ตอนที่12 องค์รักษ์พิทักโบตั๋น

วันคำนับอาจารย์

เชิญตระกูลจินแห่งหลันหลิงทำความเครพ

"ข้านาม จินเยียนหรานคารวะท่านอาจารย์"

'มองอะไร เจ้าคิดว่าพวกข้าจะสนับสนุนเจ้าเพื่อเกี้ยวพี่หญิงสามงั้นหรือ คิดผิดมหันต์แล้ว' เจียงเจี๋ยอวี่มองหลานจิ่งอี๋อย่างคาดโทษ

"ข้านำตระถางกำยานมาหวังว่าจะไม่รังเกียจ"

เชิญตระกูลเจียงแห่งอวิ๋นเมิ่งทำความเคารพ

"ข้านาม เจียงจื่อหยางคารวะท่านอาจารย์"

"นี่คือเชิงเทียนบัวแก้ว หวังว่าจะไม่รังเกียจ"

ซึ่งในการฝึกที่นี่บรรดาสกุลอื่นไม่เวันเล็กใหญ่และก็มี ตระกูลโอวหยาง ของโอวหยางจื่อเจินเสร็จพิธี

เว่ยอู๋เซี่ยนที่แอบดูหลานทั้ง6ของตนเองเงียบยิ้มปลื้มปริ่ม

"เยียนหราน เจ้าใส่ชุดนี้เจ้างดงามยิ่งกว่าแม่เจ้าเสียอีก"เว่ยอู๋เซี่ยนชมเอ็นดู

"นั่น อาเหลียน อาอิน อาอวี่นี่ พวกนางมาหรือ ช่างดีแท้"เว่ยอูเซี่ยนมีความสุข

"ศิษย์พี่หญิงใหญ่"จินฉ่าน ตระกูลจินแห่งหลั่นหลิง

'เขาเรียกนางว่าอะไรนะ ศิษย์พี่หญิงใหญ่ ตอนศิษย์พี่อยู่ข้าเรียกแค่ศิษย์พี่แต่เขาเรียกศิษย์พี่หญิงใหญ่ หลานข้าคนนี้ช่างเก่งเสียจริง สมแล้วที่เป็นยอดหญิงลำดับ2ของยุทธภพรองจากท่านแม่ของนาง'

ซึ่งคนแอบดูไม่ได้มีแค่เวยอู๋เซี่ยนแต่มีหลานจิ่งอี๋ที่จะมาสังเกตคนรอบข้างนางว่าเป็นอย่างไรสรุปแล้วไม่ว่าพี่น้องหรือบรรดาลูกศิษย์ต่างหวงนางทุกคน ข้าเจองานยากแน่พี่น้องทั้งหกอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาและแน่นอนว่าห้าคนตัวป่วนก็มีเช่นกันหลานซือจุย หลานจิ่งอี๋ จินหรูหลัน โอวหยางจื่อเจิน จินฉ่านจินหลิงคิดว่าทดสอบความรักพี่สาวดีกว่า

"พี่หญิง"

"หืม"

"ถ้าเกิดว่าข้ามีคนรัก แล้วท่านรู้ท่านจะทำอย่างไรกับว่าที่น้องสะใภ้"ถ้าข้ารู้เจตนาท่านข้าจะจัดการเจ้านั่น

"ข้าอยากคุยส่วนตัว และทดสอบศักยภาพ แม้งานบ้านไม่ค่อยเท่าไหร่แต่มีสี่เรื่องนางต้องทำให้ได้"ข้าก็ยากคุยส่วนตัวกับเจ้านั่นเหมือนกัน

"หนึ่งคือทำอาหารเก่ง สองกระบวนท่าการต่อสู้ต้องอยู่ในระดับที่ดีสามจะต้องอดทนเพราะหากเจ้าเป็นประมุขแล้วนางทำกิริยาไม่ดีข้านี่แหละจะใช้แส้เฟิงหวงข้ารัดคอลากนางออกมาจากจินหลินไถทันที สี่เรื่องฝีปากต้องดีหากมีใครว่าเจ้าหรือคนในครอบครัวคนในปกครองจะต้องตอกกลับให้กลับบ้านไม่ถูก"

"เดี๋ยวนะ พี่หญิงทำไมข้าฟังแล้วเหมือนท่านน้าอย่างไรชอบกล"

"ใช่"

"ห๊ะ"

"เพราะข้าอยากได้น้องสะใภ้ที่มีความอดทน ขยัน ใจดี อ่อนโยนแต่เวลาร้ายก็ต้องร้ายให้สุดเพื่อปกป้อง เจ้าจำมิได้หรือว่าข้าเคยเล่าเรื่องที่เกี่ยวกับท่านน้ได้ฟัง เมื่อก่อนท่านน้าอายุเพียง17ปีแต่ต้องเป็นประมุขโดยไม่มีพี่น้องอยู่ข้างและคำสาบาน วีรบุรุษคู่อวิ้นเมิ่ง"ได้ยินแบบนี้เว่ยอู๋เซี่ยนถึงกับน้ำตาซึม

"น้องหญิงสาม แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไร"

"เพราะแหวนนี้ แหวนนี้เมื่อวิญญาณข้าและแหวนรวมเป็นหนึ่งจะสามารถร่วงรู้เหตุการณ์ในอดีตที่อยากรู้ ข้าถึงได้รู้ว่าท่านน้าน่าสงสารเพียงใด"เว่ยอู๋เซี่ยนน้ำตาไหล

'เจียงเฉิง ข้าขอโทษที่ทิ้งเจ้า'

"ข้าไปก่อนนะ"จินเยียนหรานเอ่ยตัวลา

เว่ยอู๋เซี่ยนแอบตามมา

"ข้าถามว่าใคร"

"ถ้าไม่ออกมาข้าจะเอาแส้ฟาด"ได้ยินแบบนี้ต้องรีบออกมาแล้ว

"อย่าๆๆๆอย่าฟาดข้านะ"

"โมเสวียนอวี่"

"ใช่ ข้าเอง"

"เจ้ามาได้ยังไง ใครอนุญาต"

"ไม่มีหรอก"จินเยียนหรานตั้งท่าเดินกลับ

"นี่ๆๆๆๆๆอย่าพึ่งกลับอย่าพึ่งกลับ"

"ทำไมเจ้ามีอะไร บอกมาให้ชัดเจน"

"ข้ามีเรื่องอยากรู้"

"เรื่องอะไร"

"เรื่องประมุขเจียง ท่านน้าของเจ้า"

"มันจะมากเกินแล้วนะ เจ้ากล้าดียังไง"ไม่รู้ข้าเป็นอะไรหัวใจกลับอยากให้คนผู้นี้ได้รู้ ทั้งๆที่ไม่ได้รู้จักกัน

"ข้าขอไม่มากข้าอยากรู้ตอนที่หลังจากเว่ยอู๋เซี่ยนตาย เขาเป็นอย่างไร"

"งั้นก็ได้"

"หลังจากที่เว่ยอู๋เซี่ยนตาย ท่านน้ามักจะอยู่ในหอบรรพชนตระกูลเจียง มองขลุ่ยสีดำนามเฉินฉิงเสมอ แม้เขาจะแกร่งสักเพียงใจ แต่ก็ย่อมมีน้ำตา ท่านน้าเป็นคนปากแข็ง คิดมาก ตลอดการดำรงอยู่ของสกุลเจียงท่านน้าถูกดูถูก เหยียดหยาม โจมตีทางคำพูด จนข้าคิดว่าถ้าคนเรากลั้นน้ำตามากๆน้ำตาพวกนั้นจะไปอยู่ในที่ใด และข้าเคยเห็นท่านน้าร้องไห้คนเดียวแบบไม่เปิดเผย ตอนนั้นข้าอายุ10ปี ข้าเดินมาหาท่านน้าในห้องโดยลืมเคาะประตู และสิ่งที่ข้าเห็นคือท่านน้ายืนพิงเสาเอามือปิดตาแต่น้ำตาไหล หลังจากนั้นข้าเลยใช้วิธีร่วงรู้อดีตจากแหวนพอรู้เรื่องทั้งหมด ข้าให้คำสาบานกับตนเองข้อหนึ่งคือ ข้าต้องปกป้องท่านน้า เพราะภายนอกแม้ดูปากร้ายไม่น่าคบ แต่ภายในกลับอ่อนไหวใจดีอ่อนโยนตัวอย่างอย่างข้ากับจินหลิงเจ้าน่าจะรู้ ข้าไปก่อนนะ"

จินเยี่ยนหรานเดินเข้าที่พักแล้ว น้ำตาเว่ยอู๋เซี่ยนไหลทันที

"เจียงเฉิง ข้าไม่เคยรู้เลยว่าเจ้าทุกข์ทรมาณเพียงนี้ ถ้าตอนนั้นข้รู้สักนิดข้าจะตื่นจากความตายมาให้เจ้าใช้แส้จื่อเตี้ยนฟาดข้าเป็นพันครั้งก็ยอม เจ้าอดกลั้นถึงเพียงนี้ ไม่มีผู้ใดเข้าใจเจ้า มีแต่เหยียบเจ้าจนต้องปากร้ายด่าไม่เว้นหัวหงอกหัวดำเพื่อปกป้องตนเอง เจียงเฉิง ข้าขอโทษ วีรบุรุษคู่อวิ๋นเมิ่งอาจไม่มี อาเฉิง พี่คนนี้ขอโทษเจ้าจากใจ"

หลังจากฟูมฟายพอแล้ว ก็เดินออกจากที่นั่นทันที ในใจอยากกอดน้องชายคนนั้นเพื่อปลอบใจยามมีความเศร้าโศกเหมือนเมื่อก่อน เป็นที่พักพิงให้เสมอ

"ข้าหวังว่า เจ้าโม่จะไม่เล่าให้ใครฟัง"

"จินหลิง"

"มีอะไรพี่ใหญ่"

"เจ้าคิดอะไรอยู่"

"หาทางขัดขวางแมลงวันจากโบตั๋น"แมลงวันที่ว่าคือหลานจิ่งอี๋ส่วนโบตั๋นไม่บอกก็รู้ว่าใคร

"เจ้าอย่าขัดขวางเลย"

"ได้ไงกันพี่ใหญ่ ท่านไม่รักพี่สามหรือ"เจียงหว่านอินบ่น

"หว่านอิน เจ้าอยากให้นางมีความสุขและหลานจิ่งอี๋คือความสุข

ของนาง"เจียงจื่อเหลียนอธิบาย

"แต่เราควรรู้ว่าเขาเป็นคนอย่างไร เจ้าชู้หรือไม่"เจียงเจี๋ยอวี่เถียง

"สกุลหลานมีกฎเรื่องนี้เจ้าคิดว่าศิษย์เอกอย่างเขาทำหรือ"

"ชิ"หูทวนลม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***