ตอนที่14 คู่ใหม่กับคู่มวย

"ข้ามาเดินเล่น"

"ห๊ะ"มาเดินเล่นที่อวิ๋นเซินเนี่ยนะ จะโกหกอะไรช่วยให้อยู่ในความเป็นจริงได้มั้ย

"เรื่องของเจ้า"นางขี้เกียจใส่ใจ

"จะว่าไปเจ้าใส่ชุดนี้ก็งามเหมือนกันนะ"

"นี่เจ้า"

"ข้าล้อเล่น ทำไมต้องจริงจังด้วย"นิสัยเหมือนท่านน้าเจ้านัก เจียงเฉิงเจ้าจริงจังคนเดียวไม่พอยังลากหลานมาจริงจังด้วย

ตัดภาพมาที่หอคั่มภีร์

เจียงหว่านอินที่พยายามจะหยิบตำราสมุนไพรเอื้อมไม่ถึงแต่อยู่ๆหลังก็รู้สึกว่ามีอะไรแตะหลังพอนางหันไปก็พยหลานซือจุยที่เงยหน้าหยิบหนังสือให้ เมื่อหลานซือจุยหยิบเสร็จก็ก้มลงมามองหน้านาง

"เจียงหว่านอิน เจียงหว่านอิน เจียงหว่านอิน"ซือจุยสะกิดเรียก

"ห๊ะ"

"มีอะไรติดหน้าข้าหรือ ถึงมองหน้าข้า"

"ไม่มีอะไร ไม่มี"

"นี่หนังสือ"

"อ้อ ขอบใจ"

'นี่ข้าหน้าแดงทำไม อากาศที่อวิ๋นเซินปู้จื้อยู่หนาวมิใช่หรือทำไมข้าร้อนนักหรือเขิน ข้าจะเขินทำไมเนี่ย'นางมัวแต่นึกจนไม่ได้ยินเสียงเรียกหลานซือจุย

"เจียงหว่านอิน เจียงหว่านอิน คุณหนูเจียง!"ไม่ทันแล้ว ที่หลานซือจุยเรียกนางเพราะนางกำลังก้มอ่านตำราจนไม่รู้ว่าข้างหน้าคือชั้นหนังสือตรงพื้นเป็นที่กั้น

"นางสะดุดที่กั้นขอบชั้นหนังสือจึงล้มไปข้างหน้าแต่ดันเป็นชั้นหนังสือหัวนางกระแทกชั้นจนสลบบนห้วนูนขึ้นและช้ำนิดหน่อย หลานชื่อจุยรีบเข้ามาประคองก่อนหัวถึงพื้น

"คุณหนูเจียง คุณหนูเจียง"หลานซือจุยเขย่าตัวนางโอวหยางจื่อเจิน จินฉ่าน เจียงจื่อเหลียนที่ผ่านมาได้ยินเสียงดังจึงเดินไปดู

"อาอิน,หว่านอิน,เจียงหว่านอิน"ทั้งสามคนเรียกคนที่นอนสลบอยู่ในอ้อมกอดหลานซือจุย แล้วรีบดึงชายกระโปรงวิ่งเข้าไปทันที

"ซือจุย เกิดอะไรขึ้น"หลานจิ่งอี๋ถามเพื่อนรัก

"นั่นสิ พี่ซือจุย"

"ข้าเตือนนางไม่ทันว่าข้างหน้าทางเดินมีที่กั้นขอบชั้นวางหนังสือนางเดินสะดุดไปข้างหน้าหัวเลยฟาดกับขอบชั้นวาง ข้าขออภัย"

"ไม่เป็นไร ข้าไม่โทษเจ้า นางเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว"เป็นไงล่ะ แม่ตัวดีชอบเล่น

ผาดโผน ซุกซน ไม่ฟังเหนือฟังใต้

"เอางี้ ข้าพานางไปเรือนก่อนที่จินหลิงจะมาเห็นไม่งั้นอวิ๋นเซินได้แตกแน่"

"แต่เขาทั้งคู่ไม่ถูกกันไม่ใช่หรือ"

"นั่นก็ใช่ แต่เจ้าก็เคยเห็นประมุขเจียงกับจินหลิงแล้วนะทั้งสองชอบปะทะฝีปากกันเป็นประจำ แต่พออีกฝ่ายมีอันตรายกลับวิ่งไปช่วยไม่คิดชีวิต"

นางอุ้มน้องสาวไปแล้วกระต่ายน้อยมาปีนเล่นบนปลายกระโปรงนางตอนนั่งนางจึงอุ้มเจ้าตัวน้อยขึ้นมาแล้วยิ้ม นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นนางยิ้มโดยไม่ใช่มารยาท แต่ยิ้มจากใจ ช่างงดงามยิ่งนัก

"มีอะไร เจ้าตัวน้อย"

"เจ้าชอบกระต่ายหรือ"

"ข้าชอบนกกระเรียน"

"นกกระเรียน?"

"ใช่ แม้ภายนอกมันจะไม่ค่อยสนใจแต่ที่จริงกลับขี้อ้อน"

"เจ้าเลี้ยง"

"ข้าเลี้ยงไว้หนึ่งตัว เป็นตัวเมีย"

"ชื่ออะไร"

"อี้เฟย"

"เจ้าเหมือนน้าเจ้าแต่ต่างนิดหน่อย"

"ทุกคนบอกข้าแบบนั้น"

"จริงหรือ"

"อืม"

"แล้วเจ้าชอบที่เขาบอกมั้ย"

"แม้ข้าจะไม่ได้ใส่ใจคำพูดคนอื่น แต่ว่าถ้าข้าจะชอบข้าชอบแบบท่านน้าเด็ดเดี่ยว กล้หาญ อดทน ไม่ยอมแพ้"

"นิสัยเขาข้ารู้ดี"ก็เคยอยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็ก

"เจ้ารู้ได้อย่างไร"

"ข้าเดา"ตายแล้ว ข้าพูดอะไรเนี่ย

"เดาแล้วมาบอกว่ารู้ดี"

"เออนี่ ถ้าเป็นอย่างที่ว่า หลานจิ่งอี๋ตรงข้อใดบ้างหรือ"

"นี่เจ้า ข้าไม่ได้ชอบเขา"

"งั้นหรือ"

"ใช่"

"แล้วในเรือนกล้วยไม้ที่เจ้ากับเขาล้มทับกันเล่า อย่าคิดว่าข้าไม่เห็นนะ"

"อุบัติเหตุ"เจ้านี่รู้ โลกรู้ ถ้าท่านน้ากับท่านอารู้เข้าไม่ดีแน่

"ข้าจะลองเชื่อ"

"เจ้านี่ ชอบกวนข้าอยู่เรื่อยจะไปไหนก็ไป"

"ทำไม"

"ข้าอยากอยู่สงบ"

"ก็ได้"

"เฮ้อ"นางนอนพิงโขดหินกอดอกพักสายตาคิดเรื่องนางและหลานจิ่งอี๋

'ข้าสอนให้

'ไม่ต้อง'

'น้องหญิงสาม เจ้าซื้อพู่ให้ใคร'

'ปล่อยข้าเถอะ'

'อ๋อได้"

'ข้ารักเขาจริงหรือ'

นางลืมตาตื่นขึ้นในยามเซิน(15:00-16:59)

"ยามเซินแล้วหรือ"

นางตัดสินใจกบับไปที่เรือนพำนัก

"พี่หญิง ท่านหายไปไหนมา"

"ข้าอยู่ที่น้ำตกหลังเขา"

"เจ้ากินอะไรหรือยัง"

"ข้ารอท่านกลับมา ท่านทำอร่อยมากแต่รองจากท่านน้านะ"จินหลิงยิ้ม นางจึงยิ้มเอามือลูบหัวน้องชาย

"ได้ เดี๋ยวข้าทำให้"

"นี่แกงรากบัวของเจ้า รากบัวที่นี่ไม่เหมือนอวิ๋นเมิ่งอาจจะรสไม่เหมือนกัน"

"ท่านไม่กินหรือ"

"เจ้ากินเถอะ"

"วันนี้ข้าได้ยินจากพี่หญิงรองว่าหว่านอินสะดุดล้มจนห้วชนกับขอบชั้นวาง"

"ทั้งที่หลานซือจุยอยู่ แต่ไม่คิดเตือน เจ้าจะพูดแบบนี้ใช่มั้ย"นางรู้ทันเพราะน้องชายเป็นปากแข็งเหมือนท่านน้าในใจแอบเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย

"เปล่า ข้าแค่คิดว่าทำไมต้องเรียกปล่อยให้หั่วชนไปเลยมั่วแต่ก้มหน้าอ่านแต่ไม่เงยหน้ามอง"

"เจ้านี่นะ ปากแข็งเสียจริง"

"วันนี้เจ้าหายไปไหนมาอาหลิง"

"ข้า....ข้า"จะตอบว่ามาสืบเรื่องดวงใจพี่หญิงมีหวังนางได้โกรธข้าแน่

"ว่าอย่างไร"

"ข้าอ่านหนังสือ"

"หนังสืออยู่ที่หอคัมภีร์แต่ไม่เห็นมีใครบอกข้าว่าเจ้าอยู่ด้วย"

"ข้าทบทวนบทเรียนในเรือนกล้วยไม้

"แต่ข้าก็อยู่ในเรือนนั้นกับหลานจิ่งอี๋เพียงสองคน สรุปไปไหนมา"

"ข้าฝึกกระบี่"ข้าหมดคำจะโกหกแล้วนะ

"ฝึกกระบี่?"

"ใช่"

ตอนนอน

นางมักจะนอนแยกห้องกับจินหลิง

นางนั่งหวีผมอยู่น่ากระจกพ้อมคิดเรื่องที่เกิดขึ้นกับนางและคนผู้นั้นนางยิ้มออกมา และแสงจันทร์ลอดทางหน้าต่างปะทะกับใบหน้าเหลี่ยมดูงดงามดั่งเจ้าแม่หนี่วา

"ข้าคิดไร้สาระจริงๆ"นางยิ้มแล้วจึงนอน

ยามเฉิน(07:00-08:59)

ตอนเช้าๆแบบนี้กลับมีเสียงดัง ตอนนี้จินเยียนหรานเดินไปเดินมาก็เจอน้องๆ

สองคนวิ่งหอบมา

"พี่สาม พี่สาม"ทั้งเหนื่อยทั้งหอบ

"ใจเย็น หว่านอิน เจี๋ยอวี่มีอะไร"

"พี่สี่มีเรื่องชกต่อยกับคุณชายเชี่ยเจ้าค่ะ"ว่าอะไรนะ

"ที่ไหน"

"ลานฝึกเจ้าค่ะ"

"รีบไป"นางมุ่งหน้าไปก่อน

"รอข้าด้วย"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***