EP.1 " ผู้มาเยือนใหม่ "

นาวีจากเผ่าโอมาติกาย่า(ซูมา)ได้มาอยู่ในเผ่าเม็ตคายีน่าแล้วได้พบรักกับนาวีเผ่าเม็ตคายีน่าผู้เป็นน้องสาวของซาฮิก(ลูเนีย)ของเผ่าทั้งสองใช้ชีวิตด้วยกันจนมีลูกอยู่ในครรภ์ทั้งมีความสุขเมื่อได้อยู่ด้วยกันแต่แล้วมีเรือปีศาจของมนุษย์

*

*

*

*

*

ซูมาจึงจะล่อเรือปีศาจไปให้ไกลจากเผ่าเม็ตคาน่าเขาจึงให้โรนัลพาลูเนียให้กลับไปที่เผ่า

*

*

*

*

*

ซูมา " พานางกลับไปเดี๋ยวข้าจะล่อพวกมันไป! "

*

ลูเนีย " ไม่! เจ้าอย่าไปนะ "

*

ซูมา " กลับไปเถอะไม่ต้องห่วงข้า "

*

ลูเนีย " ไม่! ข้าไม่ไป! "

*

โรนัล " ไปลูเนีย "

*

*

*

*

*

โรนัลพารีบบังคับซูนักว่ายออกไปลูเนียมองผู้เป็นที่รักได้คุมซูนักไปหายไปจากสายตานางเมื่อกลับมายันเผ่าลูเนียได้เอ่ยขอร้องผู้พี่สาวของนาง

*

*

*

*

*

ลูเนีย " พี่ข้าเราต้องไปช่วยเขานะ! "

*

โรนัล " ลูเนียเจ้าต้องห่วงลูกในท้องของเจ้าก่อนนะตอนนี้โตโนวารีกำลังไปช่วยเขาเจ้าควรใจเย็นๆเอาไว้ "

*

*

*

*

*

ลูเนียเงียบพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของนางโรนัลจึงกุมมือลูเนียเอาไว้และเมื่อเวลาผ่านไปจนมืดค่ำโตโนวารีกลับมาพร้อมกันชาวเม็ตคายีน่ากลุ่มนึงและลูเนียรีบไปหาโตโนวารีทันทีพร้อมกับโรนัลแล้วลูเนียรีบเอ่ยถามหาผู้เป็นสามีในทันที

*

*

*

*

*

ลูเนีย " โตโนวารี! ซูมาล่ะ? "

*

โตโนวารี " เราทำสุดความสามารถแล้วลูเนีย..เขาไม่รอดแล้ว "

*

*

*

*

*

เมื่อโตโนวารีได้พูดจบก็ถอยให้เห็นศพของซูมาที่นอนแน่นิ่งอยู่ลูเนียรีบไปที่ศพของเขาในทันที

*

*

*

*

*

ลูเนีย " ซูมา...ไม่ ไม่ๆ! เจ้าอย่าทิ้งข้าไป!! "

*

*

*

*

*

นางร้องไห้ออกมาอย่างหนักด้วยการเสียคนที่ตัวเองรัก เวลาผ่านมา2เดือนที่ได้เสียคนรักไปท้องของลูเนียก็ถึงวันกำหนดคลอดโรนัลได้ช่วยทำคลอดนางจนเวลาผ่านมาไม่ถึงชั่วโมงลูเนียก็ได้คลอดของนางออกมาเป็นลูกสาวสีตัวของเด็กน้อยมีฟ้าเหมือนผู้เป็นพ่อแต่ตัวของเด็กน้อยเป็นเม็ตคายีน่าเหมือนผู้เป็นแม่ของนาง

*

*

*

*

*

โรนัล " ฮึๆ ลูเนียเจ้าได้ลูกสาว "

*

*

*

*

*

เมื่อโรนัลได้หันมาหาลูเนียนางได้นิ่งไปในสภาพที่หลับตาเหมือนคนกำลังหลับเมื่อโรนัลได้เอามือไปสัมผัสลมหายใจของลูเนียผู้เป็นน้องสาวโรนัลได้รู้ว่าน้องสาวของนางได้จากไปแล้ว

*

*

*

*

*

โรนัล " ลูเนีย..ลูเนีย? ไม่นะ...ไม่!! "

*

*

*

*

*

โรนัลร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจที่เสียน้องสาวของนางไปโตโนวารีได้ยินเสียงของโรนัลก็รีบไปหาโรนัลทันทีและได้เห็นซาฮิกของตัวเองร้องไห้ให้กับศพของน้องสาวเมื่อเขาเห็นแบบนั้นก็พูดอะไรไม่ออกได้เดินไปหาโรนัลและกอดปลอบผู้ซาฮิกของตัวเอง

*

*

*

*

*

เมื่อเวลาผ่านไปผ่านไป1ปีเหล่าโทคูลก็ได้กลับมายันบ้านเพื่อมาหาเพื่อนร่วมจิตวิญญาณเม็ตคายีน่าโรนัลไปหาโทคูลเพื่อนร่วมวิญญาณของลูเนียเมื่อโทคูลได้เห็นโรนัลมาหาตนก็พูดกับโรนัลทำเป็นภาษามือเป็นการคุยในทันที

*

*

*

*

*

โทคูล " ลูเนียล่ะ? นางไปไหน? "

*

โรนัล " นางไม่อยู่แล้ว นางจากไปแล้ว "

*

โทคูล " เพราะอะไรที่นางจากไป? "

*

โรนัล " นางจากไปเพราะคลอดลูกของนาง นางไม่ทันได้เห็นหน้าลูกของนางเลย "

*

โทคูล " ลูกของนาง "

*

*

*

*

*

โรนัลได้อุ้มลูกของลูเนียเอาในอ้อมอกเมื่อโทคูลได้เห็นเด็กตัวน้อยก็รีบเอ่ยในทันที

*

*

*

*

*

โทคูล " เด็กน้อยคนนี้เหมือนนางแต่ก็มีส่วนที่เหมือนกับพ่อ "

*

โรนัล " ข้าไม่รู้ว่าจะตั้งชื่อลูกของนางว่าอะไร "

*

โทคูล " ลูน่า ต่อไปนี้เด็กคนนี้ชื่อลูน่า "

*

*

*

*

*

ลูน่า ชื่อเด็กน้อยผู้น่าสงสาร

*

*

*

*

*

อาวนุง " ลูน่า! "

*

*

*

*

*

นาวีวัยรุ่นหนุ่มเรียกลูน่าแล้วเขาก็วิ่งไปหาลูน่าที่กำลังนั่งทำซองคอร์ดอยู่

*

*

*

*

*

อาวนุง " ไปขี่อิลูกันมั้ย? "

*

ลูน่า " ข้าทำนี่อยู่นะอาวนุง "

*

อาวนุง " เจ้าทำมาหลายวันแล้วนะน่าออกไปขี่อิลูบ้างก็ได้ "

*

ลูน่า " หากข้าทำเสร็จแล้วเดี๋ยวข้าจะตามไป "

*

อาวนุง " ก็ได้รีบมานะ "

*

*

*

*

*

เมื่ออาวนุงเดินออกไปจากมารุยแล้วลูน่าก็นั่งทำซองคอร์ดต่อไปโรนัลเดินมาในมารุยและวางวัตถุดิบในการทำอาหารโรนัลเห็นว่าลูน่านั่งทำซองคอร์ดอยู่จึงเอ่ยพูดขึ้นมา

*

*

*

*

*

โรนัล " ทำไมเจ้าไม่ไปกับอาวนุง? "

*

ลูน่า " ข้าอยากจะทำซองคอร์ดต่อข้าเอาซองคอร์ดของแม่กับพ่อมาต่อกับของข้าเมื่อข้าทำเสร็จแล้วข้าก็จะไปกับอาวนุงและศิเรยาแน่นอน "

*

*

*

*

*

โรนัลได้ยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูนาง เวลามันผ่านมา13ปี อาวนุงอายุ15 ศิเรยาอายุ14และลูน่าอายุ14ทั้งสามอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กและสนิทกันมาก

โรนัลกับโตโนวารีเป็นพ่อแม่ให้กับนางเพราะด้วยที่นางกำพร้าพ่อแม่จึงเป็นพ่อแม่ให้กับนางตั้งแต่มีลูน่ามาอยู่ในครอบครัว

*

*

*

*

*

อะไรๆมันก็ดีขึ้นไปหมดบางทีลูน่ารู้สึกแตกต่างแต่โรนัลกับโตโนวารีได้พูดปลอบนางว่านางไม่ได้แตกต่างเพียงเกิดเป็นลูกครึ่งของนาวีเท่านั้นโรนัลกับโตโนวารีจะพานางไปที่อ่าวของบรรพบุรุษเป็นที่มีต้นไม้แห่งจิตวิญญาณอยู่ลูน่าได้เห็นหน้าพ่อแม่จริงๆของนางทำให้นางดีใจที่ได้พวกเขา

*

*

*

*

*

แต่นางเคยเกือบช็อคใต้น้ำแต่นางไม่เป็นอะไรมากโรนัลที่เห็นแบบนั้นก็ไม่อนุญาตให้นางมาคนเดียวถ้าโรนัลกับโตโนวารีไม่ได้อยู่ด้วยจนถึงวันนี้ลูน่ามักจะยุ่งอยู่กับซองคอร์ดของซูมากับลูเนียผู้เป็นพ่อแม่ของนาง

*

*

*

*

*

เสียงสัญญาณเตือนดังขึ้นเพราะมีอีกรานประมาณ4-5ตัวบินมาที่เผ่าเม็ตคายีน่าทำให้นาวีชาวทะเลต่างรีบไปดูผู้มาเยือนโรนัลกับลูน่าก็ไปดูด้วยกันพวกเขาก็ลงจากหลังอีกรานและได้มาพร้อมกัน6คน

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

ทุกคนในเผ่าเม็ตคายีน่าที่อยู่แถวนั้นมาดูผู้มาเยือนด้วยความแปลกใจอาวนุงกับร๊อตโตมาด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนาวีวัยรุ่นหนุ่มทั้งสองคนก็ทักทายอาวนุงกับร๊อตโตและพวกเขายังพูดถึงหางของพวกเขาแล้ววัยรุ่นหนุ่มคนนึงได้เห็นศิเรยากำลังจะมาเขามองนางไม่ละสายก่อนจะหลบตาในทันที

*

*

*

*

*

และเมื่อนางมาใกล้เขาทักทายนางแล้วนางก็ยิ้มให้กับเขาเมื่อโตโนวารีได้ขี่ซูนักมาบินเหนือหัวพวกเขาก็เดินไปหาพวกเขาและทักทายกันในแบบนาวีโรนัลกับลูน่าเดินมาถึงลูน่าได้สบตาเข้ากับนาวีวัยรุ่นสบตากับนางทำให้ทั้งสองนิ่งกันไปสักพักและแล้วโรนัลก็เดินสำรวจร่างกายพวกเขา

*

*

*

*

*

ร่างกายที่เบาะบางแล้วหางก็สามารถทำให้การว่ายน้ำของพวกเขาไม่ได้เร็วและมีสายเลือดปีศาจอยู่ในตัวเด็กๆ

*

*

*

*

*

โรนัล " เด็กพวกนี้มีสายเลือดปีศาจอยู่ "

*

เจค " ดู! ข้าเองมีสายเลือดปีศาจอยู่เหมือนกันแต่ตอนนี้ข้าเป็นนาวีแล้ว "

*

เนทีรี " เขาเป็นโทรุคมัตโตทำให้ชาวนาวีสามารถชนะในสงครามมาแล้ว "

*

โรนัล " เจ้าเรียกชัยชนะแล้วตอนนี้..เอวาคงไม่เห็นพวกเจ้าอีกแล้ว "

*

เจค " ข้าต้องขอโทษแทนเมียของข้าด้วยเราเดินทางกันมาเหนื่อยๆต้องการพักสักหน่อย "

*

เนทีรี " มาเจคไม่ต้องขอโทษแทนข้า "

*

โรนัล " ผู้นำสงครามอาจจะพาสงครามนั้นมาแก่เราได้เหมือนกัน "

*

*

*

*

*

และเนทีรีจึงขู่ใส่โรนัลและโรนัลก็ขู่กลับไปเหมือนกันเจคที่เห็นแบบนั้นก็เอ่ยพูดทันที

*

*

*

*

*

เจค " ข้าละสงครามแล้วและข้าต้องการให้ครอบครัวขอข้าปลอดภัย "

*

*

*

*

*

โรนัลเดินไปหาโตโนวารีทั้งสองได้จ้องหน้ากันและเนทีรีก็ได้พูดขึ้นมา

*

*

*

*

*

เนทีรี " อูตูรูเป็นสิ่งที่เราต้องการ "

*

เมื่อโรนัลกับโตโนวารีได้เลิกจ้องหน้ากันแล้วโตโนวารีก็ได้เอ่ยประกาศทันที

*

*

*

*

*

โตโนวารี " โทรุคมัตโตจะอยู่กับเราและปฏิบัติอย่างเช่นพี่น้องและสอนวิถีให้กับพวกเขา..พวกเขาจะได้ไม่อับอาย "

*

*

*

*

*

เจค " เราต้องพูดว่ายังไง? "

*

ทู้ค " ขอบคุณ "

*

เจค " ขอบคุณ "

*

โตโนวารี " ลูกชายข้าอาวนุงกับลูกสาวทั้งสองคนศิเรยากับลูน่าจะสอนลูกของเจ้าเอง "

*

อาวนุง " ท่านพ่อข้าไม่- "

*

โตโนวารี " นั่นเป็นคำตัดสินแล้ว "

*

ศิเรยา " มาเถอะข้าจะพาพวกท่านไปบ้านใหม่...ลูน่าไปกัน "

*

*

*

*

*

เมื่อศิเรยากับลูน่าได้เดินนำครอบครัวเจคไปยันบ้านใหม่ของพวกเขา

*

*

*

*

*

ศิเรยา " นี้คือบ้านใหม่ของท่าน "

*

เจค " มันดูดีใช้ได้..มันดูดีมากใช่มั้ย? "

*

*

*

*

*

เนทีรีปล่อยผ้าปูลงพื้นในทันทีและถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาทำให้เด็กๆต้องหันมามองทันทีศิเรยาวางของลงบนพื้น

*

*

*

*

*

คิรี " แล้วเราจะได้เริ่มกันเมื่อไหร่? "

*

ศิเรยา " ข้าจะสอนในวันพรุ่งนี้พวกเจ้าพักผ่อนเถอะจะได้มีแรงที่จะดำน้ำ "

*

เนเทยัม " ข้าขอถามได้มั้ย? ทำไมนางถึงดูแตกต่างจากพวกเจ้า "

*

ลูน่า " ข้ามีแม่เป็นนาวีชาวทะเลและมีพ่อเป็นนาวีชาวป่า "

*

*

*

*

*

ทุกคนเงียบไปทันทีหลังจากที่ลูน่าได้พูดออกมาศิเรยาจึงเดินมาและได้เอ่ยพูด

*

*

*

*

*

ศิเรยา " ข้าว่าเราจะต้องไปแล้วพวกท่านก็พักผ่อนเถอะพรุ่งนี้ต้องเริ่มสอนแล้วเราไปกันเถอะลูน่า "

*

*

*

*

*

ศิเรยากับลูน่าเดินออกไปจากตรงนั้นและครอบครัวซัลลี่ก็ได้ประชุมครอบครัวของพวกเขาจนวลาผ่านมาในตอนเช้าของวันใหม่ศิเรยากับลูน่าและอาวนุงกับร็อตโตได้มาที่มารุยของครอบครัวซัลลี่และได้พาลูกๆของซัลลี่

*

*

*

*

*

ไปกระโดดลงน้ำทะเลพวกลูน่าได้ว่ายไปในใต้น้ำส่วนพวกลูกซัลลี่เมื่อได้อยู่ใต้น้ำแล้วก็ได้เห็นความสวยงามในใต้ทะเลพวกเขาตกตะลึงในความสวยงามแล้วพวกเขาก็เริ่มว่ายน้ำตามพวกลูน่าไปและพวกลูกซัลลี่ก็เริ่มหมดอากาศหายใจจึงต้องรีบขึ้นไปเหนือผิวน้ำเพื่อหายใจ

*

*

*

*

*

พวกลูน่าก็หยุดรอที่พวกลูกซัลลี่แล้วโลอัคหนึ่งในลูกของเจคกบเนทีรีได้ก้มมาในน้ำเพื่อมองพวกลูน่าและศิเรยาจึงทำภาษามือเพื่อให้พวกลูกซัลลี่ตามมาแต่โลอัคไม่ข้าใจในสิ่งที่ศิเรยาจะสื่อออกมาศิเรยาจึงทำมือให้ตามมาแล้วพวกลูกซัลลี่จึงต้องดำน้ำไปอีกครั้งพวกเขาได้ว่ายน้ำไปสักพัก

*

*

*

*

*

พวกลูกซัลลี่จึงขึ้นไปเหนือผิวน้ำอีกครั้งร็อตโตขึงถามเป็นภาษามือ

*

*

*

*

*

ร็อตโต " ทำไมพวกเขาจึงขึ้นไปบ่อยๆล่ะเนี่ย? "

*

อาวนุง " ก็เพราะพวกเขาเป็นชาวป่าไงพวกเขาถึงได้ว่ายน้ำไม่ได้แบบเรา "

*

ศิเรยา " หยุดนะ พวกเราต้องสอนให้พวกเขาเรียนรู้ "

*

ลูน่า " ขึ้นไปดูพวกเขาเถอะ "

*

*

*

*

*

พวกลูน่าจึงว่ายขึ้นไปเหนือผิวน้ำในทันที

*

*

*

*

*

ศิเรยา " พวกเจ้าเป็นไรมั้ย? "

*

ทู้ค " พี่ว่ายเร็วไปรอเราด้วยสิ "

*

ศิเรยา " ฝึกหายใจนะฝึกหายใจ "

*

อาวนุง " พวกเจ้าว่ายน้ำไม่ได้เรื่องเองบางทีอาจจะควรไปอยู่ในป่ามากกว่า "

*

*

*

*

*

ศิเรยาที่ยินแบบนั้นจึงตบที่หัวของอาวนุงในทันที

*

*

*

*

*

เนเทยัม " พวกเราไม่ได้รู้เรื่องภาษามือนะพวก เราไม่รู้ว่าจะพูดอะไร "

*

ลูน่า " ข้าจะสอนเจ้าเอง "

*

*

*

*

*

เนเทยัมมองลูน่าไม่ละสายตาอาวนุงที่เห็นแบบนั้นจึงทำสีหน้าไม่พอในทันทีกับสิ่งที่เนเทยัมจ้องมองลูน่า

*

*

*

*

*

อาวนุง " เจ้ามองอะไรน้องสาวข้านักหนา? "

*

เนเทยัม " ที่ข้ามองน้องของเจ้าเพราะข้ามีเรื่องที่น่าสังสัยตั้งแต่มาที่นี่คือข้าขอโทษที่ต้องพูดแบบนี้นะนางเป็นนาวีชาวทะเลแต่ทำไมร่างกายถึงมีตัวสีฟ้าและดวงตาของนางก็เป็นสีเขียวอีก "

*

อาวนุง " ต่อให้น้องสาวข้ามีความแตกต่างจากคนอื่นแต่นาวีชาวทะเลรู้ดีว่านางเกิดด้วยนาวีชาวทะเลกับนาวีชาวบกแบบนั้นพวกเจ้าไง "

*

ลูน่า " พอได้แล้วอาวนุง "

*

*

*

*

*

เมื่อลูน่าได้ห้ามอาวนุงเขาก็เงียบไปในทันทีแล้วร็อตโตเห็นว่าครอบครัวซัลลี่หายไปคนนึงจึงรีบเอ่ยพูดในทันที

*

*

*

*

*

ร็อตโต " คิรีอยู่ไหน? "

*

ทู้ค " คิรี?! "

*

อาวนุง " ใครนะ? "

*

ร็อตโต " คิรีหายไปไหน? "

*

ศิเรยา " เจ้าเห็นนางมั้ย? "

*

ลูน่า " เดี๋ยวข้าตามหานางเองพวกเจ้าสอนพวเขาไปก่อน "

*

*

*

*

*

ลูน่าได้ส่งเสียงเรียกอิลูของตัวเองและอิลูก็ว่ายมาหานางแล้วลูน่าได้เชื่อมสัมพันธ์กับอิลูแล้วว่ายไปใต้น้ำเนเทยัมที่มองลูน่าอยู่นานก็ได้มองตามลูน่าจากไปทำให้เขารู้สึกเศร้าเล็กน้อย

*

*

*

*

*

เวลาตอนเที่ยงลูน่าได้พาคิรีพากลับมาที่มารุยของครอบครัวซัลลี่คิรีได้ขึ้นบนมารุยและเนทีรีผู้เป็นแม่ได้เินมาหาคิรีด้วยความเป็นรวมถึงเจคกับเนเทยัมและทู้คกับโลอัค

*

*

*

*

*

เนทีรี " ลูกไม่เป็นไรนะ "

*

คิรี " ข้าไม่เป็นไรแม่ข้าแค่ดูอะไรใต้ทะเลจนเพลินไปหน่อย "

*

เจค " ขอบคุณที่เจ้าพานางกลับมา "

*

ลูน่า " ไม่เป็นไรงั้นข้าขอตัวก่อน "

*

เนเทยัม " เดี๋ยว! "

*

*

*

*

*

เนเทยัมจะรั้งลูน่าไว้ไม่ทันลูน่าขี่อิลูไปซะก่อนเจคที่เห็นลูกตัวเองดูหงอยๆแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรกับเนเทยัมเวลาล่วงเลยมาสักชั่วโมงนึงลูน่าก็ได้มาตามเด็กๆครอบครัวซัลลี่ให้ไปฝึกหายใจใต้น้ำเนเทยัมกับโลอัคและคิรีกับทู้คได้มาฝึกหายใจกันโดยมีร็อตโตกับศิเรยาและลูน่า

*

*

*

*

*

คอยสอนประกบอยู่พวกลูน่าสอนในการหายใจเพื่อที่จะหายใจใต้น้ำได้นานขึ้นศิเรยาบอกโลอัคและนางวางมือที่บริเวรท้องน้อยแล้วศิเรยาก็ได้พูดขึ้นมา

*

*

*

*

*

ศิเรยา ' โลอัคเจ้าหัวใจเต้นแรง '

*

โลอัค " โทษที "

*

*

*

*

*

ร็อตโตกับเนเทยัมยิ้มออกขำๆและทั้งสองก็ได้หันมามองหน้ากันเหมือนรู้อะไรสักอย่างแล้วเนเทยัมก็ได้มองลูน่ากำลังสอนทู้คหายใจเขามองนางอยู่นานและลูน่าได้พูดในการหายใจให้กับทู้คนาวีชาวบกตัวน้อยก็ตั้งใจฟังลูน่าในการสอน

*

*

*

*

*

แล้วพวกลูน่ากับพวกเด็กซัลลี่ก็ได้พากันไปที่อยู่ของอิลูเพื่อที่จะขี่มันอาวนุงก็อยู่ที่นั้นด้วยเช่นกันอาวนุงเห็นพวกลูน่ากับพวกเด็กซัลลี่มาก็จะเป็นสอนด้วย

*

*

*

*

*

อาวนุง " ถ้าเ้าจะใช้ชีวิตที่นี่เจ้าต้องขี่มันและนี่จะทำให้พวกเจ้าอยู่ใต้น้ำนานขึ้นด้วย "

*

ลูน่า " มานี่ "

*

*

*

*

*

ลูน่าได้เรียกเนเทยัมให้ตามมาเมื่อเขาได้เดินไปหาลูน่าแล้วลูน่าได้ส่งเสียงเรียกอิลูมาใกล้ๆเมื่ออิลูมาอยู่ใกล้ๆแล้วลูน่าได้จับอิลูเอาไว้และเนเทยัมก็ขึ้นขี่มันทันที

*

*

*

*

*

ลูน่าเอาสายสัมพันธ์ของอิลูมายื่นให้เนเทยัมแล้วเขาก็เอามวยผมของตัวเองมาเชื่อมสัมพันธ์กับอิลูเมื่อเชื่อมสัมพันธ์เสร็จอิลูได้มีการดิ้นเล็กน้อยและลูน่าได้เอ่ยพูดขึ้นมา

*

*

*

*

*

ลูน่า " ทีเจ้าจะรู้สึกต่อลมหายใจของมันต่อให้อิลูเป็นสัตว์ที่อยู่ใต้น้ำแต่มันน่าจะเหมือนที่เจ้าได้ขี่นกนั้นมาที่นี่จับตรงนี้ "

*

*

*

*

*

เนเทยัมทำตามที่ลูน่าได้บอกเมื่อเขาได้จับที่ลูน่าได้บอกแล้วอาวนุงก็พูดขึ้นมา

*

*

*

*

*

อาวนุง " จับแน่นๆ! "

*

*

*

*

*

เมื่ออาวนุงได้พูดออกมาแบบนั้นเนเทยัมจึงหันมามองลูน่าแล้วนางจึงพูดออกมาเบาๆ

*

*

*

*

*

ลูน่า " ไปเบาๆ "

*

*

*

*

*

เมื่อได้ยินลูน่าได้บอกเขาก็ทำตามในทันทีแล้วเนเทยัมก็คุมอิลูไปเบาๆและนุ่มนวลที่สุดเมื่อทำได้แล้วอาวนุงไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่แล้วเมื่อถึงตาของโลอัคศิเรยาเป็นคนพาอิลูมาให้โลอัค

*

*

*

*

*

พอได้เชื่อมสัมพันธ์กับอิลูแล้วโลอัคจับที่ที่จับตามที่ศิเรยาได้บอกเมื่ออาวนุงได้เห็นแบบนั้นจึงบอกโลอัคทันที

*

*

*

*

*

อาวนุง " ดูขามันสิ จับแน่นๆ! "

*

*

*

*

*

พออาวนุงได้พูดจบและโลอัคก็คุมอิลูพุ่งไปอย่างรวดเร็วทำให้โลอัคมือหลุดจากที่จับของอิลูเมื่อเห็นแบบนั้นอาวนุงกับคนอื่นๆก็หัวเราะกันออกมาและนั้นรวมถึงศิเรยาด้วยแต่ศิเรยาแอบหัวเราะเบาๆแล้วมือปิดปากเอาไว้

*

*

*

*

*

ไม่นานศิเรยาจึงเก็บอาการเอาไว้ไม่เห็นโลอัคได้เห็นว่านางหัวเราะพอลูน่าเห็นอย่างนั้นจึงเอาเปลือกหอยโยนใส่อาวนุงทำให้อาวนุงรีบหันมามองลูน่าในทันทีลูน่าจึงส่ายหน้าเพื่อบ่งบอกว่าไม่ควรทำ

*

*

*

*

*

และเนเทยัมจึงคุมอิลูไปหาโลอัคแล้วถามไถ

*

*

*

*

*

เนเทยัม " น้องชายเป็นอะไรมั้ย? "

*

โลอัค " ไม่เป็นไรพี่แต่ข้าเนี่ยสิหมั่นไส้ไอ้หน้าปลานัก"

*

เนเทยัม " เอาหน่าน้องชายทนไปก่อนเราไม่ใช่ชาวทะเลแบบพวกเขาเลยทำให้กลายเป็นตัวตลก "

*

ลูน่า " น้องเจ้าเป็นอะไรมั้ย? "

*

*

*

*

*

ลูน่ามาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงเนเทยัมจึงตอบกลับไป

*

*

*

*

*

เนเทยัม " ไม่เป็นไรน้องข้าอาจจะไม่ได้คำเตือนก่อนน่ะ "

*

ลูน่า " ข้าต้องขอโทษแทนพี่ชายข้าด้วย "

*

โลอัค " ไม่เป็นไรข้ายังโอเคอยู่ "

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

*

ติดตามตอนต่อไป...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***