ตอนที่15 แลกเปลี่ยนฝีมือและคำ สารภาพ

ลานฝึกตระกูลหลานแห่งกูซู

"จินหลิงหยุดนะ จินหลิง จินหลิง"เสี่ยงหลานซือจุย หลานจิ่งอี๋ โอวหยางจื่อเจิน

จินฉ่าน เจียงจื่อหยาง เจียงจื่อเหลียน และศิษย์ตระกูลจิน,เจียง,หลาน

"พี่สี่ พี่สี่"เจียงเจี๋ยอวี่มาห้าม

"เจ้าอย่าห้ามข้า เจ้านี่มันพูดถึงพี่หญิงอย่างไรเจ้าไม่รู้รึ"จินหลิงโมโหที่อยู่ดีๆมีคนว่าพี่สาวเสียๆหายๆ

"มั่นบอกว่า พี่ข้าอวดร่ำอวดรวย เย่อหยิ่ง ชอบมีเรื่อง วันๆเอาแต่ทำโทษคนไปทั่ว เป็นคนจืดชืดไร้รสนิยม ไม่เหมาะสมกับหลานจิ่งอี้ไม่พอ แถมยังว่านางว่ามีแม่

คลอดแต่ไม่มีแม่คอยสั่งสอน"หลังจินหลิงอธิบายศิษย์ตระกูลจิน,เจียงต่างตาเขียวปัดหรือเรียกว่าคนทั้งตระกูลจินทั้งตระกูลเจียง เพราะนางเป็นคนที่ใจดี ไม่ใช่คนเย่อหยิ่งจองหอง

"เจ้ากล้ามาพูดแบบนี้กับศิษย์หญิงใหญ่ได้อย่างไร"จินฉ่านเหลืออด

"แล้วข้าพูดผิดรึไง พี่สาวเจ้า มันก็แค่นี้"เซี่ยเหิง ตระกูลเซี่ยแห่งหลัวเฟย

"นี่เจ้า!"จินฉ่านกำลังจะด่าแต่ดท้าจินหลิงไวกว่าได้ยินแบบนี้จินหลิงถีบยอดอกไปที่นึง

"ดูสิ ขนาดน้องชายตัวเองยังสั่งสอนอบรมไม่ได้ ตำแหน่งยอดหญิงอันดับ2ของยุทธภพ จับฉลากมารึไง"คำนี้ทำเอาหลานจิ่งอี๋แทบลุกเป็นไฟ พี่น้องห้าคน

ตอนนี้ต่างอยากจะกระทืบปากเจ้านี่เต็มทนถ้าไม่ใช่เพราะหน้าตาท่านอาและตระกูล

เจียงคงได้ตายไปแล้ว

ในที่สุดจินเยียนหรานก็มานางมาพร้อมกับเจียงหว่านอิน

"หยุดนะ!"จินเยียนหรานตะโกน

ตอนนี้ผู้อาวุโสต่างรู้กันทั่ว

นางรีบเดินมาหาน้องชายก็เห็นปากช้ำเลือดออก อีกฝ่ายก็ไม่ต่างกัน

"ศิษย์พี่หญิงใหญ่"ศิษย์ตระกูลจินคารวะจินเยียนหราน

"พี่หญิงคือว่า...."

"ไม่ต้อง คำพูดพวกนี้ข้าได้ยินหมดแล้ว"

"อะไร"

"เจี๋ยอวี่"

"เจ้าค่ะ"

"พาพี่สี่ของเจ้าไปทำแผลที่เรือนเจ้าก่อน เดี๋ยวข้าตามไป"นางสั่งน้องสาว

เพราะอยากสั่งสอนคนสักหน่อย

"เจ้าค่ะ"

"ไป"นางสั่งพี่ชาย จินหลิงสะบัดแล้วเดินตามน้องสาวไป จินเยียนหรานมองตามหลังน้องจนลับตาแล้วหันมาประจันหน้ากับคนตรงหน้า

"คุณชายเซี่ย ท่านคิดว่าไอ้คำพูดพวกนี้มันมีประโยชน์หรือ"แม้จะไม่เหมือนคำด่าแต่แต่ละคนที่ได้ยินรู้สึกเจ็บแสบตอนนี้เว่ยอิง หลานวั่งจี หลานซีเฉินกำลังแอบดูอยู่

"นางนิสัยเหมือนเจียงเฉิงจริงๆ"

"ข้าถามหน่อย ตอนที่เจ้าพูดคำพวกนี้รู้สึกกระดากปากตนเองหรือไม่"

"นี่เจ้า-"

"ข้ายังพูดไม่จบ อย่าแทรก"ทั้งเสียงทั้งใบหน้าเย็นชาเป็นที่สุดคนที่ได้ยินต่างอกสั่นขวันแขวง

"การที่เจ้ากล่าวหาผู้อื่น เคยนึกถึงตัวเองหรือไม่ เจ้าบอกว่าข้าชอบทำโทษคนไปทั่วเจ้ามีหลักฐานหรือ แล้วยังบอกว่าข้าเย่อหยิ่งข้ายอมรับว่าเย่อหยิ่งแต่ไม่เคยเย่อหยิ่งเสียจนหาเรื่องทะเลาะและใช้วาจาไม่ดีพ่นออกมาแล้วเจ้าล่ะ เจ้ากล้าบอกหรือไม่ว่าตนเองไม่ใช่คนเย่อหยิ่ง เจ้าเป็นแค่คุณชายตระกูลกลางแต่ข้าไม่เคยรังเกียจเดียดฉันท์หรือดูถูกตระกูลเจ้า แม้จะเป็นตระกูลกลางแต่ถือว่าเป็นคุณชาย แต่มาพูดจาต่ำๆแบบนี้เหมือนคนได้รับการอบรมสั่งสอนงั้นหรือ ก่อนจะว่าคนอื่นห้ดดูตัวเองก่อน ข้ารู้ว่าเจ้ามีพ่อมีแม่แต่การกระทำ....มันไม่ใช่ เจ้าคิดว่าข้าเป็นสตรีแล้วจะร้องไห้หรือ เจ้าคิดผิด สตรีบางคนแข็งแกร่ง มีจิตใจเมตตาแต่ต่างจากบุรุษอย่างเจ้าที่ว้นๆเอาแต่อวดเบ่งและนินทาผู้อื่นหลายเท่านัก เจ้าคิดว่าเจ้าใหญ่มาจากไหน"

"จำคำข้าไว้ จะบุรุษหรือสตรี จะสูงจะต่ำ มีฐานะหรือไม่มีฐานะ จะดำจะขาวจะดีจะชั่ว ก็คนเหมือนกัน อย่าตัดสินชีวิตคนอื่นที่ไม่ใช่การกระทำ สมองมันมีไว้คิด ไม่ได้มีไว้ทำลาย เจ้าจะวิพากษ์วิจารย์ข้า ข้าไม่ว่า แต่อย่าเอาผู้อื่นมาเกี่ยว การที่เจ้าพูดนั่นหมายถึงความคิด ทัศนคติ การอบรม และสมอง"ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ช็อคกับสิ่งที่เห็นและได้ยิน ไม่แม้แต่ปรมาจารย์อี๋หลิง หานกวงจวิน เจ๋ออู๋จวิน

"ขนาดนางไม่ได้ด่าข้า ข้ายังเจ็บเลย"เว่ยอิงคิดว่าถ้าเขาโดนป่านนี้คงนอนจมกองเลือดไปแล้ว

"คุณหนูจินช่างมีวาจาที่คมดุจกระบี่เสียจริง"เจ๋ออู๋จวินชมหรือด่าหลานข้าเนี่ย

"สงสัยคงได้เลือดท่านน้าเจียงอย่างเจียงเฉิงมาเยอะ"

"ถ้าหากเจ้าอยากประลองกับข้า เชิญที่ท่าเรือสัตตบงกช หรือ จินหลิง

ไถ.เพราะทุกปีจะมีการประลองฝีมือกัน"

"ศิษย์ตระกูลจินและศิษย์ตระกูลเจียงทุกคนจงกลับไปที่พักซะ เรื่องนี้ข้าจะ

อธิบายกับอาจารย์หลานและเจ๋ออู๋จวินเอง"

"ขอรับ,เจ้าค่ะ"

เรือนพัก

"พี่หญิง เขาทำอะไรท่านมั้ย"จินหลิงเห็นพี่สาวจึงรีบลุกขึ้นถาม จินเยียนหราน

ใช้นิ้วกดแผลน้องชายตัวแสบ

"โอ้ยๆๆๆๆ พี่หญิงพี่หญิงข้าเจ็บนะ"

"หาเรื่องจริงๆ"

"แต่เขาว่าท่านก่อนนะ"

"แล้วข้าเป็นแบบนั้นหรือ"

"ไม่"

"ข้ารู้ว่าเจ้าโกรธที่เขาว่าข้าแต่เจ้าก็ควรมีสติอย่าบุมบ่าม ตอนนี้อาจารย์หลาน

เชิญท่านอากับท่านน้าและประมุขเซี่ยมาแล้ว พรุ่งนี้พวกเขาจะมา"

"ข้าโดนท่านน้าจับหักขาแน่เลย"

"สมน้ำหน้า"

"เจียงหว่านอิน!"จินหลิงชี้หน้า

"เจ้าก็เหมือนกัน"

"พี่สาม ข้าเกี่ยวอะไร"

"ตอนเจ้าวิ่งมาหาข้า เจ้าดูเหนื่อยหอบแถบเป็นลม เลิกปากแข็งเสียที เป็นห่วงจินหลิงก็พูดไป"

"จริงหรอ"

"ใครบอกกันว่าข้าเป็นห่วง ข้าแค่กลัวท่านอาจะทำโทษที่ข้าไม่ห้ามท่าน"ทุกคนหัวเราะ

"ไม่ห่วงก็ไม่ห่วง"

หลังจากที่ทุกคนกลับแล้ว

ห้องนอนจินเยียนหราน

"พี่หญิง"

"อาหลิงมีอะไร"

"ท่านโกรธข้ารึเปล่า"

"เรื่องเมื่อตอนบ่ายนั่น"

"เหตุใดข้าต้องโกรธเจ้า"

"อาหลิงการที่คนเราไม่หาปัญหาให้ตนเองปัญหามันก็มาหาเราเองนะ"

"พี่หญิง"จินหลิงเดินมาข้างเตียงนั่งขัดสมาธิเอาคางวางบนมือพี่สาวเหมือนอ้อน

"มีอะไร"

"ข้าอยากรู้ว่าทำไมท่านชอบจิ่งอี๋"

"ก็เขาเป็นคนดี"

"แค่นั้นหรอ"

"การที่เราชอบใครสักคนจำเป็นต้องมีเหตุผลด้วยหรือ สักวันเจ้าก็จะเข้าใจ"

"ข้าพึ่งเคยเห็น คุณชายจินผู้หยิ่งทะนงอ้อนผู้อื่นเป็น"

"ก็หลิงหลิงอายุแค่3ขวบเอง"

"สามขวบตัวเกินไปแล้วต้องหนึ่งขวบสิ"

"หลิงหลิงหิวแล้ว"

"แต่มิรู้ว่าหลิงหลิงสามขวบจะเอื้อมถึงเตารึเปล่า"

"หากพี่หญิงอุ้มข้า ข้าเอื้อมถึงแน่นอน"

พรุ่งนี้

คุณชายจินตอนนี้นั่งคุกเข่าอยู่หน้าเรือนวิจิตร

จินหลิงเห็นพี่น้องเพื่อนพ้องเดินมาจึงเรียก

"นี่พวกเจา"

"อะไร"กวนจังนะ

"มาหาหน่อย"

"ว่ามา"

"สิ่งอี๋ เจ้าชอบพี่สาวข้าใช่มั้ย"

"ถามอะไรของเจ้า"

"ถึงแม้เจ้าจะเป็นเพื่อนข้าแต่เจ้าอายุเท่าพี่สาวข้า"

"ว่าไง"นี่คาดคั้นข้าใช่มั้ย

"ใช่ ข้าชอบพี่สาวเจ้า"ยอมรับไปเลย ไม่มีอะจะเสียแล้ว

"ข้าว่าแล้ว"

"เจ้ารู้"

"ใช่ ข้าไม่แน่ใจ แต่วันนี้มั่นใจ"

"แต่ที่ข้ามั่นใจยิ่งกว่าสิ่งใดคือตอนเซี่ยเหิงด่าพี่ข้าเจ้าถีบเขาก่อนข้า"

"แล้วยังไง"

"ถ้าขืนปากแข็งข้าจะไม่ยกให้นะ"

"เจ้าว่าอะไรนะ"

"นางก็ดูมีใจให้เจ้า"

"ข้าเคยมอมเหล้าพี่หญิงแล้วล้วงความลับ แม้จะไม่ได้บอกชอบแต่นางบอกว่าเจ้าเป็นที่นางห่วงใย มีอะไรก็อยากให้รู้ อยู่กับเจ้าเหมือนไม่มีอะไรจะมาทำอันตรายข้าได้"เว่ยอิงที่แอบฟังอยู่

"แหมม เจ้าเด็กนี้ ใจกล้านักที่กล้าหลงรักหลานรักหลานหวงของเจียงเฉิงข้าขออวยพรให้เจ้าครบ32ก่อนเข้าประตูวิวาห์นะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***