ตอนที่16 ภารกิจพิชิตใจโบตั๋น

ภายในเรือนวิจิตร

ตอนนี้มีผู้ใหญ่สี่คน

ประมุขเจียงหวั่นอิ๋น

ประมุขจินกวงเหยา

ประมุขเซี่ยหลิงชิง

อาจารย์หลานฉี่เหริน

หัวข้อที่ใช่คือ จินเยียนหราน

ฝ่ายเจียงและจินเก็บความโกรธไว้กายใน

แต่ประมุขเชี่ยเป็นอย่างไรนั้นทั้งคู่รู้ดี คนๆนี้ชอบโอ้อวดเหยียดหยามคนไปทั่วโดยหลานฉี่เหรินจะส่งตั๋วจินหลิงกับเซี่ยเหิงกลับตระกูล ทั้งสามเห็นพ้องจึงตกลง

"ท่านน้า!"

"โวยวาย ก่อเรื่องนักนะ"หรือเรียกว่าประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเพราะเว่ยอิงมีเรื่องชกต่อยเพราะสาเหตุเดียวกันและถูกส่งกลับบ้าน

"ท่านน้า,ท่านอา,ท่านอาเล็ก"

"จินหลิงกลับ"จินกวงเหยาบอก

"ขอรับ"เสียงหดหู่ไม่ต้องสงสัยเลยหลานจิ่งอี๋นึกอะไรออก

'ถ้าไม่มีจินหลิง ข้าก็เกี้ยวจินเยียนหรานได้สิ'แต่สืมไปว่าแค่จินหลิงเท่านั้นที่กลับยังเหลือีก5คนคือเจียงจื่อหยาง เจียงจื่อเหลียน เจียงหว่านอิน เจียงเจี๋ยอวี่ จินฉ่าน ศิษย์ตระกูลจินกับศิษย์ตระกูลเจียง

(ภารกิจพิชิตใจโบตั๋นเริ่มขึ้นแล้ว)

หลานจิ่งอี๋ที่คิดวิธีสารพัดแต่พังไม่เป็นท่าเพราะองค์รักษ์พิทักโบตั๋น อย่างเช่น

"จินเยียนหราน"

"มีอะไร"

"ข้ามีที่ที่หนึ่งที่อยากพาเจ้าไปในเขตอวิ๋นเซิน"

"ได้สิ"

ไม่ได้มีแค่จิ่งอี๋ ซือจุย จื่อเจินผู้ร่วมขบวนการและเจียงหว่านอินกับเจียงเจี๋ยอวี่ชุ่มดูอยู่

"ที่นี่แหละ"

"น้ำตกหลังเขา?"

"พิเศษกว่านี้"หลานงอี๋ผายมือไปข้างหลังเห็นนกกระเรียนตัวขาวหัวมีสีแดงแต้ม

ทันใดนั้นเจ้าตัวก็โดนถีบตกน้ำทันที

"อย่ามายุ่งกับพี่สามของข้า"เสียงสองเสียงของหญิงสาวประสานรอยถีบแก่คนเกี้ยว

แผนสอง

"เยียนหราน"

"หืม"

"ข้ารู้มาว่าเจ้าชอบชาดอกเหมยขาว ข้าเลยทำมาให้"

"......"

"ถ้าเจ้ากลัวงั้น...ข้าดื่มก่อน"ดื่มปุ๊ป ล้มทันที

"เหอะ สมน้ำหน้า"เสียงเจียงหว่านอินมาปรากฎ

"เจ้าทำอะไร"

"ข้าแอบเอาเกลือกับน้ำตาลปั้นละลายในชาดอกเหมยขาว"นางตอบแบบไม่ใส่ใจ

แผนสาม

"จินเยียนหราน"

"หืม"

"ข้ารู้มาว่าเจ้าชอบดอกไห่ถังกับดอกเหมยข้าเลยเอามาให้ดอกไม้นี้คือใจข้าที่มีต่อเจ้า"

ดอกไม้เหี่ยว

"เอ่อ ไม่ใช่ไม่ใช่นะ เขียนหรานฟังข้าก่อน"หลังจากนั้นก็โดนถีบตกน้ำตกหลังเขา

"อย่ายุ่งกับพี่สาวข้า!"เจียงเจี๋ยอวี่ตอนกลางคืนของแผนสาม

ก๊อกๆ

"ใคร"หลานจิ่งอี๋

"ข้าเอง"

"เยียนหราน"

"เจ้า...กำลังเกี้ยวข้าหรือ"

"ถ้าใช่ เจ้าจะรังเกียจมั้ย"

"ไม่"

"ข้าเป็นแค่ศิษย์เอกแต่ชอบเจ้าที่เป็นคุณหนู"

"เยียนหราน หัวเราะอะไร"

"ไม่มีอะไร ถ้าเจ้าชอบข้า พูดมาตรงๆ"

"ไม่ชอบ แต่รัก ข้ารักเจ้า"

"ข้า....."

"สำหรับเจ้าอาจจะเร็ว ไม่เป็นไรข้าจะทำให้เจ้าเชื่อใจข้าให้ได้"

หลานจิ่งอี๋จุมพิตที่หน้าผากจินเยี่ยนหรานเพื่อเป็นข้อพิสูจน์และกอดเพื่อเป็นข้อตกลง

"ให้โอกาสข้าได้มั้ย"

"ก็ได้"

วันนี้คือวันที่ทุกคนสำเร็จการศึกษาจากกูซู

จินหลินไถ

"ศิษย์พี่หญิงใหญ่กลับมาแล้ว"เสียงศิษย์ตระกูลเรียกความสนใจได้ดี

"นางอยู่ไหน"จินหลิงรีบถาม

"อยู่กับประมุขจิน"

"ไปหานางกัน"

"ท่านอาเล็ก"จินเยียนหรานคารวะท่าอาเล็ก

"อาหราน เจ้าสอบได้ที่เท่าไหร่รึ"

"ที่2เจ้าค่ะ"

"เก่งมาก แล้วที่1เล่า"

"หลานซือจุย"

"ช่างเถิดเจ้าเก่งมากเยียนหราน"

ทันใดนั้นเสียงเรียกดังขึ้นเป็นคำเดียวปันคือ ศิษย์พี่หญิงใหญ่

"ท่านกลับมาแล้ว"

"ใช่ ข้ามาแล้ว คิดถึงข้าขนาดนี้เชียว?"

"ใช่"

"งั้นวันนี้ข้าจะทำอาหารมื้อใหญ่ให้พวกเจ้าสำราญเลย"

"ดียิ่ง"

ท่าเรือสัตตบงกช

"คารวะท่านอา"เสียงหนุ่มสาวทั้งสี่

"พวกเจ้ามาแล้วหรือ"ทันทีที่คำถามจบ เจียงหว่านอินและเจียงเจี๋ยอวี่วิ่งมาก

อดเอวเจียงเฉิงทันที

"พวกข้ากลับมากอดเอวท่านอาแล้ว"เจียงหว่านอินบอก

ศิษย์สกุลเจียงเห็นภาพนี้จนชินตา

"พวกเจ้าโตๆกันแล้วนะ"เจียงเฉิงยิ้ม หลานทั้งสองมองรอยยิ้มผู้เป็นอาที่งดงาม

สมกับตำแหน่งบุรุษงามอันดับ5ของยุทธภพ ที่น้อยครั้งนักจะยิ้ม ตำแหน่งที่4กับ3ต้อง

สั่นคลอนเสียแล้ว

"พวกเจ้าก่อเรื่องหรือไม่"

"ไม่มีเจ้าค่ะ"

"เลิกกอดข้าก่อน"นางทั้งสองจึงย้อมเอาแขนออก

"ท่านอา"

"หืน"

"หลานจิ่งอี๋เริ่มเกี้ยวพี่หญิงสามใกล้ติดแล้ว"

"เจ้าไม่ชอบเขาหรือ"

"ก็เขาปากเสีย"

"เจ้าลองเปิดใจเดี๋ยวเจ้าจะรู้เอง"

"เจ้าค่ะ"

"อืม ข้าไปทำงานก่อน"

หลังจากเจียงเฉิงไป

"ข้าจะต้องเรียกเขาว่าพี่เขยจริงหรอ"

"แต่ใช่ว่าเขาเป็นคนไม่ดีนี่"

"ก็ใช่ แต่เขาชอบปากเสีย ไม่มีความอดทน"

"เอาเถอะ รอดูไปก่อน"

"แต่ข้าเหว่าช่วงนี้เจ้ากับหลานซือจุยใกล้ชิดสนิทสนมกันนะ"เจียงจื่อหยางพูด

ขึ้นทำเอาทุกคนจ้องเจียงหว่าอินเป็นตาเดียว

"จริงหรือ"

"ข้าคิดแค่สหาย พวกเจ้าคิดอะไรกัน"

"แน่หรือ"

"แน่สิ"

"ข้าไม่มีทางชอบหลานซือจุยแน่ เขาออกจะซื่อบื้อปานนั้น ยิ้มอะไร"

"เปล่าๆๆ ไม่มีอะไร"นางเดินหนีเพราะหน้าแดง

"สกุลหลานจะเอาบัวงามไปหมดเลยหรือไม่เว้นแม้แต่โบตั๋นที่มีสายเลือดดอกบัว"

"ช่างเปรียบเปรย"

"แม้ว่าบางทีข้าจะไม่ชอบให้คนสกุลหลานมายุ่งกับน้องสาวข้าแต่ถ้านางมีความสุขข้าจะไม่ขัด"ดูเหมือนจะมีแค่เจียงจื่อหยางคนเดียวที่มีเหตุผลในตอนนี้

"ท่านพูดเหมือนมีแม่นางในใจแซ่หลานงั้นแหละ"

"เจี๋ยอวี่ อย่ามาลามป่ามข้า"

"ไม่พูดแล้ว"

"พอเถอะ"เจียงจื่อเหลียนห้ามทัพสายเลือด

เจี๋ยอวี่ไปแล้ว

"พี่ใหญ่"

"หืม"

"ท่านรู้ใช่หรือไม่ว่าท่านอาเกลียดเว่ยอิง"

"รู้"

"และรู้ว่าแหวนของเย็ยนหรานรู้อดีตได้ถาเจ้าของอยากรู้"

"รู้"

"ถึงแม้ข้าจะไม่รู้ความส้มพันธ์ของพวกเขา แต่ข่าวลือที่ว่าปรมาจารย์อี๋หลิงก

ลับมา ข้าคิดว่า"

"เจ้าคิดว่า จินเยี่ยนหรานจะใช้วิธีรู้อดีตให้รู้ว่าคนผู้นั้นเป็นอย่างไรหรือ"

"ใช่"

"ข้ารู้ว่า นางไม่ยอมรับแน่"

"ข้าก็คิดแบบพี่ใหญ่"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***