหนู"ชามาลหมอประจำวองโกเล่แฟมิลี่เอ่ยทักทายด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

"อืมมีเรื่องอะไรถึงเรียกมาละ"ผมพูดตัดบทสนทนาที่ไม่สำคัญลงก่อนจะนั่งลงบนโซฟาราคาแพง

"ที่เรียกมาเพราะสิ่งนี้"ชามาลวางแฟ้มรักษาของผมลงบนโต๊ะก่อนจะเริ่มเล่ารายละเอียด

"การตรวจร่างกายของนายล่าสุดคงจำได้ดี ที่ฉันได้ตรวจพบโรคร้ายที่ไม่สามารถรักษาได้"

ใช่คับได้ยินไม่ผิด โรคร้ายที่พึ่งจะถูกค้นพบในร่างกายของผม ผมป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่ได้และผมพึ่งตรวจเจอเมื่อไม่กี่วันก่อน

"ฉันได้ไปวิเคราะห์อย่างละเอียดแล้ว"

"นายจะมีชีวิตได้แค่1เดือน ซึ่งฉันขอแสดงความเสียใจด้วยละกันแล้วขอเดานะนายคงจะไม่บอกเรื่องนี้กับพวกโกคุเดระใช่มั้ย?"ชามาลพูดพร้อมกับเท้าคาง

"ใช่ แล้วก็ไม่บอกรีบอร์นด้วย"ผมพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

หน้าของชามาลหลังฟังจบดูเหวอมากที่ผมจะไม่บอกแม้กระทั่งอดีตอาจารย์ที่ตอนนี้กลายมาเป็นที่ปรึกษาส่วนตัวของผม

"เอาจริง!นี่ขนาดรีบอร์นนายก็จะไม่บอกหรอ"ชามาลพูดเสียงดังก่อนผมจะพยักหน้าตอบกลับแบบนิ่งๆ

"อะตามใจนายเลย"

...----------------...

*Writer part

ผ่านมาไม่กี่วันการทดสอบผู้พิทักษ์ก็มาถึง..

เป็นไปตามที่คาดไว้รีบอร์นชนะแบบไม่มีรอยขีดข่วนเลยด้วยซํ้า

สึนะมองพวกผู้พิทักษ์ที่สภาพสะบักสะบอมกันทุกคนก่อนจะพูดบางอย่างที่ทำให้ทุกคนต้องตกใจ

"ในฐานะที่ฉันเป็นบอสของวองโกเล่แฟมิลี่ ฉันเห็นถึงความสามารถของผู้พิทักษ์ของตัวเองมันทำให้ฉันรู้สึกสมเพชตัวเองมากที่มีผู้พิทักษ์ที่อ่อนแอแบบนี้....จึงขอสั่งปลดผู้พิทักษ์ทุกคนออกจากการเป็นผู้พิทักษ์ของฉัน"

สึนะพูดด้วยเสียงนิ่งเรียบก่อนจะสั่งให้กาเบลผู้เป็นเลขาเก็บแหวนและกล่องสัตว์ของเหล่าผู้พิทักษ์คืน

"ทำไมละครับรุ่นที่10!ผมจะปรับปรุงตัวเองแต่ได้โปรดอย่างปลดผมเลย!ได้โปรด"โกคุเดระ ฮายาโตะ"อดีต"ผู้พิทักษ์วายุและมือขวาเอ่ยขอร้องอ้อนวอน

ผู้เป็นบอสอย่างสึนะปรายตามองอย่างนิ่งเฉยก่อนจะเดินจากไปทิ้งให้เหล่าผู้พิทักษ์นั่งก้มหน้ารวมถึงทิ้งให้รีบอร์นยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

...----------------...

หลังจากที่เขาปลดเหล่าผู้พิทักษ์ออก จากตอนนั้นก็ผ่านมาอาทิตย์กว่าๆแล้วสึนะก็ได้บอกความจริงเรื่องโรคร้ายกับโคลมและแม่ของเขาอย่างนานะให้ได้รู้

"ฮึก!ฮือ~ไม่จริงคุณสึนะจะจากเราไปไม่ได้นะคะ!"

"ซือคุงฮืออออ~"

ใช่คับทั้งนานะทั้งโคลมร้องไห้หนักมากก่อนเวลาจะผ่านไปหลายชั่วโมงทั้งสองเลยตั้งสติได้

"งั้นเวลาที่เหลือแค่13วันเรามาสนุกกันเถอะนะคะ!"โคลมพูดขึ้นเขากับนานะก็ยิ้มแล้วพยักหน้า

...----------------...

"ไม่จริงน่า!สึนะคุงจะตายหรอ"เสียงของฮารุและเคียวโกะดังขึ้น

ผ่านมาเกือบจะครบหนึ่งเดือนสึนะก็ได้บอกเรื่องโรคร้ายให้พวกเคียวโกะได้รับรู้

"น่าสงสาร"เจ๊เบียงกี้พูดขึ้น

เอิ่มใช่บอกเบียงกี้ด้วย

"ถึงเวลาตอนนี้จะเหลือแค่2วันก็มาใช้เวลาที่น้อยนี้อย่างมีความสุขกับคุณสึนะกันเถอะค่ะ!"โคลมพูดกับหญิงสาวทั้งสามด้วยเสียงสดใสปนสะอื้น

เวลาผ่านไปจนเวลาชีวิตของเขาเหลือแค่10นาทีสุดท้าย

สึนะนั่งมองท้องฟ้ายามคํ่าคืนแล้วนึกถึงความทรงจำดีๆที่อยู่ในชีวิตของเขา ภาพความทรงจำทุกอย่างก็ค่อยๆไหลกลับเข้ามาในหัว

"สึนะคุง!"เสียงเรียกของเคียวโกะปลุกสึนะขึ้นจากพะวัง

เมื่อได้ยินเสียงเรียกเขาก็ใช้ไฟธาตุนภาบินลงมาข้างล่าง

"แค่กๆ"สึนะไอออกมาเป็นเลือดแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังยิ้มให้ทั้งห้า

ทั้งห้าพุ่งเข้ามากอดเขาทั้งนํ้าตาโคลมเปิดฝาโลงออกแล้วเขาก็นอนลงไปในโลงสวยสีนํ้าตาล

ก่อนโคลมจะปิดฝาโลงลงเขาก็พูดประโยคสุดท้ายออกมาก่อนสิ้นใจ

"ลาก่อนนะ...ทุกคน"

สึนะพูดพร้อมกับยิ้มทั้งนํ้าตาแล้วทั้งห้าก็ยิ้มส่งสึนะ

สุดท้ายแล้วโคลมก็กลั้นใจปิดฝาโลง

"ฮึก!ฮือออออคุณสึนะ/ซือคุง/สึนะคุง×2/สึนะโยชิ"ทั้งห้านั่งร้องไห้ข้างๆโลงจนถึงเช้าของอีกวัน...

...นภาที่สวยงามได้จากไปอย่างไม่มีวันหวนคืนตลอดกาล.....


***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***