

(จบแล้ว)สตรีงานดอกโบตั๋น [ปรมาจารย์ลัทธิมาร]

 

ตอนที่13 ตัวจุดชนวนความรัก

"ก็ไม่แน่"จินหลิงตงิดใจ

"แล้วแต่คิดเถอะ"พี่ทั้งสองปลงตกแล้ว

วันเรียน

"เจียงหว่านอิน!"หลานฉี่เหรินเรียกเด็กสาวที่นั่งหลับ

"เจ้าค่ะ!"

"ใครใช้ให้เจ้าหลับเวลาเรียน"

'ก็มั่นง่วง เงียบสงบ เย็นสบายไม่รู้ทนได้ไงกัน'จินหลิงแอบสะใจแม้นางจะนั่งคนแถวแต่นางอยู่ข้างหน้าคนที่อยู่ข้างข้านั่นคือเจียงเจี๋ยอวี่

"ก็ข้าง่วงและอีกอย่างเรื่องแบบนี้ ทำอย่างกับไม่เคยมีคนหลับ"

"งั้นไปคัดกฎสกุล500จบจะได้ตื่น ซือจุย เจ้าไป"

"ขอรับ"

หอคัมภีร์

"หลานซือจุย"

"ขอรับ คุณหนูเจียง"

"มีกฎตั้งสามพันห้าร้อยข้อ ข้าถามจริงเถอะพวกเจ้าอยู่กันได้ยังไง"

"คำถามนี้ของท่านเกรงว่าข้าคงตอบไม่ได้"นางนั่งคัดตำราต่อ

1ชั่วยาม(2ชั่วโมง)

"จะว่าไป ข้าได้ยินว่าอวิ๋นเซินปู้จื้อฉู่มีตำราหลากหลาย"

"คุณหนูเจียงกล่าวเกินไปแล้ว"

"เจ้าเข้าออกที่นี่บ่อยหรือไม่"

"พอสมควร"

"เพราะแบบนี้ เจ้าจึงรู้จักหนังสือทุกชนิด"

"นิดหน่อย"

"พอมีตำราพวกเครื่องดนตรีหรือไม่"

"ข่าวลือที่ว่าแม่นางสามเจียงหว่านอินเล่นเครื่องดนตรีเก่งเกรงว่าคงไม่ใช่แค่ข่าวลือ"

"ไม่ใช่แน่นอน"

"ที่ท่านชวนข้าคุยท่านคัดใกล้เสร็จแล้วหรือ"

"ไม่ต้องห่วงข้าทำได้276จบแล้ว"

"เร็วยิ่งนัก"หลานซือจุยรู้สึกว่าคนผู้นี้ไม่ธรรมดา เหมือนเป็นคนสนุกร่าเริงแต่ห่วงใยความรู้สึกอีกฝ่าย ทำให้เขาเริ่มอยากรู้จักนางแล้วสิ

"แม้ในบรรดาพี่น้องหกคนพี่หญิงสามจะเป็นที่รักอันดับ1แต่ข้าก็เป็นคนที่ไหวพริบดีทันคนที่สุด"

"ห้ามโอ้อวดตน"

"ข้าไม่ได้โอ้อวดแค่พูดตามเนื้อผ้า"

พูดตามเนื้อผ้า หมายถึง พูดตามความจริง

"ตอนนี้ข้าคัดเสร็จสามร้อยจบแล้ว เจ้าเอาไปตรวจก่อนถ้าผิดจะได้แก้ไว"

"ฉลาดยิ่งนัก"

"ใช่ และอีกอย่างเจ้าเลิกเรียกข้าว่าคุณหนูเสียที เจ้าเป็นเพื่อนพี่จินหลิงแม้ข้าจะไม่อยากเรียกเจ้านั่นว่าพี่ก็เถอะเรียกข้าว่า เจียงหว่านอินเถอะ"

"ขอรับ เจียงหว่านอิน"

"เจ้านี่นะ สุภาพเกินไปแล้ว"

หลังเลิกเรียนยามเที่ยง

"ข้าสะใจยิ่งนัก"จินหลิงยิ้ม

"สะใจอะไร"โอวหยางจื่อเจินถาม

"ก็เจียงหว่านอินโดน

อาจารย์หลานสั่งคัดกฎน่ะสิ"

"นางเป็นน้องเจ้าหรือ"

"ไม่ใช่นางเป็นลูกพี่ลูกน้อง"จินฉ่านตอบแทน

"แต่จินหลิงกับนางเป็นคู่กัดคู่ปรับกัน"จินฉ่านขยายความ

"ถึงว่า น้องสาวตนโดนค้ดกฎแต่กลับดีใจ"

"เออนี่ ข้าถามหน่อยว่าพวกเจ้ามีกี่คน"

"ถ้าไม่รวมจินฉ่านก็หกคน"

"เพราะข้าไม่ชอบหน้าน้องหก"

"เจี๋ยอวี่นางเรียบร้อยจะตาย"

"นางเรียบร้อยกับเจ้า แต่เถียงกับข้า"

"คืองี้ตามลำดับอายุ พี่ใหญ่เจียงจื่อหยาง พี่หญิงรองเจียงจื่อเหลียน พี่หญิงสามจินเยี่ยนหราน พี่สี่จินหลิง พี่หญิงห้าเจียงหว่านอิน น้องหญิงหกเจียงเจี๋ยอวี่"

"พวกเจ้าช่างน่าอิจฉาแท้"

"อิจฉาอะไร จื่อเจิน"

"พวกเจ้ามีพี่น้องตั้งหลายคนแต่ข้ามีแค่โอวหยางจื่อจินเป็นน้องชายเพียงคนเดียว"

"แต่อย่างน้อยก็มีนี่"จินหลิงกอดคอเพื่อนรักแสนขี้น้อยใจ

"แต่เขาชอบกวนประสาทข้า"

"แต่เมื่อมีภัยเจ้าเป็นห่วงเขาคนแรก"

"ข้าลืมเลย"จินหลิงเพิ่งนึกได้

"ลืมอะไร"

"ตอนนี้พี่หญิงอยู่ตัวคนเดียว เดี๋ยวเจ้าจิ่งอี่ไปจีบนาง"วิ่งไปแล้ว

"เขาไปแล้วแต่ข้ายังอยู่"

เรือนกล้วยไม้

"คุณหนูจิน ไยเจ้าไม่ไป"

"เจ้าไล่ข้าหรือ"

"ข้าเปล่านะ"

"ข้าแค่มีบางส่วนไม่เข้าใจ"

"แล้วเจ้าล่ะ เวลานี้หลานซือจุยอาจจะออกมาแล้ว"

"ข้าก็มีบางส่วนที่ไม่เข้าใจ"

"อืม"นางก้มหน้าเขียงฟูกันต่อ

เวลาผ่านไปนานเกือบสามถ้วยชา

หลานจิ่งอี๋เสร็จแล้ว แต่เมื่อมองไปที่จินเยียนหรานนางยังคงก้มหน้ามองหนังสือ หลานจิ่งอี๋เลยเอาข้อศอกเท้าโต๊ะแล้วเอามือเท้าหน้าผากมองนางที่กำลังเขียนใจจดใจจ่อ

"เจ้ามองอะไรข้า"เมื่อรู้ตัวว่าถูกมองจึงเอ่ยถาม

"เอ่อไม่ ไม่มีอะไร"หลานจิ่งอี๋เดินไปหา

"ข้าสอนหรือไม่"

"ไม่ต้อง"

"เอาเถอะข้าสอนเองเจ้าจะได้เสร็จ"

ทั้งสองยื้อกันไปมาก่อนหลานจิ่งอี๋ที่เตะขาโต๊ะจะล้มทับนางมือทั้งสองข้างจับกันและใบหน้าจินเยียนหรานที่คิ้วขมวดเล็กน้อยที่เกิดจากความตกใจและตาเบิกกว้างเล็กน้อยหลานจิ่งอี๋เพียงแค่ไม่ได้ขมวดคิ้วแต่สีหน้าเหมือนกันทั้งสองจ้องกันอยู่นานแม้แต่เครื่องประดับยังไม่หยุดไหว

ติงเสื้อผ้าสยาย

"จ...เจ้า...เจ้าลุกก่อนข้าให้สอนก็ไได้"

"ขออภัยจินเยียนหราน ข้าเรียกเจ้าแบบนี้ได้มั้ย"

"ได้"

หลังจากออกมาจากเรือนกล้วยไม้

น้ำตกหลังเขา

(เป็นน้ำตกเดียวกันที่เจียงเยี่ยนหลีลื่นตอนตามหาเว่ยอิง)

"ที่นี่ช่างเย็นสงบยิ่งนัก"จินเยียนหรานสดชื่น

"หืม มีกระต่ายด้วยหรือ"สายตาพลั่นเหลือบเห็นกระต่ายขนปุยสีขาว

"ไม่นึกว่าอวิ๋นเซินปู้จี้อฉู่จะมีที่แบบนี้"

เสียงกิ่งไม้หัก

"ใคร!"คนผู้นั้นออกจากตันไม้