ตอนที่ 19 จินตานเปิดเผยและเปิดใจรับ

ณ ตอนนี้ยังไม่ถึงท่าเรือเพราะต้องต่อเรื่อ

พี่น้องหกคนนั่งเรือลำเดียวกันและขึ้นฝั่งไปก่อนแต่จินเยียนหรานขอตัวแป๊บเดียว ตามด้วยหลานซือจุยหลานจิ่งอี๋ และจินฉ่าน โอวหยางจื่อเจิน เวินหนิงได้มาหาหลานซือจุยและรู้ว่าคืออาเยวี่ยน เงินหนิงอยากจับตัวแต่จินหลิงซักกระบี่ตน

"คุณชายจินหรูหลั่น"

"เขาเป็นใคร"เจียงจื่อหยางและเจียงจื่อเหลียนแปลกใจที่จินหลิงไม่รู้นามรอง

"จินหลิงใจเย็น"หลานซือจุยหวังจะให้สถานการณ์ดีขึ้นแต่ไม่เลย

'ไม่ต้องสนใจหรอก ไม่มีใครสั่งสอน'

'นั่นสินิสัยแย่มาก'คำพูดคนอื่นพวกนี้เข้าหูตระกูลเจียงและจินต่างรำคาญ

"ใช่ข้ามันแย่อย่างนี้แหละ"

"ทำไมต้องโมโหด้วยซือจุยแค่หวังดี เจ้าไม่รับก็ไม่เป็นไรนี่"

"ฉื่อเจิน"หลานซือจุยดุ

"ทำไมต้องโมโหด้วย อารมณ์ลูกคุณหนูชัดๆ"เสียงนี้ดังไปถึงหูหลานวั่งจีและเว่ยอู๋เซี่ยน พวกเขาจึงรีบขึ้นฝั่ง

"ซือจุย มีอะไร"

"ผู้อาวุโสเว่ย"

"จินหลิงวางกระบี่ลง"

"ข้าไม่วาง"พี่น้อง4คนเริ่งห่วงจินหลิงแล้ว

"จินหลิงเลิกก่อกวน"

"ได้ข้าก่อกวน ข้ามันไม่...รู้ความ"นั่งกอดกระบี่ร้องไห้ หายนะมาถึงแล้ว ถ้าพี่หญิงสามกับประมุขเจียงรู้ ตัวใครตัวมันนะจินเยียนหรานกลับมาแล้ว เห็นน้องชายนั่งร้องห้เหลือบมอง จึงรีบเดินมาเพื่บังน้องชาย พี่น้องอีกสี่คนเริ่มกลั่ว ส่วนหลานจิ่งอี๋ก็กลั่วไม่มีโอกาสแก้ตัวเพราะดวงใจของนางคือน้องชาย

"หลานซือจุย"เสียงนี้เรียกหลานซือจุยที่มีสติดีที่สุดในกลุ่มถึงกับสะดุ้ง

"เจ้า"นางเหลือบเห็นเวินหนิง

"หลานซือจุย เจ้าเล่ามา"หลังจากฟังนางยังพอใจเย็นได้แต่คำว่าไม่มีใครสั่งสอนนี่สิ แล้วบอกให้วางกระบี่ คิดอะไรกันอยู่ ของที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ก่อนตาย

"จินเยียนหราน"เขียงจื่อเหลียนเห็นหน้าน้องสาวอึมครึมมา6ส่วน

"การที่บอกให้เขาวางหระปิ่นั้นหมายถึง ปล่อยวางจากเจ้าของกระบี่"

"อาหลิง ลุกขึ้นเถอะ"จินหลิงยอมลุกรีบเข็ดหน้าเช็ดตาแต่คราบน้ำยังอยู่ประมุขเจียงและประมุขจินมาแล้ว

"อาหลิง"เจียงและจินจึงวิ่งไปหาประมถขตน

"เว่ยอู๋เซี่ยน เจ้าขึ้นฝั่งไปทำอะไร"

"ประมุขเหยา เขาอุตส่าห์ช่วยพวกท่าน ถ้าไม่ใช่เขา ท่านไม่ได้มายืนด่าอยู่แบบนี้หรอก"โอวหยางจื่อเจินเถียงแกมด่ม

"ถ้าจำไม่ผิด คนที่พูดคือลูกชายท่านประมุขโอวหยางใช่ไหม วาจาปากเป็นเลิศจริงๆ"เจียงเฉิงหันไปหาประมุขโอวหยาง

ท่านหน่ะวาจาดีสุดแล้ววว ประมุขเจียง

"จื่อเจิน มานี่"

"ไม่"

"นับวันยิ่งดื้อด้านนะ มานี่เดี๋ยวข้าจะไปจับเจ้าแล้วนะ"

"ท่านพ่อ พลังท่านยังไม่สมบูรณ์กลับไปในเรือเถอะ"ที่นี้คนเป็นพ่อหมดคำจะพูดเดินเข้าไปในเรือด้วยความหัวเสีย

"ท่านประมุข เรือพร้อมแล้วกลับท่าเรือสัตตบงกชเลยหรือไม่"เจียงเฉิงพยักหน้า

"ออกเรือ"

"เจ้ายังมีหน้ากลับท่าเรือหรือ"

ตระกูลเจียงแห่งอวิ๋นเมิ่ง

ท่าเรือสัตตบงกช

ทุกคนต่างเข้ามาในห้องโถงสกุลเจียงและประชุมผลสรุปคือ ซูเซ่อและประมุขหยาง

หอบรรพชนตระกูลเจียง

หลานวั่งจีคอยปกป้อง เจียงหวั่นอิ๋นคอยด่า เว่ยอู๋เชี่ยนเลือดกำเดาไหลจึงสลบแส้ฟาดอีกครั้งแต่เวินหนิงเดินมาขวางขณะเดียวกัน จินเขียนหรานที่ได้ยินเสียงดั่งจึงมาดูพร้อมกับเจียงจื่อหยางเจียงจื่อเหลียน เจียงหว่านอิน เจียงเจี๋ยอวี่และหลานจิ่งอี๋ทั้งหกแอบอยู่มุมนึงของประตู

"อะไรบ่งบอกว่าข้าคือเว่ยอู๋เซี่ยน"

"เพราะจินตานท่าน เป็นของเขา"นี่คือสิ่งที่จินเยียนหรานกลัวมาโดยตลอดว่าถ้าเวินหนิงฟื้นคืนความลับจะเปิดเผย. หลานจิ่งอี๋อึ้ง

"กระบี่นี้ผนึกมาตลอดไม่มีใครชักออกนอกจากเจ้าของ ท่านคิดว่าเขาชอบหรือ ที่คนหาว่าเขาคือมารนอกรีต ทั้วดูถูเหยียดหยาม"จินเยี่ยนหรานที่ตอนนี้จะพุ่งไปหาท่านน้าแต่หลานจิ่งอี๋ดึงเอาไว้

"เจ้าอย่าห้ามข้า"นางบอก

"ข้าจะบอกให้"

"ทั้งชีวิตนี้ ท่านเทียบเขาไม่ติดเลย"เจียงเฉิงออกไปด้วยความเสียใจ จินเยียนหรานน้ำตาไหลคำนี้ทำเอาจินเยียนหรานปรี๊ดแตกมือที่หลานจิ่งอี๋จับถูกสะบัดออกอย่างไร้เยื่อใย ดวงตาสีแดงก่ำที่เก็บน้ำตา ใบหน้าโหดเหี้ยมก้าวออกไป

"พี่หญิง!, พี่สี่,เยียนหราน!"

"เงินหนิง!"นางเรียกคนที่ทำท่านน้าเสียใจ และปรายตามองหลานวั่งจี

"คุณหนูจิน ท่านไม่เกี่ยวและไม่รู้"

"งั้นหรือ เวินหนิงเจ้าคิดว่าข้าไม่รู้หรือ"

"คุณหนูจิน ท่านไม่รู้"

"ได้ ถ้าอย่างนั้นลองฟังสิ่งที่ข้าจะเล่า และภาพมายานี่ ข้ารู้หมดเพราะแหวนหวังว่าจะรู้"

"เวิยอิงเป็นเด็กเร่รอน ที่ถูกท่านตาข้าเจียงเฟิงเหมียนรับมาเลี้ยงแพราะเขากลัวหมาตอนเด็กท่านน้าเลี้ยงสุนัขสามตัว โม่ลี่ เฟยเฟย เสี่ยวอ้าย แต่ถูกนำไปให้คนอื่นเพราะมันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด และตอนโตท่านน้ากับเว่ยอิงถูกเปรียบเทียบมาตลอดว่าเว่ยอิงนั้นเก่งท่านตาชมไม่หยุดปาก แต่พอเป็นลูกตนเองกลับบอกว่าไม่เข้าใจคำสอนตระกูลเจียงและยังมีข่าวลือที่ว่า เว่ยอิงอาจเป็นลูกท่านตากับจั้งเซ่อส่านเหริน พ่อไม่เคยชม แม่ไม่เคยรัก จริงอยู่ว่าท่านน้าเป็นคุณชายมีพ่อแม่ แต่เว่ยอิงหลังถูกรับเลี้ยงเขาก็มีท่านตาเหมือนพ่อมีแม่ข้าเหมือนพี่สาวมีท่านยายข้าเหมือนอาจารย์ แล้วท่านน้าล่ะพอเขาทั้งคู่มีอันตรายเจียงเฟิงเหมียนถามถึงเว่ยอิงแต่ไม่ใช่ลูกของตน. พอเขาขึ้นเป็นประมุขมิมีผู้ใดเคียงข้างได้รับคำดูถูกเหยียดหยามว่าสู้เว่ยอู๋เซี่ยนไม่ได้เขาเป็นประมุขตอนอายุ17ปี และละทิ้งชีวิตวัยเยาว์ที่ควรเล่นสนุกมาจับพู่กันเขียนบัญชี ฝึกลูกศิษย์ จึงทำให้คุณชายที่ร่าเริง กลายเป็นคนปากร้ายไม่น่าคบ และเรื่องจินตานข้าถามหน่อย เจ้ารู้เหตุผลที่ท่านน้าเสียจินตานหรือไม่"ถ้าข้าร่ายยาวแบบนี้เจ้าไม่เข้าใจข้าจะให้เจ้าตายรอบสอง

"เพราะอยากแก้แค้น จึงไปท่าเรือตัวคนเดียว"

"ไม่ใช่"

"เพราะตอนนั้นเว่ยอิงออกไปซื้อยาข้างนอกเพราะแม่ข้าป่วย และเจอทหารเวินท่านน้าที่แอบตามมาเมื่อเห็นจึงวิ่งออกไปแล้วถูกจับทั้งที่รู้ว่าอาจเสียจินตานหรือตายก็ยังไป"ทำเอาเวินหนิงและหลานวั่งจีอึ้งกันเป็นแถบ ศิษย์สกุลเจียงที่ผ่านมาเห็นต่างเห็นใจประมุขตน และพร้อมปกป้องท่านประมุขทุกคน

"และที่เขาไม่เลือกปกป้องเว่ยอิงไม่ใช่เพราะเห็นแก่ตัว แต่เพราะศิษย์สกุลเจียง ชาวบ้านตระกูลเจียง คนที่อยู่ที่อวิ๋นเมิ่งทุกคนต้องเดือดร้อนต้องถูกสังหาร จึงไม่ทำและเจ้าคิดว่าเขามีความสุขหรือ....ไม่เลย"

"เขากลายเป็นประมุขที่ทุกคนเหยียดหยามจึงสร้างเกราะป้องกันตนเอง มีเพียงศิษย์สกุลเจียงเท่านั้นที่รู้ว่าประมุขตนเจ็บปวดแค่ไหน กลับกันถ้าเว่ยอิงเป็นน้าข้าเจ้าคิดว่าเขาทำได้หรือ ปกติท่านน้าไม่ชอบให้ใครเผยความลับแต่เรื่องนี้ข้าไม่ทน"

"ที่ข้าพูด ไม่ได้แปลว่าข้าโทษเว่ยอู๋เชี่ยนแต่เพราะ...สำหรับข้าท่านน้คือคนที่เก่งกาจและน่าเห็นใจที่สุด เรื่องที่เว่ยอิงยกจินตานให้เขามีคนรู้คือเจ้าและพี่สาว แล้วน้าข้าล่ะ เขาไม่ยอมบอกใครไม่ว่าอย่างไร เรื่องที่ท่านน้าถูกจับเพราะช่วยเยอิงทั้งโลกนี้มีเพียงเขาคนเดียว ส่วนข้าแค่ย้อนอดีตจึงรู้ แต่ท่านน้าไม่ห้ามเพราะหากรู้อดีตยังไงซะ ข้าก็ต้องรู้อยู่ดี"

"กลับกัน ถ้าเว่ยอิงใช้วิชามาร เจ้าที่เป็นประมุข จะยอมละทิ้งคนที่รัก ชาวบ้านลูกศิษย์ทุกสิ่งทุกอย่างที่สร้างมากับมากับมือหรือไม่"

"ข้าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว เจ้าไปจากที่นี่ซะ"

"ส่วนหานกวงจวิน"

"ท่านปกป้องสหายข้าไม่ว่า แต่ท่านควรลืมหูลืมตาซะบ้างนะ ท่ารับรู้เพียงแค่จินตานเขาอยู่กับน้าข้า ก็แค้นน้าข้า แล้วท่านไม่นึกหรือว่า....ทำไมเขาเสียจินตาน และเหตุจูงใจอะไร"นับว่าตอนนี้มีผู้ฟังเพิ่มอีกคนคือ เว่ยอิง เพราะตื่นตั้งแต่จินเยียนหรานออกมาปกป้องท่านน้าของตน ส่วนหลานวั่งจีหน้าซาเป็นแถบเหมือนโดนตบ

"ไปซะ"นางไล่ และกลับไปแต่ท่านน้าอยู่

"ท่านน้า!"

"ข้าขอโทษที่เล่าเรื่องท่านให้เขาฟัง ข้าทนไม่ได้จริงๆ"อีกห้าคนแอบตามมาดูสถานการณ์

"ช่างเถอะ"ขณะนั้น เรือที่เงินหนิงใช้และเว่ยอิงหลานวั่งจีก็ผ่านมา

"เยียนหราน เจ้าผิดหวังหรือไม่ที่ข้าเป็นน้าเจ้า"

"ไม่!"นางตอบเสียงดังกลัวเขาเข้าใจผิด

"ท่านคือคนที่เก่งที่สุดสำหรับข้าท่านน้า"เอาซะเวินหนิงก้มหน้ารู้สึกผิดไม่กล้ามองหน้าประมุขเจียง ส่วนหลานวั่งจีก็ไม่ต่างกัน เว่ยอิงตั้งใจฟังด้วยความเสียใจน้ำตาไหลดั่งสายธารา

"เพราะฉะนั้น ท่านห้ามคิดมาก แม่ไม่มีวีรบุรุษคู่อวิ๋นเมิ่ง"คำนี้ทำเอาเว่ยอิง

"แต่มีข้า มีอาหลิง มีพี่น้องสี่คนนั้น มีศิษย์สกุลเจียงที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างตาค้างท่าน"

"ท่านอา"ออกมาทำไมเนี้ย

"พวกเจ้า"

"ท่านน้าพวกเขาแอบอยู่เพราะรู้ว่าท่านรู้สึกอย่างไร พวกเขาเป็นห่วงท่าน

นะ"เจียงเฉิงยิ้มออก

"ท่านยิ้มแล้ว"เจียงเจี๋ยอวี่ดีใจ

"เจ้า"หมายถึงหลานจิ่งอี๋

ข้าเตรียมโดนด่าแล้ว ที่ไปยุ่งเรื่องเขา

"ขอรับ"มาเลย

"ถ้าเจ้ารักนางจริง ดูแลนางให้ดี อย่าทำให้นางเสียใจ"

"ประมุขเจียงท่านไม่ขวางหรือ"

"ถ้านางมีความสุข ข้าไม่ขัด แต่ห้ามรุ่มร่ามไม่งั้น"ยกมือข้างที่สวมจื่อเตี้ย

น"เจ้าจะได้สิทธิ์พิเศษคือ ได้รับการประลองจากข้า"แค่คิดก็หวั่นไหวแล้ว

"ไม่มีทาง ข้ารักใคร...ย่อมต้องให้เกียรติ"

"เหลือแค่จินหลิงกับศิษย์สกุลเจียงและศิษย์สกุลจิน เจ้าหาทางเอาเองแล้วกัน"

"ขอบคุณประมุขเจียงที่เมตตา"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***