

(จบแล้ว)สตรีงานดอกโบตั๋น [ปรมาจารย์ลัทธิมาร]

 

ตอนที่ 8 พรหมลิขิตบันดาลชักพา

ในป่า

"หมาๆๆๆๆ"

"ไม่เอาไหนเสียจริง คิดว่าเซียนจื่อเป็นหมาธรรมดา"

"เดี๋ยวนะเจ้าเรียกมันว่าอะไร"

"เซียนจื่อ"

"สงสัยเจ้าคงเรียนการตั้งชื่อมาจากเจียงเฉิง"

"ลูกผู้ชายไม่สนเรื่องการตั้งชื่อ"

"จินหลิง ขอโทษนะ"

"อะไร"

"บนเขาต้าฟ่าน"

"ช่างสิ ข้าไม่ได้โดนล้อแบบนี้ครั้งแรกกลับกัน ข้าจะให้พวกเขาเห็นให้เต็มตาว่าแข็งแกร่งกว่าพวกเขา"

"ข้าถามอะไรหน่อยสิ"

"อะไร"

"พี่สาวเจ้า"

"เกี่ยวอะไรกับพี่สาวข้า หรือว่า..."ก็โม่เสวียนอวี่เป็นคนบ้าประเภทเห็นของสวยงามก็จะชอบตลอดเวลาและคอยตามตอแยไม่เลิก

"หรือว่าอะไร"

"เจ้าชอบพี่สาวข้า"ข้าจะบ้าตายเจ้าเด็กนี่คิดได้ยังไง

"จะบอกให้นะ ใครชอบนางจะต้องข้ามศพข้าไปก่อน และใครทำนางเสียใจคนนั้นมันต้องตาย"

"หวงเสียจริง"

"ไม่หวงได้ไง พี่สาวข้างามอันดับสองของยุทธภพแถมยังเกิดแซ่จินเพราะแซ่จินร่ำรวยและยังใจดี"

"แล้วอันดับหนึ่งล่ะ"

"แม่ข้า เจียงเยี่ยนหลี"

เงียบ กริ๊บ

"แต่ข้ารู้สึกว่ามีคนมาตอแยพี่สาวเจ้านะ"

"ใคร"

"หลานจิ่งอี๋"

"เหอะ ไร้สาระ"

"นี่ข้าพูดจริงนะ บนเขาต้าฟานเจ้าไม่เห็นรึ"

"นางแค่ตกลงหลานจิ่งอี๋เลยอุ้มเฉยๆ"เจ้านี่เจ้าหลานจิ่งอี๋ กล้ายุ่งกับพี่สาวข้า ไม่รู้รึไงว่าศิษย์อนุชนจินทุกคนหวงนางแค่ไหน

"หรออออ"

"นี่เจ้าคิดว่าที่ศิษย์อนุชุนตระกูลจินเรียกนางว่าศิษย์พี่หญิงใหญ่จับฉลากมารึไง ข้าจะบอกให้นะศิษย์อนุชนตระกูลจินนับถือนางเป็นพี่สาวแท้ๆ"

"เจียงเฉิง"จินหลิงหันหลังก็ก้านคอทันที

"รอยคำสาปถึงข้าแก้ไม่ได้แต่ย้ายมาบนตัวข้าได้"

เช้าถัดมา

วันนี้ตระกูลเจียงนัดออกเยี่ยเลี่ยบนเขาหลงไห่ ตอนกลางคืนนำโดยประมุขเจียง จินเยียนหราน จินหรูหลัน โดยเจียงเฉิงแยกไปอีกทาง หลานทั้งสองแยกกันอีกทาง

"พี่หญิง"

"มีอะไร"

"ข้าไม่เห็นมีอะไรแปลกเลยนะ"

"รอดูไปก่อน อย่าชะล่าใจ" พวกนางมีศิษย์ติดตามตระกูลเจียง30คนและเนื่องจากจินเยียนหรานมีส้มผัสและไหวพริบดีกว่าคนทั่วไปจึงรู้ว่าไม่ได้มีแค่พวกเรา

"เดี๋ยว"

"พี่หญิง มีอะไร"

"เงียบก่อน"นางหลับตาทำสมาธิ

"ใคร!"และจากนั้นก็มีเสียงกิ่งไม้หักใส่

"พวกเรา รวมตัวกันไว้ ป้องกันให้ดี"

"อาหลิง"

"ขอรับ"

"เจ้าอยู่นี่ เดี๋ยวข้าขี่เสวี่ยเยวขึ้นไปดู"

เพราะจินหลิงรู้ว่าพี่สาวตนสามารถหยั่งรู้ได้เมื่อแหวนและจิตคนรวมเป็นหนึ่ง

"รับทราบ"

"ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่ อ๊"อยู่ดีๆก็มีอะไรมาชนทำให้ยืนบนกระบี่ไม่มั่นคง นางหลับตา

"พี่หญิง พี่หญิง"จินหลิงเป็นห่วงเมื่อได้ยินเสียงพี่สาวร้องเมื่อลืมตาก็พบว่าหลานจิ่งอี๋ประคองนางคนทั้งสองสายตาประสานอย่างลึกซึ้ง

'นางเองหรือ เหตุใดหน้าตาช่างไร้เดียงสานักนะ'

'เจ้าหรือ เหตุใดเวลาทำหน้าแบบนี้ช่างน่ารักเสียจริง'

หลานซือจุยสะกิดเรียก

"จิ่งอี๋ จิ่งอี๋ จิ่งอี๋"

"ห๊ะ หา อะไรนะ"

"พี่หญิง พี่หญิงท่านเป็นอะไรมั้ย"

"ข้าไม่เป็นไร"

"เอ่อ.....เจ้าเอ่อ"หญิงสาวตะกุกตะกักหลานจิ่งอี๋ก็เช่นกัน หลานซือจุยที่เห็นแอบนี้ได้แต่อมยิ้มที่สหายได้เจอคนรู้ใจแล้ว

"ข้า...ข้าเอ่อ..."พอเจอสาวที่หมายปองตะกุกตะกักเชียวนะจิ่งอี๋เพื่อนรัก

"ข้าขอตัวก่อน"จินเยียนหรานที่เขินรีบหันหน้าหนี

"เดี๋ยว"

"ม.....มีอะไร"

"ข้าอยากถามว่าอีกสองเดือนเจ้าต้องไปเรียนที่อวิ๋นเซินปู้จี้อฉู่แล้ว ข้าอยากรู้ว่าเจ้าจะเป็นตัวแทนตระกูลใด แล้วจะมามั้ย"ปากแข็งเสียจริงเพื่อนข้า

"ข้าเป็นตัวแทนตระกูลจิน ส่วนตระกูล

เจียงจะเป็นหลานอีกคนของท่านน้า"

"ประมุขเจียงมีหลานอีกหรือ"

"มีสิ ท่าตาข้าเจียงเฟิงเหมียนมีน้องชาย

สองคนและสองคนนั้นก็มีลูกอายุเยอะกว่า

เพราะเกิดก่อนท่านน้าเพียง4-5ปี และเพราะ

ฉะนั้นลูกชายของพวกเขาก็จะต้องมาเรียนเพ

ราะอยูสกุลเลือดเนื้อเดียวกับท่านตา"

"แล้ว....พวกเขาชื่ออะไร อายุเท่าไหร่"

"ลูกชายคนแรกของท่านตารองชื่อเจียงจื่อหยางอายุ22ปี ส่วนคนรองเป็นหญิงชื่อเจียงจื่อเหลียนอายุ20"

"ตาคนที่สามเล่า"

"เป็นลูกสาวสองคนล้วน อายุน้อยกว่าข้ากับอาหลิงคนแรกชื่อเจียงหว่านอินอายุ15ปี คนสองชื่อเจียงเจี๋ยอวี่อายุ14ปี "ปกติเรื่องในครอบครัวนางไม่ชอบเล่าให้ใครฟัง แต่ทำไมคนผู้นี้ถึงได้ทำให้นางยอมเปิดใจ(รัก)เล่า

"ถ้าอย่างนั้นถ้าเจ้าไปล่ะก็มีใครรังแกเจ้าข้าจะจัดการมันเอง"

"ข้าไปก่อนนะ"

"พี่หญิงเหตุใดนานนัก"

"ไม่มีอะไร"

"ท่านไม่สบายรึเปล่า ถึงหน้าแดงจัดขนาดนี้"ไม่น่าใช่พิษไข้แต่เป็นพิษรัก

"ไม่มีอะไร มีอะไรเกิดขึ้นรึไม่"

"เมื่อครู่มีกลุ่มควันดำลอยมา"

"ควันดำ? วิชามารหรือ"

"ข้าก็ไม่ค่อยแน่ใจ"

"ถ้างั้นข้าจะสะกดไว้ก่อน"

"ได้"นางจึงเริ่มร่ายเวทย์

"เฟิงหวงสวรรค์บุปผาเริงรำ สะกด!"