ตอนที่20 รักงดงามดั่งจันทรา

"ทำไมเขาไม่บอกข้า"เว่ยอิงรู้สึกผิด

"เว่ยอิง ไม่ใช่ความผิดเจ้า"

"คุณชายเว่ย ข้า....ข้าขอโทษ ข้าไม่รู้ว่าประมุขเจียงเขา......"

"เจียงเฉิงเป็นคนคิดมาก ขี้น้อยใจ ปากแข็ง หยิ่งในศักดิ์ศรี เขาเป็นแบบนี้แหละ"

"แต่ทำไมคุณหนูจินถึงรู้"

"เจ้าเห็นแหวนที่นางใส่หรือไม่"

"เห็นขอรับ"

"เคยมีบันทึกว่า ผู้ใดมีสิ่งของติดตัวแต่เกิดคือเทพ นางเป็นเทพธิดานางพญาเฟิงหวง เหวนนั้นมีอาวุธหลายอย่างสามารถทำให้เจ้าของมีปีกเฟิงหวงและกลายร่างได้เพราะนางเป็นเทพ และอีกความพิเศษคือรู้อดีต"แม้แต่หลานวั่งจียังอึ้ง

ท่าเรือสัตตบงกช

"จิ่งอี๋"

"หืม"

"ข้าถามหน่อย"

"เรื่องใด"

"หลานซือจุยกับเจียงหว่านอิน"

"เขาแอบชอบน้องเจ้า"

"ตั้งแต่เมื่อใด"

"เรียนที่อวิ๋นเซินปู้จื้อฉู่"

"แล้วจื่อเจินกับเจี๋ยอวี่"

"เจ้า!"ถ้าจะรู้ละเอียดขนาดนี้เจ้าไม่บอกเลยล่ะ

"ทำไม ข้าแค่กลัวว่าน้องสาวข้าจะเสียใจ"

"เมืองอี้"

"เมืองอี้?"

"ใช่ นางช่วยจื่อเจินทำแผลและเผลอปะ.....ไปจูบกัน"

" อะไร"

"ไปจูบกัน"

"เมื่อใด!"ทีนี้หอกยาวสีขาวลายเฟิงหวงได้ออกมาจากแหวนแล้ว

"ใจๆๆใจเย็นๆก่อน มันเป็นอุบัติเหตุ นางสะดุดชายผ้าแล้วล้มทับจื่อเจิน"

"แล้วเพื่อนเจ้าสอนคน.....เป็นคนอย่างไร"

"ซือจุยเป็นคนสุขุม มีเหตุผลย่อมต้องดี ส่วนจื่อเจินแม้ปากจะตรงแต่ก็เอาใจใส่"

"เฮอะ! เจ้าชู้ละสิไม่ว่า"

"เปล่านะ"

"เอาล่ะเลิกคุยเรื่องนี้กันก่อน"

"เยียนหราน"

"ท่านอา"นางวิ่งไปหาจินกวงเหยา

"ท่านหายดีแล้วหรือ"

"ไม่ต้องมาทำเป็นห่วงข้าเลย ข้าคิดว่า.....ข้าจะบอกจินหลิง"เอาซะเข่าอ่อน

"เหลี่ยนฟางจุนโปรดเมตตา เรื่องถ้าเจ้าจินหลิงรู้เขาเอาข้าตายแน่"

"นั่นแสดงว่า. เจ้าชอบหลานสาวข้า"

"ขอรับ"

"ถ้ารักเหตุใดเสียงจึงแผ่วนัก คนรักกันต้องหนักแน่สิ"

"ขอรับ!"กลับไปข้าต้องคัดกฎข้าหาเสียงดังยามวิกาล แต่เพื่อนางจะดึกจะค่ำก็ช่างมันสิ

"ท่านอา เลิกแกล้งจิ่งอี๋ได้แล้ว"

"เจ้าห่วงเขาหรือ"

"ไม่"

"อาหราน เจ้าจะรักกับใครข้าไม่ว่าแต่ขอให้ดูแลเจ้าได้ไม่ทำให้เสียใจ ประมุขเจียงล่ะ"

"ท่านน้าอนุญาตแล้ว"

"งั้นข้าไม่ขัด"

"เพราะว่าประมุขเจียงนี่แหละ"

"ได้"นางรู้แล้วว่า ท่านอาเสี่ยวจื่อเตี้ยนลงหลัง

"ขอบคุณเหลี่ยนฟางจุนที่เมตตา"แม้จะไม่เข้าใจแต่เมื่อทางเปิดขนาดนี้ก็ต้องไปให้สุดจินกวงเหยาไปแล้ว

"นี่ยามไห่แล้ว"

"ข้าไม่นอน"

"นี่เจ้า!"

"ขอให้อยู่กับเจ้ากฎสกุลหมื่นรอบก็ไม่หวั่น"นางยิ้ม

"ไปนั่งบนหลังคาแล้วดื่มสุราชมจันทร์มั้ยล่ะ"

"หลังคาใคร"

"ของเจ้า"

"ได้สิ"

"ข้าหมักเหล้าไว้เยอะแล้ว"

"เจ้าทำหรือ"

"อืม"

"มีอะไรบ้าง"

"สุราดอกท้อ สุราดอกเหมย สุราดอกบัว สุราดอกอวี้หลัน"

"เยอะมาก แล้วทำไมมีอวี้หลัน"

"ตอนก่อนออกจากอวิ๋นเซินข้าไปเก็บดอกมัน ไม่มีกฎข้อไหนว่าห้ามเก็บดอนไม่ไปหมักเหล้านิ"

"งั้นแล้วแต่เจ้า"

"แล้วถามข้าทำไม"

"ข้าอยากรู้"

"งั้นเอาออกท้อล่ะกัน ข้าหมักไว้2ปีตอนนี้คงหวานน่าดู"

"แต่หวานไม่เท่าเจ้า"

"พอเลย ข้าไปเอาสุราก่อน"ทั้งคู่เดินไปที่เรื่อนมู่เหลียนที่จินเยี่ยนหรานอยู่ที่

ท่าเรือ

(มู่เหลียน หมายถึง ดอกบัวที่น่าเคารพ)

"พระจันทร์คืนนี้งดงามนัก"

"เยียนหราน"

"หืม"

"ข้ามีของจะให้"หลานจิ่งอี๋หยิบของที่ว่าออกมา



"ถึงแม้จะไม่แพงเท่าไหร่แต่ข้ารู้ว่าเจ้าชอบผีเสื้อข้าเลยซื้อให้เจ้า"

"ขอบคุณ"

"เจ้าชอบมั้ย"

"ชอบสิ"

"พรุ่งนี้ข้าอยากเห็นเจ้าใส่"

"ได้"

"ข้าก็มีอะไรให้"



"นี่เป็นพู่กระบี่ตรงด้านจับ"

"พรุ่งนี้เจ้าก็ต้องใส่"

"ได้"

ตอนนี้เว่ยอิงมาที่เมืองอวิ๋นผิงเขตอวิ๋นเมิ่ง เพื่อมาดูความผิดปกติที่วัดกวนอิมเจอพระบอกว่าต้องปิดวัดพรุ่งนี้เฟื่องก่อสร้างบางส่วนเว่ยอิงสงสัยเลยตกปากรับคำเพื่อจะมาดูว่ามีแผนอะไรกันแน่

"ขอพรกัน"

"ยังไง"

"ขอพรกับเจ้าแม่หนี่วาแห่งพรจันไงเล่า"

"ได้"ไม่รู้ว่าพรหมลิขิตหรือความคิดตนเองกันแน่ พรที่ขอตรงกัน

"ขอเราสองคนรักกันเนิ่นนาน ขอเทพแห่งดวงจันทร์เป็นพยาน"เมื่อลืมตาขึ้นทั้งคู่เห็นดาวตก

"นั่น ดาวตกข้าว่าเจ้าแม่หนี่วาทรงอวยพรพวกเรา"หลานจิ่งอี๋และทั้งสองจึงจูบกันไม่มีการลุกล้ำใดใด จบแผ่วเบาจึงละริมฝีปากออก

วันรุ่งขึ้น

ทุกคนแยกย้ายกลับสกุล

"พี่หญิง"

"มีอะไรหรืออาหลิง"

"ข้าไม่เห็นรู้ว่าท่านมีตุ้มหูฝีเสื้อนี่ด้วย"สงสัยคงไม่เห็นเมื่อคืน

"หลานจิ่งอี๋ใช่หรือไม่"เจ้าโง่บ้างก็ดีนะอาหลิง

"เจ้านั่นคงคิดว่าเงินทองจะซื้อใจพี่ได้"ไม่ทันแล้ว เขาจุบกันไปแล้ว

"พี่หญิงข้าอยากรู้เรื่องหลานซือจุยกับอาอิน"อาอิน อย่าบอกนะ

"ข้าถามหลานจิ่งอี๋มาแล้ว...หลานซือจุยชอบหว่านอิน"

"นี่คิดจะเอาพี่น้องข้าไปหมดเลยรึไงกัน"

"ไปเถอะสายแล้ว"

หน้าประตูใหญ่ตระกูลเจียง

"จิ่งอี๋"

"มีอะไรซือจุย"

"พู่กระบี่?"มองพู่กระบี่แล้วยิ้ม หลานซือจุยรู้ทันที

"นางให้เจ้าหรือ"

"อืม"

"ดูเหมือนนางจะรู้ด้วยว่าเจ้าชอบสีน้ำเงิน"

"แล้วเจ้าล่ะ สหายรัก"หน้าตาแบบนี้คิดแผนชั่วชัดๆ

"ข้าทำไม"

"เจ้า....กับเจียงหว่านอิน...."

จะหยอกอะไรไม่ดูหน้าหานกวงจวินกับเจ๋ออู๋จวินบ้างเลย

'สงสัย ประมุขเจียงและประมุขจินคงเปิดทางให้แล้ว'เจ๋ออู๋จวินยิ้มเอ็นดูลูกศิษย์

"ข้ามาช้าหรือไม่"

"ไม่ช้าขอรับแม่นางจิน"

"พวกข้าไปส่งที่ท่าเรือเอง"

"ถ้าอย่างนั้นเดินนำเลยขอรับ"จินเยียนหรานและจินหลิงนำหน้าไป

"ข้าส่งท่านได้เท่านี้ ขอตัว"

"ขอบคุณแม่นางจิน"

เมื่อเรือไปหลานจิ่งอี๋ยังคงโผล่หน้าออกจากเรือจนศิษย์พี่ศิษย์น้องหัวเราะ

"พวกเจ้าหัสเราะอะไรกัน"

"ศิษย์พี่จิ่งอี๋ ท่านเนี้ยวิเศษมากเลยที่ละลายน้ำแข็งในใจแม่นางจินเยียนหรานได้" หลานหรูอี้ ตระกูลหลานแห่งกูซู

"ศิษย์น้องหรูอี้พูดแบบนี้ก็ไม่ถูก ศิษย์น้องจิ่งอี๋มิเพียงละลายน้ำแข็งในใจแต่ทำให้นางร้อนรนได้เช่นก้น"หลานโม่โฉว ตระกูลหลานแห่งกูซู

ทั้งศิษย์พี่ศิษย์น้องไม่เว้นแม้แต่รุ่นเดียวกันล้อจิ่งอี๋

"ศิษย์พี่โม่โฉวปราดเปรื่อง ศิษย์น้องหรูอี้ช่างโง่เขลานัก"หลานหรูอี้คำนับเหยียดยิ้มเยาะเย้ย

"ซือจุย เจ้าไม่ช่วยข้าเลย"

"ข้าไม่อยากขัดบัญชาสวรรค์"เฮกันทั้งเรือจนถึงกูซู

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***